Ως Έλλην (το δοκίμασα και μου πάει)

Έξω έχει ήλιο. Έχει και σύννεφα.
Με αρέσει το Φθινόπωρο. Λατρεύω τον Χειμώνα.
Οι Έλληνες λένε, έχουν μια αγάπη για την μελαγχολία. Όχι σαν τους Σκανδιναβούς. Όχι. Την μελαγχολία στην τέχνη.
Κάποτε είχα διαβάσει ένα άρθρο στο Ποπ&Ροκ. «Γιατί οι Νότιοι αγαπούν την σκοτεινή μουσική». Υποστήριζε ο Φραγκος, αν δεν κάνω λάθος, ότι όλοι οι λαοί της Μεσογείου έχουν μια αγάπη για την κλάψα, την μιρλα και την κατάθλιψη. Στην τέχνη πάντα. Αναφερόταν κυρίως στην άνθιση της Goth, αλλά και την παντοτινή μας έλξη από τη new wave, το θεατραλε, την americana. Τα δοκιμασαμε και μας πανε.
Σκέψου… Depeche, Sisters of Mercy, Dead Can Dance, the Cure, Nick Cave, Waits, Smiths, Antony and The Johnsons…
Αντίθετα οι Βόρειοι λαοί έχουν μια τάση να ανεβάζουν στα charts τους μια ατελείωτη χαρά.
Aqua, Chicky girls, Abba. Δεν ξέρω άλλα χαρούμενα γκρουπακια γιατί είμαι και γω «ωραίος ως Έλληνας», αν και μεταξύ μας φέρνω λίγο σε μουσάτο Σκανδιναβό αλλά θα το διορθώσω με μια πλαστική στο ιατρείο των MacNamara και Troy.
Για να επιστρέψω όμως στο ,άσχετο με όσα είχα στο μυαλό μου να γράψω αρχικά, θεματακι, η εξήγηση για αυτό το παράδοξο δίνεται από το κλίμα και την αύξηση εντροπίας του σύμπαντος.
Πω,πω τι είπα πάλι. Καλά δεν είπα και κάτι που να στέκει αλλά είδες τι ωραία που ακούγεται; «Αύξηση εντροπίας του σύμπαντος».
Τέλος πάντων, σου λέει αυτοί οι των βόρειων χωρών έχουνε πήξει οι κακόμοιροι στο σύννεφο, την βρόχα, το κρύο και το σκοτάδι (τεράστια τα ποσοστά κατάθλιψης στην Σκανδιναβία). Έτσι ως αντίδραση και προσπαθώντας να έρθουν σε μια ισορροπία ακούν και παράγουν happy μουσική.
Για εμάς πάλι που ο ήλιος καίει, όχι μόνο για μας τους γκέι, αλλά γενικά, μας την βαράει από το πολύ φως, τη ζέστη και την ανεμελιά και το γυρνάμε στον αμανέ.
Και τώρα πες μου εσύ, με τις ασυναρτησίες που γράφω –γι αλλού πηγαίναμε και αλλού η ζωή μας πάει-, πως και ποιον ρημαδοπινακα να βρω να αναρτήσω; Προβλήματα που έχει ο κόσμος.
Υγ1 Πήγα για φαγητό χθες Εξάρχεια, που καθόλου δεν τα συμπαθώ, και επιβεβαίωσα την υποψία μου ότι αγαπημένη συνήθεια για μένα είναι το να βγεις με καλή παρέα για «κρασί και νερό» και «φαγί» και γλυκό. Να πούμε και καμιά κουβέντα σαν άνθρωποι.
Υγ2 Πήγα για ποτό το Σάββατο, κέντρο, και αν ξαναβγώ τέτοια μέρα να με χέσεις, συγνώμη κιόλας. Ψάχνω επειγόντως για στέκι και μην μου πεις για Γκάζια, Blue Train, Mayo και τέτοια. Στέκι είπαμε, όχι φωλιά!

Μερικοί άνθρωποι δεν θα μάθουν ποτέ...συνεχεια

Το προκάλεσε εκείνο το παιδί. Που το γνώρισα στο Στράτο. Που το πλησίασα γιατί καταλάβαινα. Είχα βάλει σε λειτουργία το “ραντάρ των αντρών που ιδρώνουν για άλλους άντρες” και είχα δει στην οθόνη του μια πιθανότητα “συγγενούς ανωμαλίας” πάνω του. Οι κινήσεις μου τα τελευταία χρόνια είναι άμεσες. Επικοινωνώ πλέον επαγγελματικά. Μέσα σε ένα λεπτό λοιπόν, από την πρώτη κουβέντα που ανταλλάξαμε, ήταν σίγουρο ότι θα βγαίναμε οι δυο μας και θα ξαναβγαίναμε και θα ερχόταν η ώρα που θα μου αποκάλυπτε τα πάντα και θα φαινόταν σαν να κάναμε παρέα χρόνια. Έτσι και έγινε. Μετά απ΄τον στρατό επιστρέψαμε και οι δυο Αθήνα. Ψάξαμε δουλειές σχεδόν μαζί, σπίτια σχεδόν ταυτόχρονα, ζήσαμε τις ίδιες αγωνίες και βρεθήκαμε τελικά να κάνουμε δυο ξεχωριστές ζωές. Βρεθήκαμε να μιλάμε τελικά μέσω ιντερνετ. Να υποσχομεθα μια μελλοντική έξοδο. Το χετε ακούσει όλοι έτσι; “Άντε πότε θα πάμε για κανα ποτάκι ρε συ;”. Σταματήσαμε να στέλνουμε ο ένας στον άλλο μηνύματα. Σταματήσαμε πιο πριν τα τηλέφωνα. Προχθές πήγαμε στην ίδια εκδήλωση. Είχαμε πει πιο πριν από msn όχι ότι θα βρισκόμασταν εκεί, απλά ότι θα ήμασταν και οι δυο εκεί. Έτσι και έγινε. Κανένας δεν έψαξε για τον άλλον. Για το πώς περάσαμε τα είπαμε πάλι μέσω ιντερνετ. Θυμώνω. Αυτό προκάλεσε τα δυο τελευταία ποστ. Σκέψεις και γραφή αυτόματη. Σαν να ζηλεύω. Μέχρι και μούτρα κρατάω. Διαδικτυακα. Μερικές μέρες τον βλέπω στο msn και τον αγνοώ επιδεικτικά. Μερικές άλλες θέλω απεγνωσμένα να του μιλήσω και με αγνοεί αυτός. Αλλάζω το status μου. Είναι ο καινούργιος τρόπος που βρήκα για να περνάω τα μηνύματα μου. Ότι θέλω να του πω, το γράφω εκεί. Μπορεί να τον έχω ερωτευθεί; Δεν ξέρω. Ίσως να έχω φτάσει σε ένα νεκρό σημείο που ούτε καν με ενδιαφέρει αν τον θέλω ή όχι. Γράφω. Γράφω. Γράφω. Σήμερα διάβασα ότι αποσύρετε και ο tovene. Κουράστηκε. Κρίμα. Αν έμενα Θεσσαλονίκη θα τον πίεζα να βγούμε να μάθω πρόσωπο με πρόσωπο αν είναι καλά. Δένομαι χωρίς επαφή πραγματική. Μα μήπως αυτή είναι η πραγματικότητα πια; Ακόμα όμως και εδώ όλα τα κάνουμε με τον ίδιο τρόπο. Ίσως και λιγότερο υποκριτικά. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Καλό μας σαββατοκύριακο. Να βγούμε καμία φορά…

Μερικοί άνθρωποι δεν θα μάθουν ποτέ

Τελευταία νιώθω ότι ξυπνάω πάω στη δουλειά και χάνω οκτώ ώρες στο ιντερνετ, στον καφέ και στο τσιγάρο. Πληρώνομαι για αυτό που έχω σπουδάσει και όχι για αυτό που είμαι. Νιώθω σαν κάτι που αγόρασαν και τώρα στο ράφι πάνω απλά για να υπάρχει. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που ασχολούμαι τόσο πολύ με το μπλοκ.
Μου κάνει καλό φυσικά. Αλλά αν είχα περισσότερα πράγματα από υποχρεώσεις στο κεφάλι μου, τότε δεν θα είχα τόσο συχνή “δράση”. Τα ίδια κάνω και στο msn. Δικτυωμένος από τις πρώτες πρωινές ώρες. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα.
Τι; Θα με πεις να το αλλάξω; Δεν είναι τόσο εύκολο. Πρώτον είναι θέμα ηθικό. Έδωσα το λόγο μου να παραμείνω. Σε ποιον; Στα δυο άτομα που έχω από πάνω μου. Βέβαια θα μου πεις και τι έγινε; Φύγε. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω επακριβώς τώρα αλλά φαντάσου να αγόραζες ένα μεγάλο σπίτι στα βόρεια για να μείνεις με τον σύντροφο σου, το επιπλώνατε, το στολίζατε και στους 10μηνες σου έλεγε ότι θέλει να μείνει στο κέντρο. Εντάξει, συμβαίνει αλλά εγώ δεν θα το κάνα. Λόγος τιμής είναι αυτός. Πώς να τον αθετήσεις. Δεν ντρέπεσαι λιγάκι. Για αυτό τον λόγο δεν δέχομαι τη λέξη “πούστης”.
Έτσι που λες με την δουλειά. Άψογα μου έχουνε φερθεί. Νιώθω και δεμένος ως ένα σημείο, συναισθηματικά. Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα μου ελαττώματα. Το συνεχίζω εδώ και χρόνια, αν και με κατάτρωει εδώ και χρόνια. Ανήκω στη κατηγόρια των ανθρώπων που εμπιστεύεσαι εύκολα. Δεν λέω μπορείς να εμπιστευθείς. Λέω εμπιστεύεσαι αναγκαστικά. “Έχεις αυτή την φάτσα εμπιστοσύνης” μου είχε πει την άνοιξη η μάνα μιας φίλης. Όταν λοιπόν ο άλλος σου ανοίγεται, δεν ξέρω πως το βλέπεις εσύ, εγώ πάντως αναγκαστικά δένομαι. Νιώθω φίλος. Μπορεί να ερωτεύομαι κιόλας, δεν ξέρω. Όταν πάντως αυτά τα συναισθήματα σε κατακλύζουν γίνεσαι κτητικός, απαιτητικός, πιεστικός. Το έχω ζήσει πολλές φορές. Από το ένα άκρο στο άλλο. Παρανοϊκός μάλλον άνθρωπος θα έλεγε κανένας. Όμως αυτό που μαθαίνω με τα χρόνια είναι να ελέγχω όλο και περισσότερο τα υπόγεια ανεξήγητα αισθήματα.
Δεν μιλάω για φύση και σεξουαλικότητα. Αυτά δεν είναι υπόγεια. Όσο προσπαθήσαμε να τα καταπιούμε αυτά γιγαντωναν. Είναι πέρα από μας. Δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να ελέγξει μια στύση στην σκέψη ενός άντρα. Να την κάνει να μην συμβεί. Ούτε και να κατευθύνει τη στύση του να συμβεί για ένα γυναικείο σώμα. Εδώ όμως δεν έχουμε κάτι οργανικό. Όχι.
Έτσι καλύπτεται. Αν θα σκάσει προς την επιφάνεια κάποια στιγμή, αυτό δεν το ξέρω. Ξέρω μονάχα τι το προκάλεσε…

Ο Σεφ Προτείνει…

Λοιπόν, σήμερα που έχω πάρει φωτιά ο Soberedheart μου έδωσε μια –άντε να το παραδεχτώ- εκπληκτική ιδέα!!!
Βάλτε μου σε σειρά τις τρελές σας καψουρες από τους celebrities, τους τραγουδιστές, τους ηθοποιούς κτλ. Ξέρετε όλα αυτά τα παιδικά και όχι μόνο ονειροφαντασιωτικα…
Για παράδειγμα ο μικρός μας σεφ(Soberheart)-γιατί ο μεγάλος είναι αναμφίβολα “ο κρασί και νερό”- λέει ότι ο Molko των Placebo είναι τρελό του κόλλημα. Απαπα! Τι να πεις; Γούστα είναι αυτά…
Ξέρω ότι τέτοιες οι αναρτήσεις δεν ταιριάζουν στο παρόν μπλογκ και ειδικά μετά την ανάρτηση περί ζωγράφων αλλά παιδιά είπαμε, ας τελειώσει η μιρλα και ας αρχίσει το παιχνίδι, η πλάκα, η δημιουργία.
Καλά και να πέσουμε καμιά μέρα δεν πειράζει αλλά και να “μαλακιστούμε” λίγο ρε παιδιά!

Ζωγράφοι 01:Ronald Hernández

Λοιπόν κοίτα να δεις που η τόσο παρεξηγημένη ζωγραφική εξελίσσεται, ελίσσεται, ενδιαφέρει και φυσικά πουλάει ακόμα.
Μια γνωστή, έμπορος τέχνης, μου έλεγε τα περασμένα Χριστούγεννα ότι οι βασικοί πελάτες της είναι εφοπλιστές και τα σημεία που ζητούν να μπει ένας πίνακας, είναι κατά κύριο λόγο το γραφείο τους και το σκάφος. Αυτή η γυναίκα έπρεπε να τους προτείνει και όταν αποφάσιζαν να τους αγοράσει τον πίνακα. Όλα είναι θέμα status.
Ας είναι…
Η τέχνη κάνει καλό σε όλους. Σαν το φρέσκο αέρα.
Σήμερα θα ασχοληθούμε αγαπητά μου παιδιά με έναν ζωγράφο που έρχεται από την Βενεζουέλα, όπου και γεννήθηκε το1981. Ronald Alexander Hernández Quiaro το όνομα του. Έχει σπουδάσει graphic design, ζωγραφική, σχέδιο και ιστορία της τέχνης. Ασχολείται επαγγελματικά με την γραφιστικη και δουλεύει και με την φωτογραφία. Πολύ μικρός για να τον πάρεις σοβαρά αλλά κοίτα τα έργα του.
Σουρεαλιστικές και αφηρημένες δημιουργίες που έχουν εκτεθεί σε Αγγλία, Ισπανία, Βενεζουέλα. Ενδιαφέρουσα ματιά. Κυρίως πορτρέτα ανδρών και γυναικών. Παραθέτω αυτά που θεωρώ πραγματικά εξαίσια.
Και… που ‘σαι tovene; Δεν χρειάζεται να ξέρει κάποιος από ζωγραφική για να την απολαύσει. Όπως και με καμιά τέχνη. Γνώση χρειάζεται μόνο για να την αναλύσεις. Δουλειά άλλων. Όχι δικιά μας.
Απολαύστε…

65cm x 90cm - Basque Country 2007

65cm x 90cm - Venezuela 2007

65cm x 90cm - Venezuela 2007

65cm x 90cm - Venezuela 2007

40cm x40cm -Venezuela 1998

50cm x 67cm -Venezuela 2003

1998: A Fucking Weird Year (I took the challenge you Pink Fish)

Εκείνη την χρονιά έδινα δεύτερη φορά πανελλήνιες, διάβαζα, έμενα σε μια επαρχιακή πόλη, τα ‘χα με μια κοπελίτσα από το φροντιστήριο, ήταν ο δεύτερος χρόνος που κάπνιζα και μάλωνα με τον πατέρα μου για να βρούμε, μάλλον, πιο είναι το κυρίαρχο αρσενικό στην οικογένεια.
Μέχρι το τέλος της χρονιάς είχα σταματήσει το διάβασμα γιατί πέρασα για δεύτερη φορά σε μια σχολή που δεν με άρεσε, τα είχα χαλάσει με την κοπελίτσα και έμενα στο πατρικό μου να σταθώ στη μάνα μου και να την κάνω να γελάει, σαν άλλος γελωτοποιός, γιατί το καλοκαίρι χάσαμε τον πατέρα μου.

Αφού λοιπόν το ροζ ψαράκι διάλεξε (τραγική ειρωνεία) αυτή την χρονιά...

Marilyn Manson-I Don't Like the Drugs (But the Drugs Like Me)

Pearl Jam -Given to Fly

Σταμάτης Κραουνακης+Στερεο Νοβα-Νόχι!

Placebo-Without You I'm Nothing

Bran Van 3000-Drinking in L.A

Έχω να κάμω δήλωση

Λοιπόν, σήμερα έχω τρομερή διάθεση πρωί πρωί.
Ήρθε ο καφές στο γραφείο και είμαι πασάς. Κατά το μεσημεράκι μπορεί να μου ρθεί πάλι κανένα κουφό και να γράφω για το “παιδί με τα γυαλιά” και τις μεγάλες του πλάτες, αλλά για τώρα είμαι νορμάλ σοβαρός άνθρωπος.
Έτσι με την σοβαρότητα μου αυτή μπορώ ειλικρινέστατα να σας δηλώσω ότι είμαι πάρα πολύ χαρούμενος για την επικοινωνία που έχω με πολλούς από εσάς έως και με όλους. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ειλικρινή ή κάλπικα όλα αυτά που μοιραζόμαστε, όμως μετά από τέσσερις σχεδόν μήνες (κρίσιμο σημείο μιας σχέσης) η πρώτη σπίθα είναι φωτιά και καίει.
Ψυχανάλυση. Αυτό είναι. Συζήτηση. Ζεστά λόγια. Ε-πι-κοι-νω-νι-α!!! Χωρίς όρια, ντροπή, συμβιβασμούς, καλλωπισμό.
Δεν θα πω τίποτα άλλο. Θα πιω τον καφέ μου με την ησυχία μου και μετά μπορεί να τα ξαναπούμε.

Υ.γ: Ο πίνακας του παρόντος και του προηγούμενου ποστ (στοιχεία στην ετικέτα του) με έκανε να θέλω να σας προτείνω μερικά πραγματάκια. Θα επιστρέψω με άλλο ποστ και προτάσεις τέχνης.
Τρομάρα μου…

Φούντωσα

Έξω από το παράθυρο πάλι κάτι μου αποσπά την προσοχή. Ένας κουριερ. Muscle bear τύπος. Ο τύπος μου. Αν υποπτευθώ ότι θα χειμωνιασει γρήγορα και θα σταματήσει να φοράει αυτά τα κολλητά μακό και τα στενά τζιν θα … δεν ξέρω ..κάτι θα κάμω. Πάλι καλά που τα γράφω εδώ και ξεσκαω. Όυφ! Ή μάλλον… Γούφ!!!

Οι λέξεις που χτυπάνε στα ίδια σύμφωνα

Πρωί Δευτέρας, ένα ψηλοκρυωμα με τριγυρνάει και οι λέξεις μου χτυπάνε στα ίδια σύμφωνα.
Λόγια, λύση, λάμα, λύρα, λαγούμια…
Την ίδια ώρα που ψάχνω αιτίες να δικαιολογήσω το κυκλοθυμικό μου κουφάρι, ακριβώς τότε βλέπω τον Ερμή να γυρνάει ανάδρομος και τα νεύρα μου κρόσσια, ενώ ο ωροσκόπος μου με καλεί να απατήσω γιατί το σεξ , λέει, δεν το βρίσκεις πάντα στους δικούς σου ανθρώπους. Έλα ρε! Μη μου πεις!
Ξενέρωνα, ξενιτιά, ξένος, ξόρκι, ξεκωλο, ξέμεινα,…
Ο elementstv ρωτά σε ένα σχόλιο του αν έχω σκεφτεί ότι κάποιος μπορεί να πιστεύει για μένα πως είμαι η κατάντια του ανθρώπινου γένους και ίσως έχει δίκιο. Χαϊδεύω το πρόσωπο μου και καθησυχάζω τον εγωισμό μου.
Πρόσωπο, πέος, πίστη, πιασ’το, πύον…
Εκτυπώνω τα νέα ποστ. Πονάνε τα μάτια μου σήμερα και δεν μπορώ να κοιτάω στην οθόνη για πολύ ώρα. Άσε που το Σαββατοκύριακο είχε μια διαολεμένη κίνηση από αναρτήσεις.
Διάολος, δείγμα, δέρμα, δώρο, διδάσκω, δόλος…
Μαρμαρυγή και άτιτλο. Τρεις φωτογραφίες. Τα πόδια ενός άντρα. Άσπρο. Όρθια. Ακουμπισμένα στον τοίχο. Κλειστά. Μαύρο. Τα πόδια είναι ένα υποτιμημένο τμήμα του ανθρώπινου σώματος. Όλη η προσοχή πέφτει στο στήθος, στα οπίσθια, στο φούσκωμα στο μπροστινό μέρος του παντελονιού. Τα γυμνά τριχωτά πόδια ενός τριανταπεντάρη. Έως ψηλά. Τους μηρούς.
Καυλα, κόλαση, κοίτα με, κούρος, κομοδίνο, κέρματα, κέρατα…
Το μόνο σχόλιο κάτω από τις φωτογραφίες είναι του tovene 592. Σήμερα μόλις παρατήρησα ότι υπάρχει αυτό το 9 στη μέση. Νόμιζα και είχα συνηθίσει, το 52. Ένα εννιά λοιπόν στη μέση. Όπως Σεπτέμβριος. Μάλλον αρχίζω και τα χάνω.
Σχιζοφρενείς, σχεδόν, σώμα, σεξ, σάλιο, στήσου, σπέρμα, σεντόνια, σήμερα, Σαλό…
Την ίδια ώρα που ο Soberedheart, με μια γλυκιά αφέλεια, ζητά παρέα για να φαγωθεί το παστίτσιο που μαγείρεψε.
Μαγεία, μέτρο, μέρος, μύθος, μισώ, μεταμορφώνομαι…
Αν παίρναμε όλοι τα ρίσκα μας μπορεί να γινόμασταν συμμέτοχοι στην κατάκτηση της ουτοπίας. Φαντάσου μια τεράστια παρέα από μπλογκερ να καταλαμβάνει την πλατεία στο Γκάζι. Σάββατο βράδυ. Ποτά στο χέρι. Τα κινητά αφημένα σπίτι και η ανωνυμία να γίνεται δεκάδες ονόματα στο στόμα σου.
Και ας βρέξει! Σκασίλα μας!

Μέθη

Ντρέπομαι. Πίνω λίτρα αλκοόλ. Χάνω τον έλεγχο και ντρέπομαι. Μόνο αυτό θυμάμαι σαν αίσθηση. Την επόμενη μέρα οι εικόνες έρχονται σιγά σιγά στο μυαλό μου. Τι να πει κανείς; Αιθανολη… Να για παράδειγμα χθες αποκάλυψα την ταυτότητα μου ως Blogger σε ένα φίλο. Πάει η γλυκιά αίσθηση της ανωνυμίας. Δεν ξανά πίνω ούζα! Το χα υποσχεθεί και παλιότερα στον εαυτό μου αλλά κράτησα κάνα δίμηνο. Ευτυχώς σήμερα δεν πονάει το κεφάλι μου. Με ξύπνησε η γραμματέας. Όχι αυτή του προηγούμενου ποστ. Αυτή είναι αποκύημα της προ μεθυσιού φαντασίας μου. Τα μάτια μου λίγο θολώνουν. Κρίμα. Τόσο νέος…

"Έχεις αλλάξει Απόστολε" (μια ακόμα σουρεαλιστική ιστορία)

«Σκέφτομαι πόσο έχεις αλλάξει. Το πρόβλημα φυσικά ξεκινάει από το «σκέφτομαι». Αν ήμουν λιγότερο αναλυτικός νους, όλα θα ήταν ωραία και καθαρά». Ένα αυτοκίνητο με σπασμένη εξάτμιση πέρασε έξω από τον δρόμο μπροστά στο γραφείο. Σήκωσα το κεφάλι και το βλέμμα χάθηκε. Μαζί με τον ήχο της εξάτμισης που σβήνει. Πίσω. Στα σύννεφα. Μαύρα σύννεφα. Ερχόταν βροχή. Την περίμενα μέρες. Θα μου έπλενε και το μπαλκόνι. Ότι έχω κάνει δεν ξέρω ποιος θα ξεπλύνει αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Τώρα βέβαια που το ξανασκέφτομαι δε είναι καθόλου άλλο θέμα διότι… «Αναρωτιέμαι πόσο έχεις αλλάξει. Δεν ξεχνώ τι σε άλλαξε. Έφταιγα εντάξει. Ένα συγνώμη δεν αρκούσε το καταλαβαίνω. Ακόμα και ένα ειλικρινές συγνώμη δεν θα μπορούσε να τα διορθώσει όλα. Αλλά γιατί όταν ρωτάς αν είναι όλα εντάξει, η απάντηση είναι το ναι, παρόλο που απέχει πολύ από να την πεις ειλικρινή απάντηση; Μετά απλά αφήνεις το χρόνο να κάνει δουλειά. Δεν ξέρεις όμως αν θα δουλέψει για σένα ή εναντίον σου. Συνήθως εναντίον σου δουλεύει σε αυτές τις περιπτώσεις. Σου κλείνει το στόμα και την μύτη μέχρι να σκάσεις. Όλο και κάποιος θα είναι γύρω σου όταν θα γίνει αυτό. Παράπλευρα θύματα. Δεν θα την πάθω μόνο εγώ που στην έπαιξα την στραβή. Όχι. Θα την πληρώσουν και κάνα δυο κολλητοί, η μάνα σου που της τα λες όλα και ο κυρ Γιώργος που σου ‘φερε πάλι μεσ’τη ζάχαρη τον κολοκαφε. Τρελά νεύρα ο Αποστόλης». Δεν έκλεινε το στόμα της. Πολυβόλο. Καθισμένη απέναντι μου. Είχε ζητήσει να με δει. Ευτυχώς δεν είχα και πολύ δουλειά. Η γραμματέας μου άλλαξε τα πρωινά ραντεβού και μάλλον θα της έλεγα να το κάνει και για τα υπόλοιπα. Είχε αρχίσει να με πιάνει πονοκέφαλος. Χτύπησα στον καφετζή μας. «Κυρ Γιώργο, μου φέρνεις ένα Deponακι; Αναβραζον…ευχαριστώ». Είχε σταματήσει ευτυχώς να μιλάει και καταλάβαινα από το έκπληκτο ύφος της ότι δεν περίμενε να την διακόψω έτσι. Δεν έδινα φράγκο για το τι μου τσαμπούναγε. «Έχεις αλλάξει, Απόστολε» μου είπε, καταβάλλοντας προσπάθεια να με γεμίσει ενοχές. Το μόνο που κατάφερε ήταν να κρατιέμαι να μην γελάσω. Ακούς εκεί, «Απόστολε»! Η αλήθεια είναι ότι πλέον ήταν βαρετή. Ότι και αν μου έχει κάνει αυτό που έμενε ήταν η αίσθηση της πλήξης. Είναι χειρότερο. Αντί να έχεις θυμό μέσα σου έχεις το κενό. Αδιαφορία. «Θες να τα πούμε μια άλλη φορά με την ησυχία μας;» την ρώτησα. Κανείς δεν μας είχε ενοχλήσει αλλά τι να της έλεγα; Η βροχή είχε αρχίσει να χτυπά στο τζάμι. Ήθελα να βγω έξω. «Εντάξει, σε αφήνω να δουλέψεις. Πάρε με όταν μπορέσεις. Πρέπει να την τελειώσουμε αυτή την κουβέντα». Φυσικά δεν θα την πάρω ποτέ ξανά τηλέφωνο. Το υπογράφω. Αποστόλης.

Πουστομάγαζα

Παρασκευή Βράδυ στο Fantaseed. Η παρέα μικρή στην αρχή. Τρία άτομα. Μπροστά μου δυο αγόρια. Μας κοιτάζουν γιατί οι δυο μου φίλοι είναι πολύ ερωτευμένοι και φαίνεται. Σε λίγο έρχεται τέταρτο μέλος στην παρέα. Παράξενος άνθρωπος αλλά αν ξέρεις να παίζεις με τα λόγια, ξέρεις να ξεκλειδώνεις και ανθρώπους. Μετά από την πρώτη μπύρα έρχεται και δεύτερο ζευγάρι αγοριών. Μια φίλη τους μαζί. Εντυπωσιακή γυναίκα. Εγώ την βρίσκω αδιάφορη.
«Μήπως θες να πας από ‘κει; Να ‘σαι δίπλα στην ξανθιά;» με ρωτάει ο φίλος μου. Με ξαναρώτησε πολλές φορές μέσα στην βραδιά. Δεν τον καταλάβαινα. Νόμιζα ότι ήξεραν. Τους είχα μιλήσει. Μπορεί να είμαι κρυψίνους και τις περισσότερες φορές να θολώνω τις λέξεις, αλλά αυτοί έπρεπε να με νιώθουν.
«Μα ποιος σου είπε ότι μου αρέσει η ξανθιά, ή οι ξανθιές γενικότερα;».
«Δηλαδή;»
«Έρχομαι στην δικιά σας πλευρά» είπα και αισθάνθηκα την ένταση της στιγμής να σταματά το χρόνο. Παρελθόν.Δεν άκουγα τίποτα. Δεν έβλεπα τίποτα. Αν έτσι ένιωθα τώρα που απευθυνόμουν σε φίλους και όμοιους, τι θα μου συνέβαινε όταν θα το έλεγα στους άλλους;
«Stay away from the light» μου απάντησε αστειευόμενος.
«Προσπαθώ» είπα και γω.
Σοβάρεψα.
Μου πήρε άλλη μια μπύρα και κάνα 45λεπτο να έρθω πάλι στα ίσια μου. Δεν έγινε κανένα σχόλιο για αυτό που είπα. Ακόμα και τώρα. Έχω καταλάβει ότι οι φίλοι με αφήνουν να το συνηθίσω, να το νιώσω έτοιμο μέσα μου να εκφραστεί. Ξέρουν. Τα έχουν περάσει. Τους είχα σταθεί. Η φιλία δεν είναι δούναι και λαβείν αλλά το θυμούνται. Άνθρωποι που δεν θα κάνουν παιδιά και οικογένεια, ας κάνουν φίλους.
Χορέψαμε μέχρι τις τέσσερις και μίση.
Μετά από ένα 20λεπτο χαλάρωσης , Sodade. Καθίσαμε στον «κήπο». Το ‘χαμε για βάση. Μετά «στο μέσα». Ενεστώτας. Κορμιά το ένα δίπλα στο άλλο, αλλοδαποί βγάζουν τα t-shirt τους. Μπορεί να ψάχνουν πελάτη. Πάμε στο μπαρ για να παραγγείλουμε. Δυο από τους τέσσερις που μπήκαμε. Κάποιοι μας κοιτάζουν. Έρχονται να χορέψουν μαζί μας. Μα εμείς δεν χορεύουμε πια. Κοιτάμε απλά. Δεν θα ακουμπήσουμε απόψε. Θα θελα να χα πολλά από τα αγόρια που βλέπω. Να περάσω ανάμεσα τους και να διαλέξω σαν αυτοκράτορας τους μονομάχους του. Γερά σκαριά να ναι. Αλλά όχι σήμερα. Διαθέσιμος ναι, αλλά όχι σήμερα.
Παρελθόν.Φύγαμε στις πεντέμισι. Ήταν μια νίκη. Ο ψεύτικος Πέτρος είχε χάσει μια καίρια μάχη. Ενεστώτας. Μένουμε τρεις. Περπατάμε προς το σταθμο και οι φίλοι μου μες το σκοτάδι κρατιούνται από το χέρι. Μπροστά ένα αγόρι που έρχεται προς το μέρος μας χασκογελάει και η κοπέλα που είναι μαζί του τον «μαλώνει». Οι γυναίκες ήταν πάντα πιο ανεκτικές. Ήταν; Τα χέρια χωρίζουν όταν βγαίνουμε στο φως. Διασχίζουμε την ακόμα γεμάτη πλατεία και βυθιζόμαστε στις εγκαταστάσεις του Μετρό. Θυμάμαι τον Ταχτση. Δεν ξέρω γιατί αλλά, κάθε φορά που βγαίνω στα πουστομαγαζα, θυμάμαι τον Ταχτση. Λες να νιώθει ακόμα μόνος;

fruit punch κατά συρροήν (μια μάλλον...αστεία ιστορία)

« Νομίζω κατά τις οκτώ είναι καλά», έγραψε και κλικαρε «Αποστ.». Μα τι εύκολα που είχαν γίνει τα πράγματα. Τώρα πια μπορούσε να επικοινωνεί με όλους. Όχι facebook και χαζά. Blogs. Προσωπικά κείμενα. Τα ‘σωψυχα τους έβγαζαν εκεί μέσα. Καλά όχι και όλα. Πως θα μπορούσε άλλωστε.
Έγραφε υπέροχα πράγματα. Σχεδόν συγκινητικά. Πως ήταν μια ψυχή μόνη, πως είχε περάσει δύσκολα, προβλήματα υγείας είχε, απόρριψης θέματα και άλλα διάφορα δακρύβρεχτα. Μια αράχνη που υφαίνει τον ιστο-λόγιο της με λεπτές κινήσεις. Άρχισε να επισκέπτεται άλλα blogs. Θα άφηνε κάτι σαν μυρωδιά που θα την ακολουθούσαν τα ζουμερά και αθώα παιδάκια μέχρι πίσω στο λημέρι του. Τσίμπησαν.
Μετά από τα σχόλια στις αναρτήσεις τους, αντάλλασσαν και διευθύνσεις για το msn. Η μικρή τους παρέα. Εκεί έπρεπε να συντηρεί την εικόνα που είχε δημιουργήσει αλλά να δείχνει και την χαρούμενη πλευρά του. Αυτή την πλευρά που όλοι θέλουν να βγάλουν για καφέ. Σοβαρός ,μετρημένος με χιούμορ. Τι άλλο να ζητήσει κανείς.
Φωτογραφίες βεβαίως και διακινήθηκαν. Καλλιτεχνικές όμως, να μην πολυφαινεται. Όλο και κάποιος θα τον είχε δει στις εφημερίδες. Ευτυχώς που είχε περάσει η είδηση στα ψηλά. Ευτυχώς ,κυρίως , που είχε περάσει και για την αστυνομία στα ψηλά. Ένα δυλεπτο στο τοπικό κανάλι, ένα μονόστηλο στην τοπική εφημερίδα και μια μικρή αναφορά σε κυριακάτικο φύλλο του Αυγούστου. Δηλαδή σα να λέμε πουθενά.
Τέλος πάντων δεν θα καθόταν να πολύ σκεφτεί. Άλλωστε είχε ραντεβού απόψε.
Μετά από πέντε μήνες στην «μπλογκοσφαιρα» κανόνισε την πρώτη συνάθροιση. Όχι με πολλούς. Τέσσερις. Ένας μόνο straight. «Δεν νομίζω να μου χαλάσει τη φάση» είπε. Φυσικά όλα τα της συνάντησης μέσω msn. Δεν θα ρίσκαρε να είναι αναρτημένο το χρονικό ενός προαναγγελθέντος μακελειού στο ιντερνετ σε κοινή θέα.

«Ο χρηστής 5thelement λέει “Τα λέμε στις οκτώ”» εμφανίστηκε στην οθόνη. Έστειλε και αυτός ένα «C ya» σε όλους και έβγαλε ένα τσιγάρο από το πακέτο του. Άναψε και έγειρε πίσω στην μεγάλη δερμάτινη πολυθρόνα του.
Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό. Είχε ,όπως πάντα , τα στόρια κατεβασμένα. Μόνο το φως της οθόνης του Υπολογιστή. Αυτού του υπέροχου κατασκευάσματος. Σχεδόν το αγαπούσε αυτό το μηχάνημα. Αν ποτέ κατάφερε να αγαπήσει κάτι. Thanks to this σήμερα θα είχε μια υπέροχη βραδιά. Αν όλα πήγαιναν καλά. Αλλά και γιατί να μην πάνε; Δεν ήταν και πρωτάρης.
«Πάμε μια επανάληψη» σκέφτηκε φωναχτά. Συνάντηση έξω από το μετρό και ποτό στο Hoxton. Έτσι κανόνισε αλλά δεν θα εμφανιζόταν. Από το μπαλκόνι του είναι πολύ εύκολο να τους δει κάτω στην πλατειά. Κρυμμένος πίσω από τις περιποιημένες του γλάστρες. Θα προφασιζόταν ότι δεν έτοιμος ακόμα και θα τους καλούσε σπίτι. Θα ανέβαιναν γιατί «η θέα από το μπαλκόνι μου είναι εκπληκτική». Γκάζι, μεζονέτα-ρετιρέ, μπαλκόνι στην πλατειά. Πώς να αντισταθεί μια αδερφή σε αυτό τον συνδυασμό; Αφού ανέβαιναν θα τους έβαζε ένα ποτό και έπειτα το μπολ με το, ήδη έτοιμο, δροσιστικό φρουιτ-παντς θα έκανε τα υπόλοιπα. Όχι ακριβώς το μπολ με το ποτό αλλά το Rohypnol που έχει σαν κρυφό συστατικό. Το μαγικό συστατικό. Μετά όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους. Φαντασία να υπάρχει.
Τα εργαλεία του επίσης δεν έπρεπε να ξεχάσει. Το νάιλον και…τι άλλο; Τι άλλο; Την ποδιά και την μάσκα -ευτυχώς που είδε εκείνη την ταινία με τον Μπειλ (κούκλος) και πήρε ιδέες. Διαφορετικά γίνονται όλα χάλια. Γεμάτα πιτσιλιές. Δεν βλέπεις τι κόβεις. Όπως την τελευταία… «Γαμώτο!» φώναξε και έτρεξε γρήγορα στις σκάλες.
Κατέβηκε στον κάτω όροφο και πήγε στην αποθήκη. Εκεί, δίπλα στον πρακτικό όντως, υπερμεγέθη καταψύκτη είχε την παλιά ξύλινη ντουλάπα του. Άνοιξε και κοίταξε την γυμνή κοπέλα που αναίσθητη και δεμένη με σχοινιά, κρεμόταν σαν παλτό στην κρεμάστρα με το ένα της πόδι να λείπει από το γόνατο και κάτω. Αυτό το είχε ξεχάσει τελείως. Έπρεπε να την είχε τελειώσει όταν ήταν η ώρα της. Έστω και πρόχειρα. Τώρα ήταν αργά. Έπρεπε να μείνει εκεί. Θα της έκανε ακόμα μια ένεση –να’ναι καλά η νοσηλευτική, δεν πήγαν τζάμπα οι σπουδές- και θα την σκότωνε αργότερα. Μάλλον όχι σήμερα. Δεν θα προλάβαινε με τόση δουλειά που είχε με τους άλλους. Μα τέσσερις; Είχε «ασχοληθεί» και με περισσότερους αλλά τώρα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Κυρίως λόγω ηλικίας. Σαν να είχε σκουριάσει.
Τέλειωσε με το κορίτσι και ξανανέβηκε για να ετοιμαστεί. Χάλια τα νεύρα του. Έβαλε ένα ποτό, ήπιε μια γεμάτη τζούρα και βγήκε στο μπαλκόνι. Έβαλε στο στόμα ένα τσιγάρο. Έκανε καμιά δεκαριά προσπάθειες να ανάψει. Ώρες ώρες θόλωνε τόσο πολύ που οι κινήσεις του ήταν ασυντόνιστες, χωρίς σκέψη, σαν να μην έβλεπε μπροστά του. Όπως και τώρα. Αλλά για στάσου… δεν είναι σαν τις άλλες φορές. Κοίταξε κάτω στην πλατεία. Θαμπά. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του. Νύσταζε; Μα τι στο καλό; Σαν να είχε πάρει υπνωτικά. Κοίταξε και το ποτήρι στα χέρια του. Από πού το γέμισε;
Από το μπολ!
«Τι;…
Φτου σου ρε πούστη!»

The revenge of the pink bunny

Η Σελήνη είχε μαυρίσει. Εκείνος ήξερε τι προμήνυε. Έπρεπε να σωθεί. Αυτή την φορά έπρεπε να το σταματήσει. Τι σοι άντρας ήταν αν δεν μπορούσε να το σταματήσει; Να κάτι που αναρωτιόταν τώρα μόλις για πρώτη φορά. Πρώτη φορά μέσα σε 10 χρόνια. Πήρε το βλέμμα του από το μικρό παράθυρο του υπογείου. Στράφηκε στην κλειδωμένη πόρτα. Κατέβηκε από το καρεκλάκι που είχε να κοιτάει πίσω από το φιμε μικρό τζάμι. Η Σελήνη είχε μαυρίσει και η Λιλιθ ,όπως κάθε μαυρισμένη Σελήνη, γεννιόταν ξανά μέσα στο σπίτι που τον έθαβε. Τον κατάπινε. Μυαλό σβησμένο. Οι κλειδωνιές ακούστηκαν. Ήταν ώρα. Η φιγούρα της φάνηκε μέσα από άπλετο φως. Δεν ήρθε όμως για να λυτρώσει. Η Σελήνη είχε μαυρίσει. Εκείνη κατέβαινε τα σκαλιά όπως κάθε μαυρισμένη Σελήνη. Τα πρώτα χρόνια τον ακινητοποιούσε με taser. Όμως της έπαιρνε χρόνο για τον ετοιμάσει. Έτσι ένα ηλιόλουστο μεσημέρι του 5ου Απρίλη, έβαλε σε κάθε άκρο του μια αλυσίδα και κάθε αλυσίδα πέρασε μέσα από τρύπες στα δοκάρια του υπογείου, φτάνοντας σε τέσσερις τροχαλίες. Η Σελήνη είχε μαυρίσει και η Λιλιθ, όπως κάθε μαυρισμένη Σελήνη, γεννιόταν ξανά μέσα στο σπίτι που τον κατάπινε. Οι τροχαλίες γύρισαν. Οι αλυσίδες τράβηξαν βίαια το σώμα πίσω. Πρώτα τα πόδια. Μετά το αριστερό του χέρι. Οι πατούσες του πονούσαν, τριμμένες στο πάτωμα. Μετά το άλλο χέρι. Θύμιζε τον Άνθρωπο του Βιτρούβιου. Εκείνη το σκέφτηκε και χαμογέλασε. Ήταν έτοιμος. Πλησίασε. Εκείνος γύρισε το κεφάλι. Τον φίλησε στο λαιμό. Στο στήθος. Στις πληγές. Τις δάγκωσε. Τις άνοιξε ξανά και έσκισε το δέρμα ακόμα περισσότερο. Γλείφοντας το αίμα του ψιθύρισε “Σε έχω ανάγκη” . Σήκωσε το κεφάλι της και άφησε το αίμα να κυλήσει. Τον κοίταξε. Τα δάκρυα του κυλούσαν μέχρι την αρχή του λαιμού του. Φαινόταν να μην του ‘χει μείνει δύναμη για τίποτα άλλο. Έσκυψε ξανά το κεφάλι της. Τον πήρε στο στόμα της. Γεύτηκε οικείο σπέρμα. Σηκώθηκε και έβαλε το πόδι της γύρω από την μέση του. Πήρε στο χέρι της το πέος του και το έβαλε μέσα της. Γαντζώθηκε πάνω του και πίστεψε πως έκαναν έρωτα. Ξανά. Η Σελήνη μαυρισμένη. Εκείνος ακόμα δεμένος. Σχεδόν αναίσθητος. Εκείνη στο πάτωμα ξαπλωμένη. Θα ερχόταν αργότερα τον περιποιηθεί με ευλάβεια. Τώρα είχε τα πόδια ψηλά και ακουμπισμένα στον τοίχο δίπλα του. Αυτή την φορά θα ζούσε. Στον κόσμο θα το έφερνε ζωντανό. Το παιδί της. Τόσες φορές νεκρό το ‘χε γεννήσει. Στο αποχωρητήριο του σπιτιού. Και με τιμές πάντα το έθαβε. Στην αυλή. Διάσπαρτα λοφακια χώματος και πάνω απ’ αυτά ο κήπος της. Με αγάπη και αυτός φτιαγμένος. Όπως όλα γύρω της. Όλα με αγάπη και με τα χέρια. Από τα μικράτα της δουλεμένα. Από τότε που ‘χε απομείνει μονάχη. Πόσο αλήθεια, της έλειπαν η Μητέρα και η αδερφή της. Μα δεν έφταιγε αυτή. Η κακιά η στιγμή ήταν. Δεν έπρεπε όμως και αυτές να της φωνάξουν τόσο. Ήξεραν άλλωστε ότι οι πονοκέφαλοι της γινόντουσαν ανυπόφοροι μερικά βράδια. Η Σελήνη ψηλά και η Λιλιθ όπως κάθε μαυρισμένη Σελήνη, περί τις εντεκαμιση, σηκώθηκε. Γύρισε ξανά τις τροχαλίες και ελευθέρωσε εκείνο το σώμα το αντρικό που φύλαγε. Αυτό σωριάστηκε στο πάτωμα. Δεν γύρισε καν να το κοιτάξει. Κίνησε να φύγει. Πατώντας στο δεύτερο σκαλί, άκουσε ήχο από τις αλυσίδες. Πριν προλάβει να γυρίσει ένιωσε έναν οξύ πονο. Ζεστη στο πίσω μέρος του κεφαλιού και σκοτάδι. Η Σελήνη ασπρίζει σιγά σιγά. Εκείνη στα σκαλιά. Με ανοιγμένο κεφάλι. Δίπλα της πεταμένο το καρεκλάκι. Και τα κλειδιά από τις αλυσίδες. Τα ‘χε πετάξει αυτός. Αυτός που τώρα τρέχει μέσα στο σπίτι να βρει την έξοδο. Την βρίσκει. Βγαίνει στην αυλή. Περνά γρήγορα ανάμεσα στα λαχανικά του κήπου και τα λουλούδια. Τρέχει σε ένα μικρό δρομάκι. Περνά από την αυλόπορτα έξω από το κτήμα και νιώθει επιτέλους ελεύθερος. Μέσα σε χωράφια γεμάτα από ψηλά πράσινα καλαμπόκια. Πάνω από το κεφάλι του φως από το φεγγάρι. Γυμνός. Χωρίς έγνοια πια. Κάτι πάτησε. Ένας πόνος κοντά στον αστράγαλο. Παραπατά και πέφτει. Κοιτάζει πίσω του. Μια μικρή γκριζοπρασινη ουρά χάνεται ανάμεσα στους βλαστούς. Ψηλαφίζει την πληγή. Λίγο αίμα και ένα οίδημα που φουσκώνει. Σηκώνεται. Ζαλίζεται. Κοιτάζει δεξιά. Τίποτα. Αριστερά. Ένα σκιάχτρο δίπλα του. Κάνει προσεχτικές κινήσεις και το πλησιάζει. Σκίζει μια λωρίδα υφάσματος και δένει σφιχτά το πόδι περίπου στην γάμπα. Χαμογελάει ξανά (ζαλίζεται). Δεν έχει παπούτσια (ζαλίζεται). Πρέπει να γυρίσει στο σπίτι. Νιώθει πολύ κουρασμένος. Εκείνη έχει φάρμακα. Μετά από κάθε της επίσκεψη (ζαλίζεται) ερχόταν να τον περιθάλψει με ένα βαλιτσάκι φαρμακείου. Έχει και παπούτσια εκεί (ζαλίζεται). Είκοσι βήματα και θα τα καταφέρει. Κάνει τα δυο πρώτα και λυποθυμα.

My Pink Bunny

It is mine.

On my mind.

He’s mine.

Until I say so…

This man is mine!

Il est à moi dans ce jeu...

Φτάνει.

Προς όλους και πρώτα σε μένα.

Γκρίνια και απαισιοδοξία.
“Τι άσχημα που μας φέρονται οι άλλοι!”
“Τι ρατσιστικό! “
“Πόσο μόνος νιώθω! “
“Δύσκολα που περνάω! “
“Θέλω μια αγκαλιά!”
“Δεν με ενδιαφέρει το σεξ!”
“Όλοι σεξ γυρεύουν στο ιντερνετ!”
“Σας καταλαβαίνω.”
“Με καταλαβαίνετε μόνο εσείς.”
“Μα τι ποιητικό.”
“Κουράγιο. Θα φτιάξουν όλα.”
“ Είσαι φίλος μου.”
“Θες να βρεθούμε;”
“Ωραια που γραφεις”
“ Διαβάστε αυτό!”
“ Πονάω.Εσυ πονάς;”
“Με βασανίζουν!”
“Θέλω να λυτρωθώ!”
“Θέλω να ζήσω ελεύθερος!”
“Θέλω να ερωτευθώ!”
“Θέλω να βρω την αγάπη! Κάποιος μου την στέρησε!”
“Εγώ δεν φταίω σε τίποτα!”
“Είμαι ποιητής εγω!”
“Ειμαι δυνατός! Είμαι και ευάλωτος!Είμαι όλα! Ότι βολεύει!”
“Κανείς δεν με βλέπει! Άρα κανείς δεν θα το πει πουθενά! Φίλοι, γνωστοί, δουλειά, συγγενείς. Πουθενά!”
Κουράστηκα.

Μα πάλι τίποτα δεν θα αλλάξει. Γιατί μέσα μου δεν θέλω κάτι να αλλάξει. Αύριο με άλλη διάθεση θα συγκινηθώ από ένα κείμενο, θα χαλαρώσω, θα γοητευθώ, θα νιώσω πως ανήκω εκεί που θέλω. Η γκρίνια θα μοιάζει καταγγελία και η απαισιοδοξία γοητευτική εξομολόγηση ενός ερωτευσιμου παρία.
Όλα αλλάζουν συνεχεια. Μα δεν ανέχονται το “Φτάνει” . Κανένας και πρώτος εγώ!!!

10+1 χαμόγελα για τον "κρασι και νερο..."

Σαν συνέχεια του post 10+1 δάκρυα.

Τελικά είναι πιο δύσκολο μέσα στην δισκογραφία να βρεις πραγματικά τραγούδια χαράς που να μην είναι τσιχλοφουσκες. Δοκιμάστε το.
1 Shiny Happy People R.E.M
2 Friday I’m in love The Cure
3 Girls Just wanna have fun Cindy Lauper
4 Get the Party Started Shirley Bassey (cover)
5 Waterloo ABBA
6 La bamba Los Lobos
7 YMCA Village People
8 I'll Be There For You The Rembrandts
9 Holiday Madonna
10 Outside George Michael
+ 1 Μένουμε Παντα Παιδιά Μ.Καραγιάννη, Χλ.Λιάσκου, Κ.Βουτσάς, Α.Ντούζος, Γ.Βογιατζής.

Δεν έχω να προσθέσω κανένα σχόλιο απλά να μεγαλώσω την playlist στο σπίτι και να βγω έξω το βράδυ. "I think I'm done with the sofa..."
Θα ‘μαι στο «Γιάντες» για φαγητό. Έλα να πιούμε κανα κρασάκι (του Τσου; Τσου…).

Υ.Γ : Είδες; Με έπιασε κιόλας η χαρά…

Ελπίζω απόψε που πετάω να μ 'ακούς...

Θα σηκωθώ μια νύχτα. Έτσι σαν ομίχλη θα σηκωθώ και θα ψηλώσω σαν καπνός. Θα με φυσούν να τρέξω οι ανέμοι και γω θα τρέξω σαν γεμάτος ποταμός. Δεν θα σας βρω, γιατί να ψάξω δεν θα αρχίσω. Θα τυλιχτώ και ανείπωτη χαρά θα συναντήσω. Είμαι απ ‘του γιου μου τα κομμάτια ενωμένος. Αυτού του γιου που εσύ ποτέ δεν θα θηλάσεις. Δεν θα φωνάξεις «Να προσέχεις», ή «Γύρνα πίσω». Θα σε λυπούνται όλοι όταν θα γεράσεις. Να μη φοβάσαι θα σε πάρω στα φτερά μου. Θα πάρω κι άλλους κι άλλους πιο πολλούς. Τόση χαρά πάνω απ τα σύννεφα η ματιά μου, ποτέ δεν είδε να σκεπάζει ουρανούς. Να την χαρίσουμε και εμείς με την σειρά μας, στους μεγαλύτερους της φύσης μας εχθρους. Γι΄αυτό και ελπιζω αποψε που πεταω να μ’ακους… Μ’ακους;

Ομως Νατασα...ευχαριστω.

Σταμάτησα να πονάω στο σώμα εδώ και μία εβδομάδα περίπου. Μόνο κάτι μικρές ενοχλήσεις αισθάνομαι. Μα και μέσα μου ποιος πόνος; Μοιάζουμε ώρες να ‘μαστε του Νίτσε οι υπεράνθρωποι. Όταν πέθανε ο Βαγγέλης το αισθάνθηκα. «Και με το θάνατο θα τα βάλω μια μέρα» είπα. Δεν ήρθε η ώρα. Με τους ανθρώπους όμως Νατασα, όσο και να μου λέω πως δεν είναι εμπόδια μεγάλα, να αναμετρηθώ στα ίσα τρέμω. Όχι στη σκέψη να το κάνω. Κυριολεκτικά. Σαν τους αντιμετωπίζω ,τρέμω…Δεν νιώθω άνθρωπος μικρός. Μα όλα τα γυρνάω μέσα στο μυαλό μου συνέχεια. Να ΄μαι σ΄αυτους που διδάσκουν και όχι σ΄αυτους που κάνουν. Δεν είμαι από του ήρωα την πάστα φτιαγμένος. Για τη ώρα…