Θα σηκωθώ μια νύχτα. Έτσι σαν ομίχλη θα σηκωθώ και θα ψηλώσω σαν καπνός. Θα με φυσούν να τρέξω οι ανέμοι και γω θα τρέξω σαν γεμάτος ποταμός. Δεν θα σας βρω, γιατί να ψάξω δεν θα αρχίσω. Θα τυλιχτώ και ανείπωτη χαρά θα συναντήσω. Είμαι απ ‘του γιου μου τα κομμάτια ενωμένος. Αυτού του γιου που εσύ ποτέ δεν θα θηλάσεις. Δεν θα φωνάξεις «Να προσέχεις», ή «Γύρνα πίσω». Θα σε λυπούνται όλοι όταν θα γεράσεις. Να μη φοβάσαι θα σε πάρω στα φτερά μου. Θα πάρω κι άλλους κι άλλους πιο πολλούς. Τόση χαρά πάνω απ τα σύννεφα η ματιά μου, ποτέ δεν είδε να σκεπάζει ουρανούς. Να την χαρίσουμε και εμείς με την σειρά μας, στους μεγαλύτερους της φύσης μας εχθρους. Γι΄αυτό και ελπιζω αποψε που πεταω να μ’ακους… Μ’ακους;
3 σχόλια:
σ' ἀκοῦμε. Ἀκοῦμε τά φτερά σου μές στή σιωπή τῆς νύχτας, ἔτσι ὅπως κόπτουν τόν ἀέρα, ἀκοῦμε τή σιωπή τους ὅπως ζυγίζονται σέ στιγμές ἀκινησίας τοῦ ταξιδιοῦ σου στόν ἔναστρο οὐρανό. Βάλε μας κι ἐμᾶς ἐπάνω... Δεῖξε μας τούς κόσμους πού βλεπεις καί θέλεις νά πᾶς
σαν καθρέφτισμα.
σαν μονόγραμμα.
ναι να πεταξεις να σε ακουσουμε , να σε δουμε και να μας παρεις στο ταξιδι σου
Δημοσίευση σχολίου