Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

'Ιτσ Καίτη Μπίτσ(it's Katy bitch)!!!


Τωρα καποιος μας κανει πλακα ετσι; Η Καιτουλα σαν αλλη Dita Von Teese. Ενα αλμπουμ με 10 τραγουδια του ΑΝΤΥΠΑ!!! Θα μου πεις εδω εγραψε για την Πεγκυ, εκει θα κολωσει; Αντε και του χρονου η Μαριζα Κωχ στο Διογενη(αυτο υπαρχει ακομα αραγε;). Γουσταρω!!! Σπαστε τα συνορα!!!

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

"Μη μ'απειλεις εμενα;" (Ντένυ για πάντα)


Εντάξει, το παραδέχομαι. Δεν είμαι αυτό που θα έλεγες «κατανοητός». Άλλα λέω και άλλα λες, άσε τις υπερβολές και τα λοιπά. Μπορεί να φταίει που μιλάω σαν το Γιωργάκη. Μπορεί να φταίει που κάνω αποχή από την τηλεόραση(μου το συνέστησε ο γιατρός «Lust for Life») και τα πρώτα σημάδια από τη στέρηση είναι εμφανή. Μπορεί να φταίει ο καιρός. Μπορεί να φταίει και το στραβό μου το κεφάλι. Τώρα όμως θα είμαι ξεκάθαρος(καλά μην το δένεις και κόμπο).
Με αφορμή μια συνομιλία με την προσωπική μου αστρολόγο μελλοντολόγο και την φράση «Μα όλοι οι μπλογκερς κουβαλάνε την κομπλεξάρα τους, δεν το πήρες χαμπάρι;»
Μωρέ μήπως έχει τα δίκια της; Μια σκέψη κάνω και μια έρευνα στον περιβάλλοντα χώρο θα κάμω.
Αν αρχίσουμε από την αφεντομουτσουναρα μου, τι παρατηρούμε; Μην απαντήσεις… Θα σου πω εγώ! Τα ύστερα του κόσμου, να τι βλέπομε. Μια του καλιαρντου, μια του σχοινιού, μια του παλουκιού (δεν θέλω σχόλια-ακόμα). Μια του σοβαρού (μη χέσω), του ποιοτικού και του εντέχνου. Η παράνοια ζει αυτή μας οδηγεί και αν μας βγάλει πουθενά εμένα να κάτσω να με φτύσεις. Τι θανατικά, τι λίστες με θύματα, τι τηλεοπτικές περσονες, τι χωρισμοί, τι αγάπες; Όλα εδώ στον αχταρμά!
Αλλά να ήμουνα εγώ μόνο ο ψυχανωμαλος;
Ο ένας είναι σε φάση «Μη του μιλάτε του παιδιού» είναι απογοητευμένο από τη ζωή και άνθρωπος δεν το πλησιάζει λες και ζέχνει από την μπόχα. Μέσα στη μιρλα να κόβει φλέβες και πάλι να σκέφτεται τι βαρετά που αυτοκτονεί!
Ο άλλος συνεσταλμένος με μικρές εκρήξεις καλλιαρντοσυνης. Με γαλλικά και πιάνο και δεν πιάνω και πότε θα με πιάσει και μένα κανείς να εύχεται μπας και δει μια άσπρη μέρα. Μωρέ έτσι όπως το πας «η μέρα εκείνη δεν(;) θ’αργησει».
Άλλη περίπτωση είναι η γκόμενα η νευρασθενικιά. Της φταίει η κοινωνία, οι μπάτσοι, οι δολοφόνοι, τα γουρούνια, τα αρνιά και τα κατσίκια. Γκόμενος πουθενά και τόνοι χοληστερίνης να είναι ο καθημερινός της εφιάλτης.
Είναι και τι κουλές εδώ που να ντρέπεσαι θα έπρεπε, σου λένε, επειδή είχες γκόμενο μπλογκερ λες και το mail του msn εσυ δεν το ζητησες ποτε. Μη σου πω ότι το βαζεις και στο προφίλ.
Ναι, σας αγαπώ αλλά θα τα ακούσετε ένα χεράκι.
Ετερη παρτσακλη κουδουνίστρα πιστεύει ότι ο κόσμος θα αλλάξει μέσα από την τέχνη και σφλομωνει το μπλογκ με ασυνάρτητη αιτία χασμουρητού.
Μη ξεχάσω και την ακτιβιστρια! Να ρωτάει το καλό μου : «πόσο επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις ο ρατσισμός του φύλου;» και να παίρνει κάτι απαντήσεις που τον ξεφτιλίζουνε τον κακομοίρη.
Έχουμε επίσης την καταναλώνω άρα υπάρχω πονεμένη, την γυμνάζομαι προσκυνήστε το είδωλο πονεμένη, την σκύλα που όλο γαβγίζει, την γάτα που όλο νιαουρίζει και ένα πρόβατο παραδόξως εξυπνότερο του μέσου όρου(στο μέσο όρο ανήκω και εγώ μην χαίρεσαι).
Το πλέον πρόσφατο στοιχείο στην ανθρωπολογικού καθαρά ενδιαφέροντος μελέτη μου, είναι ο μασκοφόρος μπλογκερ εκδικητής, που στο μπλογκ του γράφει ότι έχει σκοπό να καταστρέψει όλους τους άλλους και σε όποιον του αφήνει σχόλιο τον βρίζει κανονικά. Πρώτα βέβαια έχει περάσει από όλα τα μπλογκ και έχει αφήσει φρασουλες αγάπης και θαυμασμού ώστε να τραβήξει τα θύματα στην φωλιά του.
Αυτά μάζεψα όλα κι όλα ως αποτέλεσμα της ενδελεχούς διεργασίας που μου έφαγε πάρα μα πάρα πολύ χρόνο έχω να πω.
Απλά για το τέλος θέλω να σχολιασω κάτι πέρα από την πλάκα.
Ποιος είναι αυτός ο μαλάκας που θεωρεί τον εαυτό του κριτή των πάντων και φυσικά κέντρο του κόσμου ώστε να διαδίδει παπαριες για άλλους και να κάνει ηλίθια ban στην κοινότητα μας; Αυτό είναι μια αληθινή περίπτωση που έχει αναφέρει και ο τοβενε και εγώ, ξανά. Θα πρέπει να ξέρει αυτή η τσουΛΙΤΣΑ.COM ότι ο άνθρωποι έχουν ζωή κυρίως εκτός blogs και εκεί μπορεί να αναμετρηθεί στα ίσια με όποιον θέλει αν ποτέ έχει μπει στο κεφάλι του η λέξη αξιοπρέπεια(μη σκιαζεσαι δε λεω να μουτζοπιαστητε, φυματικια).
Αγαπητό μου κατακάθι, αν η φωνή μου φτάνει στο σκοτεινό και ανήλιαγο λαγούμι που έχεις σκάψει, μάθε ότι η λέξη «πουστιά» είναι βρισιά γιατί υπάρχουν ζωύφια σαν και εσένα.
«Κανείς δεν βλέπει το κακό πάνω στον ίδιο του τον εαυτό, αν όμως κάποιος άλλος συμπεριφερθεί κακά, τότε θα το διακρίνει τούτο καθαρά» Σωκρατης.






Δεν αξιζεις ουτε ενα πινακα(αποχαιρετω σε...)

Παραλογα τοσα και τοσα Βρεθηκαμε γιατι ηταν ολα κανονισμενα Φιλιθηκαμε γιατι ειχαμε πιει κατι παραπανω Χορεψαμε γιατι η μουσικη ηταν δυνατη Πηγαμε σαββατοκυριακο στο εξοχικο γιατι σπιτι μου φιλοξενουσα Γνωρισα τους φιλους σου και το μετανιωσες Γνωρισες τους δικους μου και γελουσες Καναμε ερωτα για να μαθουμε ποσο διαφορετικοι ημαστε Εφτασα μπροστα απο μια πορτα και σκεφτηκα να την ανοιξω γιατι ηθελα απλα να δω τι κρυβει πισω της Γυρισα και σε κοιταξα Απλωσα το ενα μου χερι Ηθελες να απλωνα και τα δυο Γυρισες την πλατη και εφυγες Εξαφανιστηκες Να ξερεις την περασα την πορτα εκεινη αλλα θα ηταν ολα πιο ησυχα μεσα μου αν δεν ηξερα πως...
Τρεξαμε πισω απο σαπισμενα ονειρα να φτασουμε μια ευτυχια που το ενα θα γινοταν δυο Υστερα και καθολου αργοτερα Σαφως ανωτερα αλλα και αφελεστατα οντα Διπλα απο μια πενα λιγα τραγουδια ανωδυνα να φωναζουν στα ορια της γελοιοτητας πραγματικα ασημαντες σκεψεις Δεν ειχα ποτε κατι παραπανω απο μενα Εσυ ησουν αρκετα μεγαλη υποθεση αλλα δικια σου υποθεση Να ψαξω αν φταιω τι νοημα θα ειχε Παρολα αυτα το εκανα και τωρα εδω γραφω για αλλη μια φορα αυτοματα να ξορκισω τους δαιμονες Μα ηταν ποτε δυνατον; Αν αναρωτηθουμε ο καθενας για την παρτυ του ισως να φτασουμε καπου Καπου πιο φωτεινα απο σημερα Οι γιορτες εφτασαν ας τις καλοδεχτουμε γιατι τα λαμπιονια ειναι πολλα και μπορει και να μας κανουν ντου!!!

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Στοιχειο δευτερο: Χερια

Λόγια συμμετρικά και όμορφα γιατί όταν μιλάς σε ένα ζώο δεν έχει σημασία τι λες αλλά πως το λες. Θα είναι ήσυχο αν το χαϊδέψεις και του μιλήσεις γλυκά ακόμα και αν του λες πόσο ωραία σούπα που θα κάνει το κεφάλι του βραστό.
«Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ. Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει. Μόνο που έχει ένα ελάττωμα: Ξέρει να σκέφτεται.»
Όλοι μιλάμε αυτές τις μέρες. Άλλοι κουραστήκαν πιο νωρίς. Άλλοι πιο αργά. Άλλοι καθόλου. Άλλοι πάλι δεν ασχολήθηκαν. Η μάνα μου θέλει σήμερα να βγει να πάρει τα δώρα των Χριστουγέννων για τα μικρά. Η ζωή συνεχίζεται. Την αγαπώ. Απλά μερικές φορές θα ήθελα να μην μοιάζει τόσο πολύ στην Ντενυ Μαρκορα. Και η ζωή και η μαμα…
«δεν φιλοσοφούμε για να σώσουμε την επανάσταση, αλλά για να σώσουμε την σκέψη μας και την συνοχή μας»
Οι προτάσεις και οι παράγραφοι μου πεθαίνουν γρήγορα. Μικρά σώματα και μικρές ζωές. Νομοτέλεια. Όπως τα έντομα.
"Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πως θα γενούνε τα σκοτάδια φως;"
Δεν σε πολύ νοιάζει. Αρκεί να έχεις και συ την λυχνία σου να βλέπεις πόσα πήρες και πόσους γαμησες. Να χύσεις μπορείς ακόμα; Ε, τότε μπράβο σου ανθρωπάκο!
«Φωτογραφίσανε τον πόνο και έχει χρώμα κίτρινο»
Λυπουμεθα. Τι φιάσκο και αυτό. Αφιερώνουμε στους νεκρούς βίντεο και τραγούδια. Πόσο μοντέρνο στ’αληθεια! Θα κατέβω και εγώ στους δρόμους με αποπληρωμένες δόσεις για νέες εμπειρίες καταναλωτικές. Κρίμα για την βιτρίνα. Κρίμα. Πόσο θα θελα να έχω και ένα και δυο και τρία κινητά! Το τελευταίο κείμενο που μου διάβασες ήταν μια διαφημιστική καταχώρηση από τον κατάλογο του Πλαισίου. Το βρήκα πράγματι ρομαντικό! Μετά έφυγες να ψάξεις άλλους πουτσους. Τι; Σε σοκάρω; Μετά από όλα αυτά που συνέβησαν σε σοκάρω εγώ; Οποία ευχαρίστησης στον ουρανίσκο μας Μοργκανα!
«καταλήγουμε στο να αγαπούμε τους βασανιστές μας επειδή υπάρχουν για να μας βασανίζουν με λογικές μεθόδους βασανιστηρίων. Αυτό φαίνεται τόσο φυσικό από τη στιγμή που δεν παρουσιάζεται τίποτα άλλο...»
Να έρθουν όλα από μόνα τους. Ναι αυτό θα ήθελες. Να σαι κοιμισμένο κομμάτι ανθρώπινο λιγάκι, που να γκρινιάζει για τη ζωή και να βιώνει εμπειρίες faux, σαν τον Πέτρο. Μήπως και συ λοιπόν θες την συνταγή; Για έναν ψεύτικο Κώστα, μια ψεύτικη Γιώτα, έναν ψεύτικο Άρη(σ’αγαπω), μια υπέροχα ψεύτικη θεια στην κουζίνα από κερί.
«Ούτε η επανάσταση ούτε η ανωτερότητά της ακτινοβολούν σήμερα στον κόσμο, αλλά ο μηδενισμός» Μάλλον κάποια πράγματα αρχίζουν να αργοσαλεύουν κάτω από το δέρμα μας.
Γι’αυτό αγαπώ τις ταινίες τρόμου. Τα πορνό επίσης.
Έλα σπίτι μικρό μου και θα σου διαβάσω Ποε και απόψε. Μόνο που εκείνο τον μπαλτά στο συρτάρι, θα τον έχω καλοτροχησμενο.
«Οι υπάλληλοι του δήμου ξεπλένουν το αίμα στην πλατεία των ανθρωποθυσιών». Ένας στο χώμα ναι, αλλά κανείς δεν του μίλησε εκεί στου Μωραΐτη για τον αγώνα. Μόνο για το expansion του w.o.w. Έλα, πάμε για Ντοτα στα Εξάρχεια και ίσως σταθούμε τυχεροί!
«Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.»
Χέρια ματωμένα. Από την μάχη που δώσαμε πάνω από το τελευταίο σορτσάκι Galliano στο Golden Hall.

« [Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου»

Στο σημερινό κείμενο αποδομηθηκαν από τον Ιερόσυλο Πέτρο, οι : Καρυωτάκης Κώστας, Οκτάβιο Πας, Κατερίνα Γώγου, Ναζιμ Χικμετ, Κορνήλιος Καστοριαδης, Τσαρλς Μπουκοφσκι, Μπερτολ Μπρεχτ, Αλμπέρ Καμυ και ουχί ο Πόε…

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Στοιχειο πρωτο: Υψος


Αχ πόσο βαριέμαι, να σ’αγαπαω με τον τρόπο που σ’αρεσει. Οι στίχοι είναι ότι μας απέμεινε. Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας. Μαλακίες. Δεν έχουμε χάσει τίποτα. Μπλεγμένα δάχτυλα σαν κλωστές στα πουλόβερ σου. Έχεις φορέσει ποτέ ρούχο φτιαγμένο από τα χέρια της μάνας; My mother was a tailor Στο μυαλό περίεργες αντιδράσεις. Που θα μας βγάλει αυτό το μονοπάτι; Η σχιζοφρένεια είναι το καταφύγιο ή το τέλος μιας λάθος στροφής; Αν είναι να φύγω ας φύγω πρωί στη σωστή εποχή σε λάθος στροφή Άνθρωποι με στολές σκοτώνουν άλλους ανθρώπους και μετά γίνονται μάζα συμπαγής να απωθήσουν την αντίδραση. There was a shooting, police on my back Άλλοι άνθρωποι υποκινούμενοι από το κενό της ζωής τους καταστρέφουν περιουσίες γιατί απλά δεν πιστεύουν στην έννοια της περιουσίας. Αντίδραση, αντίδραση το μονο που θα κανω Τα μηχανήματα καίγονται. Τα μάτια δακρύζουν. Θεατές στον καναπέ everybody is here just sitting round, staring at the ceiling και άλλοι μέσα στην άγνοια χορεύουν και φλερτάρουν μέχρι το πρωί. Ένας φίλος θα κάνει το τεστ την Τετάρτη. Κάνουμε έρωτα ασύδοτα. αν ήσουν κορίτσι θα σε παντρευόμουν θα είχα σωθεί από τα βάσανα αυτού του κόσμου Σεξ συνειδητά και απροφύλαχτα. Im gonna love you till you love me then no more Πως μεταδίδονται τα ιδεώδη; Μα δεν υπάρχουν ιδεώδη. Το ξέρεις αυτό δεν είναι αλήθεια. Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν συνειδήσεις και όσο υπάρχουν συνειδήσεις-έστω και υποταγμένες- θα υπάρχει αξία, αίτιο και αιτιατό, τέχνη, βήματα αποφασιστικά και αποφασισμένα. Η ιστορία των ανθρώπων είμαι μία συνεχής παλινδρόμησις Πες μου λοιπόν τι βλέπεις από εδώ; Να πάμε αλλού μήπως; Θα πάμε έτσι κι αλλιώς. Η εθνική μας μνήμη διαρκεί όσο και οι ειδήσεις των 8μιση. Είναι βαλμένες στο στόμα τηλεοπτικού ήρωα, κουβέντες. Έτσι γιατί είμαι στη γενιά που μεγάλωσε με την ιδιωτική τηλεόραση και δεν με σκιάζει το μέσο καθόλου. Television rules the nation Το χω σιχτιρίσει και το χω αγαπήσει. Όταν αρχίσω να ντρέπομαι σημαίνει ότι έπαψα να αμφιβάλλω. Τόσες φωτογραφίες στο πάτωμα και γω κοιτάζω αυτές στην οθόνη. σ' αυτό το σαλόνι που ο καναπές έχει βουλιάξει βρήκα μια φωτογραφία, εσύ κι εγώ σχεδόν δεκάξιΘα καταναλώσω γιατί έτσι γουστάρω; Ξέρω την απάντηση αλλά είναι μέρες που είμαι τόσο αλαζόνας και θέλω απλά να συνεχίσω να κάνω ότι κάθε βράδυ… Σχέδια για να κατακτήσω τον κόσμο. There'll be no time for fretting No fussing or complaining anymore Είμαι εδώ και βαδίζω προς τα Χριστούγεννα. Αφήνω το πρώτο ψίχουλο στο δρόμο. εγώ που έχω με το τίποτα πονέσεικαι μ' ένα ψίχουλο συνήθισα να ζω Είμαι 174 εκατοστά.I'm glad I held out for somebody like you. I had a tall dark handsome stranger. I've had the devil in disguise



Στο σημερινο κειμενο ακουστηκαν οι Κβητα, Μανος Ελευθεριου, Αντιδραση, Θανος Ανεστοπουλος, Πανος Φαλαρας, Νικος Γκατσος, Heart, The Animals, They Might Be Giants, Daft Punk, Billy MacKenzie, Supergrass

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Οι αρκουδες δεν πεφτουν σε χειμέρια...


Έχει ξημερώσει και ακούγονται οι καμπάνες από κάποια ,ευτυχώς όχι και τόσο διπλανή εκκλησία.
Πριν καμιά ώρα γυρίσαμε σπίτι. Φιλοξενώ και τον καλό μου φίλο που είναι φαντάρος-ναι αυτόν που δεν βρήκαμε ακόμα βύσμα και ψάχνουμε και βοήθεια δεχόμαστε και σεξουαλικές χάρες κάνουμε αλλά μόνο κάθε δεύτερη τρίτη 9 με 11.
Η έξοδος του Σαββάτου φυσικά και πάντα είναι χάλια. Γιατί; Μα γιατί είναι όλα πήχτρα και φαντάσου ότι βγήκα κατά τις 2+30. Όλοι οι δρόμοι στο κέντρο κλειστοί και κάτι τέτοιες ώρες χαίρομαι που δεν έχω αυτοκίνητο. Κάτι άλλες ώρες πάλι βλαστημώ τον εαυτό μου που δεν παίρνω ένα. Η παρέα μου έκανε μια ώρα και κάτι να έρθει από Booze το στο Fou.
Τι δουλειά είχα εγώ εκεί; Μα είχε γιορτή ένας φίλος ντε. Άσε που έχει και την πλάκα του με τόσο άκυρα βιντεοκλίπ που βάζει. Καλομοίρα στην ΕΤ1 και Rihana στο star academy της Γαλλίας. Και τα ενδιάμεσα των βίντεο στην οθόνη ένα τεράστιο “DVD United”. Μα τόσο τσιπιδες;
Έρχεται η παρέα από FOU και φεύγουμε για Big. Περνάμε τις γραμμές του τρένου και δυο τρία στενά παρακάτω στρίβουμε αριστερά. Ιερά Οδός και Φαλαισιας.
Διαφήμιση του κάνω τώρα; Δεν βαριέσαι, τουλάχιστον αυτό το αξίζει.
Το αξίζει γιατί είναι ζεστό, με πολύ ξύλο, έχει ευγενικό προσωπικό, έξυπνη διαρρύθμιση και αν είσαι φίλος των τριχωτών βρήκες την φωλιά. Τα κυριότερο όμως είναι ότι ο φίλος Ντιτζει έπαιζε χθες και μας έδωσε τα μυαλά στα χέρια. Τραγούδια τέλη 80ς αρχές 90ς. Από Σαμανθα Φοξ έως Kate Bushκαι από Ραφαέλα Καρά έως Bananarama
Παρεμπιπτόντως, το μαγαζί είναι τρελά φθηνό(ναι κάνω διαφήμιση είναι πλέον εμφανές).
Ξαφνικά στο αυτί μου έρχεται το όνομα… "Rooooooooooooooooooxane”. Γυρνώ και βλέπω στην οθόνη το αντίστοιχο κομμάτι από το Μουλεν Ρουζ. Μετά από λίγο το “All That Jazz” από το Σικάγο!!!
Δεν υπάρχει αυτός ο Ντιτζει! Απλά δεν υπάρχει!
Ξέρεις εσύ πολλά μαγαζιά να τολμούν τέτοιο πρόγραμμα; Όχι θα σου απαντήσω γιατί σίγουρα ότι και να λες πουθενά δεν έχεις συναντήσει κλείσιμο προγράμματος με την αμπιεντ εκτέλεση του «Μια αγάπη μικρή».
Ε, νομίζω ότι μετά την απογοήτευση από το πάρτι της Lifo την Παρασκευή, μια ευχάριστη έκπληξη την χρειαζόμουν.
Χειμώνας λοιπόν στο λαγούμι των αρκούδων.
Μην ψεκάσεις.
Αγάπησε το.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Ένα μεσημέρι στου τηλεκοντρόλ τα μέρη (The Outing Vo.2)


Η μάνα του δειλινού καμπάνα, συνέχισε να απαριθμεί ανθρώπους που δεν απασχολούν την κοινή γνώμη και δεν ασχολείται και η κοινή γνώμη μαζί τους για να με πείσει ότι δεν νοιάζει και κανέναν αυτό που κάνεις στην προσωπική σου ζωή.
Διαφωνώ. Πάντα υπάρχουν κουτσομπόληδες.
Όπως για παράδειγμα χθες το απόγευμα. Γυρνάω σπίτι και παίρνω το πιάτο μου στο χέρι για να φάω μπροστά στην τηλεόραση-κακή συνήθεια να την κόψω πρέπει- που άλλες ώρες δεν βλέπω συχνά γιατί ασχολούμαι με το πισι αν δεν έχω βγει τσάρκα στα πέριξ.
Τα κρατικά είχαν τα δικά τους, δλδη κάτι βραζιλιανοισπανομεξικανικα με ολίγη από ατίθασα νιάτα. Το μαντ την Εύα και μετά θα ερχόταν ο Θέμης. Το ΜΤιΒι καμένα βίντεο σε διαρκές ριπλει. Η Τατιανα ούτε που πήρα χαμπάρι. Το Μεγκα δεν θυμάμαι. Στο Σκαι ούτε πρόλαβα να φτάσω γιατί στο μεταξύ έπεσα πάνω στην Άννα την Δρουζα που είχε δυο τυπακια στο καναπέ και φάσα κάτω στην οθόνη...
«Δεν έχω πάει ποτέ με γυναίκα»-κρίμα δεν ξέρεις τι χάνεις σκέφτηκα και τι να του συμβαίνει του παιδιού τόσο χρονών και ακόμα άπαρτος;
Μετά κατέβηκε η τροφή στο γαστρεντερικο και έδωσε ενέργεια, οπότε εγώ με φουλαρισμένο ντεπόζιτο είδα ότι ένας από τους τύπους είχε πολύ κοκκινωπό μαλλί-βαμμένο;- και ο διπλανός μια φωνουλα-αχουτο, συμπαθέστατο ήταν- και στο κοινό τσουπ…ο Τολης ο Σκουλαριωτης και η Ευαγγελία από την ΟΛΚΕ-αυτή που παντρεύτηκε στην Τήλο, ναι. Οπότε κατάλαβα-αργά κάπως- ότι το θέμα μας είναι…εμείς.
Αλλάζει και η φάσα.
«Είμαι ομοφυλόφιλος και είμαι ευτυχισμένος». Μπράβο σου βρε! Εγώ πάλι είμαι ποδολαγνος(ψέμα ντε) και έχω μια ντουλάπα τίγκα στα Ντακταριν!
«Το έχεις συζητήσει με τους γονείς;» ρωτάει η αδέκαστη Άννα.
«Όχι» απαντά ο κοκκινοτρίχης «Μόνο με την μάνα μου αλλά κάνει σαν να μην το άκουσε».
Εδώ είμαστε. Κοινές προσλαμβάνουσες; Καμία σχέση.
«Ούτε εσύ το συζητάς, έτσι Τολη;» Τι πράγμα; Ο Τολης με την σελίδα στο myspace –ναι την έχω δει γιατί;- να γράφει ότι είναι Bear Lover και Bear Chaser και Bear δεν ξέρω και γω τι άλλο, το έχει κρυφό; Ο Τολης που ξημεροβραδιάζεται στα κανάλια και γενικά τον λες κοινωνικό άτομο έως μαϊντανό; Από ποιον το κρύβεις αγάπη; Μιλάω και γω τώρα θα μου πεις; Το αντιπαρέρχομαι.
Αλλάζω κανάλι γιατί τους βαρέθηκα και περνώ από Αλτερ. Τσουπ… Η Ρανια μιλούσε με ένα πατέρα, νεότατο, ενός 2χρονου παιδιού και προσπαθούσε να καταλάβει-και εμείς μαζί- γιατί αυτός φοβόταν ότι ο γιος θα του βγει αδερφή. Ξέρω και γω τι λέγανε πριν; Μπορεί ο μικρός να κράταγε την πιπίλα πολύ ώρα στο στόμα και να έβγαζε ερωτικούς ήχους όταν του έβαζαν αλοιφές στο ποπουδακι για να μην συγκαεί! Ή μπορεί να έκανε πολύ παρέα με την κουδουνίστρα και ο άμοιρος πατέρας να φοβήθηκε ότι θα επηρεαστεί!
Αυτή η κουβέντα ήταν ακόμα πιο βαρετή και άρχισα το ζαπινγκ –ανάμεσα σε αυτά τα δυο κανάλια, δεν πήγα σε κάτι πιο πχοιοτικο, όχι.
Άννα: «Ο τολης σκουλαριωτης αποκαλύπτει ότι είναι…» Shokin’!
Ρανια: «Φοβάμαι ότι ο ομοφυλόφιλος κουνιάδος μου θα κολλήσει το παιδί μου» ΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!
Άννα : «Οι γονείς μου δεν ξέρουν ότι είμαι ομόφυλος» Προσπερνώ την λέξη και αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο καλύτερος ή τουλάχιστον ο πιο προχω τρόπος για να κάνεις outing. Χαρά που θα πήρε η μάνα του δεν λέγεται. Τρέχοντας θα πήγε στο ζαχαροπλαστείο να πάρει φιντανάκια να κερνάει για τα καλορίζικα.
Ρανια: Διαφημίσεις. Ποια εταιρία πληρώνει για να διαφημιστεί στην Θρασκια άραγε;
Άννα: Διαφημίσεις. Μπράβο συγχρονισμός.
«Μετά τις διαφημίσεις θα ακούσετε τι μας είπε ο οδηγός του Ι.Χ που παρέσυρε τον άτυχο ηθοποιό(αυτό το ατύχημα πραγματικά με στενοχώρησε εχθές παίδες, αλήθεια).
Έκλεισα την τηλεόραση.
Θυμάμαι το τέλος της κουβέντας με την μάνα μου.
«Θα σου πω κάτι τελευταίο και δεν θα σε ξαναενοχλήσω για αυτό το θέμα. Πιστεύω ότι μπορείς να το αλλάξεις. Κάνε μια προσπάθεια».
Ακόμα κρατάει τον λόγο της.
Φαντάζομαι και τα πιστεύω της.


Υ.γ: Ουμπερμασταρντ; Θες σαουντρακ; Πάρε να χεις…
Υ.γ2: Η κυρία Δρουζα-που Λάλας να την πλακώσει εύχομαι- έκανε και την ερώτηση της χρονιάς! «Πως βρίσκεις σύντροφο;» Πως βρίσκεις υπομονή και δεν μου φέρνεις το οτοκιου στο κεφάλι έπρεπε να ρωτήσει αλλά τα ήθελε και αυτονών ο κώλος. Μα πας στη Δρουζα; Πας στη Δρουζα; Ακούς εκεί! Πως βρίσκει σύντροφο! Με την μύτη μαντάμ! Η Ευαγγελία της απάντησε με ένα ειρωνικό γελάκι «Όπως όλοι οι άνθρωποι. Όπως και εσύ»






Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Η μαμά μου η καλή, καθαρίζει με Roli (The Outing Vol.1)


Πάλι έχω τρελά καλή διάθεση. Τι μου συμβαίνει; Δεν μπορώ άλλο πια. Έχω καταπιεί το χάπι της ευτυχίας και δεν το ξέρω;
Ο Λοστθοτς με λέει πως δεν γράφω πια προσωπικά και εγώ είπα να το αναλύσω σε ποστ γιατί θα μου πάρει χώρο πολύ.
Δεν ξέρω. Μια οι προκλήσεις και το πόσο μου αρέσει να φτιάχνω κασέτες(παλιότερα), σιντις(ακόμα και τώρα) και λίστες στο ραπιντσεαρ(εσχάτως), ήρθε και έδεσε το γλυκό. Αν και νομίζω ότι μέσα στα κείμενα όλων μας, ακόμα και όταν γράφουμε για τον Τριστανο και την Ιζολδη, έχει κομμάτι του πρωινού μας και του μεσημεριού μας και της μέρας μας ολόκληρης. Εδώ να πω και το ορθότατο της αποχής που την έχεις ανάγκη μερικές φορές. Του παιχνιδιού και άλλων άσχετων, άκυρων και χαρούμενων. Μάλλον φταίει ότι ο Πέτρος είναι ακόμα στην εντατική και εγώ έχω αναλάβει την διαχείριση. Δεν είμαι τόσο γοητευτικός-αν ήταν έστω και λίγο εκείνος-, είμαι λιγότερο μαλάκας και έκανα και outing στη μάνα μου που εκείνος δεν ήθελε.
Τι έγινε στο ξεμπρόστιασμα στη Μάνα-παρεμπιπτόντως το έχω κάνει εδώ και 3 εβδομάδες αλλά ξέχασα να το αναφέρω- ρωτάς;
Τι να γίνει;
Τα κλασσικά;
Όχι τα κλασσικά! Εδώ είχαμε να κάνουμε με μια αποκάλυψη. Αυτή δεν είναι μάνα! Είναι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος(όχι της ελληνικής κυβέρνησης, της ελβετικής που είναι και πιο ανοιχτόμυαλοι).
Πέρα από το αρχικό γούρλωμα του ματιού, η συζήτηση κύλησε χαλαρά, χωρίς φωνές και τυμπανοκρουσίες, δίπλα από το τζάκι και μόνο σοκολάτα ζεστή δεν ήπιαμε να λέμε τα διάφορα. Είναι που το χειρίστηκα διπλωματικά. Πρώτα έφερα την συζήτηση σε ένα σημείο ώστε να με ρωτήσει τι κάνω, πως περνώ ερωτικώς και αν θα παντρευτώ. Μετά της είπα ότι έχω σχέσεις με άντρες-πόσους ακριβώς ήθελε να ρωτήσει αλλά το έπαιζε-, μετά έγινε αυτό με τα μάτια που λέγαμε και ρώτησε η Ελληνίδα μαμά: «Τι εννοείς;»
Για να μην μείνει με την απορία της εξήγησα και έπαιξα μετά το καλό μου χαρτί δηλαδή την φράση «…ξέρω ότι αυτό μπορεί να αλλάξει τις σχέσεις μας για πάντα…».
Εδώ αγαπητό μου παιδί μπαίνει υπόγεια το νοούμενο «Είμαι οικονομικά και συναισθηματικά(αυτό παίζει) ανεξάρτητος. Μένω μόνος και μακριά. Είμαι έτοιμος για όλα. Πρόσεξε πως θα το χειριστείς, μητέρα».
Το πιάνει το υπονοούμενο η μμμαμά και σκέφτεται «Κάτσε τώρα γιατί αυτός μπορεί να μας φτύσει κανονικότατα και να τον ξαναδούμε στην κηδεία μας που θα έρθει να με νεκροφιλήσει(χτυπάμε όλοι ξύλο ομαδικά γιατί αγαπώ την μαμά μου μέχρι την τελευταία της σταγόνα και μόνο που το λέω ανατριχιάζω)».
Έτσι και έγινε μια συζήτηση ήρεμη, χωρίς καν ένα βούρκωμα βρε αδερφέ, μια φωνή, ένα κάτι τελοσπαντων! Μου είπε μήπως να προσπαθούσα να το αλλάξω(απορρίφθηκε), να έκανα ξανά σχέση με μια «κοπελίτσα» (δεν είμαι και μελλοντολόγος αλλά δεν το βλέπω να έρχεται), να προσέχω(κλασικό ακόμα και αν έχεις παραμεγαλώσει), πολλά γίνονται(εμένα θα μου πεις; Δεν τα βλέπω;), για έναν τυπά του κοινωνικού της περίγυρου που μεθάει (λέει) και την πέφτει σε όλους τους φίλους του σε δημόσιες εκδηλώσεις(αν μιλάμε για ζωοπανήγυρη, που γίνεται συχνά σε μια κοντινή στην Αθήνα πόλη, τότε είναι λίγο κινκυ) και άλλα επίσης στον ίδιο τόνο σαν να κάναμε κουβέντα για μια αποτυχημένη εξεταστική στο Πανεπιστήμιο. Δηλαδή «δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις αλλά τι να κάνουμε τώρα, να πεθάνουμε;».
Να φανταστείς της είπα ότι περίμενα να το φέρει βαρέως, γιατί έχω ακούσει κάτι εξτριμ αντιδράσεις τύπου «Φύγε από το σπίτι, ανώμαλε» και μου απάντησε με μια ηρεμία : «Σιγά… Κανείς δεν τα κάνει αυτά. Και αυτοί που ακούς δεν είναι έτσι(δεν το έπιασα το τελευταίο αλλά ένιγουει)».Οπότε και εγώ σκεφτόμουν μήπως έχει αρχίσει γιόγκα και την έχει δει ειμαι-παντα-ηρεμη-γιατι-εχω-ευαισθητα-τσακρας ή μήπως μέσα στα χάπια για την χοληστερίνη έχει πέσει και λίγη διαζεπαμη(Βαλιουμ αμόρφωτε άνθρωπε)!
Λάθος σκέψεις φιλαράκι(αυτό που μια γράφω καλιαρντα και την άλλη στρειτ, πολύ με έχει μπερδέψει)! Η γυναίκα είχε σχέδιο!!! Σου λέει θα του την φέρω από αλλού. Με φέρνει λοιπόν στο σημείο όπου την ρωτώ «πως θες να το διαχειριστώ γιατί εσύ ζεις με τον ίδιο κύκλο τόσα χρόνια και σε μια κλειστή κοινωνία» και εννοούσα συγγενείς και λοιπούς και γενικά ότι περιφέρεται και συνδέεται με το πατρικό μου.
Για να μην στα πολυλογώ (που ήδη το κάνω) μου ζήτησε να μην το μάθει κανείς. Ούτε καν τα αδέρφια μου!
«Σύμφωνοι, απλά να ξέρεις ότι δεν μπορώ να κρατήσω επαφές με κανέναν γιατί θα πιέζομαι όταν για παράδειγμα θα με ρωτούν για τις σχέσεις μου ή πότε θα παντρευτώ και τέτοια»
«Δεν είναι ανάγκη να απαντάς και συ» μου γυρίζει η μάνα. «Γιατί να τους δίνεις λογαριασμό;» σαν να μου τα μπέρδευε λιγάκι η δεν-παιρνεις-δεν-δινεις-λογαριασμο μανα
«Ρωτάει κανείς γιατί δεν παντρεύτηκε ο θειος σου ο Τάδε;» ποιος;
«Γιατί δεν παντρεύεται ο Νίκος της Καιτης;» έλα μου;

(συνεχίζεται… γιατί κουράστηκα…)

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Domestic Violence



Από αυτό εδώ το παράθυρο πολλά μπορεί να δει κανείς. Κυρίως όμως τους «φάτσα κάρτα», δηλαδή τις δυο διπλανές μεζονέτες.
Είμαι στη δουλειά. Βόρεια προάστια. Οικογενειακές περιοχές. Μεγάλα σπίτια με αυλές. Δέντρα. Γρασίδι. Εδώ και κάποιες μέρες γέμισαν και φωτάκια και στολίδια. Όλα καλά στα προάστια. Όλα ήσυχα… Ώσπου την σιγή να διαλύσει μια φωνή. Απόγνωσης.
Όπως εκείνο το πρωί πριν από μήνες. Μια φωνή γυναίκας. Μεγάλης ηλικίας. Τρέξανε όσοι άκουσαν στα παράθυρα. Φασαρία από το απέναντι σπίτι. Κίνηση πίσω από τις μισοτραβηγμένες κουρτίνες. Η φωνή γίνεται ουρλιαχτό. Μια ακόμα γυναικεία την συνοδεύει. Κρατάει παρόμοιο τόνο. Που και που πετάγεται και μια άλλη μπάσα φωνή. Αντρική. Κοφτά. Απότομα.
Γρήγορα εμφανίζεται αστυνομία. Ούτε που κατάλαβε κανείς από πού. Χτυπάνε τις πόρτες. Τους ανοίγει μια κυρία γύρω στα 65 με κοντά μαλλιά. Σπασμένη φωνή αυτή την φορά. Τα όργανα της τάξης μπαίνουν στο σπίτι. Θα επιτελέσουν το καθήκον τους.
Μετά από λίγο οι φωνές λιγοστεύουν. Δεν εξαφανίζονται. Αρχίζουν σκαμπανεβάσματα έντασης. Ξαφνικά μια έκρηξη ντεσιμπέλ τρομάζει το «κοινό». Ένας ξερός ήχος και μετά τίποτα.
«Τι έγινε; Γιατί σταμάτησαν;» ρωτάει η Έλενα.
«Μαλάκα, γουστάρω!!! Πετάγεται ο Μιχάλης.
Μια από τις πόρτες απέναντι ανοίγει. Δυο αστυνομικοί . Τραβάνε έναν άντρα, αίμα να τρέχει από το κεφάλι του και μώλωπες στο πρόσωπο. Τον βάζουν στο περιπολικό. Δεν κοιτάει το σπίτι πριν μπει μέσα στο αυτοκίνητο. Ούτε από κανένα παράθυρο του σπιτιού ξεπροβάλει καμιά μορφή να τους δει που απομακρύνονται.
Fade out.
Στη δουλειά αναφερόμασταν σε αυτούς με τις φράσεις «ο τύπος με το βαρύ το χέρι» και «η γυναίκα του που τις άρπαξε». Η 65αρα ήταν «η δύσμοιρη η μάνα-αν είναι μάνα του ή μάνα της ακόμα δεν ξέρω-, τι έχει τραβήξει και αυτή;».
Σε κάποια φάση είχαμε δει και ένα πωλητήριο στην αυλόπορτα. Βγήκε μετά από λίγο.
Τώρα, μετά από τόσο καιρό, μια γυναίκα είναι στο μπαλκόνι και κρεμάει μια σειρά αστεράκια που συνδέονται με ένα καλώδιο, στα κάγκελα του σπιτιού. Σε λίγο βγαίνει και ο άντρας του περιπολικού. Είναι από πίσω της και την αγκαλιάζει από την μέση. Την φιλάει στο λαιμό και κάτι τις ψιθυρίζει. Εκείνη χαμογελάει. Από το εσωτερικό του σπιτιού ακούγεται μια φωνή. Η μάνα βγαίνει έξω και κρατάει ένα πιάτο. Μάλλον έχει γλυκά. Η γυναίκα παίρνει ένα, δαγκώνει μια μπουκιά και μετά ταΐζει το υπόλοιπο στον άντρα. Η μάνα χαμογελάει. Ο άντρας λέει κάτι και γελάνε όλοι μαζί. Δεν είναι πραγματικά χαριτωμένοι;
Fade out, again…
Η ιστορία είναι αληθινή.

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

God Save The Queen(το τελος των προκλησεων)


« Θέλω να χαμογελάσω και δεν μπορώ» σκέφτηκε η Βασίλισσα κοιτάζοντας το είδωλο της.
Στεκόταν μπροστά στον τεράστιο καθρέφτη των ανακτόρων της. Μέσα από τα πλουμιστά της ρούχα ξεπρόβαλε μια κοιλιά που φιλοξενούσε τους τελευταίους 7 μήνες ένα σώμα καινούργιο, μια ζωή νέα.
Πόσα είχαν συμβεί, στ’αληθεια, αυτούς τους μήνες; Η χώρα της καταστρεφόταν. Βιομηχανίες στήνονταν σαν παράσιτα στο δέρμα της, απομυζώντας και σε λίγα χρόνια έφευγαν, μην έχοντας άλλο αίμα να πιουν, αφήνοντας πίσω πλαστικές σακούλες να τις παίρνει ο άνεμος και ανθρώπους να τους παίρνει ο διάολος.
Τότε εμφανίστηκε εκείνος. Σαν από μηχανής θεός να προσφέρει την λύση. Τη Φιλοσοφική Λίθο. Το Άγιο Δισκοπότηρο. Την Λίστα. Αν και απελπισμένη τον ρώτησε
«Τι ζητάς για αντάλλαγμα ξένε;».
«Το παιδί στην κοιλιά σου».
«Μα δεν έχω κανένα παιδί, τι λες;»
«Έχεις»
«Άκουσε με, αυτά μου θυμίζουν παιδικό παραμυθάκι σε κακή απόδοση και εσύ έχεις το θράσος…»
«Σου θυμίζει και αυτό παραμυθάκι;» την διέκοψε και άγγιξε τα μαλλιά της.
Κάτι στην κοιλιά της κινήθηκε. Οι μαζεμένες σε ένα αυστηρό χτένισμα μπούκλες της έπεσαν με μιας και αφέθηκαν στους ώμους της. Οι ορμόνες της αφήνιασαν. Πέρασε το χέρι του απαλά πάνω από μια τούφα της. Άσπρισε. Τη έπιασε από τα μπράτσα και την γύρισε προς τον καθρέφτη. Εκείνη όμως δεν τρόμαξε. Είχε αφεθεί στην παράξενη απόλαυση του αγγίγματος του. Έσκυψε και της ψιθύρισε στο αυτί. Το παιχνίδι μόλις είχε αρχίσει.
Έτσι εκείνος βρέθηκε με την βοήθεια της στην αυλή του Ιταλού Βασιλιά. Με την συνοδεία της κατάφερε να τον πλησιάσει αρκετά. Όσο χρειαζόταν. Τον κατεύθυνε στην στρατολόγηση του Γάλλου. Εραστής τυφλός. Ο κατάλληλος άνθρωπος να πέσει στην φωτιά και να θυσιαστεί για να παραδώσει τον «θησαυρό» των Αλκαντάριων. Θα μπορούσαν να τον είχαν αφήσει στα χέρια του Ισπανού αλλά η δημόσια εκτέλεση του θα έστρεφε όλα τα φώτα πάνω τους. Έτσι τον έσωσαν. Για να τον πνίξουν στη θάλασσα, ανοιχτά της Σικελίας στο ταξίδι της επιστροφής.
Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε ο Ντιτζει. Ο θρόνος του άλλωστε είχε πολλούς μνηστήρες. Κανείς δεν έμαθε ποτέ και για τον παστλαιφ πως βρέθηκε να επιπλέει με κομμένο λαιμό στο λιμάνι της Πάτρας. Ούτε τι απέγινε το υπόλοιπο σώμα του Μαλερ όταν βρήκαν το κομμένο του κεφάλι στην πόρτα του πατρικού του σπιτιού στην Νάπολη και στο μέτωπο χαραγμένο « traditore».
Ούτε και τώρα κανείς θα μάθαινε ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος με την κομμένη γλώσσα και τα καμένα μάτια που περίμενε στη σειρά με άλλους μελλοθάνατους ,όλοι μεγαλοστελέχη πολυεθνικών, πίσω από την εξέδρα με τις τρεις αγχόνες στην πλατεία Ομονοίας.
«Ο κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται μεγαλειοτάτη» είπε η μια από τις υπηρέτριες, τραβώντας την κουρτίνα.
«Είναι μεγάλη μέρα σήμερα Αγγελική» απάντησε η πινκ φις, παραμερίζοντας την άσπρη τούφα από τα μάτια της
«Η τρομοκρατία βασάνιζε τον λαό μας για χρόνια. Σήμερα ολοκληρώνεται η πάταξη της. Μια καινούργια σελίδα γυρνάει στην ιστορία του τόπου» χάιδεψε την κοιλιά της. «όλα θα πάνε καλύτερα, θα το δεις».
Το χέρι γλίστρησε από την κοιλιά στην κρυφή ραμμένη τσέπη του φορέματος. Ένα διπλωμένο χαρτί. Μια λίστα. Ένα μυστικό. Σε λίγη ώρα θα ήταν μόνο δικό της. Όπως και το παιδί που θα έφερνε στον κόσμο. Πια δεν έμενε κανείς να τα διεκδικήσει. Σήκωσε το βλέμμα ξανά στον καθρέφτη. Και χαμογέλασε.
Τελος

Η λίστα στα χέρια των Ελλήνων μεταβάλλεται συνεχώς

  1. Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ- Κβητα&Δημητρα Γαλάνη
  2. Τι θα ήταν- Μιχάλης Δελτα&Ευσταθια
  3. Το αυγουστιάτικο φεγγάρι(dimi phase remix)- 18 Καλοκαιρια Μετά
  4. Orion(mdelta remix)- Θεοδοσία Τσάτσου
  5. Εμιγκρέδες της Ρουμανίας(CotiK makeover)- Λένα Πλάτωνος
  6. Το σκυλί(Elica remix)- Κβητα
  7. Ηδύποτο Ρουμπίνι- Λένα Πλάτωνος
  8. Ένας δικός σου ουρανός- Κίτρινα Ποδήλατα
  9. Στο άδειο μου πακέτο- Σανυ Μπαλτζη&Santa Fila
  10. Οδός Ονείρων- Musica Ficta
  11. Ένα Σκιάχτρο Που Άρπαξε Φωτιά- Διάφανα Κρίνα
  12. I Was Able To Begin Again- Mary and The Boy
  13. Εν Λευκώ- Νατάσα Μποφιλιου
  14. Υποφέρω- Magic De Spell
  15. Γυμνό Δωμάτιο(Περιμένω) πιάνο φωνή- Νίκος Καρβέλας
  16. Κυριακή- Κατερίνα Στανίση
  17. Με τα μάτια κλειστά- Γιώτα Νεγκα

Bonus track: Βλάκα- Νίκος Καρβέλας

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Ότι του φανεί του ΛολοΣτεφανη!!!


Είμαι στο ταπεινό υπερλουξ(μη χέσω) μοναχικό μου γραφείο και έχω κλείσει την πόρτα να μην ενοχλώ(ψέμα για να ξύνομαι άνετα το κανα). Έχω ανάψει τσιγάρο και έχει κρυώσει ο ριμαδοκαφες.
Σήμερα θα πάω να φτιάξω μια μπλούζα που να γράφει το μπλογκονομα μου γιατί το χα σκοπό και δεν το αλλάζω ότι και να έχει συμβεί. Μη ρωτάς. Όλο και κάτι θα συνέβη. Ζωντανός οργανισμός δεν είμαι και γω; Είμαι.
Έχει αρχίσει να με πονάει το δόντι μου και είμαι πεπεισμένος για άλλη μια φορά ότι είναι ψυχοσωματικό. Για καλό και για κακό θα περάσω από τον οδοντίατρο γιατί έχω και μια αγάπη για τους οδοντιάτρους(όχι ερωτική, απλά με αρένει ο τροχός γιατί είμαι ψυχανωμαλος εντάξει; Νομίζω ότι πρέπει να λάβω ενεργά μέρος σε ένα Torture Garden).
Έσβησα το τσιγάρο και πήρα και ένα τηλεφωνακι συνεργάτη γιατί δουλεύουμε κιόλας και ας μην μας φαίνεται.
Σήμερα λέω να πάω θέατρο γιατί πολύ το ανέβαλλα και πάλι δεν θα δω τίποτα. Αύριο για φαγητό. Αμέ. Αλλά πρέπει να σταματήσω να πίνω κρασιά στα εστιατόρια και στα κρασοπουλειά γιατί με είπανε ότι κάνω μαλακίες μετά.
Εγώ; Τι; Λες για τότε που… Άντε καλέ, που το θυμήθηκες;
Ακόμα προσπαθώ να τελειώσω την ιστορία με το Ελληνικό Βασίλειο και δεν μου βγαίνει ούτε ιστορία ούτε λίστα(αυτό είναι και το πιο δύσκολο). Χθες το βράδυ που έκαμα άλλη μιαν προσπαθειαν, ίσα ίσα που γλιτώσετε από το νέο άσμα της Αννούλας(όχι Φλωρινιώτη αλλά Βίσση). «Λατρεμένο, το απαγορευμένο» λέει η Αννούλα του χιονιά, στου Δεκέμβρη τις 9 που χει η Άννα την γιορτή της, θα κυκλοφορήσει ολόκληρος ο δίσκος ,τον οποίο έχω να σου πω ότι είχε συμφωνήσει αρχικά η Γαλάνη να τον γράψει!!! Ναι, ναι. Αλλά μουτζοπιαστηκανε-μάντεψε ποια νίκησε- και δεν είχε μέλλον το δισκάκι. Γιατί δεν μονιάζει με τον Νικολακη(τον Καρβελα ντε) να της ξαναγραψει κανα κουλο τυπου τραβαω-τα-βυζια-μου-γιατι-δεν-μου-εμεινε-μαλλι-από-τις-πολλες-βαφες-και-λεφτα-δεν-εχω-για-εμφυτευση-μου-τα-φαγε-όλα-ο-ΑΝΤ1-πουτανα-Πανια; Εγω Νικο αγαπω γιατι εχει γραψει τον υμνο της δισχιδούς μου προσωπικότητας «Βλακα,βλακα,βλακα, μ’αρεσει που τσιμπάς γι’αυτό σου κάνω πλάκα. Βλάκαx3, το ξέρεις πως για σένα εγώ μονάχα ζω». Επίσης δεν το βάζω στη λίστα-ούτε το έτερο αγαπημένο «ΝΑ-ντια»-, γιατί έχω άλλο καλύτερο και ας μην το πιστεύεις.
Εδώ θα ήθελα να ζητήσω από τους Βανδικους να μην στεναχωρεθουν γιατί θα βρω και κάτι καλό από Φοίβο να σε κουφάνω.
Δεν κατάλαβα πως μπήκε πάλι στην κουβέντα η αιώνια κόντρα των δυο γηραιών κυριών αλλά είμαι ένας ποταπός έχω να πω. Σου λέει αυτές ακόμα σαν το σκύλο με την γάτα. Όπου σκύλος βαλε Βανδη γιατί έχει αυτό το χειλάκι-μπουλντόγκ και όπου γάτα βαλε Βίσση γιατί έχει καβατζωσει ήδη τις τρεις από τις επτά ζωές και κοντεύει τον Τουταγχαμών ηλικιακά!
Λοιπόν σας αφήνω και σκεφτείτε και εσείς την ιδέα με τα μπλουζάκια(μες το κρύο με μπλουζακι-ρουχο-μου-που-δεν-αλλαζω-Μπεζαντακου μας βλέπω με πνευμονία) γιατί θα έχει πλάκα. Φαντάσου ότι τώρα στο Γκάζι δεν θα ακούς «Μαλάκα, ο Νικοπολιδης(σάλια τρέχουν)!!!», αλλά «Μαλάκα, το Πρόβατο!!!» που δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, αλλά αν μοιάζει του γκολκίπερ, μια κτηνοβασία την φαντασιωνεσαι.
Αντε και καλο μας πσκ!

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

My desktop at work


Πρωί Δευτέρας μετά από ένα χαλαρό έως πεθαμένο Σαββατοκύριακο και μια γαμω-το-κερατο-σου-παλιο-ξεφτυλισμενη-που-να-σε-βρουν-στο-ΚΑΤ-μακαρι-και-στο-ευχομαι-μωρη-μουλαρα-Παρασκευη! Πρέπει να αρχίσω γιόγκα σκεφτόμουν. Μετά κατάλαβα ότι έφταιγε ο Άρης στον Τοξότη που η μοίρα μου και τόσων άλλων Τοξοτών, Διδύμων, Παρθένων( αυτοί τελείως χάλια είναι τελικά ναι;) και Ιχθύων (αγαπώ) έχει αποφανθεί πως μια είναι η ποινή έως τις 27/12: Μαστίγωμα. Χάλια η πλάτη πως το φοράς το ξωπλατο; Να φανταστείς είχα έτοιμη μια όχι αστεία αποδομηση του Βασιλείου της Γαλλίας και έκαμνα τόσες μέρες να την αναρτήσω και πολύ ωραία τραγούδια έβαλα και μπράβο μου, να ξεστραβωθείτε όλοι που ακούτε Ρεμο –πολύ μου άρεσε το καινούργιο του cd που κατέβασα άμεσα γιατί μετά από την ποιότητα θέλω και λίγο ιερά οδό. Σήμερα άλλαξε η διάθεση μου μόλις είδα ότι οι μαλακίες που έκανα την Παρασκευή στην δουλειά-άργησα 3ωρες- δεν είχαν κανένα αντίκτυπο, πλέον, στην εργασιακή μου καθημερινότητα. Μάλλον όλοι έκαναν σεξ το weekend!!! Ακούς Μαλερ; Όχι στο λέω γιατί γράφεις ότι δεν έχεις άντρα- όπως και τόσοι πολλοί άντρες και ακόμα περισσότερες γυναίκες θα έπρεπε να γράφουν αλλά το παίζουν οι «αδιάφθοροι». Πάνε παιδί μου μια βραδιά στο Mayo με μπλουζάκι «Ήμουν και γω στο Μέγαρο» και θα δεις τηλέφωνα που θα μαζέψεις. Ενημερώθηκα ότι εκεί μαζεύονται όλες οι ιντελεκτουελ. Ξέρεις για τι άλλο ενημερώθηκα αυτές τις μέρες; Για την ζωή μας που μπορεί να παίξει δράμα, περιπέτεια, καλή και κακή πιο συχνά κωμωδία. Εμείς κριτικοί κινηματογράφου. Ελπίζω μόνο να παραμείνω αντικειμενικός και όχι κακιασμενος. Να μην θάβω αδιακρίτως. Έχει και καλά φιλμάκια το φεστιβάλ αυτό. Έλα χαμογέλα λίγο… Έτσι! Υ.γ: Η φωτο στο ντεσκτοπ ανήκει στον καλλιτέχνη lost thoughts. Την οικειοποιήθηκα και την έχω να με ηρεμεί.

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Contesté (Με προκάλεσες και είσαι ο τρίτος στη σειρά!)


Έτρεχε. Ανάμεσα στα αγάλματα των κήπων. Άνοιξη. Μυρωδιές από λουλούδια και καρπούς.
Γεννήθηκε ευνοημένο παιδί και έπρεπε να απολογείται και για αυτό.
Ένα παιδί που έπεφτε στην αγκαλιά του πατέρα του ελάχιστες φορές. Ενός πατέρα που τον πήρε στα χέρια του στα τρία του χρόνια, αφήνοντας την στοργή να του την δείχνει η κουβερνάντα.
Ναι, ο Ντιτζει μεγάλωσε σε ένα «σπίτι» με 700 δωμάτια, 2.513 παράθυρα, 352 τζάκια, 67 σκάλες, 483 καθρέφτες, και συνολική έκταση 67.000 τετραγωνικά μέτρα. Κήπους 800 εκταρίων, περιφραγμένους με 20 χιλιόμετρα τείχους, 370 αγάλματα και 42 χιλιόμετρα διαδρόμων. Ανάμεσα τους 55 σιντριβάνια.
Σε ένα από αυτά στεκόταν τώρα και μετρούσε «cinq, dix, quinze, vingt, vingt-cinq». Κρυφτό με τους υπηρέτες.
Σταματά το μέτρημα και σηκώνει το κεφάλι.
Χειμώνας. Όλα καλυμμένα με χιόνι. Κρυώνει.
«Jacquelin?… Renier?… Aliz, Clarisse?…». Καμία απάντηση. Αρχίζει να φοβάται.
Το μάτι του πιάνει μια κίνηση. Μια φιγούρα ανάμεσα στις πορτοκαλιές. Όχι ψηλή. Ένα παιδί ίσως;
Πλησιάζει. Ακούγεται ένα πνιχτό γέλιο. Μπαίνει ανάμεσα στα δένδρα. Γέλιο ξανά. Κοιτάζει ολόγυρα. Μια ριπή αέρα. Πίσω του. Γυρνάει. Τίποτα. Σιγή. Ξαφνικά ένας διαπεραστικός ήχος μετάλλου που τρίβεται με ένα έτερο μεταλλικό τμήμα τον βγάζει από το Όνειρο.
Δυο μάτια τον κοιτούν από το παραθυράκι της πόρτας που σφραγίζει το κελί του. Η πόρτα ανοίγει και ένας φρουρός σπρώχνει με το πόδι προς το μέρος του ένα δίσκο. «Το τελευταίο γεύμα για τον διάδοχο του Γαλλικού θρόνου» ειρωνεύεται ο υποτακτικός. Ένα κομμάτι ξερό ψωμί και κάτι που μοιάζει με σούπα. Η πόρτα ξανακλείνει. «Eh bien, la fin est venue» ψελλίζει.
Είχαν γίνει όλα τόσο γρήγορα. Όχι, δεν είχε μετανιώσει για τίποτα. Άλλωστε δικιά του ήταν η απόφαση να έρθει στην Ισπανία, δήθεν για σπουδές, με απώτερο σκοπό να κλέψει την λίστα του τάγματος των Αλκανταρίων για λογαριασμό του τοβενε. Δεν είχε υπολογίσει ούτε την σπουδαιότητα της θέσης του αλλά ούτε και τους κινδύνους. Ο έρωτας σου θολώνει το μυαλό έτσι δεν λένε; Και ο Ντιτζει ήταν τρελά ερωτευμένος με τον Ιταλό βασιλιά. Για χάρη του θα έκανε τα πάντα. Για χάρη του ήταν τώρα κρατούμενος του Καραμητρου και ένα βήμα πριν την γκιλοτίνα. Είχε αρχίσει όμως να πιστεύει ότι αυτή η χάρη δεν γινόταν για τον βασιλιά 592 αλλά για τον Πέτρο.
Οι Αλκανταριοι ήταν ένα μοναχικό τάγμα που ιδρύθηκε από έναν μυστήριο μυστικοπαθή μοναχό που έφερε το όνομα Πέτρος. Οι συνονόματοι είχαν γεννηθεί και οι δυο στην Αλκανταρα και είχαν σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα. Κάτι βρωμούσε στην όλη υπόθεση και για το Ντιτζει δεν απομένει χρόνος να το ανακαλύψει. Καθόλου χρόνος.
Θόρυβος έξω από το κελί. Δυο άτομα. Συνομιλία. Ένας γδούπος. Σιωπή. Ανοίγει απότομα η πόρτα.
«Είσαι καλά;»
«Que fais-tu ici?»
«Δεν έχουμε πολύ χρόνο»
«Où allons-nous?»
«Αθήνα. Εκεί θα είσαι ασφαλής» είπε ο παστ-λαιφ-ντριμς
«Pourquoi aller en Grèce?»
«Η βασίλισσα της Ελλάδας είναι μπλογκερ. Αυτή θα κάνει την επόμενη κίνηση στην παρτίδα»

French 11/2008
01 Romance-Juliette Greco
02 Thank Heaven For Little Girls-Maurice Chevalier
03 C'est comme ca-Jacques Brel
04 Ce que l'on s'aime-Tryo
05 Inevitablement-Lara Fabian
06 La ballade de Paris-Yves Montand
07 On cherche un Auguste-Edith Piaff
08 Tous Les Garcons Et Les Filles-Francoise Hardy
09 Genesis-Justice
10 Technologic-Daft Punk
11 Degeneration-Mylene Farmer
12 Pink water 3 avec brian molko-Indochine
13 Á Ton Étoile [Yann Tiersen Mix] -Noir Désir
14 Appelle Mon Numero-Mylene Farmer
15 3e sexe -Indochine

υ.γ Η διαθεση μου ηταν χαλια -συνεβει κατι στην δουλεια και ενιωσα αχρηστος-και για αυτο αργισα να φτιαξω την Γαλλια μου... Ετσι εχει αλλαξει και το υφος... Ακουω το Τελσον των στερεο νοβα και ειμαι ετοιμος να ξεκινησω την βολτα στην Ελλαδα...αντε και να στειλω το Desktop μου...

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Impugnada (Με προκάλεσες και εσύ;)

«Ηombre ridículo, que no saben distinguir entre el verdadero líder» μουρμούρισε μέσα στα νεύρα ο Λος Καραμητρος.
Μα ήταν συμπεριφορά αυτή;
Επιτρέπεται να το κάνουν αυτό σε έναν απόγονο του Σαντσο του 4ου του Γενναίου, αδερφό του Φρειδερίκου Ντε Λα Κέδρα, σύζυγο της Μαρίας της Μολινα και πατέρα έξι -κουνέλα το Μαράκι-παιδιών;
Ανακάθισε στον τεράστιο χρυσό θρόνο του και έχωσε το μικρό του δάχτυλο στο ρουθούνι του γιατί έτσι σου λέει σκεφτόταν καλύτερα!
Τα νέα που του είχε φέρει το τσιράκι του και κατάσκοπος των πέντε μπλογκο ηπείρων, Μαλερ, δεν ήταν να τα πεις και ευχάριστα.
«Βασιλιά μου» του είχε πει, «η αυλή του τοβενε σε έχει για τον πούτσο!».
Ένιωσε σαν τον Κωνσταντίνο της Ελλάδας. Χεσμένο τον είχαν. Μια φορά για μπιριμπα δεν τον είχαν καλέσει. Μόνο κάτι συμβούλια για την ειρήνη στην Ευρώπη και παπάρια μαντολες.
Ξεφυσηξε προβληματισμένος και άλλαξε ρουθούνι.
Μαλάκες Ιταλοί! Αυτοί έφταιγαν για όλα. Τον είχαν διαβάλλει σε όλη την μπλογκοσφαιρα. «Malditos espaguetis» Μόνο για εσπρεσσο και κομπίνα είναι φτιαγμένοι. Καλά έκανε και ψώνιζε από «Τα ρούχα του Βασιλιά». Όχι που θα άφηνε την περιουσία του στο Μιλάνο. Σιγά τον Αρμάνι πια. Λες και είναι ο Γκαουντι. Αλλά που να ξέρουν οι Ιταλοί από πολιτισμό; Από τους Έλληνες δεν τον είχαν ξεπατικώσει; Καλά τα έλεγε εκείνος ο άγιος άνθρωπος ο Λος Λιακοπουλος.
Τις σκέψεις του διέκοψε η είσοδος του υπεμπασταρδου.
Έβγαλε το χέρι από την μύτη και ρώτησε.
«Usted tiene la buena o mala noticia, mi buen hombre?»
Ο ισπανός αυλικός έσκυψε το κεφάλι και είπε «Μεγαλειότατε έχω ένα καλό και ένα κακό νέο-τι κλιθέ. Με ποιο να αρχίθω;»
Κατανικώντας την επιθυμία να ξαναχωσει την γκουμουτσοχερουκλα στην ρινική κοιλότητα ο μπλογκογαλαζοαιματος απάντησε «Dime que desea»
«Το κακό νέο είναι ότι οι Ιταλοί έχουν έναν τύπο, πολύ ωραίο και έξυπνο (σ.σ. εγώ γράφω τα σενάρια εντάξει;) που φτιάχνει λίθτεθ τραγουδιών και ετοιμάζει μια με δικά μαθ τραγούδια» .
Ο άρχοντας γούρλωσε τα μάτια του φωνάζοντας «Lo que encontramos calamidad mi Dios?»
«Το καλό νέο είναι πωθ πιάθαμε το θύνδεθμο του θτην χώρα».

«¿Dónde está él? Tráeme la espía!»
«Φέρτε τον» φώναξε ο μπάσταρδος γυρνώντας προς την είσοδο της αίθουσας.
Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα δυο φρουροί εμφανίστηκαν σέρνοντας τον αλυσοδεμένο Μεγάλο ΝτιΤζει. Αίμα έτρεχε από τα σκισμένα χείλη του, το ένα του μάτι ήταν πρησμένο και του έλειπε και μια τούφα μαλλί-το είχε φάει ένα χέρι ξύλο.
Τον πέταξαν μπροστά στα πόδια του Καραμητρου. Αυτός σηκώθηκε και τον πάτησε στο σβέρκο με την κροκό Custo Barcelona μπότα του.
«Presentación de informes del gusano!» τον πρόσταξε.
Ο ηρωικός αρκουδος όμως δεν λιποψύχησε, γύρισε όπως μπορούσε το κεφάλι του τον κοίταξε και είπε...
«Γαμώ τον Καλατράβα σας!»


Πρώτοι εμείς και σε διεθνή μπλογκοαποκλειστικότητα έχουμε την Ισπανική playlist που ψάχνει όλο το Καταλανοπορτογαλλικο Βασίλειο –για να ζητήσουν τα νόμιμα δικαιώματα μη νομίζεις-και έχει πάρει φωτιά ο κώλος τους! !!!




01 Historia De Juan Castillo- Estopa
02 Satania-Mago De Oz
03 El Ultimo Vals-La Oreja De Van Gogh
04 Papeles mojados-CHAMBAO
05 Hijo de de la luna-Mecano
06 Amiga mia-Alejandro Sanz
07 El Patio-Nacho Cano
08 El cementerio de mis suenos-Fangoria
09 Y ahora voy a salir-Mago De Oz
10 Los Chicos-Andres Calamaro
11 Entre Dos Aguas-Paco De Lucía
12 Toca Toca - Mala Rodrνguez
13 Soy-Luz Casal
14 Mujer contra mujer-Mecano
15 No dudaria Rosario Flores


Υ.γ: Το ξέρω σας έχω πρήξει με τις λίστες αλλά εσείς φταίτε που κάνετε τέτοια σχόλια.
Λοιπόν έχω άλλα δυο βασίλεια να αποδομήσω. Γαλλία και Ελλάδα! Δηλώστε υποψηφιότητα για το χρίσμα!!!

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Contestato (Με προκάλεσες...)


“Ε perché non vedo canzone italiana?”
ρώτησε με την στεντόρεια φωνή του ο μπλογκ βασιλιάς τοβένε.
Ήταν φανερά εκνευρισμένος και κανένας από τους μπλογκ αυλικούς του δεν ήθελε να διαρκέσει αυτός ο εκνευρισμός. Είχαν πάρει το μάθημα τους από την τελευταία φορά που θύμωσε ο μεγαλειότατος.
«Ο μπλογκ θεός να μας λυπηθεί αν δεν κάνουμε γρήγορα κάτι», κλαψούρισε ο ξιπασμένος.
“Perdere la mia pazienza” βρυχήθηκε ο ηγεμόνας.
«Τι καλά που θα ήταν να ξέραμε και Ιταλικά;» είπε η κηλίδα.
«Ου, να χαθείς αμόρφωτη! Τελευταία! Βλαχαρα» την επέπληξε η σακαφιωρα που την είχε καταλάβει το πνεύμα του Χατζηστεφανου από τις 16 Σεπτεμβρίου του 2005 –Τρίτη ήταν θυμάμαι, γιατί βλέπαμε 7 Θανάσιμες Πεθερές!!!
«Ειρήνη ημυν» προσπάθησε να ηρεμήσει τα πνεύματα η ναφ «Αφήστε τις έχθρες και ελάτε όλοι μονιασμένοι να βρούμε μια λύση. Έχουμε και γυναικόπαιδα στο μπλογκπαλατι».
«Mi aspetto una risposta» ούρλιαξε σχεδόν ο τύραννος.
Το ροζ ψαράκι λιποθύμησε!
«Καλέ, ένα νερό για την έγκυο!» είπε ο μαλερ που πρόλαβε να την πιάσει πριν σωριαστεί στο κρύο μαρμάρινο-πανάκριβο το Καρύστου, σου λέει- δάπεδο.
«Εγώ θα σας βοηθήσω!» πετάχτηκε ο Πέτρος
«Θα πας για νερό; Αχ φέρε μου και μένα ένα ποτήρι» είπε ο εναςαποτουςανθρωπους.
«Όχι παιδί μου, με τον βασιλιά θα βοηθήσω. Μαντέψτε τι έχω στην τσέπη μου. Μια συλλογή από ιταλικά κομμάτια. Όχι τόσο του γούστου του, πιο mainstream, αλλά την δουλειά τους την κάνουν» απάντησε ο Πέτρος και κατευθύνθηκε προς το player.
Πατώντας το play έζησαν αυτοί καλά και εμείς...
-Stop!!! (φωνή Καραμήτρου) Καλά έτσι απότομα θα το τελειώσεις; Είμαστε και μεις εδώ. Δεν έχει ρολακι για μας; Τέτοια γαϊδουριά;
-Άσε με αγάπη μου έχω και δουλειά και την έχω παρατήσει στη μέση!!!
-Θα σε καταγγείλω στο σύλλογο!
-Μωρ’ δε πα να βγεις και στην Τατιανα, εγώ φεύγω και σου αφήνω μια λίστα με ιταλικά τραγούδια για να κατεβάσεις, μετά από πρόκληση του τοβενε. Διότι εγώ ως γνωστόν δεν αφήνω πρόκληση αναπάντητη!!!




01“Un Nuovo Giorno O un Giorno Nuovo” Claudio Baglioni
02“Convivendo” Biagio Antonacci
03“Senza Di Me” Anna Oxa
04“Non ti scordar mai di me” Giusy Ferreri
05“Napule E' “ Pino Daniele
06“Margherita” Riccardo Cocciante
07“Certe Notti” Ligabue
08“Albachiara” Vasco Rossi
09“Io Camminero' “ Umberto Tozzi
10“E Se Domani” Mina
11“L'Appuntamento” Ornella Vanoni
12“Tutti I Brividi Del Mondo” Anna Oxa
13“Una Canzone Per Te” Vasco Rossi
14“Se Telefonando” Mina

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Let's Go Out Tonight...


Θέλω να βγούμε απόψε.
Ο τοβενε τυλιγμένος σε ένα κασκόλ, προστατευμένος από τον Βαρδάρη βόλτα με μια μεθυσμένη καρδιά στην πολύβουη Νίκης.
Το ροζ ψαράκι με τη ζωούλα στην κοιλιά.
Η χαρούμενη κηλίδα αγκαζέ με την επίσης εγκυμονούσα ναφ και την σακαφιωρα στο πλακόστρωτο της Τσακάλωφ.
Ο υπερμπασταρδος με τον καραμητρο και τον μααλερ στην λυρική, εκεί στο στενό πεζοδρόμιο.
Οι χαμένες σκέψεις να μαζευτούν στο ποπ.
Ένας από τους ανθρώπους να πάρει το αεροπλάνο για ένα βράδυ μόνο, να κάνει πρόωρα Χριστούγεννα.
Τα όνειρα μιας περασμένης ζωής να συναντήσουν τις μουσικές της καλά κρυμμένης μελαγχολίας του μοναδικού ντιτζει, έτσι για ένα ποτό και κουβέντα.
Ο λάθος τύπος να δείξει σε ένα έμβρυο τον κόσμο κάτω από τα φωτα της αγαπημένης του πλατείας.
Εμείς οι δυο να βολτάρουμε με το χαλασμένο σου αμάξι.
Να περάσουμε κάτω από μια σιωπηλή γέφυρα.
Να οδηγείς και γω με το κεφάλι ακουμπισμένο στο παράθυρο να κοιτάω όλους τους συγκατοίκους μου στην μπλογκοσφαιρα. Από μακριά και ας μην έχω δει ποτέ κανέναν.
Πάρε αυτή την λίστα και κάνε τη το soundtrack για απόψε…



“Let's Go Out Tonight” compiled by Le faux Pierre

01 Tonight i'm yours Rod Stewart
02 The Passenger The Wallflowers
03 Take Me Out Franz Ferdinand
04 Let's Go Out Tonight John Lee Hooker
05 Rosalita (Come Out Tonight) Bruce Springsteen
06 Moonlight Drive The Doors
07 Big City Nights Scorpions
08 Uncle Jonny The Killers
09 Out Tonight Rosario Dawson
10 Let's Go Out Tonight Rick Springfield
11 Please Come Out Tonight Phil Collins
12 There is a light that never goes out The Smiths

Η λιστα αυτή μου βγηκε λίγο ροκ εν ρολ αλλα εγινε με πολύ ορεξη και κεφι…


Και επειδή εγώ μισές δουλειές δεν κάνω (λέμε τώρα) πάρε και ένα προτεινόμενο εξώφυλλο- αν και δεν νομίζω ότι καίει κανείς cd πια…

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Απαντήσεις που θα μισήσεις …αν μπορείς ακόμα να κοκκινίσεις!

Ας δούμε την μπλογκοσφαιρα σαν ένα reality, που φυσικά εξ αρχής έπρεπε αθώο μου παιδί να ήξερες ότι δαγκώνει.
Στην περίπτωση μας αυτό που παρακολουθεί το πεινασμένο κοινό είναι το δωμάτιο που λέγεται μπλογκ. Πολλά δωμάτια στο σπίτι του Μεγάλου Αδελφού. Κάθε μέρα κτίζονται και άλλα. Να χωρέσουν τους ατέλειωτους υποψηφίους. Παίρνεις ένα άδειο δωμάτιο στην αρχή και πρέπει να το φτιάξεις όσο πιο ωραίο γίνεται και με μια πινελιά προσωπική, έτσι να δείξεις και ποιος είσαι. Τι καπνό φουμάρεις. Βαλε και λίγη τσόντα. Τραβάει. Δεν ειρωνεύομαι. Αλήθεια. Γράψε τώρα και λίγο κειμενάκι. Άντε έτσι για το καλό. Βαλε προσωπικότητα. Άποψη. Γκουρμε. Έρωτα. Πάθη. Μίση. Πολύ ιδρώτα και απελπισία μελό τύπου Κλακ Φιλμ. Θες και γκομενακι αλλά βαρέθηκες τα Νταρ, τα Φεισμπουκ και τα Μαισπεις; Κανένα πρόβλημα. Τώρα με το μπλογκ έχει και πάλι προσωπικό προφίλ. Καινούργιο. Αλλιώτικο. Όποιος το ανοίξει πάει να πει κάτι έχει στο μυαλό του. Ελπίζεις να χει και κάτι στο βρακί του γιατί «άλλα υπόσχεται η μύτη και άλλα το βρακί σου αλήτη»!
Όπως πάντα τα πιο στιλάτα δωμάτια τα έχουν οι του ομοίου φίλου φίλοι. Εδώ σου λέει παράρτημα του σπιτιού είναι το λοφτ της Μεγάλης Αδερφής. Μπιγκ Μεγκα Σαιζ λοφτ. Μεσοτοιχία οι λωλές με τις μούντζες. Να φεύγουνε οι τούφες και όπερα, αλμοδοβαρ και τούλια μπερδεμένα. Τις σοβαρές παίζουν οι ιντελεκτουέλ και οι γριές. Κάτι ξέμπαρκες χοντρές γράφουν θεϊκά (κουλά) μπας και τραβήξουν τα τσόλια στο μαντρί που χρόνια είχε χαρά να δει ως γνωστόν, γιατί πως νομίζεις έγινε ο κώλος αγάπη; Από το διάβασμα θα απαντήσω. Πως θα τα βρουν με το τεκνό αναρωτάτε. Μα με το απλό το κατάπλου. Στο προσωπικό προφίλ, λες και έχει και ομαδικό προφίλ, βάζετε το μσν. Σαν κουνούπια στο φως. Ένα δεν θα πιάσεις. Μετά αγαπηθείτε χέστηκα. Ουι και ναι, σας μερσώ για το χειροκρότημα. Εγώ για να σου πω και κουτσομπολιό, δίπλα είμανε όταν δυο από δαύτες μουτζοπιαστηκαν και πολύ άσχημα ένιωθα που δεν μπόραγα να πιάσω μαλλί στον καυγά γιατί με έχουν για σοβαρό άνθρωπο και του πόνου μόχθου κτλ. Διότι ένα να ξέρεις μάγκα(εδώ το αλλάζω από καλλιαρντο σε άντρα με τζιν τριμμένο στον καβάλο και μπυροκοιλο καύλα του beerchaser) αν δεν μείνεις πιστός στο ρολακι το κοινό χάνεται.
Έτσι κάποιοι χάθηκαν και από αυτή εδώ την παρεουλα. Σταμάτησαν να τους δίνουν σημασία και έσβησαν. Τους έβγαλαν από τα μπλογκρολ. Τους κράξανε δημόσιο βήμα ανάρτηση. Στο μσν αποκλεισμός. Οι προχωρημένοι μπλογκερς είναι άραγε τόσο ρατσιστές. Τα μπλογκοπαιδα είναι άραγε τόσο μαλακισμένα; Όταν γνωρίσεις κάποιον μπλογκερ μπορείς να διαχωρίσεις τις δυο του υποστάσεις; Μπορείς να κατανοήσεις ότι δεν μπορείς να παίζεις ισοις οροις με διαφορές ηλικίας δεκαετιών. Δεν μπορείς να απαιτείς τον σεβασμό που δεν κέρδισες ούτε από τον ίδιο σου τον εαυτό. Τι θα πει ένας πενηντάρης με έναν 20ρη; Ένας άθεος με έναν ελληναρα. Ένας μπουζουκοβιος με έναν τύπο που ακούει Knife;
Μην μου πεις ότι αυτά δεν στέκουν.
Οι αποστάσεις υπάρχουν απλά κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε. Και για να καλυφθούν αυτές οι αποστάσεις θέλει κόπο χρόνο και πίστη σε μια ουτοπία. Τίποτα από αυτά κανείς δεν προσφερει. Μονο λίγο στην άκρη του κουταλιού. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, δεν θα ψάχναμε όλοι το άλλο μας μισό αλλά ένα οποιοδήποτε μισό θα μας βόλευε. Έτσι απλά να κουμπώνει.
Λυπάμαι αγόρια και κορίτσια. Λυπάμαι αλλά ως κοινωνικός ιστός έχουμε την αρρώστια όλων των άλλων ομάδων. Είμεθα άνθρωποι με αδυναμίες.




Υ.γ: Αυτό το κείμενο που μοιάζει με μπαμπουσκα, μέσα στη σκέψη γέλιο και μέσα σε αυτή πίκρα και ακόμα πιο μέσα συνειδητοποίηση, είχε αφορμή τα απανωτά σχεδόν κείμενα του τοβενακου για τους ανθρώπους πίσω από τα μπλογκ που τον στενοχωρεσαν και δεν έπρεπε. Μετά όμως άρχισα να σκέφτομαι τον υπερώριμο oneofthepeople και άνοιξε ένας καμβάς μπροστά μου. Σκέψου. Γιατί να αποκτήσουν επαφή ποτέ ένας κλασσικής παιδείας Mahler με έναν μάλλον πεζό industrial Πέτρο; Γιατί ένας σεξουαλικά άμεσος Ηθαν
που αναρτά φωτογραφίες καυτών αγοριών, να έρθει ποτέ σε επαφή με τον ποιητή φύση και θέση LosKaramitros; Γιατί όλους μας ενώνει το κομμάτι αλήθειας που μας χάρισε η μοιρασιά της γης του διαδικτυου. Γη εύφορη και η σοδειά του χρόνου προβλέπεται καλύτερη. Ευχή και στόχος θα ναι η αυτάρκεια.

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Ο πέτρος και εκείνος


«Να γίνω ποιητής ή να γίνω θάνατος; Για τα συναισθήματα. Για μας. Για όλους».
Ο Πέτρος περπάτησε στις γραμμές δίπλα και αντίθετα από εκείνον. Κωνσταντινουπόλεως σχεδόν Μεταξουργείο.
«Θα θελα να θες να με πας σπίτι. Όσο περισσότερο γίνεται να σαι μαζί μου». Σαν κλαψιάρα γκόμενα του μίλησε εκείνου. Είχε πιει πάλι. Μεθυσμένο χέρι στην τσέπη, να ψάχνει το τηλέφωνο.
Εκείνος στέκεται και τον φωνάζει να γυρίσει πίσω. Ο Πέτρος που πια δεν ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα, συνεχίζει να απομακρύνεται και δεν ξέρει αν είναι αυτός ή το ψέμα του, η ζωή του ή η ανάγκη του. Είναι πλέον μακριά. Το χέρι βγάζει το τηλέφωνο.
-Πολύ εύκολα τα παρατάς. Πολύ εύκολα
-Γύρνα πίσω
-Πολύ εύκολα τα παρατάς
-Σταμάτα. Που είσαι;
-Έχω φύγει ήδη
-Πες μου που είσαι;
-Έχω φύγει
Το νιώθει ότι φτάνει στα άκρα άλλη μια φορά. Κλείνει το τηλέφωνο. Δυο βήματα προς τα ταξί. Άλλα δυο. Χτυπάει.
-Τι θες;
-Που είσαι;
-Έφυγα
-Γύρνα πίσω
Ο Πέτρος γύρισε και χαμογελώντας έφτασε.
Βλέποντας το χαμόγελο εκείνος πίστεψε πως ήταν άλλος ένας ρόλος. Δεν μίλησε. Μόνο το πρόσωπο έκανε μια κίνηση αγανάκτησης που γρήγορα άλλαξε σε κυρτωμένους ώμους και σκυμμένο κεφάλι. Λυπάμαι. Αυτό έλεγε το σώμα.
Δεν ήταν μια εύκολη νύχτα. Μπλεγμένες σαν δάχτυλα εραστών, οι δυο ψυχές του Πέτρου πάλευαν ηδονιστικά χωρίς όρια. Η ένταση της στιγμής πλησίαζε την τρέλα και ακριβώς στις δυο τα ξημερώματα μπροστά σε ένα ταξί στην ιερά οδό την έφτασε.
Σειρήνες. Αυτό μόνο θυμόταν εκείνος. Ο λιγοστός κόσμος σχημάτισε μια μάζα που κύκλωνε ασφυκτικά το άψυχο σώμα. Ο Πέτρος στην άσφαλτο και τα ανοιχτά του μάτια στερεωμένα στο σπασμένο κρανίο είχαν μια περίεργη έκφραση έκπληξης. Μιας έκπληξης που άλλες μέρες ήταν γλυκιά. Όταν άνοιγε το σπίτι και έβρισκε εκείνον πίσω από την πόρτα. Ένα φιλί πίσω από την πόρτα. Μια αγκαλιά ζεστή. Τώρα ζεστό αίμα στις ρόδες ενός τζιπ που πέρασε από πάνω του, νύχτα Τετάρτης πρωί, μετά από μια συνηθισμένη βραδιά στο Γκάζι. Εκεί που έδωσαν τα πρώτα τους δεύτερα.
Ανταλλαγή.
«Δεν πρόλαβα καν να σου πω σ’αγαπω».
Τα τελευταία τους δευτερόλεπτα ήταν ο χρόνος που χρειάζεται ένα αυτοκίνητο για να συνθλίψει έναν σκελετό.
«Ο ψεύτικος Πέτρος είναι νεκρός» ακούστηκε μια φωνή πίσω από το κεφάλι εκείνου. Γύρισε και αντίκρισε τον άνθρωπο που αγαπούσε όρθιο ξανά, αλλαγμένο, να τον κοιτάει στα μάτια με το ίδιο χαμόγελο. Η χαμογελαστή φιγούρα άπλωσε το χέρι. «Να συστηθώ, με λένε…αληθινό Πέτρο».
Κανείς από τους δυο τους δεν είδε τα βλέφαρα του «νεκρού» που ανοιγοκλεισαν.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

βικΤΏρια


Χθες πήρα ένα άλμπουμ. Ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Να πω κάτι για αυτό το αριστούργημα (δύσκολο να το καταφέρει αυτό μια συλλογή). Κάποιοι άλλοι το λένε καλύτερα από μένα.




Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Υποσχέσεις (μωρά στη φωτιά)


Τρεις βδομάδες που 'μαστε μαζί
δεν ειναι ποτε τοσο
κι εσύ έρχεσαι και φεύγεις
κουραστικα
μ' αφήνεις πάντα μόνο

τι ασχημη λεξη
με κοιτάς και χαμογελάς
αλοιμονο μου
και ξέρεις πως δε μπορώ να ξεφύγω
αδυνατο είναι
απ' τα δικά σου μυστικά

κλειδωμενα καλα που να ναι;
δεν ξέρω ποια είσαι και πού πας
και μαλλον δεν θα μαθω
όταν με παρατάς
νιωθω σαν ασθενης της ηρωινης
θέλω να πω πως έρχεσαι με λόγια κι υποσχέσεις γι' αγάπη

τόσα ψεματα
και με κάνεις να νιώθω τραγικά
τοσος πονος
μα όταν ξημερώσει έχεις φύγει από κοντά μου
ξεριζωνοντας περισσοτερα από μεσα μου
έχεις φύγει φύγε φύγε φύγε φύγε
Θα υποφέρουμε κι αυτή τη θυσία

δεν ξερω για ποιον γινεται και σε ποιον προσφερεται
κι οι καρδιές μας ας χτυπάν δυνατά
όχι για πολύ ακομα
θέλω απόψε να μείνεις μαζί μου
μακαρι
και δώσ' μου φωτιά

οση εχεις
μείνε απόψε μαζί μου
σε θελω
και δώσ' μου φωτιά
Εραστές με σπασμένες καρδιές ξενυχτάνε

ωσπου το σκοταδι να γινει η μερα τους
και πίνουν μέχρι το πρωί
μαζευοντας στη σειρα μπουκαλια σπίτι
εφιάλτες χτυπάνε το μυαλό τους
και το κεφαλι κρυβεται μεσα στα χερια τους
και ξέρεις πως είναι ανυπεράσπιστοι
στρουθοκαμηλοι
και πέφτουνε πάλι στη δική σου αγάπη

γιατι αλλού να ακουμπησουν δεν εχουν
κι ο πυρετός έχει ανεβεί
όπως αρμοζει
ξοδεύουν τη ζωή τους σ' ένα αγώνα χαμένο συχνά
από χερι
θέλω να πω πως έρχεσαι με λόγια κι υποσχέσεις γι' αγάπη
θα πεις και αλλα
και με κάνεις να νιώθω τραγικά
σαν παλια καπαρτινα στο πατωμα
μα όταν ξημερώσει έχεις φύγει από κοντά μου

απλωνω το χερι και δεν εισαι εκει
έχεις φύγει φύγε φύγε φύγε φύγε
Θα υποφέρουμε κι αυτή τη θυσία

γιατι ειμαστε υποτακτικοι
κι οι καρδιές μας ας χτυπάν δυνατά
ότι απεμεινε
η ευχαρίστηση χρειάζεται πόνο
με πονας γιατι το θελω
στα σκοτεινά περνάει μέσα απ' τον πόνο στα σκοτεινά
μεσα μου
γιατί ο δρόμος αυτός ναι μας οδηγεί στην ηδονή
ναι
και δε μας νοιάζει

δεν με νοιαζει
ό,τι κι αν θα μας συμβεί
εσενα όμως;
γιατί έρχεσαι με λόγια κι υποσχέσεις γι' αγάπη

δεν μπορω άλλο
έρχεσαι με λόγια κι υποσχέσεις γι' αγάπη
φτανει
έρχεσαι με λόγια κι υποσχέσεις γι' αγάπη
σταματα
μα είμαστε όλοι τρελοί…






Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Βγάλε το δάχτυλο από το στόμα


Να σε φθονώ θα μ άρεσε. Πολύ. Θα χα ξεχάσει. Μα δεν μπορώ.
Εκδικητικό ζώο ο άνθρωπος. Σε όποιο επίπεδο την βρει την εκδίκηση την παίρνει. Στο σώμα , στα λόγια, στη σκέψη.
Κάποιος να πάρει την ευθύνη και να μην είμαστε εμείς. Γιατί φοβόμαστε. Είναι πιο εύκολο να πεις πως όλα τα προκάλεσε ο απέναντι, οι άλλοι, ο διάβολος. Θύματα εμείς πέσαμε. Να έχουμε μερίδιο είναι πιθανό; Ναι είναι αλλά το σκέφτεσαι τώρα που σε ρωτάω. Μετά πάλι θα το ξεχάσεις. Όσο απλό και χιλιοφορεμένο να σου φαίνεται. Είναι απλό. Δεν αντέχουν όλα τα στομάχια τα βαριά μαγειρεμένα φαγητά. Όλοι θέλουν τον λαπά τον ξενέρωτο. Μια αγκαλιά να αράξουν. Μια ησυχία και ένα ρομαντισμό ανάλατο. Παντόφλες και σπίτι, τηλεόραση, κρεβάτι, ψυγείο. Να τα αποκτήσουμε όσοι θέλουμε. Δεν διαφωνώ. Αλλά γιατί να μας φταίνε οι άλλοι που δεν τα χουμε δεν το καταλαβαίνω. Ευθυνόφοβοι.
Η γη δεν γυρνάει γύρω μας. Ας το έχουμε στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού μας αυτό. Σε ένα μικρό της κομμάτι είμαστε γραπωμένοι να μην πέσουμε, έτσι όπως στροβιλίζεται. Τρομοκρατημένοι.
Βγάλε επιτέλους το δάχτυλο από το στόμα.
Τα χαρτιά σε αυτή την παρτίδα δεν τα μοιράζουμε εμείς. Αλλά μπορείς να αλλάξεις φύλλο. Όσες φορές θες. Να ξέρεις μόνο πως αν πεις πάσο, θα παίξει ο επόμενος. Τότε μπορεί να τελειώσουν όλα.
Πέταξα την πιπίλα μου στα σκουπίδια εδώ και καιρό. Έβαλα το δεξί μου πόδι στο νερό. Είναι κρύα η θάλασσα.
Τι λέτε;
Πάμε μέχρι μέσα;

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Ποσο χαμηλα θα πέσεις;


Θα είμαι σύντομος και θα ζητήσω μια μεγάλη χάρη.
Ναι ναι, τώρα το σκέφτηκα.
Όχι δεν μου το ζήτησε κανείς.
Λοιπόν, ο κολλητός μου –όχι αυτός, ο άλλος που δεν μένει Αθήνα-, φεύγει φαντάρος. Ποιος από σας έχει γερο μέσον; Ποιος θα κανονίσει μεταταξουλα στο ναυτικό. Στο Βοτανικό βέβαια! Να δω χέρια…
Μη ζητήσει κανείς σεξουαλική χάρη για αντάλλαγμα. Είμαι παιδί των σχέσεων εγώ( ποιος γέλασε; )…
Υ.γ: Μη σε σκιαζει η σημαια στον πινακα. Τυχαιο είναι

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Επτά αλήθειες σε αυτόματη γραφή


Ο One of the People έστειλε την πρόσκληση.
Βρήκες και συ το timing το σωστό…

ένα/ έχω ερωτευθεί πραγματικά μόνο μια φορά. Μια γυναίκα…
δυο/ στο γυμνάσιο είχα μια λίστα ανθρώπων που ήθελα να πεθάνουν…
τρία/ Όλη μου η ζωή είναι σκηνοθετημένη πάνω σε ένα σενάριο. Δικό μου...
τέσσερα/ Παίζω με τα μυαλά των ανθρώπων, κάπως σαν τον Μπεν από το Lost …
πέντε/ λέω συνεχώς ψέματα που θα μου έδιναν το Όσκαρ ερμηνείας …
έξι/ φοβάμαι ότι είμαι ασεξουαλ…
επτά/ Δεν με λένε Πέτρο …

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Τοσο αποτομα ολα...




Αντίο...κάηκα...


Η ζωή μας είναι μικρές στιγμές, μεγάλες αποφάσεις, ανοιχτά συμβόλαια, ηλίθιες σκέψεις.
Όλα γέμισαν και δεν χωράνε άλλο τίποτα. Γυρνάμε γύρω τους να βρούμε μια λύση.
Ζαλίστηκα. Είχα ανάγκη να σταθώ για να δω καθαρά.
Μίσησε με αλλά έπρεπε να σταματήσω και σένα.

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Στο μπαλκόνι μου ένας άντρας, δικός μου


Στρουμπουλά παιδάκια μέσα στο τρένο. Οι μαμάδες τους περήφανες τα έβγαλαν στον ήλιο. Επιστρέφω σπίτι. Θα έρθεις απόψε. Πρέπει όλα να είναι όμορφα. Θα είναι η πρώτη μας φορά.
Παρασκευή βράδυ. Κατεβαίνω στον σταθμό και σε βλέπω δεκάδες μέτρα μακριά, μέσα από δέντρα και αυτοκίνητα και δεν ξέρω γιατί μπορώ να σε δω από τέτοια απόσταση. Σαν να απέκτησα υπερφυσικές δυνάμεις. Άνθρωποι παντού γύρω μου αλλά εγώ δεν βλέπω τίποτα αλλο. Περίεργο συναίσθημα. Θυμάμαι το έχω ξαναζήσει. Παλιά. Τώρα όμως είναι κάτι διαφορετικό. Κάθε φορά είναι κάτι διαφορετικό. Δεν έχω αυταπάτες. Σε πλησιάζω από πίσω. Γυρνάς και κοιταζόμαστε. Σου ζήτησα να μην ξυριστείς. Δεν μου χάλασες χατίρι.
Ταξί.
Σπίτι.
Μπαίνω πρώτος. Κλείνεις την πόρτα πίσω μας. Βγάζω το σακάκι, το αφήνω στην πολυθρόνα και γυρνάω. Τα χέρια μου στο λαιμό σου. Σε φιλάω. Έχω ανοιχτά τα παράθυρα. Όλα. Τα φώτα από την μεθυσμένη Αθήνα φωτίζουν σαν την καρδιά σου. Δυνατά, μελαγχολικά, ερεθιστικά. Βγαίνεις στο μπαλκόνι να δεις την θέα. Έρχομαι πίσω σου. “Από το μπαλκόνι μου στην αιωνιότητα” σκέφτομαι. Η στιγμή που πέρασε στην αιωνιότητα.
Μαζί περίπου πενήντα ώρες. Μιλήσαμε. Σου έδωσα χρόνο ανοίγοντας ένα μπουκάλι λευκό κρασί. Κάναμε έρωτα. Μου έδωσες χρόνο για να σου δώσω πίσω απόλαυση. Ενοχικά σε ρωτούσα συνέχεια αν πονούσες. Γελάσαμε. Με ηλίθια αστεία ερωτευμένων. Μαλώσαμε. Με ηλίθια προβλήματα μιας σχέσης. Έκλαψες -εγώ δεν κλαίω πια-, γιατί θα τελείωναν και αυτές οι ώρες που χαμε να ζήσουμε μαζί. Μετά έφυγες.
Σου υποσχέθηκα ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο. Στο έδωσα. Τώρα σου υπόσχομαι υπέροχες ώρες μέχρι να τελειώσει όλη η άμμος στην κλεψύδρα. Ειλικρίνεια. Υπομονή. Αισιοδοξία.
Σε άφησα στο Πεδίο του Άρεως χθες βράδυ. Έφυγες με το τελευταίο. Πήρα το τρένο από Βικτώρια. Στο τελευταίο βαγόνι κάθισα δίπλα στο παράθυρο. Κοίταξα το καθρέφτισμα μου. Στρουμπουλό παιδάκι μέσα στο τρένο. Την καρδιά μου περήφανα έβγαλα στον ήλιο. Περιμένω να καεί. Μα αλήθεια θα στο πω. Δεν με νοιάζει. Απ τις στάχτες μου ξανά θα γεννηθώ.



Υ.γ1: Με προκάλεσες να γράψω κάτι για σένα. “Βάζω στοίχημα πως δεν…” μου είπες. Φυσικά εσύ έχασες άλλο ένα στοίχημα.
Το τίμημα; Όταν διαβάσεις το post, δεν θα μου κάνεις κανένα σχόλιο από το τηλέφωνο. Ούτε μήνυμα, ούτε πουθενά. Σαν να μην το διάβασες ποτέ…

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Οι μπλε μέρες μου...


Οι μέρες μου ξεκινούν καλά. Αυτή την εποχή που η φύση πενθεί τον θάνατο της. Όλα σάπια φαίνονται. Εγώ; Ευτυχία. Χαρά. Πολλά ονόματα. Αυτό που όριζε την γραφή ήταν η μελαγχολία. Η χαρά δεν δίνει δύναμη. Σου παίρνει. Ενέργεια τρώει για να λειτουργεί.

Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα...
Οι μέρες μου ξεκινούν καλά. Ερωτεύομαι. Σηκώνω το τηλέφωνο. Χαμογελώ πλατιά. Γύρω μου άνθρωποι πεθαίνουν από την πεινά.

...στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη...
Τα μεσημέρια μου είναι καλά. "Σε αγαπω" θέλω να φωνάξω. Σαν ανάγκη να το πω μιας και κανένας ποτέ από το στόμα μου δεν το άκουσε. Να το απεύθυνα σε όλους. Σηκώνω ξανά το τηλέφωνο.

...ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα...
Και τα απογεύματα μου είναι καλά. Το από κάτω ζευγάρι μάλωνε για κανα μισάωρο έντονα. Το μωρο έκλαιγε. Κοιτάω στο ταβανι. Σκέφτομαι πως μου λείπεις ήδη. Παιδί ξαναγίνομαι και ανοίγω τα χέρια. Απόψε που θα κοιμηθείς σπίτι μου, θα αφήσω ένα παράθυρο ανοιχτό. Να κάνει κρύο. Να με πάρεις αγκαλιά όλη νύχτα.

...ν' ακούω μονάχα να μου λένε "πόνα"!
Οι μέρες μου τελειώνουν καλά. Την ώρα που ακούω τις σειρήνες των ασθενοφόρων να ουρλιάζουν θάνατο.

..."πόνα"! Γέρνω στο στήθος σου. Ειτε είσαι, ειτε δεν είσαι δω.

..."πόνα"! Γιατί σε έχω φυλαγμένο σαν απόθεμα για το χειμώνα.
..."πόνα"! Το χειμώνα της καρδιάς.




Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια,
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,
μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας
ν' ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.






Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Αυτο πρεπει να το δεις...


Δεν κανω πλακα...


Ειναι ισως, το καλυτερο εντυπο που εχεις δει...


Το βλεπω στην ηλεκτρονικη μορφη του...


Δεν το βρισκω αλλου...






υγ: συγνωμη για το ασχετο αλλα μην το προσπερασεις...

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Που εισαι;


Τι θα γίνει πια με την παρτυ σου; Ε; Σε περιμένω από το πρωί. (τικ τοκ) Μου πες θα με ξυπνήσεις στις 6+ για να πάω στην δουλειά και με έγραψες.
Βασικά καλημέρα ήθελα να μου πεις και να σου πω.
Δεν λέω, εντάξει, σε ξενύχτησα στο τηλέφωνο χθες αλλά και συ δεν το έκλεισες έτσι; (τικ τοκ) Άντε ξύπνα! Να πας και στη σχολή.
Στη σχολή ε; Πω πω… Μέσα θα με πάνε. Τι γιατί; Για αποπλάνηση ανηλίκου. Καλά, καλά, δεν ξαναμιλάω για την διαφορά ηλικίας. (τικ τοκ)
Τέλος πάντων τι θα γίνει; Έχω αρχίσει και γράφω στο μπλογκ. Αν δεν έρθεις θα το ποστάρω. Αφού ξέρεις την ανάγκη μου να εκφραστώ.
Αν δεν εμφανιστείς θα το ανεβάσω και μετά μην μου λες κουλά. Σύμφωνοι; (τικ τοκ τικ τοκ)
Ακόμα; (τικ τοκ) Ξέρεις ότι έχουμε να μιλήσουμε 8 ολόκληρες ώρες;
Ήδη νιώθω μια ατονία.
"Έχω πάθει εξάρτηση κι όλο εσενανε ζητάω ματην αγανάκτηση"-λεμπεσης…αλλά που να θυμάσαι εσύ τι τραγούδια άκουγες στα παιδικά παρτυ; (τικ τοκ τικ)
Ο κέρσορας μου πάει συνέχεια από το word και το excel στο mail και το msn(τικ τοκ)
Πολύ άργησες σήμερα(τικ τοκ) Να αρχίσω να ανησυχώ; (τικ)Μην έπαθες κάτι; (τοκ)Χτύπα ξύλο. (τικ τοκ)
Σε παίρνω τηλέφωνο(τικ τικ τικ τοκ) Δεν απαντάς (τικ τοκ τικ) Ακόμα(τικ) Που είσαι;(τοκ) Γιατί δεν απαντάς;(τικ)
Μου πες χθες ότι θα έκανες ένα ντους πριν κοιμηθείς(τοκ) Αν σε πείραξε το ουίσκι;(τικ) Μπορεί να γλίστρησες(τοκ) Χριστέ μου!!!(τικ τοκ τικ) Πρέπει κάτι να κάνω(τικ τοκ τικ τοκ)
Έρχομαι από κει(τικτοκτικτοκτικτοκτι………

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

...φρέαρ...(i'm falling for you...)


Τα τραγούδια που σου στέλνω λες ότι μιλάνε για χωρισμό. Μάλλον δεν είδες καν όλους τους τίτλους.
...Caught a look in your eyes
I’d they linger too long...

Γρήγορα θα γκρινιάξεις πως δεν μιλήσαμε πολύ. Δεν σου χαλάω χατίρι.
...Were you just being kind
Or have a read it all wrong ...
Θα βγεις απόψε. Όταν γυρίσεις πάρε με να σε ακούσω.
...When i brushed by your side
Suddenly I realised
There’s something going on ...

Έστω και να μου μιλάς σαν να έχουμε μόλις χαιρετηθεί για πρώτη φορά μέσα σε ένα chat room. Μα μήπως αυτός είναι ο σωστός τρόπος να μιλάμε. Δεν έχουμε δα και πολύ καιρό στην πλάτη μας.
...I must gain control
I must take care
...
Γρήγορα και μεγάλα βήματα κάναμε. Τρέχαμε χωρίς να κοιτάμε που πατάμε. Δεν μπορεί να γλιτώνουμε πάντα.
Κάποτε όλοι πέφτουν μέσα σε ένα πηγάδι και πνίγονται.
...Can’t allow this to ever
Become an affair...
Εμείς πέσαμε χθες. Δεν πνίγηκα. Αλλά ξύπνησα μόνος. Κρύωνα. Δεν είσαι δίπλα μου. Που είσαι;
...But the tension is sweet
Suddenly I need it
To keep this going on
All night I think of nothing else...

Ακούω ένα θόρυβο. Κοιτάζω τον πέτρινο τοίχο. Μα πόσο ψηλός είναι; Επιστρέφω στον ήχο. Ακουμπάω το αυτί μου στις πέτρες. Δεν μπορεί. Μα… πως; Είσαι στο δικό σου πηγάδι, δίπλα μου. Αν σε ακούω εγώ, τότε μάλλον με ακούς και συ. Τότε μάλλον υπάρχει ελπίδα. Έτσι;
Κάποιος θα έρθει να μας σώσει, ναι;
Ελπίζω μόνο το πρόσωπο που θα φανεί στο χειλος του πηγαδιου να είναι το δικό σου.
Όπως κα να χει το πράγμα, κάποιος, κάποτε, θα έρθει.
Νομοτέλεια…
...Suddenly I realise
You are where I belong
Gonna kill this thing
Forever
We can’t carry on
Whatever it is
What ever you do
I’m falling for you...

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

“Έπεσα, χτύπησα, ε και τι μ’αυτό;...



...Οι φίλοι μου ας ειν’ καλά…”
Κάτι συμβαίνει στη ζωή σου. Πάντα κάτι συμβαίνει. Εσύ θα αναλύεις τα άσχημα. Όταν η ευτυχία σε τυλίγει δεν το πολυζαλιζεις. Το ζεις. Ίσως, πάλι, λόγω απαισιοδοξίας. Φοβάσαι μη και τελειώσει γρήγορα. Νερό που φεύγει απ’τα χέρια.
Στ’ αυτιά μου έχουν σκαλώσει οι στίχοι του “Sold Unseen” παρέα με μια γλυκιά φωνή. Σα να ‘βαλα το δάχτυλο μέσα σε λιωμένη σοκολάτα. Χαριτωμένη συναισθησία. Αφή που νιώθει τις γεύσεις.
“it’s gonna take some time for all your scars and burns to heal…I’m sitting watching your skin peel…”
Καθαρίζουμε τις πληγές ο ένας του άλλου και μπροστά σε ειδυλλιακά τοπία που προβάλλονται σε μια οθόνη, ονειρευόμαστε να φτάσουμε μέχρι εκεί. Βουρκώσαμε βλέποντας αληθινά ψέματα. Μετά προβάραμε τα ίδια σενάρια. Για μια ώρα ανάγκης.
“Ει,…” ,χαϊδεύοντας
“Τι έχεις;”
Με τον δείκτη κάτω απ’το σαγόνι, απαλά σηκώσαμε το κεφάλι.
Eίδαμε υγρά μάτια
“Δεν θέλω να κλαις” .
Μετά ανοίξαμε την αγκαλιά μας και ακουμπώντας το πρόσωπο στο στήθος μας κλείσαμε στα χέρια ένα τρεμάμενο σώμα.

“I’m walking round I’m upside down I’m the wrong way around” ψελλίζοντας.

Ξύπνησα. Κοίταξα το κινητό. Όλες οι “επαφές μου” στη θέση τους. Φίλοι, ΦΙΛΟΙ, συγγενείς, γνωστοί, άγνωστοι. Έχω αγαπηθεί πολύ όπως και ΄συ. Πολύ. Μα ξύπνησα και ακόμα ακούω το ίδιο τραγούδι. Μόνο που τώρα…
“it’s gonna take some time for all your hopes and dreams to die…Exactly just like mine…”
Επιβίωσα. Κενός. Και επιπλέω…

“…Λόόόρα, Ρόμπερτυ, Μπέτυ και Μιμί...Θα'μαστε μαζίίί!!!! ”



Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

μια Παρασκευή που χάζευα τα παπούτσια μου



Αυτόματα Γρήγορα Γράφε Διόρθωσε όχι Μην Σπαταλάς Χρόνο Ανάγκη Αγανάκτηση Μέσα σου μπροστά μου στα πόδια σου μια αλυσίδα την κοίταξα πίσω μου ήρθες δεν μου άρεσε στο είπα θύμωσες Εγώ; Πως; Θα σε φροντίσω. Ξέρω πίστευες ήλπιζες Όλοι οι άλλοι αυτό ήταν Γρη γορα Έντονα Αθόρυβα μέσα στα θορυβώδη σου όνειρα σώματα χρώματα ίδια ομοιοκαταληξία ονόματα.


Σταμάτα.


Έλα να περπατήσουμε μαζί.


Χαλαρωτικά.


Ανυπεράσπιστοι.


Χέρι με χέρι.

Στην Πλάκα.

Για λικέρ.

Θα μας κράξουνε.

Θα σε πάρω αγκαλιά.

Γυρνάμε πίσω στο χρόνο. Ανήμποροι να συλλαβίσουμε τα μελλούμενα.

"Να ξέρετε κύριε πως ο μόνος άντρας που γνώρισα ποτέ γυμνό ήμουν εγώ".

Μα κάθε βράδυ όταν ξαπλώνω αγκαλιά με τα μαξιλάρια μου εξομολογούμαι τον έρωτα και σε άλλον.

Τιμώρησε με τώρα.

Αυτόματα γρήγορα χτύπα διόρθωσε την φύση που άλλαξε σάπισε έξω από την συντήρηση και τη συντηρητικότητα που ντυθήκαμε όλοι και βγήκαμε μπήκαμε ψάξαμε για πήδημα φύσημα αέρα ζωής καπνός σε ένα club μια Παρασκευή που χάζευα τα παπούτσια μου και κείνος ήρθε δίπλα μου κάθισε στον καναπέ και μου συστήθηκε με σκοπό να γνωρίσει τα πάντα ή τίποτα.


Χαλάρωσε.


Σσσσσσς…

Myspace profile:Πήγα κ' ήρθα, που λενε...

Αν με βαρεθηκες...

Σημειωση για τις ετικετες...

Θεώρησα πρέπον να αναφέρω τον δημιουργό και τον τίτλο του έργου τέχνης που επισυνάπτω κάθε φορά στην εκάστοτε ανάρτηση… Ελπίζοντας να βοηθήσω έστω και λίγο την αισθητική μας… Δείτε λοιπόν τις ετικέτες…

Κατα καιρους...

Για Μένα

VerveEarth (Τι να κανω αφου με παρακαλεσανε οι ανθρωποι να τους διαφημισω!!!)

ok...that's just ego!!!