“Έπεσα, χτύπησα, ε και τι μ’αυτό;...

...Οι φίλοι μου ας ειν’ καλά…”
Κάτι συμβαίνει στη ζωή σου. Πάντα κάτι συμβαίνει. Εσύ θα αναλύεις τα άσχημα. Όταν η ευτυχία σε τυλίγει δεν το πολυζαλιζεις. Το ζεις. Ίσως, πάλι, λόγω απαισιοδοξίας. Φοβάσαι μη και τελειώσει γρήγορα. Νερό που φεύγει απ’τα χέρια.

Στ’ αυτιά μου έχουν σκαλώσει οι στίχοι του “Sold Unseen” παρέα με μια γλυκιά φωνή. Σα να ‘βαλα το δάχτυλο μέσα σε λιωμένη σοκολάτα. Χαριτωμένη συναισθησία. Αφή που νιώθει τις γεύσεις.

“it’s gonna take some time for all your scars and burns to heal…I’m sitting watching your skin peel…”

Καθαρίζουμε τις πληγές ο ένας του άλλου και μπροστά σε ειδυλλιακά τοπία που προβάλλονται σε μια οθόνη, ονειρευόμαστε να φτάσουμε μέχρι εκεί. Βουρκώσαμε βλέποντας αληθινά ψέματα. Μετά προβάραμε τα ίδια σενάρια. Για μια ώρα ανάγκης.

“Ει,…” ,χαϊδεύοντας
“Τι έχεις;”
Με τον δείκτη κάτω απ’το σαγόνι, απαλά σηκώσαμε το κεφάλι.
Eίδαμε υγρά μάτια
“Δεν θέλω να κλαις” .
Μετά ανοίξαμε την αγκαλιά μας και ακουμπώντας το πρόσωπο στο στήθος μας κλείσαμε στα χέρια ένα τρεμάμενο σώμα.

“I’m walking round I’m upside down I’m the wrong way around” ψελλίζοντας.

Ξύπνησα. Κοίταξα το κινητό. Όλες οι “επαφές μου” στη θέση τους. Φίλοι, ΦΙΛΟΙ, συγγενείς, γνωστοί, άγνωστοι. Έχω αγαπηθεί πολύ όπως και ΄συ. Πολύ. Μα ξύπνησα και ακόμα ακούω το ίδιο τραγούδι. Μόνο που τώρα…

“it’s gonna take some time for all your hopes and dreams to die…Exactly just like mine…”
Επιβίωσα. Κενός. Και επιπλέω…

“…Λόόόρα, Ρόμπερτυ, Μπέτυ και Μιμί...Θα'μαστε μαζίίί!!!! ”