Contesté (Με προκάλεσες και είσαι ο τρίτος στη σειρά!)

Έτρεχε. Ανάμεσα στα αγάλματα των κήπων. Άνοιξη. Μυρωδιές από λουλούδια και καρπούς.
Γεννήθηκε ευνοημένο παιδί και έπρεπε να απολογείται και για αυτό.
Ένα παιδί που έπεφτε στην αγκαλιά του πατέρα του ελάχιστες φορές. Ενός πατέρα που τον πήρε στα χέρια του στα τρία του χρόνια, αφήνοντας την στοργή να του την δείχνει η κουβερνάντα.
Ναι, ο Ντιτζει μεγάλωσε σε ένα «σπίτι» με 700 δωμάτια, 2.513 παράθυρα, 352 τζάκια, 67 σκάλες, 483 καθρέφτες, και συνολική έκταση 67.000 τετραγωνικά μέτρα. Κήπους 800 εκταρίων, περιφραγμένους με 20 χιλιόμετρα τείχους, 370 αγάλματα και 42 χιλιόμετρα διαδρόμων. Ανάμεσα τους 55 σιντριβάνια.
Σε ένα από αυτά στεκόταν τώρα και μετρούσε «cinq, dix, quinze, vingt, vingt-cinq». Κρυφτό με τους υπηρέτες.
Σταματά το μέτρημα και σηκώνει το κεφάλι.
Χειμώνας. Όλα καλυμμένα με χιόνι. Κρυώνει.
«Jacquelin?… Renier?… Aliz, Clarisse?…». Καμία απάντηση. Αρχίζει να φοβάται.
Το μάτι του πιάνει μια κίνηση. Μια φιγούρα ανάμεσα στις πορτοκαλιές. Όχι ψηλή. Ένα παιδί ίσως;
Πλησιάζει. Ακούγεται ένα πνιχτό γέλιο. Μπαίνει ανάμεσα στα δένδρα. Γέλιο ξανά. Κοιτάζει ολόγυρα. Μια ριπή αέρα. Πίσω του. Γυρνάει. Τίποτα. Σιγή. Ξαφνικά ένας διαπεραστικός ήχος μετάλλου που τρίβεται με ένα έτερο μεταλλικό τμήμα τον βγάζει από το Όνειρο.
Δυο μάτια τον κοιτούν από το παραθυράκι της πόρτας που σφραγίζει το κελί του. Η πόρτα ανοίγει και ένας φρουρός σπρώχνει με το πόδι προς το μέρος του ένα δίσκο. «Το τελευταίο γεύμα για τον διάδοχο του Γαλλικού θρόνου» ειρωνεύεται ο υποτακτικός. Ένα κομμάτι ξερό ψωμί και κάτι που μοιάζει με σούπα. Η πόρτα ξανακλείνει. «Eh bien, la fin est venue» ψελλίζει.
Είχαν γίνει όλα τόσο γρήγορα. Όχι, δεν είχε μετανιώσει για τίποτα. Άλλωστε δικιά του ήταν η απόφαση να έρθει στην Ισπανία, δήθεν για σπουδές, με απώτερο σκοπό να κλέψει την λίστα του τάγματος των Αλκανταρίων για λογαριασμό του τοβενε. Δεν είχε υπολογίσει ούτε την σπουδαιότητα της θέσης του αλλά ούτε και τους κινδύνους. Ο έρωτας σου θολώνει το μυαλό έτσι δεν λένε; Και ο Ντιτζει ήταν τρελά ερωτευμένος με τον Ιταλό βασιλιά. Για χάρη του θα έκανε τα πάντα. Για χάρη του ήταν τώρα κρατούμενος του Καραμητρου και ένα βήμα πριν την γκιλοτίνα. Είχε αρχίσει όμως να πιστεύει ότι αυτή η χάρη δεν γινόταν για τον βασιλιά 592 αλλά για τον Πέτρο.
Οι Αλκανταριοι ήταν ένα μοναχικό τάγμα που ιδρύθηκε από έναν μυστήριο μυστικοπαθή μοναχό που έφερε το όνομα Πέτρος. Οι συνονόματοι είχαν γεννηθεί και οι δυο στην Αλκανταρα και είχαν σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα. Κάτι βρωμούσε στην όλη υπόθεση και για το Ντιτζει δεν απομένει χρόνος να το ανακαλύψει. Καθόλου χρόνος.
Θόρυβος έξω από το κελί. Δυο άτομα. Συνομιλία. Ένας γδούπος. Σιωπή. Ανοίγει απότομα η πόρτα.
«Είσαι καλά;»
«Que fais-tu ici?»
«Δεν έχουμε πολύ χρόνο»
«Où allons-nous?»
«Αθήνα. Εκεί θα είσαι ασφαλής» είπε ο παστ-λαιφ-ντριμς
«Pourquoi aller en Grèce?»
«Η βασίλισσα της Ελλάδας είναι μπλογκερ. Αυτή θα κάνει την επόμενη κίνηση στην παρτίδα»

French 11/2008
01 Romance-Juliette Greco
02 Thank Heaven For Little Girls-Maurice Chevalier
03 C'est comme ca-Jacques Brel
04 Ce que l'on s'aime-Tryo
05 Inevitablement-Lara Fabian
06 La ballade de Paris-Yves Montand
07 On cherche un Auguste-Edith Piaff
08 Tous Les Garcons Et Les Filles-Francoise Hardy
09 Genesis-Justice
10 Technologic-Daft Punk
11 Degeneration-Mylene Farmer
12 Pink water 3 avec brian molko-Indochine
13 Á Ton Étoile [Yann Tiersen Mix] -Noir Désir
14 Appelle Mon Numero-Mylene Farmer
15 3e sexe -Indochine

υ.γ Η διαθεση μου ηταν χαλια -συνεβει κατι στην δουλεια και ενιωσα αχρηστος-και για αυτο αργισα να φτιαξω την Γαλλια μου... Ετσι εχει αλλαξει και το υφος... Ακουω το Τελσον των στερεο νοβα και ειμαι ετοιμος να ξεκινησω την βολτα στην Ελλαδα...αντε και να στειλω το Desktop μου...