Ο πέτρος και εκείνος

«Να γίνω ποιητής ή να γίνω θάνατος; Για τα συναισθήματα. Για μας. Για όλους».
Ο Πέτρος περπάτησε στις γραμμές δίπλα και αντίθετα από εκείνον. Κωνσταντινουπόλεως σχεδόν Μεταξουργείο.
«Θα θελα να θες να με πας σπίτι. Όσο περισσότερο γίνεται να σαι μαζί μου». Σαν κλαψιάρα γκόμενα του μίλησε εκείνου. Είχε πιει πάλι. Μεθυσμένο χέρι στην τσέπη, να ψάχνει το τηλέφωνο.
Εκείνος στέκεται και τον φωνάζει να γυρίσει πίσω. Ο Πέτρος που πια δεν ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα, συνεχίζει να απομακρύνεται και δεν ξέρει αν είναι αυτός ή το ψέμα του, η ζωή του ή η ανάγκη του. Είναι πλέον μακριά. Το χέρι βγάζει το τηλέφωνο.
-Πολύ εύκολα τα παρατάς. Πολύ εύκολα
-Γύρνα πίσω
-Πολύ εύκολα τα παρατάς
-Σταμάτα. Που είσαι;
-Έχω φύγει ήδη
-Πες μου που είσαι;
-Έχω φύγει
Το νιώθει ότι φτάνει στα άκρα άλλη μια φορά. Κλείνει το τηλέφωνο. Δυο βήματα προς τα ταξί. Άλλα δυο. Χτυπάει.
-Τι θες;
-Που είσαι;
-Έφυγα
-Γύρνα πίσω
Ο Πέτρος γύρισε και χαμογελώντας έφτασε.
Βλέποντας το χαμόγελο εκείνος πίστεψε πως ήταν άλλος ένας ρόλος. Δεν μίλησε. Μόνο το πρόσωπο έκανε μια κίνηση αγανάκτησης που γρήγορα άλλαξε σε κυρτωμένους ώμους και σκυμμένο κεφάλι. Λυπάμαι. Αυτό έλεγε το σώμα.
Δεν ήταν μια εύκολη νύχτα. Μπλεγμένες σαν δάχτυλα εραστών, οι δυο ψυχές του Πέτρου πάλευαν ηδονιστικά χωρίς όρια. Η ένταση της στιγμής πλησίαζε την τρέλα και ακριβώς στις δυο τα ξημερώματα μπροστά σε ένα ταξί στην ιερά οδό την έφτασε.
Σειρήνες. Αυτό μόνο θυμόταν εκείνος. Ο λιγοστός κόσμος σχημάτισε μια μάζα που κύκλωνε ασφυκτικά το άψυχο σώμα. Ο Πέτρος στην άσφαλτο και τα ανοιχτά του μάτια στερεωμένα στο σπασμένο κρανίο είχαν μια περίεργη έκφραση έκπληξης. Μιας έκπληξης που άλλες μέρες ήταν γλυκιά. Όταν άνοιγε το σπίτι και έβρισκε εκείνον πίσω από την πόρτα. Ένα φιλί πίσω από την πόρτα. Μια αγκαλιά ζεστή. Τώρα ζεστό αίμα στις ρόδες ενός τζιπ που πέρασε από πάνω του, νύχτα Τετάρτης πρωί, μετά από μια συνηθισμένη βραδιά στο Γκάζι. Εκεί που έδωσαν τα πρώτα τους δεύτερα.
Ανταλλαγή.
«Δεν πρόλαβα καν να σου πω σ’αγαπω».
Τα τελευταία τους δευτερόλεπτα ήταν ο χρόνος που χρειάζεται ένα αυτοκίνητο για να συνθλίψει έναν σκελετό.
«Ο ψεύτικος Πέτρος είναι νεκρός» ακούστηκε μια φωνή πίσω από το κεφάλι εκείνου. Γύρισε και αντίκρισε τον άνθρωπο που αγαπούσε όρθιο ξανά, αλλαγμένο, να τον κοιτάει στα μάτια με το ίδιο χαμόγελο. Η χαμογελαστή φιγούρα άπλωσε το χέρι. «Να συστηθώ, με λένε…αληθινό Πέτρο».
Κανείς από τους δυο τους δεν είδε τα βλέφαρα του «νεκρού» που ανοιγοκλεισαν.