Φτάνει.

Προς όλους και πρώτα σε μένα.

Γκρίνια και απαισιοδοξία.
“Τι άσχημα που μας φέρονται οι άλλοι!”
“Τι ρατσιστικό! “
“Πόσο μόνος νιώθω! “
“Δύσκολα που περνάω! “
“Θέλω μια αγκαλιά!”
“Δεν με ενδιαφέρει το σεξ!”
“Όλοι σεξ γυρεύουν στο ιντερνετ!”
“Σας καταλαβαίνω.”
“Με καταλαβαίνετε μόνο εσείς.”
“Μα τι ποιητικό.”
“Κουράγιο. Θα φτιάξουν όλα.”
“ Είσαι φίλος μου.”
“Θες να βρεθούμε;”
“Ωραια που γραφεις”
“ Διαβάστε αυτό!”
“ Πονάω.Εσυ πονάς;”
“Με βασανίζουν!”
“Θέλω να λυτρωθώ!”
“Θέλω να ζήσω ελεύθερος!”
“Θέλω να ερωτευθώ!”
“Θέλω να βρω την αγάπη! Κάποιος μου την στέρησε!”
“Εγώ δεν φταίω σε τίποτα!”
“Είμαι ποιητής εγω!”
“Ειμαι δυνατός! Είμαι και ευάλωτος!Είμαι όλα! Ότι βολεύει!”
“Κανείς δεν με βλέπει! Άρα κανείς δεν θα το πει πουθενά! Φίλοι, γνωστοί, δουλειά, συγγενείς. Πουθενά!”
Κουράστηκα.

Μα πάλι τίποτα δεν θα αλλάξει. Γιατί μέσα μου δεν θέλω κάτι να αλλάξει. Αύριο με άλλη διάθεση θα συγκινηθώ από ένα κείμενο, θα χαλαρώσω, θα γοητευθώ, θα νιώσω πως ανήκω εκεί που θέλω. Η γκρίνια θα μοιάζει καταγγελία και η απαισιοδοξία γοητευτική εξομολόγηση ενός ερωτευσιμου παρία.
Όλα αλλάζουν συνεχεια. Μα δεν ανέχονται το “Φτάνει” . Κανένας και πρώτος εγώ!!!