Τελευταία νιώθω ότι ξυπνάω πάω στη δουλειά και χάνω οκτώ ώρες στο ιντερνετ, στον καφέ και στο τσιγάρο. Πληρώνομαι για αυτό που έχω σπουδάσει και όχι για αυτό που είμαι. Νιώθω σαν κάτι που αγόρασαν και τώρα στο ράφι πάνω απλά για να υπάρχει. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που ασχολούμαι τόσο πολύ με το μπλοκ.
Μου κάνει καλό φυσικά. Αλλά αν είχα περισσότερα πράγματα από υποχρεώσεις στο κεφάλι μου, τότε δεν θα είχα τόσο συχνή “δράση”. Τα ίδια κάνω και στο msn. Δικτυωμένος από τις πρώτες πρωινές ώρες. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα.
Τι; Θα με πεις να το αλλάξω; Δεν είναι τόσο εύκολο. Πρώτον είναι θέμα ηθικό. Έδωσα το λόγο μου να παραμείνω. Σε ποιον; Στα δυο άτομα που έχω από πάνω μου. Βέβαια θα μου πεις και τι έγινε; Φύγε. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω επακριβώς τώρα αλλά φαντάσου να αγόραζες ένα μεγάλο σπίτι στα βόρεια για να μείνεις με τον σύντροφο σου, το επιπλώνατε, το στολίζατε και στους 10μηνες σου έλεγε ότι θέλει να μείνει στο κέντρο. Εντάξει, συμβαίνει αλλά εγώ δεν θα το κάνα. Λόγος τιμής είναι αυτός. Πώς να τον αθετήσεις. Δεν ντρέπεσαι λιγάκι. Για αυτό τον λόγο δεν δέχομαι τη λέξη “πούστης”.
Έτσι που λες με την δουλειά. Άψογα μου έχουνε φερθεί. Νιώθω και δεμένος ως ένα σημείο, συναισθηματικά. Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα μου ελαττώματα. Το συνεχίζω εδώ και χρόνια, αν και με κατάτρωει εδώ και χρόνια. Ανήκω στη κατηγόρια των ανθρώπων που εμπιστεύεσαι εύκολα. Δεν λέω μπορείς να εμπιστευθείς. Λέω εμπιστεύεσαι αναγκαστικά. “Έχεις αυτή την φάτσα εμπιστοσύνης” μου είχε πει την άνοιξη η μάνα μιας φίλης. Όταν λοιπόν ο άλλος σου ανοίγεται, δεν ξέρω πως το βλέπεις εσύ, εγώ πάντως αναγκαστικά δένομαι. Νιώθω φίλος. Μπορεί να ερωτεύομαι κιόλας, δεν ξέρω. Όταν πάντως αυτά τα συναισθήματα σε κατακλύζουν γίνεσαι κτητικός, απαιτητικός, πιεστικός. Το έχω ζήσει πολλές φορές. Από το ένα άκρο στο άλλο. Παρανοϊκός μάλλον άνθρωπος θα έλεγε κανένας. Όμως αυτό που μαθαίνω με τα χρόνια είναι να ελέγχω όλο και περισσότερο τα υπόγεια ανεξήγητα αισθήματα.
Δεν μιλάω για φύση και σεξουαλικότητα. Αυτά δεν είναι υπόγεια. Όσο προσπαθήσαμε να τα καταπιούμε αυτά γιγαντωναν. Είναι πέρα από μας. Δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να ελέγξει μια στύση στην σκέψη ενός άντρα. Να την κάνει να μην συμβεί. Ούτε και να κατευθύνει τη στύση του να συμβεί για ένα γυναικείο σώμα. Εδώ όμως δεν έχουμε κάτι οργανικό. Όχι.
Έτσι καλύπτεται. Αν θα σκάσει προς την επιφάνεια κάποια στιγμή, αυτό δεν το ξέρω. Ξέρω μονάχα τι το προκάλεσε…
Μου κάνει καλό φυσικά. Αλλά αν είχα περισσότερα πράγματα από υποχρεώσεις στο κεφάλι μου, τότε δεν θα είχα τόσο συχνή “δράση”. Τα ίδια κάνω και στο msn. Δικτυωμένος από τις πρώτες πρωινές ώρες. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα.
Τι; Θα με πεις να το αλλάξω; Δεν είναι τόσο εύκολο. Πρώτον είναι θέμα ηθικό. Έδωσα το λόγο μου να παραμείνω. Σε ποιον; Στα δυο άτομα που έχω από πάνω μου. Βέβαια θα μου πεις και τι έγινε; Φύγε. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω επακριβώς τώρα αλλά φαντάσου να αγόραζες ένα μεγάλο σπίτι στα βόρεια για να μείνεις με τον σύντροφο σου, το επιπλώνατε, το στολίζατε και στους 10μηνες σου έλεγε ότι θέλει να μείνει στο κέντρο. Εντάξει, συμβαίνει αλλά εγώ δεν θα το κάνα. Λόγος τιμής είναι αυτός. Πώς να τον αθετήσεις. Δεν ντρέπεσαι λιγάκι. Για αυτό τον λόγο δεν δέχομαι τη λέξη “πούστης”.
Έτσι που λες με την δουλειά. Άψογα μου έχουνε φερθεί. Νιώθω και δεμένος ως ένα σημείο, συναισθηματικά. Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα μου ελαττώματα. Το συνεχίζω εδώ και χρόνια, αν και με κατάτρωει εδώ και χρόνια. Ανήκω στη κατηγόρια των ανθρώπων που εμπιστεύεσαι εύκολα. Δεν λέω μπορείς να εμπιστευθείς. Λέω εμπιστεύεσαι αναγκαστικά. “Έχεις αυτή την φάτσα εμπιστοσύνης” μου είχε πει την άνοιξη η μάνα μιας φίλης. Όταν λοιπόν ο άλλος σου ανοίγεται, δεν ξέρω πως το βλέπεις εσύ, εγώ πάντως αναγκαστικά δένομαι. Νιώθω φίλος. Μπορεί να ερωτεύομαι κιόλας, δεν ξέρω. Όταν πάντως αυτά τα συναισθήματα σε κατακλύζουν γίνεσαι κτητικός, απαιτητικός, πιεστικός. Το έχω ζήσει πολλές φορές. Από το ένα άκρο στο άλλο. Παρανοϊκός μάλλον άνθρωπος θα έλεγε κανένας. Όμως αυτό που μαθαίνω με τα χρόνια είναι να ελέγχω όλο και περισσότερο τα υπόγεια ανεξήγητα αισθήματα.
Δεν μιλάω για φύση και σεξουαλικότητα. Αυτά δεν είναι υπόγεια. Όσο προσπαθήσαμε να τα καταπιούμε αυτά γιγαντωναν. Είναι πέρα από μας. Δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να ελέγξει μια στύση στην σκέψη ενός άντρα. Να την κάνει να μην συμβεί. Ούτε και να κατευθύνει τη στύση του να συμβεί για ένα γυναικείο σώμα. Εδώ όμως δεν έχουμε κάτι οργανικό. Όχι.
Έτσι καλύπτεται. Αν θα σκάσει προς την επιφάνεια κάποια στιγμή, αυτό δεν το ξέρω. Ξέρω μονάχα τι το προκάλεσε…
2 σχόλια:
...με αφοπλίζει η ειλικρίνεια σου και δε ξέρω τι να σου γράψω. Μόνο να μείνεις αυτός που είσαι θα σου πω. Take care
Την φάση με την δουλειά περίπου την έχω περάσει και εγώ.Όταν ρισκάρεις για κάτι καινούργιο θα υπάρχουν και συνέπειες το ξερεις και εσύ καλά φαντάζομαι.Το θέμα είναι πέρα της δουλειάς να προσπαθείς να κάνεις πράγματα μαζί με άλλους,γιατί αν τα κάνεις μόνος σου απλά δεν ξερεις τι χάνεις.Η ζωή δεν είναι τόσο μεγάλη για να την περνάμε μόνοι μας...
*Προστάτεψε το όνειρό σου
*Πολλοί άνθρωποι περιμέναν να τους συμβεί ένα θαύμα,αντί να είναι οι ίδιοι το θαύμα
*Πάψε να αναζητάς σκοπό.Γίνε σκοπός!
*Ο φόβος οτι δεν έχουν αρκετά,εμποδίζει πολλούς ανθρώπους να δουν οτι οι ίδιοι είναι ήδη αρκετά!
Αυτές είναι κάποιες εκφράσεις που τις λέω καθημερινά στον εαυτό μου.Μάλλον ήρθε η σειρά μου να τις πω και εγώ σε κάποιον :)
Δημοσίευση σχολίου