fruit punch κατά συρροήν (μια μάλλον...αστεία ιστορία)

« Νομίζω κατά τις οκτώ είναι καλά», έγραψε και κλικαρε «Αποστ.». Μα τι εύκολα που είχαν γίνει τα πράγματα. Τώρα πια μπορούσε να επικοινωνεί με όλους. Όχι facebook και χαζά. Blogs. Προσωπικά κείμενα. Τα ‘σωψυχα τους έβγαζαν εκεί μέσα. Καλά όχι και όλα. Πως θα μπορούσε άλλωστε.
Έγραφε υπέροχα πράγματα. Σχεδόν συγκινητικά. Πως ήταν μια ψυχή μόνη, πως είχε περάσει δύσκολα, προβλήματα υγείας είχε, απόρριψης θέματα και άλλα διάφορα δακρύβρεχτα. Μια αράχνη που υφαίνει τον ιστο-λόγιο της με λεπτές κινήσεις. Άρχισε να επισκέπτεται άλλα blogs. Θα άφηνε κάτι σαν μυρωδιά που θα την ακολουθούσαν τα ζουμερά και αθώα παιδάκια μέχρι πίσω στο λημέρι του. Τσίμπησαν.
Μετά από τα σχόλια στις αναρτήσεις τους, αντάλλασσαν και διευθύνσεις για το msn. Η μικρή τους παρέα. Εκεί έπρεπε να συντηρεί την εικόνα που είχε δημιουργήσει αλλά να δείχνει και την χαρούμενη πλευρά του. Αυτή την πλευρά που όλοι θέλουν να βγάλουν για καφέ. Σοβαρός ,μετρημένος με χιούμορ. Τι άλλο να ζητήσει κανείς.
Φωτογραφίες βεβαίως και διακινήθηκαν. Καλλιτεχνικές όμως, να μην πολυφαινεται. Όλο και κάποιος θα τον είχε δει στις εφημερίδες. Ευτυχώς που είχε περάσει η είδηση στα ψηλά. Ευτυχώς ,κυρίως , που είχε περάσει και για την αστυνομία στα ψηλά. Ένα δυλεπτο στο τοπικό κανάλι, ένα μονόστηλο στην τοπική εφημερίδα και μια μικρή αναφορά σε κυριακάτικο φύλλο του Αυγούστου. Δηλαδή σα να λέμε πουθενά.
Τέλος πάντων δεν θα καθόταν να πολύ σκεφτεί. Άλλωστε είχε ραντεβού απόψε.
Μετά από πέντε μήνες στην «μπλογκοσφαιρα» κανόνισε την πρώτη συνάθροιση. Όχι με πολλούς. Τέσσερις. Ένας μόνο straight. «Δεν νομίζω να μου χαλάσει τη φάση» είπε. Φυσικά όλα τα της συνάντησης μέσω msn. Δεν θα ρίσκαρε να είναι αναρτημένο το χρονικό ενός προαναγγελθέντος μακελειού στο ιντερνετ σε κοινή θέα.

«Ο χρηστής 5thelement λέει “Τα λέμε στις οκτώ”» εμφανίστηκε στην οθόνη. Έστειλε και αυτός ένα «C ya» σε όλους και έβγαλε ένα τσιγάρο από το πακέτο του. Άναψε και έγειρε πίσω στην μεγάλη δερμάτινη πολυθρόνα του.
Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό. Είχε ,όπως πάντα , τα στόρια κατεβασμένα. Μόνο το φως της οθόνης του Υπολογιστή. Αυτού του υπέροχου κατασκευάσματος. Σχεδόν το αγαπούσε αυτό το μηχάνημα. Αν ποτέ κατάφερε να αγαπήσει κάτι. Thanks to this σήμερα θα είχε μια υπέροχη βραδιά. Αν όλα πήγαιναν καλά. Αλλά και γιατί να μην πάνε; Δεν ήταν και πρωτάρης.
«Πάμε μια επανάληψη» σκέφτηκε φωναχτά. Συνάντηση έξω από το μετρό και ποτό στο Hoxton. Έτσι κανόνισε αλλά δεν θα εμφανιζόταν. Από το μπαλκόνι του είναι πολύ εύκολο να τους δει κάτω στην πλατειά. Κρυμμένος πίσω από τις περιποιημένες του γλάστρες. Θα προφασιζόταν ότι δεν έτοιμος ακόμα και θα τους καλούσε σπίτι. Θα ανέβαιναν γιατί «η θέα από το μπαλκόνι μου είναι εκπληκτική». Γκάζι, μεζονέτα-ρετιρέ, μπαλκόνι στην πλατειά. Πώς να αντισταθεί μια αδερφή σε αυτό τον συνδυασμό; Αφού ανέβαιναν θα τους έβαζε ένα ποτό και έπειτα το μπολ με το, ήδη έτοιμο, δροσιστικό φρουιτ-παντς θα έκανε τα υπόλοιπα. Όχι ακριβώς το μπολ με το ποτό αλλά το Rohypnol που έχει σαν κρυφό συστατικό. Το μαγικό συστατικό. Μετά όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους. Φαντασία να υπάρχει.
Τα εργαλεία του επίσης δεν έπρεπε να ξεχάσει. Το νάιλον και…τι άλλο; Τι άλλο; Την ποδιά και την μάσκα -ευτυχώς που είδε εκείνη την ταινία με τον Μπειλ (κούκλος) και πήρε ιδέες. Διαφορετικά γίνονται όλα χάλια. Γεμάτα πιτσιλιές. Δεν βλέπεις τι κόβεις. Όπως την τελευταία… «Γαμώτο!» φώναξε και έτρεξε γρήγορα στις σκάλες.
Κατέβηκε στον κάτω όροφο και πήγε στην αποθήκη. Εκεί, δίπλα στον πρακτικό όντως, υπερμεγέθη καταψύκτη είχε την παλιά ξύλινη ντουλάπα του. Άνοιξε και κοίταξε την γυμνή κοπέλα που αναίσθητη και δεμένη με σχοινιά, κρεμόταν σαν παλτό στην κρεμάστρα με το ένα της πόδι να λείπει από το γόνατο και κάτω. Αυτό το είχε ξεχάσει τελείως. Έπρεπε να την είχε τελειώσει όταν ήταν η ώρα της. Έστω και πρόχειρα. Τώρα ήταν αργά. Έπρεπε να μείνει εκεί. Θα της έκανε ακόμα μια ένεση –να’ναι καλά η νοσηλευτική, δεν πήγαν τζάμπα οι σπουδές- και θα την σκότωνε αργότερα. Μάλλον όχι σήμερα. Δεν θα προλάβαινε με τόση δουλειά που είχε με τους άλλους. Μα τέσσερις; Είχε «ασχοληθεί» και με περισσότερους αλλά τώρα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Κυρίως λόγω ηλικίας. Σαν να είχε σκουριάσει.
Τέλειωσε με το κορίτσι και ξανανέβηκε για να ετοιμαστεί. Χάλια τα νεύρα του. Έβαλε ένα ποτό, ήπιε μια γεμάτη τζούρα και βγήκε στο μπαλκόνι. Έβαλε στο στόμα ένα τσιγάρο. Έκανε καμιά δεκαριά προσπάθειες να ανάψει. Ώρες ώρες θόλωνε τόσο πολύ που οι κινήσεις του ήταν ασυντόνιστες, χωρίς σκέψη, σαν να μην έβλεπε μπροστά του. Όπως και τώρα. Αλλά για στάσου… δεν είναι σαν τις άλλες φορές. Κοίταξε κάτω στην πλατεία. Θαμπά. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του. Νύσταζε; Μα τι στο καλό; Σαν να είχε πάρει υπνωτικά. Κοίταξε και το ποτήρι στα χέρια του. Από πού το γέμισε;
Από το μπολ!
«Τι;…
Φτου σου ρε πούστη!»