"Έχεις αλλάξει Απόστολε" (μια ακόμα σουρεαλιστική ιστορία)

«Σκέφτομαι πόσο έχεις αλλάξει. Το πρόβλημα φυσικά ξεκινάει από το «σκέφτομαι». Αν ήμουν λιγότερο αναλυτικός νους, όλα θα ήταν ωραία και καθαρά». Ένα αυτοκίνητο με σπασμένη εξάτμιση πέρασε έξω από τον δρόμο μπροστά στο γραφείο. Σήκωσα το κεφάλι και το βλέμμα χάθηκε. Μαζί με τον ήχο της εξάτμισης που σβήνει. Πίσω. Στα σύννεφα. Μαύρα σύννεφα. Ερχόταν βροχή. Την περίμενα μέρες. Θα μου έπλενε και το μπαλκόνι. Ότι έχω κάνει δεν ξέρω ποιος θα ξεπλύνει αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Τώρα βέβαια που το ξανασκέφτομαι δε είναι καθόλου άλλο θέμα διότι… «Αναρωτιέμαι πόσο έχεις αλλάξει. Δεν ξεχνώ τι σε άλλαξε. Έφταιγα εντάξει. Ένα συγνώμη δεν αρκούσε το καταλαβαίνω. Ακόμα και ένα ειλικρινές συγνώμη δεν θα μπορούσε να τα διορθώσει όλα. Αλλά γιατί όταν ρωτάς αν είναι όλα εντάξει, η απάντηση είναι το ναι, παρόλο που απέχει πολύ από να την πεις ειλικρινή απάντηση; Μετά απλά αφήνεις το χρόνο να κάνει δουλειά. Δεν ξέρεις όμως αν θα δουλέψει για σένα ή εναντίον σου. Συνήθως εναντίον σου δουλεύει σε αυτές τις περιπτώσεις. Σου κλείνει το στόμα και την μύτη μέχρι να σκάσεις. Όλο και κάποιος θα είναι γύρω σου όταν θα γίνει αυτό. Παράπλευρα θύματα. Δεν θα την πάθω μόνο εγώ που στην έπαιξα την στραβή. Όχι. Θα την πληρώσουν και κάνα δυο κολλητοί, η μάνα σου που της τα λες όλα και ο κυρ Γιώργος που σου ‘φερε πάλι μεσ’τη ζάχαρη τον κολοκαφε. Τρελά νεύρα ο Αποστόλης». Δεν έκλεινε το στόμα της. Πολυβόλο. Καθισμένη απέναντι μου. Είχε ζητήσει να με δει. Ευτυχώς δεν είχα και πολύ δουλειά. Η γραμματέας μου άλλαξε τα πρωινά ραντεβού και μάλλον θα της έλεγα να το κάνει και για τα υπόλοιπα. Είχε αρχίσει να με πιάνει πονοκέφαλος. Χτύπησα στον καφετζή μας. «Κυρ Γιώργο, μου φέρνεις ένα Deponακι; Αναβραζον…ευχαριστώ». Είχε σταματήσει ευτυχώς να μιλάει και καταλάβαινα από το έκπληκτο ύφος της ότι δεν περίμενε να την διακόψω έτσι. Δεν έδινα φράγκο για το τι μου τσαμπούναγε. «Έχεις αλλάξει, Απόστολε» μου είπε, καταβάλλοντας προσπάθεια να με γεμίσει ενοχές. Το μόνο που κατάφερε ήταν να κρατιέμαι να μην γελάσω. Ακούς εκεί, «Απόστολε»! Η αλήθεια είναι ότι πλέον ήταν βαρετή. Ότι και αν μου έχει κάνει αυτό που έμενε ήταν η αίσθηση της πλήξης. Είναι χειρότερο. Αντί να έχεις θυμό μέσα σου έχεις το κενό. Αδιαφορία. «Θες να τα πούμε μια άλλη φορά με την ησυχία μας;» την ρώτησα. Κανείς δεν μας είχε ενοχλήσει αλλά τι να της έλεγα; Η βροχή είχε αρχίσει να χτυπά στο τζάμι. Ήθελα να βγω έξω. «Εντάξει, σε αφήνω να δουλέψεις. Πάρε με όταν μπορέσεις. Πρέπει να την τελειώσουμε αυτή την κουβέντα». Φυσικά δεν θα την πάρω ποτέ ξανά τηλέφωνο. Το υπογράφω. Αποστόλης.