Σταμάτησα να πονάω στο σώμα εδώ και μία εβδομάδα περίπου. Μόνο κάτι μικρές ενοχλήσεις αισθάνομαι. Μα και μέσα μου ποιος πόνος; Μοιάζουμε ώρες να ‘μαστε του Νίτσε οι υπεράνθρωποι. Όταν πέθανε ο Βαγγέλης το αισθάνθηκα. «Και με το θάνατο θα τα βάλω μια μέρα» είπα. Δεν ήρθε η ώρα. Με τους ανθρώπους όμως Νατασα, όσο και να μου λέω πως δεν είναι εμπόδια μεγάλα, να αναμετρηθώ στα ίσα τρέμω. Όχι στη σκέψη να το κάνω. Κυριολεκτικά. Σαν τους αντιμετωπίζω ,τρέμω…Δεν νιώθω άνθρωπος μικρός. Μα όλα τα γυρνάω μέσα στο μυαλό μου συνέχεια. Να ΄μαι σ΄αυτους που διδάσκουν και όχι σ΄αυτους που κάνουν. Δεν είμαι από του ήρωα την πάστα φτιαγμένος. Για τη ώρα…
3 σχόλια:
Κάτ' ἀρχήν περαστικά σου καί νά περάσουν γρήγορα ὅλοι οἱ πόνοι: Μέσα κι ἔξω. Κατά δεύτερον, πρέπει νά πᾶς λίγο πίσω στό χρόνο. Τί ἐννοῶ; Παρατήρησα τήν ἀνάρτησή σου, λέει 2 σεπτεμβρίου 2008 καί εἴμαστε ἀκόμη στήν 1η. Χάχάχά. Μέ τό χρόνο τά βάζεις, ἔτσι; Ἀγαπητέ "ψεύτικε"-ἀληθινέ, μέ τούς ἀνθρώπους ὅλοι τρέμουμε ν' ἀναμετρηθοῦμε στά ἴσα. Κοίτα πόσο ψέμα ὑπάρχει γύρω, πόσες κατασκευασμένες ζωές, πόση κατασκευασμένη ἐπιτυχία, φιλανθρωπία, πολιτισμός... Τουλάχιστον ἐσύ "ψεύτικε" τό παραδέχεσαι κι ἔτσι γίνεσαι ἀληθινός. Οἱ περισσότεροι δέν ἔχουν τό κουράγιο κἄν νά τό παραδεχτοῦν. Δέν ἔχουν τό κουράγιο νά κοιτάξουν τόν ἑαυτό τους. Νομίζουν ὅτι κοιτᾶν κι ὅτι βλέπουν κιόλας. Κολοκύθια. Κοιτᾶν γιά νά φτιάξουν ἕναν πλασματικό κόσμο, νά ράψουν τό ξυλωμένο πατρόν πού φορᾶν καί νά συνεχίσουν νά πορεύονται. Κι ὅλοι φοβοῦνται τόν θάνατο. Κανείς δέν θέλει ν' ἀμετρηθεῖ μαζί του κι ὄλοι τρέμουμε σάν τά ψάρια. Κι ὁ Διγενής ἀκόμα... Ἀλλά τρέμεις δέν τρέμεις, αὐτός εἶναι τό ἀμετάκλητο. Τί νά κάνουμε; Τόν δεχόμαστε κι ἄς μή τόν ἀποδεχόμαστε. Ἀπό τί ἄλλωστε προσπαθοῦμε νά ξεφύγουμε; Ἀκόμα και ἡ ἀλλαγή τῆς παραμικρῆς μας συνήθειας ἕνας θάνατος εἶναι. Ἕνας θάνατος πού μᾶς φοβίζει καί προτιμᾶμε νά μένουμε στίς ἴδιες γνωστές κολάσεις μας, πιστεύοντας ὅτι ξέρουμε πῶς νά τά βγάζουμε πέρα μαζί τους. Κολοκύθια. Δέν εἶσαι "ἄνθρωπος μικρός" πάντως. Κανένας μικρός ἄνθρωπος δέν ἀναγνωρίζει τήν κατάστασή του. Ὁ πραγματικά μικρός ἄνθρωπος νομίζει ὅτι διαφέρει, ὅτι εἶναι παραπάνω καί καλλίτερος ἀπό τούς ἄλλους κι ὅτι τά ξέρει, τά καταλαβαίνει καί τά ἑρμηνεύει ὅλα. Καί δέν εἶναι ἁπλῶς μές στήν ἄγνοια, εἶναι μέσα σέ διπλή ἄγνοια, γιατί ἐνῶ δέν ξέρει, νομίζει κιόλας πώς ξέρει. Καί θά σοῦ θυμίσω τή ρήση τοῦ Σεφέρη: "Οἱ ἥρωες προχωροῦν στά σκοτεινά. Λίγες οἱ νύχτες μέ φεγγάρι πού μ' ἀρέσουν", νομίζω ἀπό τόν "Τελευταῖο σταθμό". Κανείς ἥρωας δέν διαλαλεῖ ὅτι εἶναι ἥρωας. Κανείς δέν πιστεύει στήν ὕπαρξη αὐτῆς τῆς "πάστας". Ἄλλωστε ὁ ἡρωϊσμός εἶναι μέσα μας. Εἶναι γιά νά βλέπουμε τά σύν μας καί τά πλήν μας. Δέν εἶναι γιά νά φαίνεται στούς ἄλλους, γιά νά φωτίζεται, γιά νά δίνει συνεντεύξεις, νά μπαίνει στά περιοδικά, νά ὑπογράφει αὐτόγραφα. Αὐτός ὁ ἡρωϊσμός μπορεῖ νά προκληθεῖ ἤ νά εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς πράξης ἀπελπισίας. Νά εἶσαι καλά καί σοῦ στέλνω μιά μεγάλη εὐχή νά γαληνέψουν καί ν' ἁπαλυνθοῦνε ὅλα. Μιά εὐχή σάν λιακάδα.
ειναι θηριο ο ανθρωπος μεγαλο , καλα κουραγια και περαστικα σου !!!!!
Ένα πρόσφατο πρόβλημα υγείας που πέρασα (και δεν έχει λυθεί εντελώς ακόμη) μ’ έκανε ν’ αναθεωρήσω αρκετά πράγματα και να πάψω να με θεωρώ δεδομένη. Εύχομαι καλή δύναμη και ξέρεις κάτι? Κάθε μέρα που ζούμε τελικά είναι και μια νίκη και ένα θαύμα ταυτόχρονα. Ένα πραγματικό θαύμα. Χαιρετώ και εύχομαι ειλικρινά να είναι περαστικά και μόνο περαστικά
Δημοσίευση σχολίου