Το προκάλεσε εκείνο το παιδί. Που το γνώρισα στο Στράτο. Που το πλησίασα γιατί καταλάβαινα. Είχα βάλει σε λειτουργία το “ραντάρ των αντρών που ιδρώνουν για άλλους άντρες” και είχα δει στην οθόνη του μια πιθανότητα “συγγενούς ανωμαλίας” πάνω του. Οι κινήσεις μου τα τελευταία χρόνια είναι άμεσες. Επικοινωνώ πλέον επαγγελματικά. Μέσα σε ένα λεπτό λοιπόν, από την πρώτη κουβέντα που ανταλλάξαμε, ήταν σίγουρο ότι θα βγαίναμε οι δυο μας και θα ξαναβγαίναμε και θα ερχόταν η ώρα που θα μου αποκάλυπτε τα πάντα και θα φαινόταν σαν να κάναμε παρέα χρόνια. Έτσι και έγινε. Μετά απ΄τον στρατό επιστρέψαμε και οι δυο Αθήνα. Ψάξαμε δουλειές σχεδόν μαζί, σπίτια σχεδόν ταυτόχρονα, ζήσαμε τις ίδιες αγωνίες και βρεθήκαμε τελικά να κάνουμε δυο ξεχωριστές ζωές. Βρεθήκαμε να μιλάμε τελικά μέσω ιντερνετ. Να υποσχομεθα μια μελλοντική έξοδο. Το χετε ακούσει όλοι έτσι; “Άντε πότε θα πάμε για κανα ποτάκι ρε συ;”. Σταματήσαμε να στέλνουμε ο ένας στον άλλο μηνύματα. Σταματήσαμε πιο πριν τα τηλέφωνα. Προχθές πήγαμε στην ίδια εκδήλωση. Είχαμε πει πιο πριν από msn όχι ότι θα βρισκόμασταν εκεί, απλά ότι θα ήμασταν και οι δυο εκεί. Έτσι και έγινε. Κανένας δεν έψαξε για τον άλλον. Για το πώς περάσαμε τα είπαμε πάλι μέσω ιντερνετ. Θυμώνω. Αυτό προκάλεσε τα δυο τελευταία ποστ. Σκέψεις και γραφή αυτόματη. Σαν να ζηλεύω. Μέχρι και μούτρα κρατάω. Διαδικτυακα. Μερικές μέρες τον βλέπω στο msn και τον αγνοώ επιδεικτικά. Μερικές άλλες θέλω απεγνωσμένα να του μιλήσω και με αγνοεί αυτός. Αλλάζω το status μου. Είναι ο καινούργιος τρόπος που βρήκα για να περνάω τα μηνύματα μου. Ότι θέλω να του πω, το γράφω εκεί. Μπορεί να τον έχω ερωτευθεί; Δεν ξέρω. Ίσως να έχω φτάσει σε ένα νεκρό σημείο που ούτε καν με ενδιαφέρει αν τον θέλω ή όχι. Γράφω. Γράφω. Γράφω. Σήμερα διάβασα ότι αποσύρετε και ο tovene. Κουράστηκε. Κρίμα. Αν έμενα Θεσσαλονίκη θα τον πίεζα να βγούμε να μάθω πρόσωπο με πρόσωπο αν είναι καλά. Δένομαι χωρίς επαφή πραγματική. Μα μήπως αυτή είναι η πραγματικότητα πια; Ακόμα όμως και εδώ όλα τα κάνουμε με τον ίδιο τρόπο. Ίσως και λιγότερο υποκριτικά. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Καλό μας σαββατοκύριακο. Να βγούμε καμία φορά…
Όλα προορισμός
Πριν από 1 μήνα
13 σχόλια:
Αν δεν προλάβεις στα πρώτα σημάδια αποξένωσης τότε είναι πιο δύσκολη η επανασύνδεση,ειδικότερα αν δεν ξέρεις πολύ καλά τον άλλον.Δεν ξέρω για σένα αλλά αν συνεχίσεις να γράφεις τόσο υπέροχα κείμενα θα σε ερωτευτούμε σίγουρα :P
μόνοι μας τα κάνουμε δύσκολα μάλλον.. πολλές φορές σκέφτομαι πόσο παγιδευόμαστε στην ευκολία της επικοινωνίας από το νετ. αν δεν ήξερες ότι μετά την εκδήλωση θα τον πετύχαινες στο μσν και θα περνούσες τα μηνύματά σου από το στάτους, δεν θα τον έπιανες εκείνη την ώρα να του μιλήσεις; εξιδανικεύουμε, βολευόμαστε, κρυβόμαστε, δεν ξέρω.. στο χέρι μας είναι πάντως να πάρουμε τη ζωή μας και την αλληλεπίδρασή μας από το σπίτι μας και να την βγάλουμε βόλτα έξω! όχι;
δεν εχω τι γραψω ειμαι μπλοκαρισμενος απο τα δικα μου , δεν ξερω αν εχω να σου πω κατι , μαλλον αυτο που γραφει και η μεθυσμενη καρδια . καλο σκ .
γιατι δεν του διαβαζεις αυτο που εγραψες και να τον κοιτας στα ματια; γιατι δε μας μιλας εκει εξω;
Έλα μου ντε… Μάλλον γιατί αυτοί που διδάσκουν δεν κάνουν και αυτοί που κάνουν δεν διδάσκουν. Βέβαια υπάρχει αυτό το “ίσως”…
και μερικες φορες βγαζεις συμπερασματα και βαζεις ταμπελες χωρις να σκεφτεις.π.χ θα με ελεγες little bitch αν ηξερες οτι ειμαι φαν του Hopper η του Ryden?
uberbastard:Θα σου απαντήσω και εδώ και εκεί. Εκτενώς και σπαρτιάτικα. Πάμε στο σπαρτιάτικο; Λοιπόν το «You're a little bitch, aren't you?» είναι μια από τις πιο αστείες ατάκες της Μόνικα στα Φιλαράκια. Δηλώνω δηλαδή εξ αρχής ότι κάνω χιούμορ. Επειδή όμως ξέρω να ζητάω συγνώμη, πραγματικά λυπάμαι αν σε πείραξε.
Μια φορά, πριν πολλά χρόνια, συνάντησα στο δρόμο μια συμφοιτήτρια, με την οποία για 5 χρόνια είμαστε κολλητές. Μαζί στο πανεπιστήμιο, μαζί στις παρέες, μαζί παντού. Δε ξέρω για ποιο λόγο και δεν έμαθα ποτέ αλλά σ’ αυτή την απάντηση με χαιρέτησε βιαστικά και μου απάντησε πριν φύγει : «Να βγούμε για καφέ καμιά φορά». Θα ήταν χαζό να πω πόσο την είχα βοηθήσει, και έμπρακτα και με άλλους τρόπους, όσο καιρό ήμασταν στο πανεπιστήμιο. Αλλά δεν ήταν αυτό που με πείραξε. Ήταν αυτή η ηλίθια φράση που μ’ έκανε να κόψω μαζί της. Να βγούμε για καφέ καμιά φορά? Σοβαρά ρε φιλενάδα? Όχι, δε θα ξαναβγούμε, ούτε θα με ξανακούσεις. Ποτέ. Από τότε, την είδα μερικές φορές στο δρόμο και συνειδητά έκανα ότι δεν υπήρχε. Έτσι απλά
Δε με πειραξε αγορι.Απλα προσπαθουσα να σου τραβηξω την προσοχη για να βγουμε καμμια φορα :-)
@pink fish: Exoume tin idia apopsi gia ayth thn frasi. Akribws tin idia.
@uberB: toso clever... casi encantador...almost sexy
δεν αποσύρομαι. παύση κάνω. σταματώ για λίγο να γράφω. πάντα σας διαβάζω
Δημοσίευση σχολίου