Καπου καπου ερωτευομαι...

Με επιασε παλι

Αυτο που λεμε αυτοκριτικη; Αυτο που με σπρωχνει να γραφω;
Απο που να πιαστει η μερα σου;
Απο τα προφιλ που ακυρωσες στο φεισμπουκ
Απο τα προφιλ στα σαιτ γνωριμιων
Απο το σφιξιμο στο στομαχι που σε γνωρισα
Απο το χαμογελο σου που εμοιζε να με λυπαται
Απο την σχεση την αληθινη που ζητας
Αν ερωτευθω εστω για λιγο θα στο χρωσταω
Πανε χρονια
Εως τωρα δεν ειχα καταλαβει ποσο μου ελειπες
Πριν ακομα σε γνωρισω
Ελιωσα μπροστα σου
Διαφανος
Μυριζα βουτυρο, καρυδα και βανιλια.
Ειναι μερες που αντικριζω τις αδυναμιες μου σε καθε φωτεινη γωνια του προσωπου σου
Λιγος για σενα σημαινει πια λιγος ανθρωπος
Οπου το κακο φυτρωνει εγω σφυριζω αδιαφορα
Τοτε σε σκοτωσα
Μετα με σκοτωσες εσυ
ποιος θα κερδισει
Στα σημεια παιζεται η παρτιδα
Αρκει μονο μια στιγμηΠερτπατησαμε χωρις να κραταμε τα χερια ο ενας του αλλου
Μου εχω δωσει τοσες πολλες ευκαιριες και δεν θυμαμαι πια να ληστευω ζωες για την συλλογη μου
Τους τελευταιους μηνες ειχα μαθει να μην φοβαμαι και τωρα καταλαβα οτι αυτο ηταν ψεμα
Απλα ειχα μαθει να κρυβω το κεφαλι μου στην αμμο
Δεν ειναι οτι δεν σε καλοδεχτηκα
Ειναι που δεν ειχα κατι να σου δωσω
Καποιοι "εσυ" το καταλαβαινουν νωρις και σωζωνται και καποιοι αλλοι πεφτουν με τα μουτρα.

Σου γραφω αποψε γιατι δεν μπορεσα να στο πω

Η παραξενη μου φυση εχει διαλεξει να σου παραδωθει

Σε ερωτευομαι
Θα θελα εσυ, απλα, να μου χαρισεις αυτο το "χορο"

Καλλιαρντοσυνη

Αααααχ… Ποσο καιρο εχω να γραψω βρε παιδι μου. Πολύ καιρο. Τι να πεις; Μαλλον ότι ειχα να πω το ειπα. Αποχωρησε και ο φιλος μου ο Uber. Φιλος…λεμε τωρα. Προχθες αφαλοκοπηκαμε πανω από το τελευταιο εκλερακι που ειχε μείνει στο τραπεζι. Αν είναι ετσι οι φιλοι… Είναι ισως που γυμναζομαι κιολας και μου τρωει ολο το ενεργεια. Ναι, γυμναζομαι. Χθες εκανα ένα κοιλιακο. Όχι ένα κοιλιακο παραπανω. Ένα μονο του. Τι κουραση θεε μου-το θεος με μικρο θητα, μην χεστουμε, αφεντικα και δουλοι. Είναι μηπως που εχω αναδρομο Ερμη; Στελλα…δικιο δεν εχω; Μα όλα να τα βρισκει αυτό το παιδι; Εδώ σου λεει προβλεπει με ακριβεια Λονδρεζου. Εγω παλι μιας και το ανεφερα, προβλεπω ακριβεια στην Ελλάδα. Ναι,οικονομικη κριση. Γεματο το Αττικα το Σαββατο. Όχι, ψωνιζανε. Κανονικα. Γιατι η κουλη το θελει το Τομυ, αλλα που λεφτα για Τομυ. Gossip girl εκπτωσεων εχεις δει; Ε, στην Αθηνα εχει μονο από αυτά. Στο κεντρο λεω. Γιατι Κολωνακι και Πολιτεια(φτου κακα) εχει καμια 100ρια κανονικα. Τα ξαμολυσανε κατι αντι οικολογοι και λυμαινονται τους φυσικους πορους. Φυσικο προιον όμως θεωρεις και το γκομενακι που φυεται στο γκαζοβιλατζιο. Καιρο εχω να πάω. Ψωνιζω από ιντερνετ. Με προπληρωμενη. Καλυτερες τιμες και ερχονται σπίτι το πολύ σε δεκα μερες. Να προχθες παρελλαβα κατι φωτογραφικες και ένα 32χρονο bear4. Τι είναι το bear4; Ο κωδικος του προιοντος! Το τεσσερα αφορα την κλιμακα τριχοφυιας. Το μηδεν είναι της λογικης «Όταν πάω στον μπαρμπερη γδυνομαι και του φωναζω Τριμαρισε με αλυπητα» και το δεκα είναι «Δεν εχω δει ποτε μπαρμπερη», «Μαμα, η φλοκατη μας τραγουδαει Μαντονα» και τετοια. Τωρα που ειπα Μαντονα, καμια συναυλια θα παμε ρε συ bigDj; Ερχεται λεει η Duffy. Τετοια σκορδοκαιλα! Εδώ θα μου πεις ερχονται οι AC/DC. Τωρα που γερασανε ερχονται και αυτοι. Ουτε στην Ακροπολη δεν θα μπορουν να ανεβουν. Αν και εκει ειναι η θεση τους. Μαζι με τα αλλα αρχαια. ΕΙΜΑΙ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑ!!!

Τα τραγούδια που ΜαΣ πιάνουν απ' το σβέρκο... Vol.New

Λοιπόν ρεμάλια(κάτι μου θυμίζει αυτή η ατάκα…) επειδή πολλές καλές νέες κυκλοφορίες υπάρχουν (πάτα το λινκ να κατεβάσεις καινούργιο Αντονι και αγόρασε Mary and The Boy) είπα να έχω και μια καλή playlist από όλους εσάς.
Το πόσο σημαντική είναι η μουσική για μένα, έγινε κατά καιρούς, παραπάνω από εμφανές. Τώρα περιμένω να δω αν είναι και για εσάς.
Το πόσο γουστάρω τις λίστες είναι επίσης φανερό. Τώρα θα φτιάξω μια από εσάς. Από το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα που λέει και ο καλλιτέχνης.
Πείτε μου ποιο είναι αυτό το (ένα διαλιεχτε και μόνο ένα) τραγούδι που σας «πιάνει από το σβέρκο», σας κολλάει στον τοίχο, σας πετάει στο πάτωμα, σας δίνει το ξυράφι στο χέρι ή αυτό το (ένα πάλι) που σας ντύνει γιορτινά, σας χαρίζει χαμόγελο και σας βάζει φτερά (σαν το redbull ναι).
Παράλληλα δώστε και λίγες λέξεις για τη σχέση, το παρελθόν, το παρόν, ή και το μέλλον που έχετε με αυτό το κομμάτι.
Θα τα μαζώξω, θα τα φροντίσω, θα τα βάλω στη σειρά την «σωστή» και τελικά στις λίστες του Πέτρου.
Άντε, θα βάλω και τον φίλο μου τον Γ. , τον γραφιστα-ειδωλο-καλλιτεχνη, να μας «μαγειρέψει» ένα εξώφυλλο-booklet (δυστυχώς ο άλλος γραφιστας-ειδωλο-καλλιτεχνης-εταιρο καλλιτεχνικό ήμισυ του Γ. είναι φαντάρος. Σνιφ…)

Ξεκινώ εγώ με το “Garden” από το Ten των Perl Jam. Ένα τραγούδι που είχε την κακιά συνήθεια να με γονατίζει… “Θα περπατήσω με τα χέρια μου ανοιχτά μέσα στον κήπο σου…”

Ένας άνθΡΩπος που έλεγε τον τόπο Του ετΑλον

Μικροί και ανόητοι άνθρωποι. Είμαστε όλοι. Καμωμένοι συνήθειες. Αναφορές σε άλλες ζωές. Άξιες. Σημαντικές.
Κάθε πρωί στη δουλειά, με το πρώτο τσιγάρο, διαβάζω τα κείμενα των ανθρώπων που ζουν πάνω σε αυτή την μεγάλη σφαίρα. Λόγια, ήχοι και τελικά όλα εικόνες. Αγάπες, πάθη, αγωνίες αιχμηρές.
Σήμερα έπεσα πάνω στο μπλογκ ενός ανθρώπου που έλεγε τον τόπο του Εταλον. Το τελευταίο του κείμενο στις 7 του Οκτώβρη.
“...δυστυχώς μετά από 2 επεμβάσεις
δεν διορθώθηκαν πολλά
πιστεύω πως όλα σύντομα
θα τελειώσουν...”.
Το στομάχι μου σφίγγεται.
“...δεν θα ξαναχορεψω...”
Λυπάμαι.
"...κάποιος λόγος σίγουρα
θα υπάρχει
για να έχει συμβεί σε μένα
αυτό...”
Σκέφτομαι πόση δύναμη χρειάζεται κανείς για να παλέψει. Πόσο κοντά μας σκάνε οι "βόμβες". Θα μπορούσε να είναι ο καθένας από μας. Από εμάς που σκεφτόμαστε τα ταξίδια, τα γαμήσια, τα λεφτά, το φαΐ, τα ρούχα.
Στάσου μια στιγμή. Μια στιγμή μόνο μέσα στη μέρα σου και θυμήσου.
Ήσουν παιδί και σ’ενοιαζε μονάχα να βγει ο ήλιος να τρέξεις μαζί με τους άλλους. Να παίξεις.
Ήμουν παιδί και γελούσα με μια απλή γκριμάτσα του πατέρα μου.
Αν είναι τόσο απλό να είσαι ευτυχισμένος, τότε μπορείς να δώσεις λίγη χαρά και στους άλλους.
Ξέρω, ο εγωισμός είναι μια γρίπη που περνάει δύσκολα.
Ευτυχώς εδώ και λίγο καιρό, νιώθω ξανά υγιής. Ο Βαγγέλης ήρθε στη ζωή μου για να θυμίσει ότι είναι καλύτερα να απλώνω το χέρι, όχι για να πάρω, αλλά για να προσφέρω.

“Ν’αγαπας τους ανθρώπους… μη φοβάσαι κανέναν” από την “Μιράντα” του Κβητα.

Τα τραγούδια που με πιάνουν απ' το σβέρκο...

Σημαδεμενα χαρτια; Συγνωμη που δεν εμφανιζομαι. Ειναι οι μερες που με θελουν μονο. Να μην εχω αυτη την ψυχοφθορα επαφη με κανεναν εκτος ισως απο εκεινον. Εσενα. Τα λεφτα τα πολλα ηρθαν. Τα μπραβο στη δουλεια και αυτα. Τα ταξιδια ειναι μπροστα μου αλλα εγω γυρναω το κεφαλι παντα προς τη μερια εκεινη. Περπαταω σε γεματα πεζοδρομια και γεμιζει το μεσα μου κενο απο φωνες και προσωπα αγνωστα. Μια συναυλια ασημαντη μεσα στην σημαντικη μας εννοια. Ταξιδευτες των καιρων των ξενων. Αποδοτες δικαιοσυνης εμεις, το τσιρκο απο μεγαλους προδοτες. Ζυγαρια που παλατζαρει. "Καλω στο βημα τη χαρη!" Κυματιζουν ακομα σημαιες στα μπαλκονια. Σημαιες θηριων που εσυ βλεπεις για στολιδια εορτων. Αρκει τοσο αιμα να ξεπλυνει τα χαρουμενα προσωπα των παιδιων; Αρκουν τοσα χαμογελα παιδιων να φωτησουν θυσιες εγωιστων γονεων προς την εξοδο;
Θα ψυθυρισω ξανα...τραγουδια, μαμα...

Τραγουδια...

Πρωτο He Promised I would find a little solace and some peace of mind...

Δευτερο Αν σ'αγαπουν να μαθουν να στο λενε κι αν δεν στο πουν να μαθεις να το κλεβεις...

Τριτο Oh no, I know A dirty word

Καινουργιος ανικανος...

Η μελαγχολια θα μπορουσε να ειναι το μεσσαιο-Μεσσια- μου ονομα. Για χρονια αλλωστε ηταν. Η δυναμη που εσπρωχνε την δημιουργια. Παλιο κρασι. Ενα καλο πουρο απο αυτα που μισω. Φωνουλες στο διπλανο δωματιο. Τα παιδια πριν κοιμηθουν. Παω πανω απο τα κεφαλακια τους και τα φιλαω για καλυνυχτα. Μεσα στον υπνο τους τους ορκιζομαι αιωνια αγαπη και ας μην το περιμενε κανεις. Επεστρεψα καινουργιος. Μεσα στο τρενο για την βραδυνη μου εξοδο.
Θελω να γραψω αναιτια, ανορθογραφα και ατελειωτα.
Ενεργεια που αποφορτωνεται διαμεσω συναψεων ως μια πλακα νευρωνων και μυικων κυτταρων.
Τα δαχτυλα μου Ευα ειναι αυτα που επιασαν το μηλο. Οχι τα δικα σου. Τωρα εξοριστη και εσυ μαζι με μενα. Μα ειμαι στειρος. Ανικανος μπρος το δικο σου το αναστημα. Καινουργιος ανικανος...

Δωματιο νοσοκομειου

πόσο χρόνο έχω ακόμα
όσο θες, είπε ο μικρός στην πόρτα
ο πετρος γύρισε το κεφάλι του στο κρεβάτι και κράτησε το χέρι του σφιχτά
ξέρω με ακούς, ξέρω πολλά που δεν ξέρεις, θα σου φανεί αστείο αλλά ακόμα χορεύω μόνος σπίτι, όταν έχω χρόνο μαγειρεύω κιόλας, σάπια κρέατα, φόνισσες και αρουραίους
κάποιος έρχεται τον ειδοποίησε ο μικρός
Ναι, τώρα
Θέλω να σου πω πως ότι και να γίνει πάντα θα σε μισώ ή μάλλον έτσι νομίζω. Με έμαθες να ζω για μένα και για αυτό δεν πρόκειται να ακούσεις ευχαριστώ ποτέ.
Κρύψου είπε ο μικρός και φτερούγισε αθόρυβα προς τη λάμπα του διαδρόμου
Ακούστηκαν λίγα βήματα
Ο πετρος γύρισε το κεφάλι τρομαγμένος
Σηκώθηκε απότομα και πήδηξε μέσα στο κουτί με τα σπίρτα
Από την ανοιχτή πόρτα μπήκε το πρώτο πόδι.
Κοίταξε το άδειο κρεβάτι.
Μπήκε και το δεύτερο
Μυρίζει θειάφι εδώ μέσα
Να βάλουμε παγίδες
Έλα τώρα να πλύνουμε τον άρρωστο
Μα θα βρέξει

Αρχίζω ξανά...

"Αισθανθηκα ανασφαλης.

Καθως η μουσικη πεθαινε.
Δεν θα ξαναχορεψω.
Ξερω δεν εισαι ηλιθιο πλασμα αλλα ειναι τοσο ευκολοτερο να το νομιζω.
Γυρνα το βλεμμα σου στον ουρανο.
Η ομορφια ειναι χαρισμα.
Μην σπαταλησεις χρονο.
Ενα σαξοφωνο καπου κοντα.
Αποψε τοσο δυνατα Ειναι καλυτερα ετσι
Δεν γιατρευτηκα
Τοσο απλα τοσο υπεροχα ειναι ευκολα τα πρωινα χωρις βροχη
Οσο ευκολη και η νυχτα χωρις αγκαλια
Δωσε μου ενα τσιγαρο απο τα δικα σου Βαρεθηκα να στριβω
Δεν ειμαι σιγουρος για τιποτα πια
Σοφος λιγακι περισσοτερο και ψευτικος ακομα λιγοτερο Θα επρεπε να ξερεις καλυτερα ποσο ποναει να κοροιδεψεις ενα φιλο
Η ωρα περναει ειτε κοιτας ειτε οχι
Ο πονος ειναι υποθεση ενος χημικου συστατικου
Ποσο θα ηθελες καποιον αλλο δεν με ενδιαφερει
Τι εχεις εσυ να μας πεις για δακρυα; Φυγε Ειναι ωρα να με αφησεις μονο
Να με αφησεις
Φυγε"
"Τι χαζες κουβεντες;" σκεφτηκα
ΔΕΝ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ!
Λες να με νοιαζει; Αν οντως με ενοιαζε θα ειμασταν για παντα μαζι. Τωρα απλα ελπιζουμε να ειμαστε. Σαν να μην ειχαμε πολλες ζωες και ανθρωπους μεσα στη δικη μας. Θα σου ευχηθω απλα να καταλαβεις ποσο ασημαντα μοιαζουν ολα μπροστα στο φοβο του να χασεις το παιδι απο την αγκαλια σου.
Καποιοι ανθρωποι ζουν για ενα χρονο καθε δεκα. Περιεργο;
Καποιοι ανθρωποι τα θελουν ολα και δεν ειμαι σε θεση να τους κρινω.
Εγω θελω κατι που μοιαζει σαν ολα.
Εμπνευση...
Εγινα σκαλι για καποιους και πατησα εγω πανω σε αλλους. Ποιον να κρινω λοιπον;
Σε αυτα τα ημερολογια που εμεις γραφουμε και εμεις ξαναδιαβαζουμε εχουμε βαλει τις αναμνησεις μας σαν τυχαιες συναντησεις με την μοιρα. Μην ξεχασω σημερα...
Μην ξεχασω εφετος...
Να πεταξω τα παλια γραμματα
Να αλλαξω το κουδουνι
Να καπνιζω περισσοτερο
Να τρωω φρουτα
Να συγχωρεσω
Να κρατησω το μαγικο φιλτρο αλλα οχι την συνταγη
Να συνεχισω να χαμογελω και να χαιρομαι οταν βλεπω ερωτευμενα ζευγαρια στο τρενο.
Να θυμαμαι οσους εφυγαν απο κοντα μας
Να συνεχισω να ζω για μενα γιατι ειναι αληθεια τα λογια του ποιητη φιλε...
"Εκτος απο την Μανα σου, κανεις δεν σε θυμαται, σε τουτο το μοναχικο ταξιδι του χαμου..."