Αρχίζω ξανά...

"Αισθανθηκα ανασφαλης.

Καθως η μουσικη πεθαινε.
Δεν θα ξαναχορεψω.
Ξερω δεν εισαι ηλιθιο πλασμα αλλα ειναι τοσο ευκολοτερο να το νομιζω.
Γυρνα το βλεμμα σου στον ουρανο.
Η ομορφια ειναι χαρισμα.
Μην σπαταλησεις χρονο.
Ενα σαξοφωνο καπου κοντα.
Αποψε τοσο δυνατα Ειναι καλυτερα ετσι
Δεν γιατρευτηκα
Τοσο απλα τοσο υπεροχα ειναι ευκολα τα πρωινα χωρις βροχη
Οσο ευκολη και η νυχτα χωρις αγκαλια
Δωσε μου ενα τσιγαρο απο τα δικα σου Βαρεθηκα να στριβω
Δεν ειμαι σιγουρος για τιποτα πια
Σοφος λιγακι περισσοτερο και ψευτικος ακομα λιγοτερο Θα επρεπε να ξερεις καλυτερα ποσο ποναει να κοροιδεψεις ενα φιλο
Η ωρα περναει ειτε κοιτας ειτε οχι
Ο πονος ειναι υποθεση ενος χημικου συστατικου
Ποσο θα ηθελες καποιον αλλο δεν με ενδιαφερει
Τι εχεις εσυ να μας πεις για δακρυα; Φυγε Ειναι ωρα να με αφησεις μονο
Να με αφησεις
Φυγε"
"Τι χαζες κουβεντες;" σκεφτηκα
ΔΕΝ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ!
Λες να με νοιαζει; Αν οντως με ενοιαζε θα ειμασταν για παντα μαζι. Τωρα απλα ελπιζουμε να ειμαστε. Σαν να μην ειχαμε πολλες ζωες και ανθρωπους μεσα στη δικη μας. Θα σου ευχηθω απλα να καταλαβεις ποσο ασημαντα μοιαζουν ολα μπροστα στο φοβο του να χασεις το παιδι απο την αγκαλια σου.
Καποιοι ανθρωποι ζουν για ενα χρονο καθε δεκα. Περιεργο;
Καποιοι ανθρωποι τα θελουν ολα και δεν ειμαι σε θεση να τους κρινω.
Εγω θελω κατι που μοιαζει σαν ολα.
Εμπνευση...
Εγινα σκαλι για καποιους και πατησα εγω πανω σε αλλους. Ποιον να κρινω λοιπον;
Σε αυτα τα ημερολογια που εμεις γραφουμε και εμεις ξαναδιαβαζουμε εχουμε βαλει τις αναμνησεις μας σαν τυχαιες συναντησεις με την μοιρα. Μην ξεχασω σημερα...
Μην ξεχασω εφετος...
Να πεταξω τα παλια γραμματα
Να αλλαξω το κουδουνι
Να καπνιζω περισσοτερο
Να τρωω φρουτα
Να συγχωρεσω
Να κρατησω το μαγικο φιλτρο αλλα οχι την συνταγη
Να συνεχισω να χαμογελω και να χαιρομαι οταν βλεπω ερωτευμενα ζευγαρια στο τρενο.
Να θυμαμαι οσους εφυγαν απο κοντα μας
Να συνεχισω να ζω για μενα γιατι ειναι αληθεια τα λογια του ποιητη φιλε...
"Εκτος απο την Μανα σου, κανεις δεν σε θυμαται, σε τουτο το μοναχικο ταξιδι του χαμου..."