Ένας άνθΡΩπος που έλεγε τον τόπο Του ετΑλον

Μικροί και ανόητοι άνθρωποι. Είμαστε όλοι. Καμωμένοι συνήθειες. Αναφορές σε άλλες ζωές. Άξιες. Σημαντικές.
Κάθε πρωί στη δουλειά, με το πρώτο τσιγάρο, διαβάζω τα κείμενα των ανθρώπων που ζουν πάνω σε αυτή την μεγάλη σφαίρα. Λόγια, ήχοι και τελικά όλα εικόνες. Αγάπες, πάθη, αγωνίες αιχμηρές.
Σήμερα έπεσα πάνω στο μπλογκ ενός ανθρώπου που έλεγε τον τόπο του Εταλον. Το τελευταίο του κείμενο στις 7 του Οκτώβρη.
“...δυστυχώς μετά από 2 επεμβάσεις
δεν διορθώθηκαν πολλά
πιστεύω πως όλα σύντομα
θα τελειώσουν...”.
Το στομάχι μου σφίγγεται.
“...δεν θα ξαναχορεψω...”
Λυπάμαι.
"...κάποιος λόγος σίγουρα
θα υπάρχει
για να έχει συμβεί σε μένα
αυτό...”
Σκέφτομαι πόση δύναμη χρειάζεται κανείς για να παλέψει. Πόσο κοντά μας σκάνε οι "βόμβες". Θα μπορούσε να είναι ο καθένας από μας. Από εμάς που σκεφτόμαστε τα ταξίδια, τα γαμήσια, τα λεφτά, το φαΐ, τα ρούχα.
Στάσου μια στιγμή. Μια στιγμή μόνο μέσα στη μέρα σου και θυμήσου.
Ήσουν παιδί και σ’ενοιαζε μονάχα να βγει ο ήλιος να τρέξεις μαζί με τους άλλους. Να παίξεις.
Ήμουν παιδί και γελούσα με μια απλή γκριμάτσα του πατέρα μου.
Αν είναι τόσο απλό να είσαι ευτυχισμένος, τότε μπορείς να δώσεις λίγη χαρά και στους άλλους.
Ξέρω, ο εγωισμός είναι μια γρίπη που περνάει δύσκολα.
Ευτυχώς εδώ και λίγο καιρό, νιώθω ξανά υγιής. Ο Βαγγέλης ήρθε στη ζωή μου για να θυμίσει ότι είναι καλύτερα να απλώνω το χέρι, όχι για να πάρω, αλλά για να προσφέρω.

“Ν’αγαπας τους ανθρώπους… μη φοβάσαι κανέναν” από την “Μιράντα” του Κβητα.