Τα δάκρυα της Dot και τα σάλια των Αγοριών...

Παρακαλώ οι κυρίες (όλων των φύλων) να διαβάσουν αυτό το ποστ μέχρι την μέση. Από 'κει και κάτω δεν φέρω ευθύνη.

Το τελευταίο ποστ της Προσωποποιημένης Αισιοδοξίας aka OneHappyDot, μου ράγισε την καρδιά... Τα Disney δάκρυα της μούσκεψαν την μπουχαρα (το κάνω εικόνα τώρα, με προσέχεις;)που η Μοιραρακη η ίδια είχε φέρει γονατιστή στο Ναό της Νουτελα(ς). Τι να κάνω για να της δώσω λίγη από την χαρά που μπούκωσα το Σάββατο στο Fuzz; Σήκωσα το πανάκριβο (ψέμα) κινητό μου και τράβηξα καμιά δεκαριά βιντεακια. Διάλεξα αυτά που νομίζω αγαπημένα και τα προσφέρω μετά χαράς μπας και χαμογελάσει λίγο το χειλάκι της. Το σιγουρο βεβαια ειναι οτι θα στραβωσει το χειλακι, διοτι δεν μπορω να κανω rotate το γαμωβιντεο και θα στραβολαιμιάσετε...ουφ

Εδώ είναι η μέση...οκ;

Την Παρασκευή, μια μέρα πριν την συναυλία, ο πλέον μυστήριος χώρος στο Γκάζι, το FCUK, φιλοξένησε τον Κο Sagat και την γύμνια του. Φαντάζομαι πως οι ιδιοκτήτες έπαθαν την πλάκα τους εκείνη την βραδιά. Το μοναδικό επίσημο SEX CLUB της Αθήνας, ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Νομίζω πως είναι η 1η φορά που βλέπω τόσο διαφορετικούς ανθρώπους μαζί. Sodadeιστές, Fouστηδες, Mayoπουλα, S-capeακια, Moeδες, Bigονια, Boozeηδες, Μεγαρίτες και φυσικά ανένταχτοι. Αχταρμάς!!! Εκπληκτικός χώρος! Μπαίνεις και νομίζεις είσαι σε σκηνή του "Μη Αναστρέψιμου". Εκπληκτικό σκότος! Γκρεμοτσακίζεσαι άνετα. Εκπληκτική εξυπηρέτηση! 4 ευρω η μπύρα...από αυτόματο πωλητή. Εκπληκτική διακόσμηση! Τι κλουβί με κούνια-όχι μπελα, την άλλη-, τι glory holes, τι golden rain rooms, τι dark rooms, τι προτζεκτορας με τσόντες, τι και τι. Εκπληκτικός και ο Fransois! Τόσο που κάθισε μισή ωριτσα, έβγαλε από την μάσκα μέχρι το δερμάτινο στρινγκ του, κάθισε να ξεκουραστεί στην κούνια και έφυγε να πάει για ύπνο γιατί την άλλη μέρα, πρωί πρωί πήγε στο Μουσείο της Ακρόπολης. Αλήθεια λέω.

Το ποστ αυτό καθόλου ειρωνικό δεν είναι. Ειλικρινά πιστεύω ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να πάει όπου θέλει και να κάνει ότι θέλει. Δεν είμαι εγώ ή ο οποιοσδήποτε άλλος σε θέση να κρίνει. Το σεξ άλλωστε πάντα αποτελούσε προϊόν προς εκμετάλλευση. Άλλος δίνει τα ευρω του σε μια γκόμενα στην Καβάλας, άλλος νοικιάζει αντράκια για ένα ΣΚ στην Αθήνα (όπως το ζευγάρι ηλικιωμένων Gay στο Mamaca's το Σάββατο), άλλος κερνάει ένα ποτό το γκομενακι μετά το real που έκλεισαν στο Romeo, άλλος τα τρώει χοντρά από το ματσωμένο πουρό που καβάτζωσε σε μια γκαλερί. "Καθείς εφ' ω ετάχθη". Γιατί λοιπόν να μην πάει κανείς να δει ένα stripshow; Και απαντώ μόνος μου... Διότι αγαπητέ, στην περίπτωση που είσαι σε σχέση, κανόνισε να έχεις σκοτώσει κάθε ανασφάλεια του συντρόφου αλλιώς μαύρο φίδι που σ'εφαγε!

ps: I love u Α.

Faster Kill(ed) Pussycat...

Μολις 32...

















Τι εγινε ρε παιδια;

"Αργά αν δεν είναι/μήπως αλλάξει/ο κόσμος αυτός"

δεν υπάρχει άλλος μουσικός που να έχει ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή μου και στον τρόπο σκέψης μου από τον Κωνσταντίνο Βήτα Με σεβασμό στο έργο του σας παρουσιάζω το πρώτο επίσημο βίντεο από το τελευταίο του άλμπουμ "Αύρα"- Κβητα

Ο ιμπεριαλισμός της αγάπης

Πέρα από ότι κρατούσαμε στα χέρια. Ζητούσαμε και εκείνο και το παραδίπλα του. Σκοντάφτοντας σε ανυπεράσπιστες πατρίδες άλλων αγοριών οροθετημένες από το απαλό τους δέρμα. Κάπως θα έπρεπε και εμείς να περάσουμε τα σύνορα δεν νομίζετε; Τι άλλο λοιπόν μας έμενε από το να πάρουμε το μαχαίρι που μας χάρισε η μαμά, πριν μας πει το «Ή ταν ή επί τας», και να ανοίξουμε σάρκες.
Σκύβω, χτυπώ, λογχίζω, επαναχτυπώ.
Η πρώτη χώρα κατακτήθηκε εύκολα και με την τακτική των κατασκόπων. Κρυφά. Δύναμη μεγάλη ακόμα δεν είχαμε. Άρα ούτε και απώλειες. Οι αντίπαλοι πάντως αποδεκατίστηκαν. Από ασιτία. Είχαμε λεηλατήσει τα πάντα. Αναλώσιμα όλα αλλά χρήσιμα. Τότε.
Συνεχίσαμε να ζητάμε και πέρα από ότι κρατούσαμε στα χέρια. Εκείνο και το παραδίπλα του. Σκοντάψαμε σε πατρίδες εξίσου ανυπεράσπιστες με την πρώτη. Νικήσαμε και εκεί. Η δύναμη μεγάλωνε. Μαζί και η όρεξη για νέες κατακτήσεις.
Ρίξαμε τα ζάρια ξανά.
Οδηγηθήκαμε απέναντι σε ισχυρές αμυντικές γραμμές και πλέον ήταν θέμα γοήτρου. Δεν θα υποχωρούσαμε. Ο εχθρός όμως ήταν πολυάριθμος και ζυμωμένος στη μάχη. Χάσαμε πολύ αίμα σε εκείνη την πεδιάδα. Χαλάλι. Όσα κομμάτια μας σώπασαν είχαν ένδοξο τέλος. Έπρεπε σαφώς να ανασυνταχθούμε.
Οι επιλογές δυο. Οπισθοχώρηση στα πάτρια εδάφη και ανεφοδιασμός ή αλλαγή πλεύσης για την πλησιέστερη «ευάλωτη» θέση.
Εν τέλει δεν χρειάστηκε καν να επιλέξουμε.
Ο επόμενος στόχος ήρθε να μας παραδοθεί με ιδία πρωτοβουλία. Και εμείς μπήκαμε, ποδοπατώντας χιλιάδες στρωμένα ροδοπέταλα, μα κι άλλα τόσα που μας έραιναν οι κάτοικοι αυτής της γης, που περισσότερο σαν σωτήρες μας είδαν.
Όλα μυρίζουν πια τριαντάφυλλο. Ελάχιστες ποσότητες αιθέριου ελαίου αρκούσαν για να ποτίσει και να μαλακώσει η καρδιά.
Τώρα δεν είμαστε εμείς οι κατακτητές. Μήτε και ηττημένοι νιώθουμε.
Μονάχα λίγο μ’ ανησύχησε, που ένας από τους συντρόφους μου χθες βράδυ, μας είπε μια ιστορία για το πώς τάχα παλιά αυτό το μέρος νησί ήταν και το λέγαν "Αἰαία" , και ζούσε εδώ μια μάγισσα πλανεύτρα.
Εγώ αυτά δεν τα πολύπιστεύω, και η λέξη πλανεύτρα στα αυτιά μου αστεία ακούγεται αλήθεια. Μα να, είναι που ακόμα αυτά τα τριαντάφυλλα μυρίζουν και έχω ξεχάσει αν με λεν’ Οδυσσέα ή Αλέξανδρο, και αν φτάσω κάποτε στην Ιθάκη ή στις Ινδίες δεν ξέρω.
Για την ώρα, καληνύχτα…

Περι ορέξεως...σοκολατόπιτα!

Συνήθως δεν…

Σήμερα όμως θα!
Γιατί έρχομαι εγώ και σε ερωτώ…
Ποιος διαλέγει μάγειρες στο MEGA?
Ο OneBigDj (φιλουθκια) ;;;

Με αφορμή το ποστ του Αλλού Γιώργου , μου ρθε στο μυαλό μια ωραία πρωία, που άνοιξα τα ματάκια μου τα ελαιοχρωματιστά, και είδα τον Βασιλάκη να κάμει μιαν σοκολατοπιτα, μάλλον.

Βασίλης Καλλίδης!!!

Αυτό εχω μονο να πω

Πριν προλάβεις όμως να κράξεις γιατί δεν σε μοιάζει και πολύ χοτ (περισσότερο χοτ ντογκ ακούω από κάποιους και σας οικτίρω twinks του σκότους), έχω να επιχειρηματολογήσω και να πω απλά, περί ορέξεως…

Γιατί εγώ δεν σε είπα τίποτα που είδες τον τραγουδιαρη τον Βρεττο να ξεφωνίζει στην Ναταλια-γιατι;-Γερμανου, και ζεστάθηκες.

Γιατί εγώ δεν είπα τίποτα που βλέπεις και ακούς(αυτό χειρότερο είναι) Χολιδη και ένας αναστεναγμός βγαίνει από τα πνεμόνια. Βαρύς αναστεναγμός θα έλεγα!

Γιατί εγώ δεν λέω τίποτα που το L.A.P.D έχει γίνει συνώνυμο τσόντας λόγω Κρατερού! Μα πόσες φορές να σου δείξω εκείνη την φωτογραφία του με λίνο ριχτό πάνω-κάτω και πορτοκαλοεμπριμε φουλάρι ; Εδώ μια άλλη θα σου δείξω από την φετινή παράσταση που μάλλον μου μοιάζει και λιγάκι… Καλέ φτου του του παιδιού! Κούκλος είναι!

Βεβαίως και ενίσταμαι…

Τι είπα ο χριστιανός πια;
Ότι ο μάγειρας του πρωιναδικου στο μεγαλομεγαλο κανάλι είναι σλουρπ και ότι στις 18 του Δεκέμβρη θα πάω με το κολλητό μου στο ποιοτικό πραγματικά, εικαστικό δρώμενο θα μπορούσα να πω, που θα παρουσιάσει ο Sagat σε ένα αθώο(!!!) μαγαζάκι στο Γκάζι.

Άσχετο… Καμιά φορά μου ξεφεύγουν πράγματα που δεν πρέπει. Είναι κακό ή είναι απλά…εγώ;
Και θέλω να ξέρεις ότι σαν την δικιά σου σοκολατοπιτα δεν κάνει κανείς

Στον Η.

Ζήτησε να μην γίνει κανένα σχόλιο. Όλοι το σεβάστηκαν. Μα πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας πως… Αυτό μου δίνει ακόμα ελπίδα. Ελπίδα πως υπάρχουν άνθρωποι. Πολλοί. Άξιοι να ανήκουν σε αυτό το είδος. Με δύναμη για το καλό ή το κακό, αλλά διάθεση για το πρώτο μόνο. Άσε με να είμαι αφελής. Να πιστεύω αναπνοές και να βλέπω ουτοπίες. Μα πες μου ποιοι τις βάφτισαν έτσι. Όχι εγώ. Όχι εμείς. Όχι Εσείς. Όχι Αυτοί. Όλοι αυτοί, που κείμενα και ημερολόγια ανταλλάσσουν, και τώρα πια έχουν ενωθεί. Ζήτησαν την πραγματική επαφή και την βρήκαν. Μέσα από ένα πληκτρολόγιο-στόμα, ναι. Γιατί οι λέξεις είναι σημαντικές εδώ. Είναι πράξεις. Είναι φόβος που σπάει. Φωνή που γλιστράει. Βλέμμα που νιώθει. Καρδιά που ακούγεται. Όπως ακούγονται και όλες αυτές οι σιωπές. Μέσα από καλώδια. Ενωμένες στο τέλος σε μια. Εκκωφαντικά υπερβατική. Σχηματοποιείται σε γράμματα, που απαλά στέκονται σαν χάδι στον ώμο του. «Κουράγιο». Η αγάπη δεν θα μας γλιτώσει από την απώλεια, μα εσύ, «ν’αγαπας τους ανθρώπους, μη φοβάσαι κανένα, αν μ’ακους φίλε τώρα, περπάτησε με μένα». Κουράγιο…

"Tell Tyra that the Queen has returned!!!"

ΟΚ

Εδω κατι παιζει
Μα ποτε επιτελους θα σταματησουν αυτοι οι Αμερικανοι να μας κανουν σουπα τον εγκεφαλο με αυτο που πραγματικα γνωριζουν πολυ καλα να κανουν;
Οχι πολεμο...
Σαφεστατα ουτε ερωτα...
Αλλα;
Τηλεοραση!!!
Το φρεσκο μου κολλημα, με καθυστερηση σχεδον ενος ετους ειναι....
(ταραμμμμμμμμμ)

RuPaul's Drag Race

και οπως λεει και η Ρου...

"Tell Tyra [Banks] that the Queen has returned, and while you’re at it have Heidi [Klum] clear the runway. I’m going to pump some ‘realness’ into reality. To be a winner on this show the contestants need to be a fashion designer, an American Idol, and a top model all rolled up into one. And they definitely have to be smarter than a fifth grader.”

ένωση

Απο τον Βάιο aka Last Gas Station

“Σούπερ Στέλλα”…”Για Σένα Με Αγάπη”…”Αγρια Χλόη”…”Αργος”…”Ενωση”. Ο Κ.Βήτα συνεχίζει τις μουσικές του περιπέτειες, φουλάρει στο Last Gas Station κι εμείς τον ακολουθούμε μ’ ένα σαράβαλο από πίσω. To νέο του studio album έχει τίτλο “Ένωση”, περιλαμβάνει 14 νέα tracks και συμμετέχει ο Vassilikos των Raining Pleasure (”Το Δωμάτιο”). Οι ηχογραφήσεις ολοκληρώθηκαν, το τελικό mastering γίνεται αυτές τις ημέρες στη Νέα Υόρκη και η κυκλοφορία του έχει προγραμματιστεί για τις αρχές Δεκεμβρίου. Μέχρι τότε, εδώ θα είμαστε με περισσότερα updates μέχρι να γίνει…η Ένωση."

Αμην και ποτε!
Ξεκινησε με καλα νεα η μερα μου...

Τηλεγραφημα δεν το λες !

Τηλεγράφημα

Έσβησα όλο το μπλογκρολ στοπ

κατά λάθος στοπ

Ότι θυμόμουν το ξανά έγραψα στοπ

Ότι ξέχασα μάλλον έτσι πρέπει στοπ

Αλλά τρόμαξα στοπ

Στη σκέψη ότι μπορεί να έχανα και όλα μου τα κείμενα στοπ

Και τότε στοπ

Ακούστηκε μια φωνή στοπ

«Σιγά το Ευαγγέλιο!» στοπ

Όλο αυτό, που ακούω φωνές σαν την αγγελοκρουσμενη την Ζαν ντ’ Αρκ, με οδήγησε –εκτός του ψυχίατρου- και στο “γκουγκλάρισμα” περί μπλόγκιν, τα αποτελέσματα του οποίου και παραθέτω.

06/02/2008
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα Blogroll “Όταν ξεκίνησα με τα blogs, θεωρούσα τα blogroll κάτι πολύ σημαντικό...Με το πέρασμα του χρόνου είχε αρχίσει να με κουράζει η λογική του blogroll…Κάπου εκεί αποφάσισα να μεταφέρω το blogroll σε μια δική του σελίδα. Λίγο αργότερα σταμάτησα να ασχολούμαι με το blogroll και έπαψα να του δίνω σημασία…Φυσικά, μπορεί κάποιος να πει ότι ο σκοπός ύπαρξης του blogroll είναι η δικτύωση μέσω blogs, έτσι ώστε να μπορούν να μεταφερθούν οι επισκέπτες σου στα blogs που έχεις επιλέξει….Αντιθέτως, δίνω περισσότερη σημασία στους συνδέσμους που υπάρχουν μέσα σε Posts…Το παράξενο, είναι πως πάρα πολλά blogroll περιέχουν διάφορα blog που έχουν κλείσει από καιρό και τα links δεν οδηγούν πουθενά πια. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι πως ούτε καν οι ίδιοι οι blogger θυμούνται ποια blog έχουν στο blogroll τους”
Από το μέλος magica

16/04/2008
“Ρε Γιωρίκα δε με έχεις στο μπλόγκρολ; Φτου σου άτιμο στοιχείο, άμα ξαναδείς από μένα λίνκι να μου τρυπήσεις τη μύτη με σακοράφα σκουριασμένη...”
Σχόλιο σε έτερο μπλογκ

11/08/2008
“Γειάααα! Χαίρομαι που σου αρέσει. Θα σε επισκεφτώ σίγουρα! Σε πρόσθεσα ήδη στο μπλόγκρολ, φιλιά!”

Σχόλιο σε έτερο μπλογκ

15/04/2009
Από την Φρικηπαίδεια, την ελεύθερη παρωδία (τελευταία τροποποίηση κειμένου)
“Κατά τα ελληνικά δεδομένα κυρίως, το περιεχόμενο ιστολογίων συνήθως κυμαίνεται από περιγραφές γεγονότων που δεν θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν κανέναν άλλο πλην του γράφοντος, μέχρι περιγραφές γεγονότων που δεν θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν κανέναν άλλο πλην του γράφοντος, πολλές φορές εμπλουτισμένες με ψευτοκουλτουριάρικες παπαρδέλες, ψευτοφιλοσοφικά ερωτήματα και άλλα τέτοια πιπεράτα που θα μπορούσαν ιδανικά να αναγάγουν το περιεχόμενο σε ουσιαστικό, αλλά μόνο σε αντιστοίχου ψευτοεπιπέδου αναγνώστη. Για παράδειγμα, 100% έγκυρο περιεχόμενο ιστολογίου αποτελεί το τι έφαγε ο μπλόγκερ, γιατί επέλεξε να το φάει ενώ θα μπορούσε να είχε φάει κάτι άλλο, και ποιά ήταν τα αποτελέσματα της ενέργειας (χρώμα περιττωμάτων).

Σπανιότερα, συναντώνται ιστολόγια με πιο χρήσιμο περιεχόμενο.

Σε κάθε μπλογκ, ένα μπλοκ (συνήθως πάνω δεξιά ή αριστερά) αφιερώνεται για να μας πει λίγα λόγια για τον μπλόγκερ, π.χ. ηλικία, τόπο, ενδιαφέροντα, αγαπημένα φαγητά / μουσική / βιντεοπαιχνίδια, κ.ά. Ο μπλόγκερ έχει πολλούς άλλους μπλόγκερς φίλους. Μάλιστα, όσο περισσότερους, τόσο καλύτερα. Οι σύνδεσμοι προς τα μπλογκς των φίλων κατέχουν περίοπτη θέση (μπλόγκρολ), συνήθως στη δεξιά στήλη, και φυσικά καθένας απ' αυτούς παρέχει σύνδεσμο πίσω. Έτσι ναι μεν παγιδεύονται οι μηχανές αναζήτησης, αλλά γίνεται δουλειά δε”

Απλά προσθέτω

Τα μπλογκς συνεχίζουν να υπάρχουν παρόλα τα δυσοίωνα που έχουν ειπωθεί κατά καιρούς και παρά την έλευση του twitter

Ο καθένας έχει δικαίωμα να κρίνει ένα δημοσιευμένο κείμενο, όπως και ο κρινόμενος να απαντήσει.

Από μόνο του το γεγονός ότι πολλοί μπλογκερ έχουν γίνει πραγματικοί φίλοι, αρκεί για να αντικρούσει όλα τα αρνητικά επιχειρήματα περί ενασχόλησης με την μπλογκοσφαιρα και επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι το οποιοδήποτε πιθανό πρόβλημα έχει να κάνει με την χρήση του μέσου και όχι το ίδιο το μέσο.

"Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου"

Πως του ζητάς τ' ανθρώπου να παλέψει;

Η ζωή μας είναι ότι φανταστεί ο καθένας.
Πουτάνα. Μάγισσα. Αγια. Τραγούδι όμορφο μα λυπημένο.

Φιλοσοφώντας , γεννάμε στο μυαλό, το μικρό, τέτοιους στοχασμούς, όλοι μας. Το γονίδιο το αρχαϊκό, σκέφτομαι, φταίει. Κάτι κρατάμε, μάλλον, ακόμα μέσα μας. Μόνο που πια, όσο να θέλω και όσο να θες, να κάτσουμε να συλλογιστούμε τα γύρω μας γενόμενα, δεν είναι το σύνηθες.
Δούλους δεν έχω να μου φτιάχνουν το φαΐ. Μητε και δούλους να μου φέρνουνε τα ρούχα. Δεν έχω δούλους να περάσουνε το σπίτι ένα χεράκι. Έχω δουλειά. Με ωράριο. Σταθερό εγώ. Άλλος μπορεί όχι. Άλλος μπορεί να έχει και δεύτερη δουλειά. Άλλος να κάνει τρίτη. Άλλος , στα 25 του, γραμμάτια να ξεχρεώνει. Άλλος να ταΐζει οικογένεια, γονείς. Πως του ζητάς τ' ανθρώπου να παλέψει; Πως του ζητάς να μην ανοίξει τηλεόραση; Να βγει έξω; Να δει θεάματα που την ψυχή οδηγούν σε ψηλότερα σκαλοπάτια; Με τι λεφτά; Με πόσο χρόνο; Με αδειανό στομάχι;

Το σύστημα ήταν έξυπνο από την αρχή του. Έφτιαξε τα πάντα εν σοφία. Αυτό το ξέρουμε. Και τις ρωγμές του πως θα κλείσει γλύφοντας ‘τες, ξέρουμε. Γιατί τα βλέπουμε όλα μέσα από τα μάτια του. Μέρος του και εχθροί του. Κύτταρα. Που ίσως, κάποια μέρα ,χάσουν τον έλεγχο του πολλαπλασιασμού τους και την διαφοροποίηση τους , και μετατραπούν σε καρκίνο.

Λοιπόν;
Τι διαλέγεις;
Το μπλε ή το κόκκινο χάπι;

Ίσως να μην αποφασίσουμε ποτέ…

Υγ: Σχεδόν άσχετα με το παραπάνω κείμενο, καθώς έψαχνα για ένα κόκκινο ρόλοι που θέλω να αγοράσω, έπεσα πάνω στο λήμμα που ακολουθεί…

"Redwatch - Wikipedia, the free encyclopedia

Redwatch is a British neo-Nazi website that publishes photographs and personal information of alleged left-wing and anti-fascist activists" ...

…και μπήκα στο website

…και δεν ξέρω τι άλλο να πω πια

...μοναχα πως φοβαμαι που βλεπω καθε μερα την καταντια μας

Πες το με ενα PC (The Outing Vol.3)

Ένας απλός και σίγουρος τρόπος για να κάνετε το ξεμπρόστιασμα σας στην δουλειά σας είναι ο κάτωθι.
Παίρνετε τον σκληρό σας δίσκο, αυτόν με όλα τα πρόστυχα σας video, όπως τσόντες, σπιτικά βιντεακια-όποιοι έχουν κάψα θα τραβήξουν δικά τους-, τις φωτογραφίες από τις διακοπές με τον γκόμενο, φωτογραφίες από strip show, drug show, την δισκογραφία της Αμαντα Ληρ, τον φάκελο με όλες τις διασκευές του I Will Survive, το σκαναρισμενο αντίγραφο της άδειας γάμου στο Άμστερνταμ, όλα τα PDF του Screw και του Tom of Finland.
Τον συνδέετε με τον υπολογιστή του γραφείου και περιμένετε να πάρει back up η κεντρική μονάδα.
Έρχεται την αμέσως επόμενη Δευτέρα ο τεχνικός των Η/Υ και σας τραγουδάει με νόημα…

“Να,να …survive…να να survive”

Στην χειρότερη των περιπτώσεων, το αφεντικό, που είναι ψηφοφόρος του ΛΑΟΣ, το μαθαίνει και σας απολύει.
Στην καλύτερη σας την πέφτει ο τεχνικός.
Αν είναι παιδαράς την έχεις “σακουλευτεί”.
Στην περίπτωση μου είναι ίδιος ο Πάγκαλος!!!

Σκοτεινή Μητέρα

Το ζευγάρι ήταν εκεί.
Πίσω από το τζάμι, ο Ρομπερτ , προσπαθούσε να συγκρατήσει τον θυμό του. Έσφιγγε τις γροθιές του και κατέβαλλε προσπάθεια να ακούσει τον μεταφραστή του.
«Τους ρωτάει ποιος τους είπε για τα διαμάντια», του ψιθύρισε.
Το αστυνομικό τμήμα στο Μπενιαπουκούρ, ήταν από τα ελάχιστα που διέθεταν αίθουσα ανακρίσεων με τζάμι διπλής όψης. Στο δρόμο και η αστυνομία, για τον εκσυγχρονισμό μιας Ινδίας που κοιμόταν ακόμα τον ύπνο που της επέβαλλαν οι δεισιδαιμονίες των ιθαγενών της.
Σε αυτή την χώρα του ενός δισεκατομμυρίου κατοίκων, είχε έρθει ο Ρόμπερτ Λούζακ με την γυναίκα του και τον μικρό Σέτα. Σε αυτή την χώρα, σαν βελόνα στα άχυρα, έψαχνε τον Ντας, τον μεγάλο ποιητή που είχε εξαφανιστεί και όλοι τον θεωρούσαν νεκρό εδώ και 7 χρόνια. Κανείς δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε να πει, που βρισκόταν. Ίσως να μην ήθελε και ο ίδιος να βρεθεί. Αν ήταν ακόμα ζωντανός.
Αλλά κανείς στον κόσμο δεν μπορούσε να κρυφτεί για πολύ καιρό από τον κύριο Λουζακ. Έφερε τούμπα όλη την Καλκούτα και τελικά τον εντόπισε. Να σαπίζει, ασθμαίνοντας τις τελευταίες του ανάσες, από την λέπρα, σε ένα κρυμμένο ναό της Θεάς κοντά στο λιμάνι.
«Πόσο απουκριστικα όμορφα δένουν όλα», ψέλλισε.
«Πως είπατε;», ρώτησε ο μεταφραστής.
«Τίποτα…τίποτα»,είπε σκύβοντας το κεφάλι.
«Πείτε μου σας παρακαλώ, τι λένε».
Το βλέμμα του σηκώθηκε ξανά και καρφώθηκε με μίσος στο αντρόγυνο που βρισκόταν μέσα στην αίθουσα.
«Κάθε νύχτα βλέπαμε το ίδιο όνειρο», είπε ο άντρας.
«Δεν φταίμε εμείς, σας τ’ ορκίζομαι» πετάχτηκε η γυναίκα και πριν καλά καλά τελειώσει την φράση της, ο σύντροφος της την κοίταξε αγριεμένος, και αυτή μαζεύτηκε ξανά στην μεταλλική καρέκλα.
Ήταν όμορφη. Μέσα στο μπεζ παντελόνι της και το άσπρο πουκάμισο, ήταν απλά όμορφη. Έδειχνε σαν να μοιράζεται τα ρούχα με τον άντρα της. Φορούσε ακριβώς τα ίδια, μόνο που εκείνος δεν είχε σηκωμένα τα ρεβέρ του. Ήταν ψηλότερος απ’ αυτή και ακόμα πιο όμορφος.
Στο μυαλό του Ρομπερτ ήρθαν μνήμες από ιστορίες που ‘χε ακούσει για τελετές που υπόσχονται αιώνια νεότητα και ομορφιά, αν θυσιάσεις ένα μωρό και φας την καρδιά του. Απομάκρυνε αμέσως αυτές τις εικόνες από το κεφάλι του. Άλλωστε ο Σέτα είχε ακόμα την καρδούλα του. Παρόλα αυτά υπέκυψε από το «τραύμα στην κοιλιακή χώρα», όπως τον ενημέρωσε ο ιατροδικαστής, λίγη ώρα πριν.
Στην κοιλιά ενός μωρού παιδιού λοιπόν, μόλις 15 μηνών, έψαχναν αυτά τα δυο κτήνη, για λίγα πετράδια. Έτσι τους έλεγε στα όνειρα τους εκείνη.
«Ποια είναι εκείνη;» ρώτησε ένας φανερά εκνευρισμένος αστυνομικός.
«Η φοβερή Κάλι, η «Σκοτεινή Μητέρα», η Θεά του Χρόνου, της Μεταμόρφωσης και της Καταστροφής» απάντησε ο άντρας, σχεδόν περήφανος και η γυναίκα δίπλα του ξέσπασε σε κλάματα.

Βασισμενο στο βιβλιο του Dan Simmons "Το τραγουδι της Κάλι"

Σινεμά και στα μούτρα σου!!!

Πάμε Νύχτες Πρεμιέρας;
Μη μ’ απειλείς εμένα!
Κάπως έτσι σκέφτεται ο απλός ο ανθρωπισκος όταν έρχεται ο ριμαδης ο Σεπτέμβριος και ετοιμάζονται οι νύχτες πρεμιέρας.
Όχι ντε, δεν θα γκρινιάξω. Τις τιμώ εγώ τις παραδόσεις και πηγαίνω στα ιστορικά σινεμαδια του κέντρου. Μόνο στο φεστιβάλ, να ξηγιόμαστε.
Γιατί τούτη την εποχή θα δεις ταινίες πρόταση, ταινίες έκπληξη, όπως το περσινό Spoorlus, ταινίες για όλους, ταινίες για λίγους, ταινίες πατάτα, ταινίες ζαμπόν λίγα λιπαρά και ταινίες ιπνοστεντον.
Φέτος έχουμε και καμπόσες “gay themed”, υποθέτω με αφορμή την Στρελλα του Κούτρα. Χθες προβλήθηκε η πρώτη.
“Ander”.
Όνομα είναι σου λέει αυτό. Ενός Καταλανου εργάτη φάμπρικας το πρωί και –μην χαίρεσαι ακόμα- αγροτοκτηνοτροφου το απόγευμα. Για βράδυ ούτε συζήτηση. Μαμ κακά και νάνι. Ζωή καρμπόν. Μη στα πολυλογώ, πέφτει και γκρεμοτσακίζεται, παίρνει για βοήθεια δουλικό από Περού (;;;) και ανακαλύπτει πως το σηκώνουν το σακάκι σαν δουν παλικάρι από Νοτιοαμερικα!!!
Εδώ έχω να κάνω μια ερώτηση σε όσους είδαν την ταινία-τίγκα στην αδερφή η ταινία, τσουγκραγανε οι πρώην σαν σε λούνα παρκ, θα επανέλθω παρακάτω, ναι θα πω κι άλλα!
Στην ερώτηση μας λοιπόν: Μα τοπ ο Χοσέ;
Απαπα.
Ωραία ταινία δεν λέω και με το χιούμορ της και ωραία τοπία και το 2^ο, 3^ο,4^ο κτλ επίπεδο, αλλά βρε παιδί μου 120 λεπτά και βαλε!!! Κάπου στα 100 άρχισα να ακούω ροχαλητό και ήταν το δικό μου!!!
Παρόλα αυτά σιγή νεκρική στο Απόλλων! Είχαμε αφοσιωθεί-όσοι δεν κοιμόμασταν. Και ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να κάνεις μια αδερφή να βγάλει τον σκασμό ε; Φαντάσου μια αίθουσα φίσκα σαν το Σονταντ Σάββατο! Δηλαδή αν είχες πάει μόνος σου έφευγες ζευγαρωμένος. Άσε που σε μια αίθουσα ουράνιο τόξο δεν βαριέσαι την αναμονή μέχρι να ξεκινήσει η ταινία. Όλο και καμιά περίεργη κουβεντούλα θα πάρει το κουτσομπόλικο αυτί σου. Όπως το παρεακι πίσω μου που διαφωνούσε για το Slumdog Millionaire.
BoY1:Τι ακριβώς σου άρεσε από αυτή την ταινία ρε συ;
BoY2:Αχ πολύ συγκινήθηκα;
BoY1:Μα είσαι τελείως κουλή; Αυτό ήταν σαν το Βασιλάκη Καΐλα αλλά στην Ινδία! Βάζεις εσύ κάρυ στην φασολάδα αγάπη μου; Δεν βάζεις!
Για να σοβαρευτώ να σας πω πως ελπίζω να βρείτε κάτι καλό να δείτε και εσείς αυτό το 10ημερο. Δυστυχώς τα γέρα χαρτιά όπως ο Γκριναγουαει, ο Χανεκε, το ντοκιμαντέρ για τον Πετριδη, το Κακό 2 του Νούσια και ο Κυνόδοντας του εκπληκτικά ξεχωριστού κινηματογραφιστή Λανθιμου, έχουν εισιτήρια όσο έχω εγώ γραμμωμενους κοιλιακούς!
Σας αφήνω με μερικά τρειλερ από τις ταινίες που θα παιχτούν και ανακηρύσσω από μόνος μου, ως ταινία του φεστιβάλ το...
Exte!!! Η εκδίκηση της καούκας!!!

Υγ:Μα τοπ ο Χοσέ;

3 days

Αδεια κουτια γεματο κεφαλι μηνας στραβος και εδω καπου μια οαση τριων ημερων αποδραση
Βρεξε οσο θες
Γουσταρω

"Σαν διαρρηκτής που ένα μπάτσο ερωτεύεται"

Δουλειά στο γραφείο αρκετή. Απορώ πως και έτσι. Χθες όλα αυτά.
Με το μυαλό μου κολλημένο στο πως θα μπω στο σπίτι. Άρχισα να ψάχνω στο ιντερνετ ως γνήσιο παιδί του διαδικτυου. Βρήκα κάτι βίντεο και είπα θα δοκιμάσω και εγώ την τύχη μου.
Είχα μαζί μου συνδετήρες, πλαστικές κάρτες, μια εικόνα της Παναγιάς μπας και μας φωτίσει ο Θεός. Έκανα και πρόβα στις πόρτες της αποθήκης στην εταιρεία και είπα “Είμαι έτοιμος”!!!
Πήγα σπίτι και τελικά με την βοήθεια μιας παλιάς ταυτότητας και αφού είχα γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα και είχα ήδη βλαστημήσει τον Μαγκαιβερ, άνοιξα την πόρτα.
Τώρα πια είμαι ένας διαρρήκτης επισήμως και ζω εκτός νόμου.
“Σιγά ρε Ρωχαμη!” Ακούστηκε μια φωνή.

1 Minute Unlock - Watch a funny movie here

"Βγαλε απ' την πορτα το κλειδι"

ξερει κανεις να ανοιγει κλειδαριες;
αφησα ενα δευτερο ζευγαρι κλειδια πισω απο την πορτα!!!
ΚΛΕΙΔΩΘΗΚΑ ΓΙΑΤΡΕ;
Τα νευρα μου κροσια!!!

Τι καλό που κάνει ένας καφές...

Ρυθμικά.
Χτυπει τα πόδια του πάνω σε ξύλινες σανίδες. Στίχοι στριμώχνονται πίσω απ τα δόντια του. Τα μεγάλα βράχια ανεβαινει σιγά σιγά το φεγγάρι.
Ξεκίνησε δειλά να διαβάζει πάλι κείμενα ανθρώπων. Παρατηρώντας συναισθήματα, ανασφάλειες, ευφυείς σκέψεις. Κρίνει και κατακρίνει και επιδοκιμάζει και αδιαφορει. Όλα μαζί.
Ότι δηλαδή κάνουμε όλοι. Δεν μένουμε αμέτοχοι σε όσα μας κοινωνούν οι “γείτονες” στο blogοσυμπαν.
Πως θα μπορούσαμε άλλωστε:
Αφού κάποιους έχεις δει. Άλλους έχεις γνωρίσει, περισσότερο καλά η λιγότερο. Ακόμα ακόμα υπάρχουν κάποιοι που έχεις απλά "φανταστεί". Πάντα κάνουμε εικόνες όταν διαβάζουμε.
Θα ήταν και ένα ενδιαφέρον παιχνιδάκι.
Πως, ας πούμε, φαντάζεστε ότι ζει, δουλεύει, είναι , μοιάζει ή συμπεριφέρεται ένας άγνωστος σε σας blogger. Ας πούμε, τι χρώμα μαλλιών να έχει η Dot, τι δουλειά κάνει ο Ηφαιστίωνας, τι αυτοκίνητο οδηγεί ο bear, ποια είναι η φωνή του basnia;
Ακούγεται λίγο παρανοϊκό;
Ίσως.
Μήπως είναι περισσότερο παρανοϊκό να φαντάζεσαι και να κρίνεις χαρακτήρες; Δηλαδή να προεξοφλείς ότι ο πέτρος είναι μαλάκας, η στέλλα πουτάνα και ο ίμερος κομουνίστρια τζιβιτζιλου;

Βγαίνει από τις σκέψεις του.
Απότομα.
Η νύχτα συνεχίζεται στο θέατρο. Πάνω από τα μεγάλα βράχια ηρθε, δειλά δειλά, το φεγγάρι.
Τα μεγάλα τραγούδια που ξεπηδούν από τα σωθικά των δυο γυναικών του θυμίζουν το κενό της δικιάς του δημιουργικότητας. Σαν να κάθεται πίσω από το τιμόνι και γυρνάει κάθε τρεις και λίγο το κλειδί και το ρημάδι να μην παίρνει μπρος. Ίσως να περιμένει και αυτό μια αλλιώτικη μέρα, μια βροχή για να ανθίσει..

… μέσα στα απλά ειν' τα ωραία
όπως όταν είμαστε παρέα
τι καλό που κάνει ένας καφές…

Μένουμε Ελλάδα;

Έφυγα. Από τον τόπο τον ευλογημένο. Των ψυχών το ήρεμο λιμάνι.

Βλέμματα. Σαστισμένα από την ομορφιά των κέδρων και της χρυσής αμμουδιάς. Ζούσα μέσα σε μια καρτ ποσταλ. Όχι σαν όνειρο αλλά καλύτερο και από όνειρο.

Παρόλα ταύτα ξύπνησα, όταν τα πόδια μου πάτησαν ένα γνώριμο έδαφος. Πειραιάς. Ο ουρανός σκοτεινός. Καπνός. Ο χρόνος των βραδινών δελτίων γεμίζει με ουρλιαχτά ανθρώπων που παλεύουν ένα θεριό χιλιάδων Φαρενάιτ.

Πήρα ταξί το Σάββατο. Ο οδηγός του μου μίλησε για την άδεια ακόμα πόλη. «Έμειναν μέσα» μου είπε, «να παρακολουθήσουν το μεγάλο σόου». Οι πιο τολμηροί πλησίασαν με ποπκορν την φωτιά. Η δυστυχία του ενός, θέαμα για κάποιον άλλο. Ίσως να μας έπιασε και τους δυο μέσα στο ταξί η ελληνική αθάνατη γκρίνια.

Όλοι μαζί για τις επόμενες εβδομάδες θα λέμε στα γεμάτα καφέ της τσιμεντούπολης, τι ωραία που περάσαμε το καλοκαίρι και τι έμεινε να καεί το επόμενο. Και οι φλύαρες αφίσες του ΕΟΤ θα δώσουν την θέση τους στα υπερβολικά επεξεργασμένα πορτραίτα τραγουδιστών, που ζητιανεύουν ένα βουητό χειροκροτημάτων άλλη μια σεζόν. Ενώ κάθε μεσημέρι στο κρατικό κανάλι, μια ταξιδιωτική εκπομπή θα μοιάζει σαν να ρωτάει περισσότερο…

«Μένουμε Ελλάδα;»

Πάμε ολοι...Πάμε ολοι...Πάμε ολοι..σε μια παραλία!!!

Εξαρχάκος:Αν πάμε αριστερά θα βγούμε Τουρκία,αν πάμε δεξιά Ισπανία, αν πάμε ευθεία θα βγούμε Αφρική
Μ.Ιωαννιδου:Γιατί δεν πάμε όπισθεν.?

Πρωί στη δουλειά.
Νυστάζω ενώ κοιμήθηκα πολύ. Νυστααααααααα-χμφγκ-ζω.
Ρίχνω μια ματιά στις ειδήσεις.

“Πράσινο φως από Καραμανλή για τις αλλαγές στην Παιδεία”
“Εκπτώσεις έως και 70% από την Τετάρτη στα εμπορικά καταστήματα”
“Τρίμηνη παράταση στην έναρξη εφαρμογής της ταυτοποίησης των καρτοκινητών”
“Ανοδος για δεύτερη μέρα σε ευρωπαϊκά χρηματιστήρια και Γουόλ Στριτ”
“Ο Ηρακλής ηττήθηκε 3-2 από τη Λεχ Πόζναν στο πρώτο φιλικό στην Αυστρία”
“«Παγώνει» το BBC τα μπόνους διευθυντικών στελεχών του”.

Γαμώτο. Γαμώτο. Γαμώτο. Κρίμα τα παιδιά του ΜπιΜπιΣι…τα φτωχά…

“Στο στόχαστρο του ΣΥΝ η γνωμοδότηση του ΑΠ για την ανωνυμία σε blogs και κινητά”
Παρακαλώ;
Εδώ ψιλοκολλησα!
«Η κυβέρνηση βήμα-βήμα εγκαθιδρύει ένα κράτος Όργουελ».

Αλλά ξεκόλλησα ταχύτατα διότι στο διπλανό παράθυρο είχα αφήσει ένα ψαχτηρι να μου βρει αυτό

Εκεί λέω να μπανιαριστώ για κάνα δεκαήμερο φέτος

Γιατι οσες φορες και να πω πως ειναι τελευταια φορα, επιστρεφω

Πριν από αυτό, για καμιά βδομαδουλα εδώ

Ένας φίλος θα πάει μάλλον εδώ
Και μετά θα βρεθεί με το έτερο ταίρι που θα είναι ήδη εδώ
Και πιθανόν να πάνε αυτό το σκ εδώ
Η αδερφή μου, απο τη αλλη μερια,λέει να ζήσει 2ο μήνα του μέλιτος εδώ
Και μια φίλη έφυγε σήμερα για εδώ
Ενώ άλλο φιλαράκι ήταν πριν από δυο μέρες εδώ
Και ένα άλλο θα πάει να βρει το γκόμενο μεσ το κατακαλόκαιρο ο αθεόφοβος, εδώ
Ο οποίος γκόμενος ήταν πριν εδώ
Με αυτά που γράφω, αν με διαβάσει καλός φίλος θα τραβάει τα μαλλιά του (που μεταξύ μας, δεν του έχουν μείνει και πολλά), διότι θα την βγάλει όλο το καλοκαίρι εδώ !!!

Ουφ…
Πρωί πρωί…
Κάψωσα…
Κάτσε να πάρω ένα τηλεφωνακι…
…τουτ... (ju-st-da-nce) τουτ…
-Ναι;
-Έλα…
-Εεελα…
-Πάμε για βουτιές το μεσημέρι;
-Που καρδιά μου;
-Εδώ!
-Μέσα στη βρώμα και τα κολοβακτηρίδια;
-Ε;

-Γιατί δεν πάμε ...εδώ;
Αχ τι ωραία...
Σαν quiz ήταν τούτο το ποστ...
Έχω αποτρελαθει...
Ο καιρός γαρ...
Άπαπα..
"Όσο έχουμε τα νιάτα.."
Να φανταστείς κάθε πρωί τραγουδάω δυνατά πηγαίνοντας στη δουλειά..
Είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω και την μίνι κρίση των 30!!!

αΝτε κΑι καΛο καλΟκαΙρι

" Έτσι είναι η ζωή....αρχίζεις μουσίτσα....γίνεσαι μούσα και στο τέλος καταντάς μουσείο !"

Χθεσινό...χθεσινό;

Ό,τι ευχήθηκα κι ό,τι φοβήθηκα είναι καιρός να φανεί...

Είναι ένα γλυκό μεσημέρι.
Ανοιχτά παράθυρα στα βόρεια της Αθήνας και η αγαπημένη μου βροχή μουγκρίζει πως ξύπνησε και θα περάσει να μας δει.
Γυρνώντας σπίτι από τη δουλειά στα αυτιά μου είχα και θα έχω ξανά μελαγχολικά τραγούδια και τα μάτια στο πλαστικό το διάφανο που μου επιτρέπει να κοιτάζω απ έξω.
Θα μπω σπίτι και θα στάζω. Θα έρθει να με φιλήσει και να μου βγάλει τα μουσκεμένα ρούχα. Θα ρωτήσει πότε να στρώσει τραπέζι. Θα αρπάξω το χέρι το χτυπημένο και θα τραβηχτούμε στο υπνοδωμάτιο.
Κάνει ψύχρα.
Μοιάζει φθινόπωρο. Σαν βροχή που πέφτει στα φύλλα... Αλλά δεν σε τρομάζει. Σε περιμένουν διακοπές ...στα μαλλιά στο πρόσωπο κύλα. Μέρες ζεστές που θα βουτάς το γυμνό σου πόδι στα νερά του Λιβυκού και αμμουδερές ακτές θα αντέχουν τα βήματά σου. Θα στέκεται με το φακό της μηχανής στραμμένο πάνω μου. Θα μου ζητά να κοιτάξω. Θα μου χαμογελά πως τράβηξε ωραία φωτογραφία. Η αγάπη σου τα κάνει όλα όμορφα...σαν βροχή σε θέλω απόψε Ακόμα και τα δύσκολα που έρχονται ή πέρασαν, ...να βραχώ, ως τη ρίζα της φωνής.
Είναι ένα ήσυχο μεσημέρι. Σαν να σταμάτησαν όλοι γύρω μου και στάθηκαν με το κεφάλι ψηλά, περιμένοντας την πρώτη σταγόνα. Δεν ακούω τηλέφωνο πια.
Μου λείπουν κάποιοι φίλοι. Θα μου πει να τους πάρω τηλέφωνο. Θα συμφωνήσω. Θα σκύψω το κεφάλι στο πιάτο μου. Θα τρέξουν μέσα στο μυαλό μου ευθύνες, λογαριασμοί, πληρωμές, υποχρεώσεις. Μετά μια ιδέα.
“Αφιέρωμα σε Nina Simone απόψε; Ε; Τι λες; ”.
Να πάμε.
Αξιοπρεπείς. Αγκαλιάζοντας τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και όσους έχουν ανάγκη. Αγαπώντας .Βοηθώντας. Ότι και να συμβεί.
Βγήκε ο Ήλιος πάλι.
Για να δούμε τι έρχεται μετά...

Ό,τι αγάπησα κι ό,τι παράτησα είναι καιρός να κριθεί...