Χθεσινό...χθεσινό;

Ό,τι ευχήθηκα κι ό,τι φοβήθηκα είναι καιρός να φανεί...

Είναι ένα γλυκό μεσημέρι.
Ανοιχτά παράθυρα στα βόρεια της Αθήνας και η αγαπημένη μου βροχή μουγκρίζει πως ξύπνησε και θα περάσει να μας δει.
Γυρνώντας σπίτι από τη δουλειά στα αυτιά μου είχα και θα έχω ξανά μελαγχολικά τραγούδια και τα μάτια στο πλαστικό το διάφανο που μου επιτρέπει να κοιτάζω απ έξω.
Θα μπω σπίτι και θα στάζω. Θα έρθει να με φιλήσει και να μου βγάλει τα μουσκεμένα ρούχα. Θα ρωτήσει πότε να στρώσει τραπέζι. Θα αρπάξω το χέρι το χτυπημένο και θα τραβηχτούμε στο υπνοδωμάτιο.
Κάνει ψύχρα.
Μοιάζει φθινόπωρο. Σαν βροχή που πέφτει στα φύλλα... Αλλά δεν σε τρομάζει. Σε περιμένουν διακοπές ...στα μαλλιά στο πρόσωπο κύλα. Μέρες ζεστές που θα βουτάς το γυμνό σου πόδι στα νερά του Λιβυκού και αμμουδερές ακτές θα αντέχουν τα βήματά σου. Θα στέκεται με το φακό της μηχανής στραμμένο πάνω μου. Θα μου ζητά να κοιτάξω. Θα μου χαμογελά πως τράβηξε ωραία φωτογραφία. Η αγάπη σου τα κάνει όλα όμορφα...σαν βροχή σε θέλω απόψε Ακόμα και τα δύσκολα που έρχονται ή πέρασαν, ...να βραχώ, ως τη ρίζα της φωνής.
Είναι ένα ήσυχο μεσημέρι. Σαν να σταμάτησαν όλοι γύρω μου και στάθηκαν με το κεφάλι ψηλά, περιμένοντας την πρώτη σταγόνα. Δεν ακούω τηλέφωνο πια.
Μου λείπουν κάποιοι φίλοι. Θα μου πει να τους πάρω τηλέφωνο. Θα συμφωνήσω. Θα σκύψω το κεφάλι στο πιάτο μου. Θα τρέξουν μέσα στο μυαλό μου ευθύνες, λογαριασμοί, πληρωμές, υποχρεώσεις. Μετά μια ιδέα.
“Αφιέρωμα σε Nina Simone απόψε; Ε; Τι λες; ”.
Να πάμε.
Αξιοπρεπείς. Αγκαλιάζοντας τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και όσους έχουν ανάγκη. Αγαπώντας .Βοηθώντας. Ότι και να συμβεί.
Βγήκε ο Ήλιος πάλι.
Για να δούμε τι έρχεται μετά...

Ό,τι αγάπησα κι ό,τι παράτησα είναι καιρός να κριθεί...