Ρυθμικά.
Χτυπει τα πόδια του πάνω σε ξύλινες σανίδες. Στίχοι στριμώχνονται πίσω απ τα δόντια του. Τα μεγάλα βράχια ανεβαινει σιγά σιγά το φεγγάρι.
Ξεκίνησε δειλά να διαβάζει πάλι κείμενα ανθρώπων. Παρατηρώντας συναισθήματα, ανασφάλειες, ευφυείς σκέψεις. Κρίνει και κατακρίνει και επιδοκιμάζει και αδιαφορει. Όλα μαζί.
Ότι δηλαδή κάνουμε όλοι. Δεν μένουμε αμέτοχοι σε όσα μας κοινωνούν οι “γείτονες” στο blogοσυμπαν.
Πως θα μπορούσαμε άλλωστε:
Αφού κάποιους έχεις δει. Άλλους έχεις γνωρίσει, περισσότερο καλά η λιγότερο. Ακόμα ακόμα υπάρχουν κάποιοι που έχεις απλά "φανταστεί". Πάντα κάνουμε εικόνες όταν διαβάζουμε.
Θα ήταν και ένα ενδιαφέρον παιχνιδάκι.
Πως, ας πούμε, φαντάζεστε ότι ζει, δουλεύει, είναι , μοιάζει ή συμπεριφέρεται ένας άγνωστος σε σας blogger. Ας πούμε, τι χρώμα μαλλιών να έχει η Dot, τι δουλειά κάνει ο Ηφαιστίωνας, τι αυτοκίνητο οδηγεί ο bear, ποια είναι η φωνή του basnia;
Ακούγεται λίγο παρανοϊκό;
Ίσως.
Μήπως είναι περισσότερο παρανοϊκό να φαντάζεσαι και να κρίνεις χαρακτήρες; Δηλαδή να προεξοφλείς ότι ο πέτρος είναι μαλάκας, η στέλλα πουτάνα και ο ίμερος κομουνίστρια τζιβιτζιλου;
Βγαίνει από τις σκέψεις του.
Απότομα.
Η νύχτα συνεχίζεται στο θέατρο. Πάνω από τα μεγάλα βράχια ηρθε, δειλά δειλά, το φεγγάρι.
Τα μεγάλα τραγούδια που ξεπηδούν από τα σωθικά των δυο γυναικών του θυμίζουν το κενό της δικιάς του δημιουργικότητας. Σαν να κάθεται πίσω από το τιμόνι και γυρνάει κάθε τρεις και λίγο το κλειδί και το ρημάδι να μην παίρνει μπρος. Ίσως να περιμένει και αυτό μια αλλιώτικη μέρα, μια βροχή για να ανθίσει..
… μέσα στα απλά ειν' τα ωραία
όπως όταν είμαστε παρέα
τι καλό που κάνει ένας καφές…
