Ο ιμπεριαλισμός της αγάπης

Πέρα από ότι κρατούσαμε στα χέρια. Ζητούσαμε και εκείνο και το παραδίπλα του. Σκοντάφτοντας σε ανυπεράσπιστες πατρίδες άλλων αγοριών οροθετημένες από το απαλό τους δέρμα. Κάπως θα έπρεπε και εμείς να περάσουμε τα σύνορα δεν νομίζετε; Τι άλλο λοιπόν μας έμενε από το να πάρουμε το μαχαίρι που μας χάρισε η μαμά, πριν μας πει το «Ή ταν ή επί τας», και να ανοίξουμε σάρκες.
Σκύβω, χτυπώ, λογχίζω, επαναχτυπώ.
Η πρώτη χώρα κατακτήθηκε εύκολα και με την τακτική των κατασκόπων. Κρυφά. Δύναμη μεγάλη ακόμα δεν είχαμε. Άρα ούτε και απώλειες. Οι αντίπαλοι πάντως αποδεκατίστηκαν. Από ασιτία. Είχαμε λεηλατήσει τα πάντα. Αναλώσιμα όλα αλλά χρήσιμα. Τότε.
Συνεχίσαμε να ζητάμε και πέρα από ότι κρατούσαμε στα χέρια. Εκείνο και το παραδίπλα του. Σκοντάψαμε σε πατρίδες εξίσου ανυπεράσπιστες με την πρώτη. Νικήσαμε και εκεί. Η δύναμη μεγάλωνε. Μαζί και η όρεξη για νέες κατακτήσεις.
Ρίξαμε τα ζάρια ξανά.
Οδηγηθήκαμε απέναντι σε ισχυρές αμυντικές γραμμές και πλέον ήταν θέμα γοήτρου. Δεν θα υποχωρούσαμε. Ο εχθρός όμως ήταν πολυάριθμος και ζυμωμένος στη μάχη. Χάσαμε πολύ αίμα σε εκείνη την πεδιάδα. Χαλάλι. Όσα κομμάτια μας σώπασαν είχαν ένδοξο τέλος. Έπρεπε σαφώς να ανασυνταχθούμε.
Οι επιλογές δυο. Οπισθοχώρηση στα πάτρια εδάφη και ανεφοδιασμός ή αλλαγή πλεύσης για την πλησιέστερη «ευάλωτη» θέση.
Εν τέλει δεν χρειάστηκε καν να επιλέξουμε.
Ο επόμενος στόχος ήρθε να μας παραδοθεί με ιδία πρωτοβουλία. Και εμείς μπήκαμε, ποδοπατώντας χιλιάδες στρωμένα ροδοπέταλα, μα κι άλλα τόσα που μας έραιναν οι κάτοικοι αυτής της γης, που περισσότερο σαν σωτήρες μας είδαν.
Όλα μυρίζουν πια τριαντάφυλλο. Ελάχιστες ποσότητες αιθέριου ελαίου αρκούσαν για να ποτίσει και να μαλακώσει η καρδιά.
Τώρα δεν είμαστε εμείς οι κατακτητές. Μήτε και ηττημένοι νιώθουμε.
Μονάχα λίγο μ’ ανησύχησε, που ένας από τους συντρόφους μου χθες βράδυ, μας είπε μια ιστορία για το πώς τάχα παλιά αυτό το μέρος νησί ήταν και το λέγαν "Αἰαία" , και ζούσε εδώ μια μάγισσα πλανεύτρα.
Εγώ αυτά δεν τα πολύπιστεύω, και η λέξη πλανεύτρα στα αυτιά μου αστεία ακούγεται αλήθεια. Μα να, είναι που ακόμα αυτά τα τριαντάφυλλα μυρίζουν και έχω ξεχάσει αν με λεν’ Οδυσσέα ή Αλέξανδρο, και αν φτάσω κάποτε στην Ιθάκη ή στις Ινδίες δεν ξέρω.
Για την ώρα, καληνύχτα…