Στον Η.

Ζήτησε να μην γίνει κανένα σχόλιο. Όλοι το σεβάστηκαν. Μα πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας πως… Αυτό μου δίνει ακόμα ελπίδα. Ελπίδα πως υπάρχουν άνθρωποι. Πολλοί. Άξιοι να ανήκουν σε αυτό το είδος. Με δύναμη για το καλό ή το κακό, αλλά διάθεση για το πρώτο μόνο. Άσε με να είμαι αφελής. Να πιστεύω αναπνοές και να βλέπω ουτοπίες. Μα πες μου ποιοι τις βάφτισαν έτσι. Όχι εγώ. Όχι εμείς. Όχι Εσείς. Όχι Αυτοί. Όλοι αυτοί, που κείμενα και ημερολόγια ανταλλάσσουν, και τώρα πια έχουν ενωθεί. Ζήτησαν την πραγματική επαφή και την βρήκαν. Μέσα από ένα πληκτρολόγιο-στόμα, ναι. Γιατί οι λέξεις είναι σημαντικές εδώ. Είναι πράξεις. Είναι φόβος που σπάει. Φωνή που γλιστράει. Βλέμμα που νιώθει. Καρδιά που ακούγεται. Όπως ακούγονται και όλες αυτές οι σιωπές. Μέσα από καλώδια. Ενωμένες στο τέλος σε μια. Εκκωφαντικά υπερβατική. Σχηματοποιείται σε γράμματα, που απαλά στέκονται σαν χάδι στον ώμο του. «Κουράγιο». Η αγάπη δεν θα μας γλιτώσει από την απώλεια, μα εσύ, «ν’αγαπας τους ανθρώπους, μη φοβάσαι κανένα, αν μ’ακους φίλε τώρα, περπάτησε με μένα». Κουράγιο…