Σκοτεινή Μητέρα

Το ζευγάρι ήταν εκεί.
Πίσω από το τζάμι, ο Ρομπερτ , προσπαθούσε να συγκρατήσει τον θυμό του. Έσφιγγε τις γροθιές του και κατέβαλλε προσπάθεια να ακούσει τον μεταφραστή του.
«Τους ρωτάει ποιος τους είπε για τα διαμάντια», του ψιθύρισε.
Το αστυνομικό τμήμα στο Μπενιαπουκούρ, ήταν από τα ελάχιστα που διέθεταν αίθουσα ανακρίσεων με τζάμι διπλής όψης. Στο δρόμο και η αστυνομία, για τον εκσυγχρονισμό μιας Ινδίας που κοιμόταν ακόμα τον ύπνο που της επέβαλλαν οι δεισιδαιμονίες των ιθαγενών της.
Σε αυτή την χώρα του ενός δισεκατομμυρίου κατοίκων, είχε έρθει ο Ρόμπερτ Λούζακ με την γυναίκα του και τον μικρό Σέτα. Σε αυτή την χώρα, σαν βελόνα στα άχυρα, έψαχνε τον Ντας, τον μεγάλο ποιητή που είχε εξαφανιστεί και όλοι τον θεωρούσαν νεκρό εδώ και 7 χρόνια. Κανείς δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε να πει, που βρισκόταν. Ίσως να μην ήθελε και ο ίδιος να βρεθεί. Αν ήταν ακόμα ζωντανός.
Αλλά κανείς στον κόσμο δεν μπορούσε να κρυφτεί για πολύ καιρό από τον κύριο Λουζακ. Έφερε τούμπα όλη την Καλκούτα και τελικά τον εντόπισε. Να σαπίζει, ασθμαίνοντας τις τελευταίες του ανάσες, από την λέπρα, σε ένα κρυμμένο ναό της Θεάς κοντά στο λιμάνι.
«Πόσο απουκριστικα όμορφα δένουν όλα», ψέλλισε.
«Πως είπατε;», ρώτησε ο μεταφραστής.
«Τίποτα…τίποτα»,είπε σκύβοντας το κεφάλι.
«Πείτε μου σας παρακαλώ, τι λένε».
Το βλέμμα του σηκώθηκε ξανά και καρφώθηκε με μίσος στο αντρόγυνο που βρισκόταν μέσα στην αίθουσα.
«Κάθε νύχτα βλέπαμε το ίδιο όνειρο», είπε ο άντρας.
«Δεν φταίμε εμείς, σας τ’ ορκίζομαι» πετάχτηκε η γυναίκα και πριν καλά καλά τελειώσει την φράση της, ο σύντροφος της την κοίταξε αγριεμένος, και αυτή μαζεύτηκε ξανά στην μεταλλική καρέκλα.
Ήταν όμορφη. Μέσα στο μπεζ παντελόνι της και το άσπρο πουκάμισο, ήταν απλά όμορφη. Έδειχνε σαν να μοιράζεται τα ρούχα με τον άντρα της. Φορούσε ακριβώς τα ίδια, μόνο που εκείνος δεν είχε σηκωμένα τα ρεβέρ του. Ήταν ψηλότερος απ’ αυτή και ακόμα πιο όμορφος.
Στο μυαλό του Ρομπερτ ήρθαν μνήμες από ιστορίες που ‘χε ακούσει για τελετές που υπόσχονται αιώνια νεότητα και ομορφιά, αν θυσιάσεις ένα μωρό και φας την καρδιά του. Απομάκρυνε αμέσως αυτές τις εικόνες από το κεφάλι του. Άλλωστε ο Σέτα είχε ακόμα την καρδούλα του. Παρόλα αυτά υπέκυψε από το «τραύμα στην κοιλιακή χώρα», όπως τον ενημέρωσε ο ιατροδικαστής, λίγη ώρα πριν.
Στην κοιλιά ενός μωρού παιδιού λοιπόν, μόλις 15 μηνών, έψαχναν αυτά τα δυο κτήνη, για λίγα πετράδια. Έτσι τους έλεγε στα όνειρα τους εκείνη.
«Ποια είναι εκείνη;» ρώτησε ένας φανερά εκνευρισμένος αστυνομικός.
«Η φοβερή Κάλι, η «Σκοτεινή Μητέρα», η Θεά του Χρόνου, της Μεταμόρφωσης και της Καταστροφής» απάντησε ο άντρας, σχεδόν περήφανος και η γυναίκα δίπλα του ξέσπασε σε κλάματα.

Βασισμενο στο βιβλιο του Dan Simmons "Το τραγουδι της Κάλι"