Σάλιο στα δάχτυλα

Θέλω να ανήκω.

Αν η πορεία της ζωής μου σφαδάζει εμπρός σου. Αν τα σημάδια μιας ανάγκης επίπλαστης μα ιδανικής. Αν είναι στα πόδια μαζεμένα. Τότε μη φοβου.

Ένα ουράνιο τόξο ανθρώπων άφυλων μα και όχι, μαζί. Κορμιά που σφίγγουν το ένα το άλλο και μοιάζουν σταγόνες. Λεκάνες που κουνιούνται για να μπουν η μια στην άλλη. Ίδιες φωνές. Ίδια στήθη. Ίδιο σώμα. Ίδιος καιρός. Όμορφος για εραστές.

Κρυώνω μάτια μου.

Δεν αγαπήθηκα ξανά έτσι από του λόγου σου το σινάφι. Ψυχορράγησα σε σκοτεινά δρομάκια. Δυο βήματα από την φωτισμένη πια πλατεία. Έτριψα τα γόνατα μου στον καβάλο σου. Σου σήκωσα τα χέρια ψηλά. Έφτυσα και μπήκα. Μπήκα για πρώτη φορά.

Άντρας θα πει… Αλήθεια τι θα πει;

Και τι με νοιάζει;

Αν η πορεία της ζωής μου σφαδάζει… Θέλω να ανήκω…

Ο δειλος

Ειμαι σε αυτή τη γαμημένη θέση ένα μήνα τώρα. Έτοιμος να μιλήσω σε όλους αλλά δεν το κάνω. Σκέφτομαι τι θα πουν; Όχι…όχι αυτό πια. Σκέφτομαι τι θα νιώσουν. Τι θα προκαλέσει αυτό στη ζωή τους.

Αλλά ακόμα και αν ήθελα να πω κάτι, τι θα ήταν αυτό; Ούτε εγώ δεν έχω ξεκαθαρίσει τι υπάρχει μέσα μου. Το χθεσινό πρωινό με βρήκε να ξυπνάω δίπλα σε μια γυναικεία μορφή. Γιατί;

Αρχίζω να πιστεύω ότι θα ήταν πιο εύκολο για όλους αν απλά εξαφανιζόμουν. Μήπως όμως είναι μια επιπλέον απόδειξη της δειλίας μου;

Μπερδεμένα πράγματα σε ένα μπερδεμένο κεφάλι. Σαν κραυγή απελπισίας. Σαν κραυγή βοήθειας.

Σε ένα μήνα περίπου θα εμφανισθώ σε ένα γάμο φίλου , συνοδευόμενος από την πρώην μου. Είναι ακόμα ερωτευμένη με το Πέτρο. Το Πάσχα την ξαναπήδηξε. Σκληρός άνθρωπος. Πιο σκληρός από μένα. Άντρας. Πιο άντρας από μένα. Ίσως για αυτό με νικά τόσα χρόνια.

Γραφω για να με ξεκουρασω...

Δεν δίνω δικαιώματα.

Δεν μιλάω πολύ .

Περπατώ σκυφτός στο δρόμο.

Δεν λέω σε κανένα τι πιστεύω .

Είμαι μόνος εδώ και πέντε χρόνια γιατί φοβάμαι.

Έχω δεκάδες γνωστούς που τους λέω φίλους.

Βγαίνω μαζί τους αλλά δεν μιλάμε ποτέ για μένα.

Νομίζω πως ούτε και για αυτούς.

Ξέρω κατά βάθος ότι γνωρίζω καινούργιο κόσμο για να βρω μια σχέση αλλά δεν το παραδέχομαι.

Κατεβάζω πορνό από το διαδικτυο.

Ακόμα και στην δουλειά.

Δουλεύω χωρίς κόπο και βγάζω αρκετά χρήματα αλλά δεν έχω κάποιον να τα σπαταλήσουμε μαζί.

Φέτος δεν θα πάω διακοπές .

Ούτε πέρυσι πήγα.

Αγοράζω περιττά πράγματα .

Καινούργιο κινητό και υπολογιστή κάθε χρόνο.

Αυτοκίνητο να κάθεται στο παρκιν.

Τηλεοραση για να ζήσω μαζί της.

Καναπέ να λερώνω όταν αυνανίζομαι.

Σεντόνια άθικτα .

Ρούχα ακριβά για να αρέσω στους αγνώστους στο μετρό.

Γυαλιά ήλιου να κρύβω το πρόσωπο μου .

Τα μάτια μου να μην φαίνονται που κοιτάζουν.

Μην παρεξηγηθώ.

Δεν έχω σκεφτεί ποτέ την αυτοκτονία παρόλα ταύτα.

Έχω σκεφτεί όμως την πλαστική . Ναι. Πάλι για να αρέσω.

Αυτή την φορά όμως σε μένα.

Έτσι νομίζω.

Τώρα περιμένω να περάσει η ώρα να πάω σπίτι.

Να κλείσω τα στόρια και να βγάλω από πάνω μου για λίγο αυτό τον ψεύτικο και ψεύτη άνθρωπο που επιμελώς κατασκεύασα.

Αύριο παλι.

« Ω , Θεέ μου ,τι θα κάνω αν ο γιος μου βγει πουστρακος;»

Ώστε λοιπόν ήρθε η ώρα μου; Η ώρα να αντιμετωπίσω τους πάντες.

Μεγαλώνω. Τόσα χρόνια μεγαλώνω μαζί με τον Πέτρο. Έχουμε την δουλεία μας ,το σπίτι μας και φυσικά τον κοινωνικό μας περίγυρο. Όπου να ναι θα ξεκινήσουν και οι ερωτήσεις. «Πότε θα παντρευτείς;» , «Που ναι το κορίτσι;» , «Τι συμβαίνει με σένα;» , όλοι θα στεναχωριούνται που δηλώνω μόνος και κυρίως η μαμά και τα αδέρφια.

Τις προάλλες ,καθώς είχαμε μια συζήτηση ,εγώ και ο Πέτρος με την αδερφή μου για το τι κάνει στη ζωή του ένα φιλαράκι η αδερφή μου με ρώτησε ξαφνικά αν είναι gay ,.Αυτόματα απάντησα πως ναι είναι . Δεν περίμενε τέτοια απάντηση αν και είναι λίγο η τρελή της γειτονίας αυτός ο φίλος μου. Η επόμενη ερώτηση ήταν «Δεν πιστεύω να είσαι και συ;». Τότε είδα το μέλλον μου να περνά σαν preview από μπροστά μου. Απόλυτη αποξένωση και υποτίμηση…

Αλλά είμαι πολύ μεγάλος για να εφαρμόζω άμεσα τα υποκριτικά μου αντανακλαστικά. Νομίζω άλλωστε ότι έχει κουραστεί και ο Πέτρος. «Ακόμα και να ήμουν ,δεν θα στο έλεγα μετά από αυτή την αντιμετώπιση», αυτή ήταν η απάντηση μου.

Τώρα που το σκέφτομαι ,με είχε ξαναρωτήσει αν είμαι “Homo” ,όταν είχα βάψει για πρώτη φορά τα μαλλιά μου. Τότε απλά είχα χαμογελάσει…Εντάξει ,ίσως το έχει καταλάβει. Αλλά αν η άποψη της επί του θέματος , συνοψίζεται στην φράση της « Ω , Θεέ μου ,τι θα κάνω αν ο γιος μου βγει πουστρακος;» ,δεν νομίζω ότι είμαι έτοιμος να της μιλήσω για μένα.

το Συμβαν

Δεν θυμάμαι ποια στιγμή στη ζωή μου άρχισα να σκέφτομαι την σεξουαλικοτητα μου.Μαλλον όταν συναντήθηκα με τον Πέτρο για πρώτη φορα.Εχω πάντως σαν σημείο αναφοράς το Συμβάν.

Ήμουν περίπου δέκα ετών ,όταν ανακάλυψα ότι κάποιος στο σχολείο έλεγε στα άλλα παιδιά ότι είμαι αδερφη.Τα πήρα ασχημα.Αλλα δεν έκανα και τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι είναι να λέω στον καλύτερο μου φίλο τι συνέβαινε πίσω από την πλάτη μου και,νομιζω, τον ρώτησα αν είχε ακούσει κάτι και αυτος.

Η απάντηση που πήρα ήταν «Ε, και ‘συ , μην κάνεις περίεργα!».

Τι έγινε;

Σοκαρίστηκα!

Περίεργα; Πότε; Που; Και ,επιτέλους, τι ήταν αυτό που οι άλλοι θεωρούσαν περίεργο; Μάντεψα οτι ήταν το να κινείσαι στο χωρο,να αναπνέεις να μιλάς και να χορεύεις ακόμα, όπως κανένας άλλος. Τότε λοιπόν άρχισα να παρατηρώ τα πάντα ,ώστε να ελέγχω τα παντα.Αν υπήρχε κάτι που ξέφευγε από τον φυσιολογικό τρόπο συμπεριφοράς, το αποδομουσα άμεσα.

Τώρα στα 30 μου ,μετά από όχι πολλές ,αλλά ειλικρινείς ως προς την έλξη ,σχέσεις με γυναίκες και ένα έρωτα με την πρώτη ματιά ,πάλι για γυναίκα –νομίζω ότι δεν έχω νιώσει ποτέ έτσι για άλλον άνθρωπο-, τα μόνα στιγμιότυπα της ζωής μου στον κόσμο των αγοριών που γουστάρουν άλλους άντρες ,είναι οι δυο καλοί μου φίλοι ,που τυχαίνει να το «κανελωνουν το μελομακάρονο» ,επίσημα, και ένα φιλί σε ένα φαστφουντάδικο έξω από ένα gay bar (Ναι, επιτέλους πήγα και εκεί) και φυσικα ο ψευτικος Πετρος.

Ελπιζω ότι τελικά βγαίνω από την ντουλάπα ή μήπως…απεγνωσμένα θέλω να ανήκω καπου;

Le Faux Peter

Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ένιωθε έτσι .

Δεν μπορούσε να νιώθει έτσι για αυτό το σώμα.

Δεν έπρεπε .

«Γαμώτο».

Θα το έκρυβε για λίγο. Ναι , αυτό ήταν το πιο σωστο.Ετσι κι αλλιώς δεν μπορούσε να αναμετρηθεί και με αυτό τώρα . Άσε που μπορεί να του πέρναγε. Να μην ήταν τίποτα…Ναι, τίποτα δεν ήταν.

Θα το άφηνε στην άκρη. Δεν θα ενοχλούσε κανέναν. Μόνο αυτός και ο εαυτός του...

Έτσι ησύχασε και γέννησε χωρίς δεύτερη σκέψη τον ψεύτικο Πέτρο!