Ειμαι σε αυτή τη γαμημένη θέση ένα μήνα τώρα. Έτοιμος να μιλήσω σε όλους αλλά δεν το κάνω. Σκέφτομαι τι θα πουν; Όχι…όχι αυτό πια. Σκέφτομαι τι θα νιώσουν. Τι θα προκαλέσει αυτό στη ζωή τους.
Αλλά ακόμα και αν ήθελα να πω κάτι, τι θα ήταν αυτό; Ούτε εγώ δεν έχω ξεκαθαρίσει τι υπάρχει μέσα μου. Το χθεσινό πρωινό με βρήκε να ξυπνάω δίπλα σε μια γυναικεία μορφή. Γιατί;
Αρχίζω να πιστεύω ότι θα ήταν πιο εύκολο για όλους αν απλά εξαφανιζόμουν. Μήπως όμως είναι μια επιπλέον απόδειξη της δειλίας μου;
Μπερδεμένα πράγματα σε ένα μπερδεμένο κεφάλι. Σαν κραυγή απελπισίας. Σαν κραυγή βοήθειας.
Σε ένα μήνα περίπου θα εμφανισθώ σε ένα γάμο φίλου , συνοδευόμενος από την πρώην μου. Είναι ακόμα ερωτευμένη με το Πέτρο. Το Πάσχα την ξαναπήδηξε. Σκληρός άνθρωπος. Πιο σκληρός από μένα. Άντρας. Πιο άντρας από μένα. Ίσως για αυτό με νικά τόσα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου