« Ω , Θεέ μου ,τι θα κάνω αν ο γιος μου βγει πουστρακος;»

Ώστε λοιπόν ήρθε η ώρα μου; Η ώρα να αντιμετωπίσω τους πάντες.

Μεγαλώνω. Τόσα χρόνια μεγαλώνω μαζί με τον Πέτρο. Έχουμε την δουλεία μας ,το σπίτι μας και φυσικά τον κοινωνικό μας περίγυρο. Όπου να ναι θα ξεκινήσουν και οι ερωτήσεις. «Πότε θα παντρευτείς;» , «Που ναι το κορίτσι;» , «Τι συμβαίνει με σένα;» , όλοι θα στεναχωριούνται που δηλώνω μόνος και κυρίως η μαμά και τα αδέρφια.

Τις προάλλες ,καθώς είχαμε μια συζήτηση ,εγώ και ο Πέτρος με την αδερφή μου για το τι κάνει στη ζωή του ένα φιλαράκι η αδερφή μου με ρώτησε ξαφνικά αν είναι gay ,.Αυτόματα απάντησα πως ναι είναι . Δεν περίμενε τέτοια απάντηση αν και είναι λίγο η τρελή της γειτονίας αυτός ο φίλος μου. Η επόμενη ερώτηση ήταν «Δεν πιστεύω να είσαι και συ;». Τότε είδα το μέλλον μου να περνά σαν preview από μπροστά μου. Απόλυτη αποξένωση και υποτίμηση…

Αλλά είμαι πολύ μεγάλος για να εφαρμόζω άμεσα τα υποκριτικά μου αντανακλαστικά. Νομίζω άλλωστε ότι έχει κουραστεί και ο Πέτρος. «Ακόμα και να ήμουν ,δεν θα στο έλεγα μετά από αυτή την αντιμετώπιση», αυτή ήταν η απάντηση μου.

Τώρα που το σκέφτομαι ,με είχε ξαναρωτήσει αν είμαι “Homo” ,όταν είχα βάψει για πρώτη φορά τα μαλλιά μου. Τότε απλά είχα χαμογελάσει…Εντάξει ,ίσως το έχει καταλάβει. Αλλά αν η άποψη της επί του θέματος , συνοψίζεται στην φράση της « Ω , Θεέ μου ,τι θα κάνω αν ο γιος μου βγει πουστρακος;» ,δεν νομίζω ότι είμαι έτοιμος να της μιλήσω για μένα.