το Συμβαν

Δεν θυμάμαι ποια στιγμή στη ζωή μου άρχισα να σκέφτομαι την σεξουαλικοτητα μου.Μαλλον όταν συναντήθηκα με τον Πέτρο για πρώτη φορα.Εχω πάντως σαν σημείο αναφοράς το Συμβάν.

Ήμουν περίπου δέκα ετών ,όταν ανακάλυψα ότι κάποιος στο σχολείο έλεγε στα άλλα παιδιά ότι είμαι αδερφη.Τα πήρα ασχημα.Αλλα δεν έκανα και τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι είναι να λέω στον καλύτερο μου φίλο τι συνέβαινε πίσω από την πλάτη μου και,νομιζω, τον ρώτησα αν είχε ακούσει κάτι και αυτος.

Η απάντηση που πήρα ήταν «Ε, και ‘συ , μην κάνεις περίεργα!».

Τι έγινε;

Σοκαρίστηκα!

Περίεργα; Πότε; Που; Και ,επιτέλους, τι ήταν αυτό που οι άλλοι θεωρούσαν περίεργο; Μάντεψα οτι ήταν το να κινείσαι στο χωρο,να αναπνέεις να μιλάς και να χορεύεις ακόμα, όπως κανένας άλλος. Τότε λοιπόν άρχισα να παρατηρώ τα πάντα ,ώστε να ελέγχω τα παντα.Αν υπήρχε κάτι που ξέφευγε από τον φυσιολογικό τρόπο συμπεριφοράς, το αποδομουσα άμεσα.

Τώρα στα 30 μου ,μετά από όχι πολλές ,αλλά ειλικρινείς ως προς την έλξη ,σχέσεις με γυναίκες και ένα έρωτα με την πρώτη ματιά ,πάλι για γυναίκα –νομίζω ότι δεν έχω νιώσει ποτέ έτσι για άλλον άνθρωπο-, τα μόνα στιγμιότυπα της ζωής μου στον κόσμο των αγοριών που γουστάρουν άλλους άντρες ,είναι οι δυο καλοί μου φίλοι ,που τυχαίνει να το «κανελωνουν το μελομακάρονο» ,επίσημα, και ένα φιλί σε ένα φαστφουντάδικο έξω από ένα gay bar (Ναι, επιτέλους πήγα και εκεί) και φυσικα ο ψευτικος Πετρος.

Ελπιζω ότι τελικά βγαίνω από την ντουλάπα ή μήπως…απεγνωσμένα θέλω να ανήκω καπου;