Ο Κύριος Μοζ και εγώ

Πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη.
Σε ένα μπαλκόνι, πάνω από την Αγ. Δημητρίου. Στο ύψος της πλατείας με τα Doners, τότε, κοντά σε κείνο το δημοτικό σχολείο.
Εγώ ακόμα μαθητής.
Το κασετόφωνο του αδερφού μου, ένα μαύρο διπλό Sony με target group τα παιδιά του Bronx, στο πάτωμα αφημένο. Πάνω στα ηχεία του άδεια κουτιά από κασέτες. Στο στενό μπαλκόνι, κάθομαι σε μια καρέκλα που έχω τραβήξει από την κουζίνα. Τα πόδια στα κάγκελα. Μισός ζεσταμένος φραπέ στο μωσαϊκό και το “Disintegration” των Cure. Στα χέρια δυο booklet. “Strangeways Here we Come”και “The Smiths”, το ομώνυμο.
Είναι δυο μέρες που έχω συστηθεί στον κύριο Μοζ και την παρέα του. Κολλάω με τις μελαγχολικές τους ιστορίες και τα απογεύματα που οι άλλοι δουλεύουν προτιμώ την συντροφιά τους.
Το ημερολόγιο έχει ζωγραφισμένο έναν χαμογελαστό ήλιο δίπλα στη λέξη “Ιούλιος”. Υγρασία. Ελπίζω μονάχα να μην γυρίσει ο Θερμαϊκός και βρωμίσουμε μέχρι εδώ πάνω.
Η φωνή του Morrissey με τραβάει από τις σκέψεις αυτές. Ζητά την προσοχή μου.

“We can go wherever we please
And everything depends upon
How near you stand to me
And if the people stare
Then the people stare
Oh, I really don't know and I really don't care”

Πόσα στα αλήθεια θα άλλαζαν στη ζωή μου μέσα σε αυτά τα χρόνια κανείς δεν το φανταζόταν. Πόσο μακριά ήμουν τότε από αυτούς τους στίχους. Από το να τους νιώσω. Ίσως και τώρα ακόμα. Αιώνια δοσμένος στους τύπους και την ανωτερότητα που φορούσα από παιδί. Σαν γάντι ταιριαστά.

Hand In Glove…

Πίσω σε αυτό το μπαλκόνι. Μια σταγόνα ιδρώτα. Γιατί δάκρυα ακόμα δεν είχα λόγους να στάζω. Όμως τα μάτια βούρκωναν γιατί μέσα σε αυτές τις νότες κρύβεται μια μεγάλη δύναμη. Η δύναμη που κινεί το συναίσθημα. Χωρίς εμπειρίες προσωπικές. Μια λύπη για αυτόν που πονάει και στο τραγουδάει. Μια χαρά για αυτόν που την νιώθει και την ζωγραφίζει στα τάστα της κιθάρας του.

“Bought on stolen wine
A nod was the first step
You knew very well
What was coming next”

Η πόλη είχε βρει για μένα το κατάλληλο soundtrack. Είχε κλειδώσει πια μέσα μου. Συνήθεια. Αθώα και ακίνδυνη. Όταν στις μνήμες όλες οι αισθήσεις είναι δικές σου τότε τις έχεις κατακτήσει.

“A Rush and a Push and the Land that we stand on is Ours”

Ξεκινούσε το ταξίδι. Στην αγάπη για την μελαγχολία ή στη μελαγχολία της αγάπης; Όχι πως έχει σημασία απλά…

“Typical me, typical me
Typical me
I started something
...and now Im not too sure”

Ο άνθρωπος που έχει μιλήσει για τα πάντα τώρα μιλούσε για τον θάνατο ενός χορευτή της Disco

“Well, I'd rather not get involved I never talk to my neighbour
I'd rather not get involved” ...

Είναι η εποχή που πιστεύω και εγώ, πως είμαι ένας από αυτούς, που πιστεύουν για μένα το ίδιο πράγμα. Και είχα και γω ένα κορίτσι πίσω στην πατρίδα τότε

“Girlfriend in a coma, I know I know - its really serious
There were times when I could have murdered her
(but you know, I would hate
Anything to happen to her)”

Έτσι ξεκίνησα να γράφω. Για να καταλάβω ποιος μένει μέσα μου. Ποιος ακούει αυτή την μουσική και καταλαβαίνει αυτούς τους στίχους. Όλα ας μοιάζουν χιλιοειπωμένα. Εσύ την ομορφιά να βλέπεις.

“Stop me, oh, stop me
Stop me if you think that you've heard this one before”

Ξεκινούσε η εισαγωγή του κομματιού και τιναζόταν η ψυχή μου. Ακόμα και τώρα. Τι άλλο να ζητήσω από την τέχνη λοιπόν; Μόνο να της δίνω αν είμαι ικανός. Μόνο ανταπόδοση. Ακου…

“Last night I felt
Real arms around me
No hope, no harm
Just another false alarm”

Και να που άλλη μια φορά οι στίχοι ανέβηκαν από το υπόγειο, ξεσκονίστηκαν και με καλά προβαρισμένα αγγλικά στάθηκαν μπροστά μου και τραγουδώντας είπαν...

“I've come to wish you an unhappy birthday
I've come to wish you an unhappy birthday
'Cause you're evil
And you lie …
From the one you left behind
From the one you left behind
From the one you left behind
From the one you left behind
Behind Behind Behind Behind Behind Behind
Oh, unhappy birthday
Behind”

Γιατί είναι τα γενέθλια σου αύριο “Μωράκο”! Αλλά κυρίως γιατί όντως ο Morrissey έχει γράψει στίχο για-τα-πά-ντα!

“At the record company party
On their hands - a dead star
The sycophantic slags all say :"I knew him first, and I knew him well" ”

Νομίζεις ότι είναι τόσο απλό; Μάλλον αυτό θα νόμιζες. Δεν μοιάζει να σκέφτηκες κάτι άλλο. Μα πόσο μου πήρε να σε ερωτευθώ; Άλλο τόσο ας μου πάρει για να κάνω ένα βήμα πιο πέρα. Ξεχνάω λοιπόν και δεν θα σε περιμένω πια.

“Oh, don't come to the house tonight
Oh, don't come to the house tonight
Because you'll slip on the trail of all my sad remains
That's why, that's why
GOODBYE MY LOVE,
GOODBYE MY LOVE GOODBYE MY LOVE,
GOODBYE MY LOVE GOODBYE MY LOVE,
GOODBYE MY LOVE”

Αντίο λοιπόν. Εσύ αξίζεις, ναι, πολλά. Εγώ; Συμφωνώ. Αλλά από εκείνο το μπαλκόνι ο χρόνος έμοιαζε φίλος μου. Τα όνειρα μικρά παιδιά που ακόμα είχαν την ανάγκη μου. Τώρα μεγάλωσαν, έχουν αλλάξει και αν τα παραζορισεις θα φύγουν. Το μικρότερο παιδί, ένα κορίτσι, αυτό μόνο δεν φεύγει. Έχει χρυσά μαλλιά, μου χαμογελάει κάθε πρωί και την λένε Ελπίδα.

“Life tends to come and go
Thats ok
As long as you know
Life tends to come and go
As long as you know
Know, know, know, know, know
Know, know, know, know
Oh ...”

“This is my time...”

Στο σημερινό κείμενο ακούστηκε ο Steven Patrick Morrissey και ένα ευχαριστώ που του χρωστώ για όσα μου έχει μάθει