Με φωναζε Daniel...

Έτρεχε.
Κοιτώντας πίσω της.
Η ανάσα κοφτή.
Τα μάτια δακρυσμένα.
Παραπάτησε.
Κοντό σορτσάκι.
Τα γόνατα σκίστηκαν.
Κάτω χαλίκια.
Την ακολουθούσα αργά. Για ένα παράξενο λόγο δεν μπορούσε να απομακρυνθεί. Πάντα έμενε στο οπτικό μου πεδίο. Ελάχιστα Φώτα. Γύρω της δέντρα. Την κατάπινε το σκοτάδι αλλά εγώ ακόμα μπορούσα να την δω. Μούγκριζε. Η γλώσσα της κόπηκε και καυτηριάστηκε. Δεν μπορούσα να την ακούω να με φωνάζει Daniel.
Παραπάτησε.
Κοντό σορτσάκι.
Στο μηρό της καρφώθηκε μια σκλήθρα. Τρομαγμένη κοίταζε μια το πόδι της και μια εμένα. Πλησίαζα. Μα δεν είχα σκοπό να της κάνω άλλο κακό. Αν με παρακαλούσε “σωστά” , μπορεί και να την βοηθούσα. Τώρα έφευγε. Στην αγκαλιά του δάσους μέσα. Πυκνά δέντρα. Το φως στέρευε. Αυτή τυφλά σχεδόν περπατησε. Έβαλα night Shot στην κάμερα μου και συνέχισα.
Παραπάτησε.
Κοντό σορτσάκι.
Άλλες δυο φορές.
Δεν την διέκρινα πια καθαρά. Αλλά την άκουγα. Σχεδόν δίπλα μου. Κλαδιά έσπαγαν κάτω από τα πόδια της. Είχε ακόμα δυνάμεις. Χτύπησε πάνω σε ένα κορμό. Το φως είχε χαθεί. Συνέχισε αργά. Με απλωμένα τα χέρια. Είδα από την μηχανή μου πως πλησίαζε στον Κύκλο. Όταν το ένα της πόδι πέρασε μέσα στο ξέφωτο, το ένιωσε και κείνη. Έκλεισα την οθόνη αλλά συνέχισα να τραβάω. Σταμάτησα. Σταμάτησε. Ακούστηκε ένα σύρσιμο. Γύρισε απότομα το κεφάλι της. Το πρώτο ζευγάρι από αυτά τα κίτρινα μάτια, άναψε. Πίσω από τον ώμο της άλλο ένα. Δεν χρειαζόταν να δω κάτι άλλο. Δεν θα μου το επέτρεπαν άλλωστε. Με αργά βήματα και την πλάτη στον Κύκλο, άρχισα να απομακρύνομαι. Μια σταγόνα νερού έπεσε στα μαλλιά μου. Μέχρι να βγω από το δάσος είχε αρχίσει η καταιγίδα που σκέπαζε κάθε ήχο. Έτσι και αλλιώς δεν θα την άκουγα ποτέ ξανά να ουρλιάζει. Έβαλα το χέρι στην τσέπη και αισθάνθηκα ακόμα ζεστή τη γλώσσα της.

Σιγοψιθύρισα..."When I run in the dark, Daniel
To a place that's worst?
Under a sheet of rain in my heart Daniel
I dream of home"

Ένας άντρας κάτω από χούφτες χώμα...

Στο ρετιρέ του Αργύρη στην Κυψέλη ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε. Ήταν βέβαια και η πρώτη φορά που έβγαινε με εκείνον.
Βρέθηκαν μετά από μήνες γνωριμίας. Μιλούσαν μόνο από το msn. Αραιά και που. Αλλά ναι, ουσιαστικά είχαν γνωριστεί διαδικτυακα εδώ και κάμποσο καιρό. Έμοιαζε σαν να είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να βρεθούν και από κοντά. Μάλλον ο συγχρονισμός τους ήταν αδύναμος τόσο καιρό και τώρα απλά τους έριξε ένα βλέμμα και ο θεός.
“Δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά σου την πέφτω στεγνά”.
“Τότε σίγουρα αυτό το ραντεβού δεν θα πάει χαμένο” απάντησε ο Στάθης.
Την επομένη τηλεφώνησε ο ένας στον άλλο. Κανόνισαν. Βρέθηκαν για μια μπύρα. Η μια μπύρα έγινε δεύτερη και η δεύτερη έγινε γελοία ατάκα, που όμως κάποιος έπρεπε να ξεστομίσει.
“Έχεις πάει ποτέ Κυψέλη;”.
Το σεξ για τον Αργύρη δεν ήταν το ζητούμενο. Το καλό σεξ όμως ήταν προαπαιτούμενο. Είχε ήδη απορρίψει έναν μικρόφαλλο και μια «κρεβατοκουνιαμπέλα» πολύ πρόσφατα.
Το σεξ για τον Στάθη ήταν η προϋπόθεση. Εδώ ευτυχώς υπήρχε έλξη και το είχε νιώσει στο πρώτο βλέμμα. Θα περνούσε καλά. Ήταν σίγουρο. Είχε χωρίσει πρόσφατα. Δεν θα έμπαινε στη διαδικασία άλλης μια σχέσης. Είχε κουραστεί. Ειλικρινά.
Άνοιξε η πόρτα από το ρετιρέ. Το σπίτι ήταν οικείο. Παράξενο αλλά του φαινόταν τόσο γνώριμο. Έπεσαν στο κρεβάτι πολύ γρήγορα. Άλλωστε για αυτό δεν είχαν πάει εκεί; Το σεξ του φάνηκε επίσης οικείο. Σα να είχαν ξαναβρεθεί. Η αγκαλιά; Πάλι οικεία. Το φιλί; Ναι και αυτό! Τι στο καλό συνέβαινε; Έπρεπε να το εντοπίσει. Έπρεπε να ξαναβρεθούν.
Με αυτά στο μυαλό του αποκοιμήθηκε με το κεφάλι του Αργύρη στο στήθος του.
Ξαναβρέθηκαν την επόμενη. Και τη μέρα μετά από αυτή. Και ξανά μετά. Και κάθε βράδυ η ίδια αίσθηση. Το ίδιο δυνατή. Αλλά συνεχώς πιο γλυκιά. Πιο έντονη. Πιο ανθρώπινη. Πιο “εμείς”.
Για τον Αργύρη που το καλό σεξ ήταν προαπαιτούμενο και τον Στάθη που ήταν πολύ νωρίς για άλλη μια σχέση, το σεξ είχε γίνει έρωτας, η αγκαλιά πατρίδα και το φιλί λιωμένη σοκολάτα και δεν κοιμήθηκαν χωριστά για δυο ολόκληρα χρόνια.
Ώσπου μια νύχτα η καρδιά του Αργύρη χτύπησε πολύ δυνατά. Από χαρά.
Και σταμάτησε. Με ένα χαμόγελο.
Το τελευταίο χαμόγελο σε κείνο το ρετιρέ στην Κυψέλη.

“Σου’χα υποσχεθεί μια βόλτα στο Λυκαβηττό,… Κυριακή μεσημέρι… με ήλιο καρδιά μου”, ψέλλισε ο Στάθης.
“Που είσαι;”.

Ένα λευκό τριαντάφυλλο γλίστρησε από το χέρι του και χάθηκε κάτω από χούφτες χώμα

It's Παρασκευη I'm...fine!

"Παρασκευή Παρασκευή και είναι ωραία η μέρα
ωραία όλα και διάφορα από το μυαλό περνάνε αλλά είναι
Παρασκευή Παρασκευή και εγώ που κάποτε είχα πει της μέρας αυτής οπαδός δεν θα γίνω , να που
Παρασκευή Παρασκευή να σταματήσω δεν μπορώ να σου γελώ"

Μετά από αυτό το λογοδιαρροϊκό τετραστιχακι (ο θεός να το κάνει) έχω ένα θεματακι να θέσω επί τάπητος και επί του καναπεως (δεν θέλω σχόλια).
Η ερώτηση είναι : Συζώ σημαίνει υποχωρώ και καταπιέζομαι ή μοιράζομαι και απολαμβάνω.
Γιατί φίλε μου και φίλη μου (εσένα εκεί πίσω λέω που μασουλάς πάλι…σταμάτα μωρή, δεν θα χωράει η γάμπα στη γαλότσα!), ωραία τα περνάς και μπράβο σου και είσαι με τον άνθρωπο σου(λέμε τώρα) και θες να κοιμάστε μαζί, να ξυπνάτε μαζί, να τρώτε μαζί, να μπανιαρίζεστε και να αερίζεστε επίσης μαζί, αλλά μήπως να αραιώναμε για θα κολλήσουμε κορέους;
Γιατί η σχέση θα ξεκινήσει με το «Κρυώνεις; Είναι τα ποδαράκια σου παγωμένα» και θα καταλήξει στο «Μη μου τραβάς το πάπλωμα γαμώτο κέρατο μου! Και πάρε τα ξερά σου με πάγωσες!».
Τελικά Μονεμβασιά έκλεισα και Πόρο που λέει ο vk ναι θέλω να πάω αλλά λέω εγώ, λέω μια άποψη, μήπως να πάω και μια Βαρκελώνη να δω αν κάνει casting ο Francesco D’Macho;
Γιατί γελάς;
Μπορεί να θέλει έναν απλό και γήινο (έτσι λέμε σικ το εχω-μια-κοιλια-αυτονομη-δεν-πεφτει-η-ριμαδα-στυλ) άνθρωπο στο ταινιακι του (πορνό κάνει αυτός για όσους δεν κατέχουν, και μάλιστα πολύ προχω) έτσι για ένα πέρασμα.
Δεν θέλω μεγάλο ρόλο. Μια ατάκα. Όπως ο Joey στα Φιλαράκια.
Δεν το κάνω για μένα.
Για την φουκαριάρα την μάνα μου το κάνω…

Όρκοι που…κράτησα;

Με παραδέχομαι ώρες ώρες.
Είχα πει από το καλοκαίρι ακόμα, ότι θα αφήσω τη ζωή να με πάει όπου θέλει. Θα κοιτάζω και εγώ μην πέσουμε σε κάνα ντουβάρι με την ταχύτητα που τρέχει η ζωούλα μας, αλλά κυρίως θα αφεθώ.
Τώρα λοιπόν που κάνω τον απολογισμό μου γιατί έτυχε να γυρίσω λίγο το κεφάλι μου πίσω, έχω να πω πως ναι τα καταφέρνω μια χαρά. Όχι πως περνώ και μόνος μου καλά γιατί-δόξα τον καλό θεούλη των χριστιανών- μόνος δεν έμεινα και πολύ καιρό-ναι έχω ξεμπουρδελεψει τελείως το παραδέχομαι, όχι θα κάτσω να σκάσω. Βέβαια εκεί που λέω στον εαυτό μου “Φίλε, τώρα θα ζήσεις ένα Σεξ και το City και θα είσαι η Σαμανθα” όλο η Κάρυ γίνομαι και δεν μου αρέσουν οι γόβες καθόλου. Αλλά καθόλου λέμε. Εκεί που είμαι, που λέτε, έτοιμος να πάρω τα φύλλα και τις πέτρες, κάτι σκάει μύτη και μου θυμίζει ότι δεν είμαι έτσι εγώ.
Πόσο θα θελα να μαι όμως ε;
Ναι! Θα θελα να μαι γιατί δεν θα με πείραζε που έχω “ρίξει καρδιές στα σκυλιά”, που λένε και τα Διάφανα τα Κρίνα. Δεν θα με πείραζε που έχω νιώσει και εγώ αυτά τα σκυλιά στο σβέρκο μου. Δεν θα με πείραζε που έχω ακούσει δικαιολογίες επί δικαιολογιών, όπως ρόλοι, αδυναμία ανταπόκρισης σε απαιτήσεις, χρόνος, πίεση, αδιαφορία, κακοί τρόποι (ευτυχώς δεν έχω ακούσει ακόμα ότι κάνω κακό σεξ, αλλά που θα πάει , θα το ακούσω και αυτό). Δεν θα με πείραζε που αυτές οι δικαιολογίες έκρυψαν (αόριστος, γιατί τίποτα για πάντα δεν κρύβεται) απλώς ότι είχαν βρει άλλον, είχαν ακόμα κόλλημα με έναν πρώην, είχαν δει ότι δεν αλλάζω και το στοίχημα τους από την αρχή ήταν να με αλλάξουν και φυσικά να αλλαξουν και το ανυπόφορο “μονορολίστικο” σεξ (γιατί το ότι δεν το άκουσα δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει!).
Ναι λοιπόν, θα θελα να μαι ένας Brian από το Queer As Folk (όχι εμφανισιακα ντε, τέτοια θαύματα δεν γίνονται σου λέω). Αλλά δεν είμαι. Δεν είμαι γιατί νιώθω τύψεις μετά από μιας βραδιάς γνωριμίες και γίνομαι φίλος τους(αν ειναι δυνατόν!). Δεν είμαι γιατί προτιμώ να κοιμάμαι αγκαλιά με τον άλλο παρά να φεύγω ή να φεύγει μετά από λίγο. Δεν είμαι γιατί πρώτα κοιτάω μέσα στα μάτια και μετά γύρω από αυτά. Δεν είμαι γιατί το Σάββατο που ο πυρετός χτύπησε 39, δεν σκέφτηκα λεπτό να επιστρέψω σπίτι μου, άλλωστε δε θα με άφηνε να φύγω. Δεν είμαι γιατί μ’αρεσει να πηγαίνουμε στη δουλειά μαζί. Δεν είμαι γιατί τώρα δεν μου φαίνεται περίεργο που ο John και ο Κολλητός δεν υπήρχε μέρα που να μην έχουν βρεθεί. Και δεν είμαι γιατί…ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΞΗ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΕΙ ΕΞΗΓΗΣΗ!!!

"Εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως..."

...από τον Αντώνη

Μερικές φορές(καλά εντάξει πολλές φορές) ζητάω την βοήθεια της αυθεντίας για να πω πράγματα. Είναι άλλες φορές που μου λένε άλλοι, μέσω αυτής της οδού, πράγματα.
Το πόσο μας επηρεάζει η τέχνη το χουμε ξαναπεί. Το πόσο με κάνει να εκτιμώ κάποιον, το λέω για πρώτη φορά.
Αλλά είναι αλήθεια.
Μεγαλώνω. Ωριμάζω. Το βλέπω. Είμαι τυχερός.
Ατύχησα και είμαι τυχερός.
Ναι.
Ήλπιζα και είμαι τυχερός.
Βλέπω, πέρα και πίσω από τους ανθρώπους, άλλες δυνάμεις και είμαι τυχερός.
Κοιτάζω κάτω στα ποδιά μου πατάω νέες αφετηρίες και ναι είμαι τυχερός.
Είμαι τυχερός!

ΤΟ ΝΗΣΙ
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος.
«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη.
«Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Μάνος Χατζιδάκις

Η Αυριανη ξεχνα τι εγραφε
εμεις οχι

Ο Κύριος Μοζ και εγώ

Πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη.
Σε ένα μπαλκόνι, πάνω από την Αγ. Δημητρίου. Στο ύψος της πλατείας με τα Doners, τότε, κοντά σε κείνο το δημοτικό σχολείο.
Εγώ ακόμα μαθητής.
Το κασετόφωνο του αδερφού μου, ένα μαύρο διπλό Sony με target group τα παιδιά του Bronx, στο πάτωμα αφημένο. Πάνω στα ηχεία του άδεια κουτιά από κασέτες. Στο στενό μπαλκόνι, κάθομαι σε μια καρέκλα που έχω τραβήξει από την κουζίνα. Τα πόδια στα κάγκελα. Μισός ζεσταμένος φραπέ στο μωσαϊκό και το “Disintegration” των Cure. Στα χέρια δυο booklet. “Strangeways Here we Come”και “The Smiths”, το ομώνυμο.
Είναι δυο μέρες που έχω συστηθεί στον κύριο Μοζ και την παρέα του. Κολλάω με τις μελαγχολικές τους ιστορίες και τα απογεύματα που οι άλλοι δουλεύουν προτιμώ την συντροφιά τους.
Το ημερολόγιο έχει ζωγραφισμένο έναν χαμογελαστό ήλιο δίπλα στη λέξη “Ιούλιος”. Υγρασία. Ελπίζω μονάχα να μην γυρίσει ο Θερμαϊκός και βρωμίσουμε μέχρι εδώ πάνω.
Η φωνή του Morrissey με τραβάει από τις σκέψεις αυτές. Ζητά την προσοχή μου.

“We can go wherever we please
And everything depends upon
How near you stand to me
And if the people stare
Then the people stare
Oh, I really don't know and I really don't care”

Πόσα στα αλήθεια θα άλλαζαν στη ζωή μου μέσα σε αυτά τα χρόνια κανείς δεν το φανταζόταν. Πόσο μακριά ήμουν τότε από αυτούς τους στίχους. Από το να τους νιώσω. Ίσως και τώρα ακόμα. Αιώνια δοσμένος στους τύπους και την ανωτερότητα που φορούσα από παιδί. Σαν γάντι ταιριαστά.

Hand In Glove…

Πίσω σε αυτό το μπαλκόνι. Μια σταγόνα ιδρώτα. Γιατί δάκρυα ακόμα δεν είχα λόγους να στάζω. Όμως τα μάτια βούρκωναν γιατί μέσα σε αυτές τις νότες κρύβεται μια μεγάλη δύναμη. Η δύναμη που κινεί το συναίσθημα. Χωρίς εμπειρίες προσωπικές. Μια λύπη για αυτόν που πονάει και στο τραγουδάει. Μια χαρά για αυτόν που την νιώθει και την ζωγραφίζει στα τάστα της κιθάρας του.

“Bought on stolen wine
A nod was the first step
You knew very well
What was coming next”

Η πόλη είχε βρει για μένα το κατάλληλο soundtrack. Είχε κλειδώσει πια μέσα μου. Συνήθεια. Αθώα και ακίνδυνη. Όταν στις μνήμες όλες οι αισθήσεις είναι δικές σου τότε τις έχεις κατακτήσει.

“A Rush and a Push and the Land that we stand on is Ours”

Ξεκινούσε το ταξίδι. Στην αγάπη για την μελαγχολία ή στη μελαγχολία της αγάπης; Όχι πως έχει σημασία απλά…

“Typical me, typical me
Typical me
I started something
...and now Im not too sure”

Ο άνθρωπος που έχει μιλήσει για τα πάντα τώρα μιλούσε για τον θάνατο ενός χορευτή της Disco

“Well, I'd rather not get involved I never talk to my neighbour
I'd rather not get involved” ...

Είναι η εποχή που πιστεύω και εγώ, πως είμαι ένας από αυτούς, που πιστεύουν για μένα το ίδιο πράγμα. Και είχα και γω ένα κορίτσι πίσω στην πατρίδα τότε

“Girlfriend in a coma, I know I know - its really serious
There were times when I could have murdered her
(but you know, I would hate
Anything to happen to her)”

Έτσι ξεκίνησα να γράφω. Για να καταλάβω ποιος μένει μέσα μου. Ποιος ακούει αυτή την μουσική και καταλαβαίνει αυτούς τους στίχους. Όλα ας μοιάζουν χιλιοειπωμένα. Εσύ την ομορφιά να βλέπεις.

“Stop me, oh, stop me
Stop me if you think that you've heard this one before”

Ξεκινούσε η εισαγωγή του κομματιού και τιναζόταν η ψυχή μου. Ακόμα και τώρα. Τι άλλο να ζητήσω από την τέχνη λοιπόν; Μόνο να της δίνω αν είμαι ικανός. Μόνο ανταπόδοση. Ακου…

“Last night I felt
Real arms around me
No hope, no harm
Just another false alarm”

Και να που άλλη μια φορά οι στίχοι ανέβηκαν από το υπόγειο, ξεσκονίστηκαν και με καλά προβαρισμένα αγγλικά στάθηκαν μπροστά μου και τραγουδώντας είπαν...

“I've come to wish you an unhappy birthday
I've come to wish you an unhappy birthday
'Cause you're evil
And you lie …
From the one you left behind
From the one you left behind
From the one you left behind
From the one you left behind
Behind Behind Behind Behind Behind Behind
Oh, unhappy birthday
Behind”

Γιατί είναι τα γενέθλια σου αύριο “Μωράκο”! Αλλά κυρίως γιατί όντως ο Morrissey έχει γράψει στίχο για-τα-πά-ντα!

“At the record company party
On their hands - a dead star
The sycophantic slags all say :"I knew him first, and I knew him well" ”

Νομίζεις ότι είναι τόσο απλό; Μάλλον αυτό θα νόμιζες. Δεν μοιάζει να σκέφτηκες κάτι άλλο. Μα πόσο μου πήρε να σε ερωτευθώ; Άλλο τόσο ας μου πάρει για να κάνω ένα βήμα πιο πέρα. Ξεχνάω λοιπόν και δεν θα σε περιμένω πια.

“Oh, don't come to the house tonight
Oh, don't come to the house tonight
Because you'll slip on the trail of all my sad remains
That's why, that's why
GOODBYE MY LOVE,
GOODBYE MY LOVE GOODBYE MY LOVE,
GOODBYE MY LOVE GOODBYE MY LOVE,
GOODBYE MY LOVE”

Αντίο λοιπόν. Εσύ αξίζεις, ναι, πολλά. Εγώ; Συμφωνώ. Αλλά από εκείνο το μπαλκόνι ο χρόνος έμοιαζε φίλος μου. Τα όνειρα μικρά παιδιά που ακόμα είχαν την ανάγκη μου. Τώρα μεγάλωσαν, έχουν αλλάξει και αν τα παραζορισεις θα φύγουν. Το μικρότερο παιδί, ένα κορίτσι, αυτό μόνο δεν φεύγει. Έχει χρυσά μαλλιά, μου χαμογελάει κάθε πρωί και την λένε Ελπίδα.

“Life tends to come and go
Thats ok
As long as you know
Life tends to come and go
As long as you know
Know, know, know, know, know
Know, know, know, know
Oh ...”

“This is my time...”

Στο σημερινό κείμενο ακούστηκε ο Steven Patrick Morrissey και ένα ευχαριστώ που του χρωστώ για όσα μου έχει μάθει