Βγάλε το δάχτυλο από το στόμα

Να σε φθονώ θα μ άρεσε. Πολύ. Θα χα ξεχάσει. Μα δεν μπορώ.
Εκδικητικό ζώο ο άνθρωπος. Σε όποιο επίπεδο την βρει την εκδίκηση την παίρνει. Στο σώμα , στα λόγια, στη σκέψη.
Κάποιος να πάρει την ευθύνη και να μην είμαστε εμείς. Γιατί φοβόμαστε. Είναι πιο εύκολο να πεις πως όλα τα προκάλεσε ο απέναντι, οι άλλοι, ο διάβολος. Θύματα εμείς πέσαμε. Να έχουμε μερίδιο είναι πιθανό; Ναι είναι αλλά το σκέφτεσαι τώρα που σε ρωτάω. Μετά πάλι θα το ξεχάσεις. Όσο απλό και χιλιοφορεμένο να σου φαίνεται. Είναι απλό. Δεν αντέχουν όλα τα στομάχια τα βαριά μαγειρεμένα φαγητά. Όλοι θέλουν τον λαπά τον ξενέρωτο. Μια αγκαλιά να αράξουν. Μια ησυχία και ένα ρομαντισμό ανάλατο. Παντόφλες και σπίτι, τηλεόραση, κρεβάτι, ψυγείο. Να τα αποκτήσουμε όσοι θέλουμε. Δεν διαφωνώ. Αλλά γιατί να μας φταίνε οι άλλοι που δεν τα χουμε δεν το καταλαβαίνω. Ευθυνόφοβοι.
Η γη δεν γυρνάει γύρω μας. Ας το έχουμε στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού μας αυτό. Σε ένα μικρό της κομμάτι είμαστε γραπωμένοι να μην πέσουμε, έτσι όπως στροβιλίζεται. Τρομοκρατημένοι.
Βγάλε επιτέλους το δάχτυλο από το στόμα.
Τα χαρτιά σε αυτή την παρτίδα δεν τα μοιράζουμε εμείς. Αλλά μπορείς να αλλάξεις φύλλο. Όσες φορές θες. Να ξέρεις μόνο πως αν πεις πάσο, θα παίξει ο επόμενος. Τότε μπορεί να τελειώσουν όλα.
Πέταξα την πιπίλα μου στα σκουπίδια εδώ και καιρό. Έβαλα το δεξί μου πόδι στο νερό. Είναι κρύα η θάλασσα.
Τι λέτε;
Πάμε μέχρι μέσα;

Ποσο χαμηλα θα πέσεις;

Θα είμαι σύντομος και θα ζητήσω μια μεγάλη χάρη.
Ναι ναι, τώρα το σκέφτηκα.
Όχι δεν μου το ζήτησε κανείς.
Λοιπόν, ο κολλητός μου –όχι αυτός, ο άλλος που δεν μένει Αθήνα-, φεύγει φαντάρος. Ποιος από σας έχει γερο μέσον; Ποιος θα κανονίσει μεταταξουλα στο ναυτικό. Στο Βοτανικό βέβαια! Να δω χέρια…
Μη ζητήσει κανείς σεξουαλική χάρη για αντάλλαγμα. Είμαι παιδί των σχέσεων εγώ( ποιος γέλασε; )…

Υ.γ: Μη σε σκιαζει η σημαια στον πινακα. Τυχαιο είναι

Επτά αλήθειες σε αυτόματη γραφή

Ο One of the People έστειλε την πρόσκληση.
Βρήκες και συ το timing το σωστό…

ένα/ έχω ερωτευθεί πραγματικά μόνο μια φορά. Μια γυναίκα…
δυο/ στο γυμνάσιο είχα μια λίστα ανθρώπων που ήθελα να πεθάνουν…
τρία/ Όλη μου η ζωή είναι σκηνοθετημένη πάνω σε ένα σενάριο. Δικό μου...
τέσσερα/ Παίζω με τα μυαλά των ανθρώπων, κάπως σαν τον Μπεν από το Lost …
πέντε/ λέω συνεχώς ψέματα που θα μου έδιναν το Όσκαρ ερμηνείας …
έξι/ φοβάμαι ότι είμαι ασεξουαλ…
επτά/ Δεν με λένε Πέτρο …

Τοσο αποτομα ολα...

Αντίο...κάηκα...

Η ζωή μας είναι μικρές στιγμές, μεγάλες αποφάσεις, ανοιχτά συμβόλαια, ηλίθιες σκέψεις.
Όλα γέμισαν και δεν χωράνε άλλο τίποτα. Γυρνάμε γύρω τους να βρούμε μια λύση.
Ζαλίστηκα. Είχα ανάγκη να σταθώ για να δω καθαρά.
Μίσησε με αλλά έπρεπε να σταματήσω και σένα.

Στο μπαλκόνι μου ένας άντρας, δικός μου

Στρουμπουλά παιδάκια μέσα στο τρένο. Οι μαμάδες τους περήφανες τα έβγαλαν στον ήλιο. Επιστρέφω σπίτι. Θα έρθεις απόψε. Πρέπει όλα να είναι όμορφα. Θα είναι η πρώτη μας φορά.
Παρασκευή βράδυ. Κατεβαίνω στον σταθμό και σε βλέπω δεκάδες μέτρα μακριά, μέσα από δέντρα και αυτοκίνητα και δεν ξέρω γιατί μπορώ να σε δω από τέτοια απόσταση. Σαν να απέκτησα υπερφυσικές δυνάμεις. Άνθρωποι παντού γύρω μου αλλά εγώ δεν βλέπω τίποτα αλλο. Περίεργο συναίσθημα. Θυμάμαι το έχω ξαναζήσει. Παλιά. Τώρα όμως είναι κάτι διαφορετικό. Κάθε φορά είναι κάτι διαφορετικό. Δεν έχω αυταπάτες. Σε πλησιάζω από πίσω. Γυρνάς και κοιταζόμαστε. Σου ζήτησα να μην ξυριστείς. Δεν μου χάλασες χατίρι.
Ταξί.
Σπίτι.
Μπαίνω πρώτος. Κλείνεις την πόρτα πίσω μας. Βγάζω το σακάκι, το αφήνω στην πολυθρόνα και γυρνάω. Τα χέρια μου στο λαιμό σου. Σε φιλάω. Έχω ανοιχτά τα παράθυρα. Όλα. Τα φώτα από την μεθυσμένη Αθήνα φωτίζουν σαν την καρδιά σου. Δυνατά, μελαγχολικά, ερεθιστικά. Βγαίνεις στο μπαλκόνι να δεις την θέα. Έρχομαι πίσω σου. “Από το μπαλκόνι μου στην αιωνιότητα” σκέφτομαι. Η στιγμή που πέρασε στην αιωνιότητα.
Μαζί περίπου πενήντα ώρες. Μιλήσαμε. Σου έδωσα χρόνο ανοίγοντας ένα μπουκάλι λευκό κρασί. Κάναμε έρωτα. Μου έδωσες χρόνο για να σου δώσω πίσω απόλαυση. Ενοχικά σε ρωτούσα συνέχεια αν πονούσες. Γελάσαμε. Με ηλίθια αστεία ερωτευμένων. Μαλώσαμε. Με ηλίθια προβλήματα μιας σχέσης. Έκλαψες -εγώ δεν κλαίω πια-, γιατί θα τελείωναν και αυτές οι ώρες που χαμε να ζήσουμε μαζί. Μετά έφυγες.
Σου υποσχέθηκα ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο. Στο έδωσα. Τώρα σου υπόσχομαι υπέροχες ώρες μέχρι να τελειώσει όλη η άμμος στην κλεψύδρα. Ειλικρίνεια. Υπομονή. Αισιοδοξία.
Σε άφησα στο Πεδίο του Άρεως χθες βράδυ. Έφυγες με το τελευταίο. Πήρα το τρένο από Βικτώρια. Στο τελευταίο βαγόνι κάθισα δίπλα στο παράθυρο. Κοίταξα το καθρέφτισμα μου. Στρουμπουλό παιδάκι μέσα στο τρένο. Την καρδιά μου περήφανα έβγαλα στον ήλιο. Περιμένω να καεί. Μα αλήθεια θα στο πω. Δεν με νοιάζει. Απ τις στάχτες μου ξανά θα γεννηθώ.

Υ.γ1: Με προκάλεσες να γράψω κάτι για σένα. “Βάζω στοίχημα πως δεν…” μου είπες. Φυσικά εσύ έχασες άλλο ένα στοίχημα.
Το τίμημα; Όταν διαβάσεις το post, δεν θα μου κάνεις κανένα σχόλιο από το τηλέφωνο. Ούτε μήνυμα, ούτε πουθενά. Σαν να μην το διάβασες ποτέ…

Οι μπλε μέρες μου...

Οι μέρες μου ξεκινούν καλά. Αυτή την εποχή που η φύση πενθεί τον θάνατο της. Όλα σάπια φαίνονται. Εγώ; Ευτυχία. Χαρά. Πολλά ονόματα. Αυτό που όριζε την γραφή ήταν η μελαγχολία. Η χαρά δεν δίνει δύναμη. Σου παίρνει. Ενέργεια τρώει για να λειτουργεί.

Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα...
Οι μέρες μου ξεκινούν καλά. Ερωτεύομαι. Σηκώνω το τηλέφωνο. Χαμογελώ πλατιά. Γύρω μου άνθρωποι πεθαίνουν από την πεινά.

...στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη...
Τα μεσημέρια μου είναι καλά. "Σε αγαπω" θέλω να φωνάξω. Σαν ανάγκη να το πω μιας και κανένας ποτέ από το στόμα μου δεν το άκουσε. Να το απεύθυνα σε όλους. Σηκώνω ξανά το τηλέφωνο.

...ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα...
Και τα απογεύματα μου είναι καλά. Το από κάτω ζευγάρι μάλωνε για κανα μισάωρο έντονα. Το μωρο έκλαιγε. Κοιτάω στο ταβανι. Σκέφτομαι πως μου λείπεις ήδη. Παιδί ξαναγίνομαι και ανοίγω τα χέρια. Απόψε που θα κοιμηθείς σπίτι μου, θα αφήσω ένα παράθυρο ανοιχτό. Να κάνει κρύο. Να με πάρεις αγκαλιά όλη νύχτα.

...ν' ακούω μονάχα να μου λένε "πόνα"!
Οι μέρες μου τελειώνουν καλά. Την ώρα που ακούω τις σειρήνες των ασθενοφόρων να ουρλιάζουν θάνατο.

..."πόνα"! Γέρνω στο στήθος σου. Ειτε είσαι, ειτε δεν είσαι δω.

..."πόνα"! Γιατί σε έχω φυλαγμένο σαν απόθεμα για το χειμώνα.

..."πόνα"! Το χειμώνα της καρδιάς.

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια,

κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,

μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας

ν' ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.

Αυτο πρεπει να το δεις...

Δεν κανω πλακα...

Ειναι ισως, το καλυτερο εντυπο που εχεις δει...

Το βλεπω στην ηλεκτρονικη μορφη του...

Δεν το βρισκω αλλου...

http://www.project-mag.com/

υγ: συγνωμη για το ασχετο αλλα μην το προσπερασεις...

Που εισαι;

Τι θα γίνει πια με την παρτυ σου; Ε; Σε περιμένω από το πρωί. (τικ τοκ) Μου πες θα με ξυπνήσεις στις 6+ για να πάω στην δουλειά και με έγραψες.
Βασικά καλημέρα ήθελα να μου πεις και να σου πω.
Δεν λέω, εντάξει, σε ξενύχτησα στο τηλέφωνο χθες αλλά και συ δεν το έκλεισες έτσι; (τικ τοκ) Άντε ξύπνα! Να πας και στη σχολή.
Στη σχολή ε; Πω πω… Μέσα θα με πάνε. Τι γιατί; Για αποπλάνηση ανηλίκου. Καλά, καλά, δεν ξαναμιλάω για την διαφορά ηλικίας. (τικ τοκ)
Τέλος πάντων τι θα γίνει; Έχω αρχίσει και γράφω στο μπλογκ. Αν δεν έρθεις θα το ποστάρω. Αφού ξέρεις την ανάγκη μου να εκφραστώ.
Αν δεν εμφανιστείς θα το ανεβάσω και μετά μην μου λες κουλά. Σύμφωνοι; (τικ τοκ τικ τοκ)
Ακόμα; (τικ τοκ) Ξέρεις ότι έχουμε να μιλήσουμε 8 ολόκληρες ώρες;
Ήδη νιώθω μια ατονία.
"Έχω πάθει εξάρτηση κι όλο εσενανε ζητάω ματην αγανάκτηση"-λεμπεσης…αλλά που να θυμάσαι εσύ τι τραγούδια άκουγες στα παιδικά παρτυ; (τικ τοκ τικ)
Ο κέρσορας μου πάει συνέχεια από το word και το excel στο mail και το msn(τικ τοκ)
Πολύ άργησες σήμερα(τικ τοκ) Να αρχίσω να ανησυχώ; (τικ)Μην έπαθες κάτι; (τοκ)Χτύπα ξύλο. (τικ τοκ)
Σε παίρνω τηλέφωνο(τικ τικ τικ τοκ) Δεν απαντάς (τικ τοκ τικ) Ακόμα(τικ) Που είσαι;(τοκ) Γιατί δεν απαντάς;(τικ)
Μου πες χθες ότι θα έκανες ένα ντους πριν κοιμηθείς(τοκ) Αν σε πείραξε το ουίσκι;(τικ) Μπορεί να γλίστρησες(τοκ) Χριστέ μου!!!(τικ τοκ τικ) Πρέπει κάτι να κάνω(τικ τοκ τικ τοκ)
Έρχομαι από κει(τικτοκτικτοκτικτοκτι………

...φρέαρ...(i'm falling for you...)

Τα τραγούδια που σου στέλνω λες ότι μιλάνε για χωρισμό. Μάλλον δεν είδες καν όλους τους τίτλους.
...Caught a look in your eyes
I’d they linger too long...
Γρήγορα θα γκρινιάξεις πως δεν μιλήσαμε πολύ. Δεν σου χαλάω χατίρι.
...Were you just being kind
Or have a read it all wrong ...
Θα βγεις απόψε. Όταν γυρίσεις πάρε με να σε ακούσω.
...When i brushed by your side
Suddenly I realised
There’s something going on ...
Έστω και να μου μιλάς σαν να έχουμε μόλις χαιρετηθεί για πρώτη φορά μέσα σε ένα chat room. Μα μήπως αυτός είναι ο σωστός τρόπος να μιλάμε. Δεν έχουμε δα και πολύ καιρό στην πλάτη μας.
...I must gain control
I must take care ...
Γρήγορα και μεγάλα βήματα κάναμε. Τρέχαμε χωρίς να κοιτάμε που πατάμε. Δεν μπορεί να γλιτώνουμε πάντα.
Κάποτε όλοι πέφτουν μέσα σε ένα πηγάδι και πνίγονται.
...Can’t allow this to ever
Become an affair...
Εμείς πέσαμε χθες. Δεν πνίγηκα. Αλλά ξύπνησα μόνος. Κρύωνα. Δεν είσαι δίπλα μου. Που είσαι;
...But the tension is sweet
Suddenly I need it
To keep this going on
All night I think of nothing else...
Ακούω ένα θόρυβο. Κοιτάζω τον πέτρινο τοίχο. Μα πόσο ψηλός είναι; Επιστρέφω στον ήχο. Ακουμπάω το αυτί μου στις πέτρες. Δεν μπορεί. Μα… πως; Είσαι στο δικό σου πηγάδι, δίπλα μου. Αν σε ακούω εγώ, τότε μάλλον με ακούς και συ. Τότε μάλλον υπάρχει ελπίδα. Έτσι;
Κάποιος θα έρθει να μας σώσει, ναι;
Ελπίζω μόνο το πρόσωπο που θα φανεί στο χειλος του πηγαδιου να είναι το δικό σου.
Όπως κα να χει το πράγμα, κάποιος, κάποτε, θα έρθει.
Νομοτέλεια…
...Suddenly I realise
You are where I belong
Gonna kill this thing
Forever
We can’t carry on
Whatever it is
What ever you do
I’m falling for you...

“Έπεσα, χτύπησα, ε και τι μ’αυτό;...

...Οι φίλοι μου ας ειν’ καλά…”
Κάτι συμβαίνει στη ζωή σου. Πάντα κάτι συμβαίνει. Εσύ θα αναλύεις τα άσχημα. Όταν η ευτυχία σε τυλίγει δεν το πολυζαλιζεις. Το ζεις. Ίσως, πάλι, λόγω απαισιοδοξίας. Φοβάσαι μη και τελειώσει γρήγορα. Νερό που φεύγει απ’τα χέρια.

Στ’ αυτιά μου έχουν σκαλώσει οι στίχοι του “Sold Unseen” παρέα με μια γλυκιά φωνή. Σα να ‘βαλα το δάχτυλο μέσα σε λιωμένη σοκολάτα. Χαριτωμένη συναισθησία. Αφή που νιώθει τις γεύσεις.

“it’s gonna take some time for all your scars and burns to heal…I’m sitting watching your skin peel…”

Καθαρίζουμε τις πληγές ο ένας του άλλου και μπροστά σε ειδυλλιακά τοπία που προβάλλονται σε μια οθόνη, ονειρευόμαστε να φτάσουμε μέχρι εκεί. Βουρκώσαμε βλέποντας αληθινά ψέματα. Μετά προβάραμε τα ίδια σενάρια. Για μια ώρα ανάγκης.

“Ει,…” ,χαϊδεύοντας
“Τι έχεις;”
Με τον δείκτη κάτω απ’το σαγόνι, απαλά σηκώσαμε το κεφάλι.
Eίδαμε υγρά μάτια
“Δεν θέλω να κλαις” .
Μετά ανοίξαμε την αγκαλιά μας και ακουμπώντας το πρόσωπο στο στήθος μας κλείσαμε στα χέρια ένα τρεμάμενο σώμα.

“I’m walking round I’m upside down I’m the wrong way around” ψελλίζοντας.

Ξύπνησα. Κοίταξα το κινητό. Όλες οι “επαφές μου” στη θέση τους. Φίλοι, ΦΙΛΟΙ, συγγενείς, γνωστοί, άγνωστοι. Έχω αγαπηθεί πολύ όπως και ΄συ. Πολύ. Μα ξύπνησα και ακόμα ακούω το ίδιο τραγούδι. Μόνο που τώρα…

“it’s gonna take some time for all your hopes and dreams to die…Exactly just like mine…”
Επιβίωσα. Κενός. Και επιπλέω…

“…Λόόόρα, Ρόμπερτυ, Μπέτυ και Μιμί...Θα'μαστε μαζίίί!!!! ”

μια Παρασκευή που χάζευα τα παπούτσια μου

Αυτόματα Γρήγορα Γράφε Διόρθωσε όχι Μην Σπαταλάς Χρόνο Ανάγκη Αγανάκτηση Μέσα σου μπροστά μου στα πόδια σου μια αλυσίδα την κοίταξα πίσω μου ήρθες δεν μου άρεσε στο είπα θύμωσες Εγώ; Πως; Θα σε φροντίσω. Ξέρω πίστευες ήλπιζες Όλοι οι άλλοι αυτό ήταν Γρη γορα Έντονα Αθόρυβα μέσα στα θορυβώδη σου όνειρα σώματα χρώματα ίδια ομοιοκαταληξία ονόματα.

Σταμάτα.

Έλα να περπατήσουμε μαζί.

Χαλαρωτικά.

Ανυπεράσπιστοι.

Χέρι με χέρι.

Στην Πλάκα.

Για λικέρ.

Θα μας κράξουνε.

Θα σε πάρω αγκαλιά.

Γυρνάμε πίσω στο χρόνο. Ανήμποροι να συλλαβίσουμε τα μελλούμενα.

"Να ξέρετε κύριε πως ο μόνος άντρας που γνώρισα ποτέ γυμνό ήμουν εγώ".

Μα κάθε βράδυ όταν ξαπλώνω αγκαλιά με τα μαξιλάρια μου εξομολογούμαι τον έρωτα και σε άλλον.

Τιμώρησε με τώρα.

Αυτόματα γρήγορα χτύπα διόρθωσε την φύση που άλλαξε σάπισε έξω από την συντήρηση και τη συντηρητικότητα που ντυθήκαμε όλοι και βγήκαμε μπήκαμε ψάξαμε για πήδημα φύσημα αέρα ζωής καπνός σε ένα club μια Παρασκευή που χάζευα τα παπούτσια μου και κείνος ήρθε δίπλα μου κάθισε στον καναπέ και μου συστήθηκε με σκοπό να γνωρίσει τα πάντα ή τίποτα.

Χαλάρωσε.

Σσσσσσς…

Πότε θα έρθεις;

Καταπληκτικά θα περάσουμε και απόψε. Έχω πάρει μερικά κιλά-λίγα, αλήθεια σου λέω-, αλλά θα βάλω την εμπειρία.
Αν έρθεις.
Γιατί όμως να μην έρθεις; Έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις; Πόσο καιρό έχεις να βρεθείς με κόσμο;
Έλα λοιπόν.
Δυο μόνοι άνθρωποι σε μια πόλη ζωντανή. Να προσποιηθούμε πως έχουμε σχέση. Καλά δε θα είναι; Σύμβαση αόριστου χρόνου. Όταν κουραστείς ή κουραστώ θα το διαλύσουμε. Δεν μας περιορίζει κάτι. Τους άλλους τους στριμώχνει ένας γάμος, ένα παιδί. Εμάς;
Όταν ξεκινήσαμε πήγαινα εγώ Sodade για σεξ και εσύ στη Θεσσαλονίκη κάπου-νομίζω ΑχουΝτουΝτου το λέγανε-, πάλι για σεξ. Στην είχαν πέσει κάτι γέροι στο μπαρ. Δεν γούσταρες. Κάτι τύποι που ήξερες τους κάθισαν. Τους έκραζες με την παρέα. Ήταν και ο πρώτος σου μαζί. Αυτός που σε έμπασε στο παιχνίδι. Είχατε χωρίσει αλλά σε κράταγε η σκέψη της χαμένης παρθενιάς κοντά του. Εγώ σε διάφορες πόλεις μετά το Sodade. Για σεξ πάλι. Είχα γυρίσει και στην πρώτη μου γκόμενα. Απλά για πήδημα. Ήμουν Άντρας. Ναι. Τότε. Ακόμα; Είμαι άντρας. Κανένας δεν μου το στέρησε. Εσένα;
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο μου την έπεσαν δυο Άγγλοι. Εύκολο. Βαρέθηκα. Μπορεί και να φοβήθηκα. Το παιχνίδι των εφήμερων σχέσεων σε κουράζει γρήγορα. Μετά ψάχνουν όλοι για αγκαλιά και πρωινό στο κρεβάτι. Αλλά τα μέρη που γυρνάμε είναι κρυφά και βυθισμένα στο σκοτάδι, το αλκοόλ και τη δυνατή μουσική. Έτσι μαθαίνουμε τα πρώτα μας βήματα. Θυμάσαι; Εκστασιασμένοι μπροστά στο θαύμα. Υπάρχει ζωή και στην απέναντι πλευρά. Κάτω από τη σημαία με το ουράνιο τόξο. Ζωή έντονη. Αριθμοί μεγάλοι. Δεν είσαι μόνος και είναι κάτι που το μαθαίνεις μόνο κάτω από το ουράνιο τόξο.
Μετά ζαλίζεσαι και λες πως θα πας «στα δικά μας τα μαγαζιά». Πάλι. Δεν βρίσκεις το βλέμμα να σε αγγίξει. Μόνο χέρια, λαγόνες, χείλη. Μερικοί μένουμε εκεί. Άλλοι αποτραβιόμαστε αηδιασμένοι από την ευκολία. Μοναξιά και στις δυο επιλογές. Κάποιοι άλλοι κάνουν την μετάβαση ομαλά. Το γκέτο παραμένει ισχυρό. Πρέπει να ανήκεις. Θα αγαπηθείς για την ταμπέλα σου. Ακόμα και εδώ. Στην χώρα του ασυμβίβαστου.
Μαλακίες. Τίποτα αντιδραστικό. Είμαστε ίδιοι με όλους τους άλλους. Το χειρότερο είναι ότι τελευταία μου αρέσει. Επιθυμώ. Θέλω.
Το βλέπω. Η λογική μου πεθαίνει.
Η ακριβή μου λογική.
Πότε θα έρθεις;

Κοίτα εμένα, όχι τα πεφταστέρια

Ο κόσμος είναι πολύ μικρός και οι πληροφορίες πάρα πολλές. Χτυπάνε στα αυτιά και στα μάτια μας καθώς πέφτουν με ορμή από ψηλά. Εμείς εκστατικοί με γουρλωμένα τα κόκκινα από τις οθόνες μάτια μας καταβροχθίζουμε info.

Δυο ζωγράφοι ερωτευμένοι χωρίς να γνωρίζονται. Ο ένας πεθαίνει. Ο άλλος του αφιερώνει ένα του έργο.

Την επόμενη φορά που θα υποψιαστείς ότι σε φλερτάρουν, δέξου την πρόκληση και ήλπιζε να γίνει σύντομα πρόσκληση.

Warner Mack-Be Proud of your Man

Help me don't hurt me be proud of your man
Walkwith me not on me talk to me not about me
Help medon't hurt me be proud of your man
Laugh with menot at me look at me not through me
Face me don't disgrace me be proud of your man
Help me don't hurt me be proud of your man
Pullwith me not against me see some good in the bad inme
Be asure me don't destroy me be proud of yourman
Be behind me not above me hold me don'tcontrol me
Help me don't hurt me be proud of yourman
Help me don't hurt me be proud of your man

Οκτώβρης

Καλό μήνα είπαμε;

U2 - October

Dolores O'riordan October

October, October
The summer is over
I'm going through changes
I see you again

It's so thought provoking
Emotion evoking
I can't turn around

I don't want to pretend

Oktyabr(1928)-Grigori Aleksandrov, Sergei M. Eisenstein

Ζωγράφοι 02: (Frank Robert)'Zack' Stiglicz

Ο αγαπητός κύριος Zack Stiglicz είναι –μάλλον ήταν αφού πέθανε σχεδόν ένα χρόνο πριν στα 54 του χρόνια- μια πολυσχιδής προσωπικότητα με ευρύ καλλιτεχνικό πεδίο.
Ζωγράφος, βίντεο αρτιστ, συγγραφέας, ηθοποιός, καθηγητής πανεπιστημίου. Είναι ατελείωτος ο κατάλογος των πραγμάτων που έχει κάνει.
Το μόνο που πρέπει να ξέρεις είναι η δουλειά του. Για όλα τα υπόλοιπα, ένα απλό copy-paste θα αρκούσε αλλά το βρίσκω χαζό.
Διαλέγω τους παρακάτω πίνακες (εκτός όσων έχω ήδη αναρτήσει) ως τα καλύτερα και τα πλέον αντιπροσωπεύτηκα δείγματα.

Μια άλλη φορά αγάπη...

Είναι πολύ πρωί. Χάνω το τρένο για την δουλειά. Θα πάρω το επόμενο. Δεν χτυπάω δα και κάρτα.
Αρχίζει λίγο λίγο το φως να σκίζει αυτό το κρύο σκοτάδι του φθινοπώρου, που σε ξαφνιάζει γιατί είναι τόσο κοντά στους τελευταίους καύσωνες.
Θυμάμαι ένα σώμα που λάτρεψα. Το συνταιριάζω με αρώματα και αίσθηση της αφής. Οι άντρες λένε, σκέφτονται το σεξ σχεδόν κάθε πέντε λεπτά. Οι γυναίκες πάλι όχι τόσο συχνά.
Το τρένο φτάνει και γω επιβιβάζομαι. Δεν είναι γεμάτο. Σχεδόν ποτέ δεν το βρίσκω γεμάτο.
Γυρνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. Ψάχνω μάλλον για κάτι ενδιαφέρον. Βλέπω έναν άνδρα γύρω στα πενήντα, μπορεί να ναι πιο νέος αλλά το πρόσωπο του είναι τσακισμένο. Κοιμάται σχεδόν όρθιος. Φοράει ρούχα ευτελή. Κρυώνει. Σκύβω το κεφάλι. Δυο παλιά αθλητικά παπούτσια. Το ένα έχει ξηλωθεί στο πλάι στη σόλα. Χάσκει ανοιχτό και από μέσα βλέπω ένα πόδι τυλιγμένο σε πανί. Φορέματος πανί. Ένα φόρεμα που σκίστηκε για να ζεστάνει ένα πόδι. Άχρηστο πια φόρεμα. Σαν τι να το κάνει πια. Να το φορούσε άραγε η γυναίκα του κάποια γιορτή; Η μάνα του να το’χε αγοράσει; Είναι και καλά τώρα; Ζει;
Φοράει ο άνδρας στα πενήντα μια βέρα. Έχει οικογένεια. Παιδιά. Για κείνα ότι κάνει. Για όποιον και αν το κάνει.
“Next station…”
Σηκώνω το βλέμμα. Γύρω μου άντρες και γυναίκες αγουροξυπνημένοι, νυσταγμένοι, ζωντανοί νεκροί τα πρωινά και το βράδυ Έλληνες πάλι. Χθες όλοι μαζεύτηκαν γύρω από την τηλεόραση και είδαν τον εθνικό μας διασκεδαστή. Σηκώθηκαν από τον καναπέ μόνο δυο φορές για να γεμίσουν τα ποτήρια. Φθηνό κρασί και μπύρες.
Κατεβαίνω από το τρένο. Γύρω μου ακόμα αυτοί οι άνθρωποι σαν γρήγορα μυρμήγκια απλώνονται στην περιοχή. Δεν θα σταματήσουν ούτε τον χειμώνα να μαζεύουν τροφή στη φωλιά τους. Να δουλεύουν και να τρώνε. Χωρίς μετά. Χωρίς γιατί. Περιμένοντας ένα Σαββατόβραδο για πιουν στα γρήγορα, σε συνοικιακό μαγαζί, φθηνό κρασί-ένα ποτήρι- ή μπύρα, να πληρώσουν μετρώντας τα ψηλά τους και να πάνε σπίτι. Με κλειστά φώτα να ανέβουν τις σκάλες για να μην ξοδέψουν.
Στέκομαι στην κορυφή της κυλιόμενης και τους παρατηρώ για άλλη μια μικρή στιγμή. Αυτοί εδώ οι άντρες είναι καλοβαλμένοι, γυμνασμένοι και ενεργοί. Αυτές εδώ οι γυναίκες είναι χυμώδεις, περιποιημένες και έτοιμες. Κοίτα λίγο πιο προσεχτικά. Αυτοί οι άνθρωποι δεν νομίζω να σκέφτονται το σεξ. Ούτε κάθε πέντε λεπτά, ούτε κάθε τριάντα, ούτε κάθε επτακόσια λεπτά. Μάλλον για «μια άλλη φορά» το έχουν αφήσει.
«Την άλλη Κυριακή αγάπη μου, που θα λείπουν τα παιδιά στην Κινέττα με τον παππού».

υ.γ. Ο πίνακας έρχεται σε αυτό το ποστ μετά από προτροπή του uberbastard.