God Save The Queen(το τελος των προκλησεων)

« Θέλω να χαμογελάσω και δεν μπορώ» σκέφτηκε η Βασίλισσα κοιτάζοντας το είδωλο της.

Στεκόταν μπροστά στον τεράστιο καθρέφτη των ανακτόρων της. Μέσα από τα πλουμιστά της ρούχα ξεπρόβαλε μια κοιλιά που φιλοξενούσε τους τελευταίους 7 μήνες ένα σώμα καινούργιο, μια ζωή νέα.
Πόσα είχαν συμβεί, στ’αληθεια, αυτούς τους μήνες; Η χώρα της καταστρεφόταν. Βιομηχανίες στήνονταν σαν παράσιτα στο δέρμα της, απομυζώντας και σε λίγα χρόνια έφευγαν, μην έχοντας άλλο αίμα να πιουν, αφήνοντας πίσω πλαστικές σακούλες να τις παίρνει ο άνεμος και ανθρώπους να τους παίρνει ο διάολος.
Τότε εμφανίστηκε εκείνος. Σαν από μηχανής θεός να προσφέρει την λύση. Τη Φιλοσοφική Λίθο. Το Άγιο Δισκοπότηρο. Την Λίστα. Αν και απελπισμένη τον ρώτησε
«Τι ζητάς για αντάλλαγμα ξένε;».
«Το παιδί στην κοιλιά σου».
«Μα δεν έχω κανένα παιδί, τι λες;»
«Έχεις»
«Άκουσε με, αυτά μου θυμίζουν παιδικό παραμυθάκι σε κακή απόδοση και εσύ έχεις το θράσος…»
«Σου θυμίζει και αυτό παραμυθάκι;» την διέκοψε και άγγιξε τα μαλλιά της.
Κάτι στην κοιλιά της κινήθηκε. Οι μαζεμένες σε ένα αυστηρό χτένισμα μπούκλες της έπεσαν με μιας και αφέθηκαν στους ώμους της. Οι ορμόνες της αφήνιασαν. Πέρασε το χέρι του απαλά πάνω από μια τούφα της. Άσπρισε. Τη έπιασε από τα μπράτσα και την γύρισε προς τον καθρέφτη. Εκείνη όμως δεν τρόμαξε. Είχε αφεθεί στην παράξενη απόλαυση του αγγίγματος του. Έσκυψε και της ψιθύρισε στο αυτί. Το παιχνίδι μόλις είχε αρχίσει.
Έτσι εκείνος βρέθηκε με την βοήθεια της στην αυλή του Ιταλού Βασιλιά. Με την συνοδεία της κατάφερε να τον πλησιάσει αρκετά. Όσο χρειαζόταν. Τον κατεύθυνε στην στρατολόγηση του Γάλλου. Εραστής τυφλός. Ο κατάλληλος άνθρωπος να πέσει στην φωτιά και να θυσιαστεί για να παραδώσει τον «θησαυρό» των Αλκαντάριων. Θα μπορούσαν να τον είχαν αφήσει στα χέρια του Ισπανού αλλά η δημόσια εκτέλεση του θα έστρεφε όλα τα φώτα πάνω τους. Έτσι τον έσωσαν. Για να τον πνίξουν στη θάλασσα, ανοιχτά της Σικελίας στο ταξίδι της επιστροφής.
Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε ο Ντιτζει. Ο θρόνος του άλλωστε είχε πολλούς μνηστήρες. Κανείς δεν έμαθε ποτέ και για τον παστλαιφ πως βρέθηκε να επιπλέει με κομμένο λαιμό στο λιμάνι της Πάτρας. Ούτε τι απέγινε το υπόλοιπο σώμα του Μαλερ όταν βρήκαν το κομμένο του κεφάλι στην πόρτα του πατρικού του σπιτιού στην Νάπολη και στο μέτωπο χαραγμένο « traditore».
Ούτε και τώρα κανείς θα μάθαινε ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος με την κομμένη γλώσσα και τα καμένα μάτια που περίμενε στη σειρά με άλλους μελλοθάνατους ,όλοι μεγαλοστελέχη πολυεθνικών, πίσω από την εξέδρα με τις τρεις αγχόνες στην πλατεία Ομονοίας.
«Ο κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται μεγαλειοτάτη» είπε η μια από τις υπηρέτριες, τραβώντας την κουρτίνα.
«Είναι μεγάλη μέρα σήμερα Αγγελική» απάντησε η πινκ φις, παραμερίζοντας την άσπρη τούφα από τα μάτια της
«Η τρομοκρατία βασάνιζε τον λαό μας για χρόνια. Σήμερα ολοκληρώνεται η πάταξη της. Μια καινούργια σελίδα γυρνάει στην ιστορία του τόπου» χάιδεψε την κοιλιά της. «όλα θα πάνε καλύτερα, θα το δεις».
Το χέρι γλίστρησε από την κοιλιά στην κρυφή ραμμένη τσέπη του φορέματος. Ένα διπλωμένο χαρτί. Μια λίστα. Ένα μυστικό. Σε λίγη ώρα θα ήταν μόνο δικό της. Όπως και το παιδί που θα έφερνε στον κόσμο. Πια δεν έμενε κανείς να τα διεκδικήσει. Σήκωσε το βλέμμα ξανά στον καθρέφτη. Και χαμογέλασε.
Τελος

Η λίστα στα χέρια των Ελλήνων μεταβάλλεται συνεχώς

1. Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ- Κβητα&Δημητρα Γαλάνη
2. Τι θα ήταν- Μιχάλης Δελτα&Ευσταθια
3. Το αυγουστιάτικο φεγγάρι(dimi phase remix)- 18 Καλοκαιρια Μετά
4. Orion(mdelta remix)- Θεοδοσία Τσάτσου
5. Εμιγκρέδες της Ρουμανίας(CotiK makeover)- Λένα Πλάτωνος
6. Το σκυλί(Elica remix)- Κβητα
7. Ηδύποτο Ρουμπίνι- Λένα Πλάτωνος
8. Ένας δικός σου ουρανός- Κίτρινα Ποδήλατα
9. Στο άδειο μου πακέτο- Σανυ Μπαλτζη&Santa Fila
10. Οδός Ονείρων- Musica Ficta
11. Ένα Σκιάχτρο Που Άρπαξε Φωτιά- Διάφανα Κρίνα
12. I Was Able To Begin Again- Mary and The Boy
13. Εν Λευκώ- Νατάσα Μποφιλιου
14. Υποφέρω- Magic De Spell
15. Γυμνό Δωμάτιο(Περιμένω) πιάνο φωνή- Νίκος Καρβέλας
16. Κυριακή- Κατερίνα Στανίση
17. Με τα μάτια κλειστά- Γιώτα Νεγκα

Bonus track: Βλάκα- Νίκος Καρβέλας

Ότι του φανεί του ΛολοΣτεφανη!!!

Είμαι στο ταπεινό υπερλουξ(μη χέσω) μοναχικό μου γραφείο και έχω κλείσει την πόρτα να μην ενοχλώ(ψέμα για να ξύνομαι άνετα το κανα). Έχω ανάψει τσιγάρο και έχει κρυώσει ο ριμαδοκαφες.
Σήμερα θα πάω να φτιάξω μια μπλούζα που να γράφει το μπλογκονομα μου γιατί το χα σκοπό και δεν το αλλάζω ότι και να έχει συμβεί. Μη ρωτάς. Όλο και κάτι θα συνέβη. Ζωντανός οργανισμός δεν είμαι και γω; Είμαι.
Έχει αρχίσει να με πονάει το δόντι μου και είμαι πεπεισμένος για άλλη μια φορά ότι είναι ψυχοσωματικό. Για καλό και για κακό θα περάσω από τον οδοντίατρο γιατί έχω και μια αγάπη για τους οδοντιάτρους(όχι ερωτική, απλά με αρένει ο τροχός γιατί είμαι ψυχανωμαλος εντάξει; Νομίζω ότι πρέπει να λάβω ενεργά μέρος σε ένα Torture Garden).
Έσβησα το τσιγάρο και πήρα και ένα τηλεφωνακι συνεργάτη γιατί δουλεύουμε κιόλας και ας μην μας φαίνεται.
Σήμερα λέω να πάω θέατρο γιατί πολύ το ανέβαλλα και πάλι δεν θα δω τίποτα. Αύριο για φαγητό. Αμέ. Αλλά πρέπει να σταματήσω να πίνω κρασιά στα εστιατόρια και στα κρασοπουλειά γιατί με είπανε ότι κάνω μαλακίες μετά.
Εγώ; Τι; Λες για τότε που… Άντε καλέ, που το θυμήθηκες;
Ακόμα προσπαθώ να τελειώσω την ιστορία με το Ελληνικό Βασίλειο και δεν μου βγαίνει ούτε ιστορία ούτε λίστα(αυτό είναι και το πιο δύσκολο). Χθες το βράδυ που έκαμα άλλη μιαν προσπαθειαν, ίσα ίσα που γλιτώσετε από το νέο άσμα της Αννούλας(όχι Φλωρινιώτη αλλά Βίσση). «Λατρεμένο, το απαγορευμένο» λέει η Αννούλα του χιονιά, στου Δεκέμβρη τις 9 που χει η Άννα την γιορτή της, θα κυκλοφορήσει ολόκληρος ο δίσκος ,τον οποίο έχω να σου πω ότι είχε συμφωνήσει αρχικά η Γαλάνη να τον γράψει!!! Ναι, ναι. Αλλά μουτζοπιαστηκανε-μάντεψε ποια νίκησε- και δεν είχε μέλλον το δισκάκι. Γιατί δεν μονιάζει με τον Νικολακη(τον Καρβελα ντε) να της ξαναγραψει κανα κουλο τυπου τραβαω-τα-βυζια-μου-γιατι-δεν-μου-εμεινε-μαλλι-από-τις-πολλες-βαφες-και-λεφτα-δεν-εχω-για-εμφυτευση-μου-τα-φαγε-όλα-ο-ΑΝΤ1-πουτανα-Πανια; Εγω Νικο αγαπω γιατι εχει γραψει τον υμνο της δισχιδούς μου προσωπικότητας «Βλακα,βλακα,βλακα, μ’αρεσει που τσιμπάς γι’αυτό σου κάνω πλάκα. Βλάκαx3, το ξέρεις πως για σένα εγώ μονάχα ζω». Επίσης δεν το βάζω στη λίστα-ούτε το έτερο αγαπημένο «ΝΑ-ντια»-, γιατί έχω άλλο καλύτερο και ας μην το πιστεύεις.
Εδώ θα ήθελα να ζητήσω από τους Βανδικους να μην στεναχωρεθουν γιατί θα βρω και κάτι καλό από Φοίβο να σε κουφάνω.
Δεν κατάλαβα πως μπήκε πάλι στην κουβέντα η αιώνια κόντρα των δυο γηραιών κυριών αλλά είμαι ένας ποταπός έχω να πω. Σου λέει αυτές ακόμα σαν το σκύλο με την γάτα. Όπου σκύλος βαλε Βανδη γιατί έχει αυτό το χειλάκι-μπουλντόγκ και όπου γάτα βαλε Βίσση γιατί έχει καβατζωσει ήδη τις τρεις από τις επτά ζωές και κοντεύει τον Τουταγχαμών ηλικιακά!
Λοιπόν σας αφήνω και σκεφτείτε και εσείς την ιδέα με τα μπλουζάκια(μες το κρύο με μπλουζακι-ρουχο-μου-που-δεν-αλλαζω-Μπεζαντακου μας βλέπω με πνευμονία) γιατί θα έχει πλάκα. Φαντάσου ότι τώρα στο Γκάζι δεν θα ακούς «Μαλάκα, ο Νικοπολιδης(σάλια τρέχουν)!!!», αλλά «Μαλάκα, το Πρόβατο!!!» που δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, αλλά αν μοιάζει του γκολκίπερ, μια κτηνοβασία την φαντασιωνεσαι.
Αντε και καλο μας πσκ!

My desktop at work

Πρωί Δευτέρας μετά από ένα χαλαρό έως πεθαμένο Σαββατοκύριακο και μια γαμω-το-κερατο-σου-παλιο-ξεφτυλισμενη-που-να-σε-βρουν-στο-ΚΑΤ-μακαρι-και-στο-ευχομαι-μωρη-μουλαρα-Παρασκευη! Πρέπει να αρχίσω γιόγκα σκεφτόμουν. Μετά κατάλαβα ότι έφταιγε ο Άρης στον Τοξότη που η μοίρα μου και τόσων άλλων Τοξοτών, Διδύμων, Παρθένων( αυτοί τελείως χάλια είναι τελικά ναι;) και Ιχθύων (αγαπώ) έχει αποφανθεί πως μια είναι η ποινή έως τις 27/12: Μαστίγωμα. Χάλια η πλάτη πως το φοράς το ξωπλατο; Να φανταστείς είχα έτοιμη μια όχι αστεία αποδομηση του Βασιλείου της Γαλλίας και έκαμνα τόσες μέρες να την αναρτήσω και πολύ ωραία τραγούδια έβαλα και μπράβο μου, να ξεστραβωθείτε όλοι που ακούτε Ρεμο –πολύ μου άρεσε το καινούργιο του cd που κατέβασα άμεσα γιατί μετά από την ποιότητα θέλω και λίγο ιερά οδό. Σήμερα άλλαξε η διάθεση μου μόλις είδα ότι οι μαλακίες που έκανα την Παρασκευή στην δουλειά-άργησα 3ωρες- δεν είχαν κανένα αντίκτυπο, πλέον, στην εργασιακή μου καθημερινότητα. Μάλλον όλοι έκαναν σεξ το weekend!!! Ακούς Μαλερ; Όχι στο λέω γιατί γράφεις ότι δεν έχεις άντρα- όπως και τόσοι πολλοί άντρες και ακόμα περισσότερες γυναίκες θα έπρεπε να γράφουν αλλά το παίζουν οι «αδιάφθοροι». Πάνε παιδί μου μια βραδιά στο Mayo με μπλουζάκι «Ήμουν και γω στο Μέγαρο» και θα δεις τηλέφωνα που θα μαζέψεις. Ενημερώθηκα ότι εκεί μαζεύονται όλες οι ιντελεκτουελ. Ξέρεις για τι άλλο ενημερώθηκα αυτές τις μέρες; Για την ζωή μας που μπορεί να παίξει δράμα, περιπέτεια, καλή και κακή πιο συχνά κωμωδία. Εμείς κριτικοί κινηματογράφου. Ελπίζω μόνο να παραμείνω αντικειμενικός και όχι κακιασμενος. Να μην θάβω αδιακρίτως. Έχει και καλά φιλμάκια το φεστιβάλ αυτό. Έλα χαμογέλα λίγο… Έτσι! Υ.γ: Η φωτο στο ντεσκτοπ ανήκει στον καλλιτέχνη lost thoughts. Την οικειοποιήθηκα και την έχω να με ηρεμεί.

Contesté (Με προκάλεσες και είσαι ο τρίτος στη σειρά!)

Έτρεχε. Ανάμεσα στα αγάλματα των κήπων. Άνοιξη. Μυρωδιές από λουλούδια και καρπούς.
Γεννήθηκε ευνοημένο παιδί και έπρεπε να απολογείται και για αυτό.
Ένα παιδί που έπεφτε στην αγκαλιά του πατέρα του ελάχιστες φορές. Ενός πατέρα που τον πήρε στα χέρια του στα τρία του χρόνια, αφήνοντας την στοργή να του την δείχνει η κουβερνάντα.
Ναι, ο Ντιτζει μεγάλωσε σε ένα «σπίτι» με 700 δωμάτια, 2.513 παράθυρα, 352 τζάκια, 67 σκάλες, 483 καθρέφτες, και συνολική έκταση 67.000 τετραγωνικά μέτρα. Κήπους 800 εκταρίων, περιφραγμένους με 20 χιλιόμετρα τείχους, 370 αγάλματα και 42 χιλιόμετρα διαδρόμων. Ανάμεσα τους 55 σιντριβάνια.
Σε ένα από αυτά στεκόταν τώρα και μετρούσε «cinq, dix, quinze, vingt, vingt-cinq». Κρυφτό με τους υπηρέτες.
Σταματά το μέτρημα και σηκώνει το κεφάλι.
Χειμώνας. Όλα καλυμμένα με χιόνι. Κρυώνει.
«Jacquelin?… Renier?… Aliz, Clarisse?…». Καμία απάντηση. Αρχίζει να φοβάται.
Το μάτι του πιάνει μια κίνηση. Μια φιγούρα ανάμεσα στις πορτοκαλιές. Όχι ψηλή. Ένα παιδί ίσως;
Πλησιάζει. Ακούγεται ένα πνιχτό γέλιο. Μπαίνει ανάμεσα στα δένδρα. Γέλιο ξανά. Κοιτάζει ολόγυρα. Μια ριπή αέρα. Πίσω του. Γυρνάει. Τίποτα. Σιγή. Ξαφνικά ένας διαπεραστικός ήχος μετάλλου που τρίβεται με ένα έτερο μεταλλικό τμήμα τον βγάζει από το Όνειρο.
Δυο μάτια τον κοιτούν από το παραθυράκι της πόρτας που σφραγίζει το κελί του. Η πόρτα ανοίγει και ένας φρουρός σπρώχνει με το πόδι προς το μέρος του ένα δίσκο. «Το τελευταίο γεύμα για τον διάδοχο του Γαλλικού θρόνου» ειρωνεύεται ο υποτακτικός. Ένα κομμάτι ξερό ψωμί και κάτι που μοιάζει με σούπα. Η πόρτα ξανακλείνει. «Eh bien, la fin est venue» ψελλίζει.
Είχαν γίνει όλα τόσο γρήγορα. Όχι, δεν είχε μετανιώσει για τίποτα. Άλλωστε δικιά του ήταν η απόφαση να έρθει στην Ισπανία, δήθεν για σπουδές, με απώτερο σκοπό να κλέψει την λίστα του τάγματος των Αλκανταρίων για λογαριασμό του τοβενε. Δεν είχε υπολογίσει ούτε την σπουδαιότητα της θέσης του αλλά ούτε και τους κινδύνους. Ο έρωτας σου θολώνει το μυαλό έτσι δεν λένε; Και ο Ντιτζει ήταν τρελά ερωτευμένος με τον Ιταλό βασιλιά. Για χάρη του θα έκανε τα πάντα. Για χάρη του ήταν τώρα κρατούμενος του Καραμητρου και ένα βήμα πριν την γκιλοτίνα. Είχε αρχίσει όμως να πιστεύει ότι αυτή η χάρη δεν γινόταν για τον βασιλιά 592 αλλά για τον Πέτρο.
Οι Αλκανταριοι ήταν ένα μοναχικό τάγμα που ιδρύθηκε από έναν μυστήριο μυστικοπαθή μοναχό που έφερε το όνομα Πέτρος. Οι συνονόματοι είχαν γεννηθεί και οι δυο στην Αλκανταρα και είχαν σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα. Κάτι βρωμούσε στην όλη υπόθεση και για το Ντιτζει δεν απομένει χρόνος να το ανακαλύψει. Καθόλου χρόνος.
Θόρυβος έξω από το κελί. Δυο άτομα. Συνομιλία. Ένας γδούπος. Σιωπή. Ανοίγει απότομα η πόρτα.
«Είσαι καλά;»
«Que fais-tu ici?»
«Δεν έχουμε πολύ χρόνο»
«Où allons-nous?»
«Αθήνα. Εκεί θα είσαι ασφαλής» είπε ο παστ-λαιφ-ντριμς
«Pourquoi aller en Grèce?»
«Η βασίλισσα της Ελλάδας είναι μπλογκερ. Αυτή θα κάνει την επόμενη κίνηση στην παρτίδα»

French 11/2008
01 Romance-Juliette Greco
02 Thank Heaven For Little Girls-Maurice Chevalier
03 C'est comme ca-Jacques Brel
04 Ce que l'on s'aime-Tryo
05 Inevitablement-Lara Fabian
06 La ballade de Paris-Yves Montand
07 On cherche un Auguste-Edith Piaff
08 Tous Les Garcons Et Les Filles-Francoise Hardy
09 Genesis-Justice
10 Technologic-Daft Punk
11 Degeneration-Mylene Farmer
12 Pink water 3 avec brian molko-Indochine
13 Á Ton Étoile [Yann Tiersen Mix] -Noir Désir
14 Appelle Mon Numero-Mylene Farmer
15 3e sexe -Indochine

υ.γ Η διαθεση μου ηταν χαλια -συνεβει κατι στην δουλεια και ενιωσα αχρηστος-και για αυτο αργισα να φτιαξω την Γαλλια μου... Ετσι εχει αλλαξει και το υφος... Ακουω το Τελσον των στερεο νοβα και ειμαι ετοιμος να ξεκινησω την βολτα στην Ελλαδα...αντε και να στειλω το Desktop μου...

Impugnada (Με προκάλεσες και εσύ;)

«Ηombre ridículo, que no saben distinguir entre el verdadero líder» μουρμούρισε μέσα στα νεύρα ο Λος Καραμητρος.
Μα ήταν συμπεριφορά αυτή;
Επιτρέπεται να το κάνουν αυτό σε έναν απόγονο του Σαντσο του 4ου του Γενναίου, αδερφό του Φρειδερίκου Ντε Λα Κέδρα, σύζυγο της Μαρίας της Μολινα και πατέρα έξι -κουνέλα το Μαράκι-παιδιών;
Ανακάθισε στον τεράστιο χρυσό θρόνο του και έχωσε το μικρό του δάχτυλο στο ρουθούνι του γιατί έτσι σου λέει σκεφτόταν καλύτερα!
Τα νέα που του είχε φέρει το τσιράκι του και κατάσκοπος των πέντε μπλογκο ηπείρων, Μαλερ, δεν ήταν να τα πεις και ευχάριστα.
«Βασιλιά μου» του είχε πει, «η αυλή του τοβενε σε έχει για τον πούτσο!».
Ένιωσε σαν τον Κωνσταντίνο της Ελλάδας. Χεσμένο τον είχαν. Μια φορά για μπιριμπα δεν τον είχαν καλέσει. Μόνο κάτι συμβούλια για την ειρήνη στην Ευρώπη και παπάρια μαντολες.
Ξεφυσηξε προβληματισμένος και άλλαξε ρουθούνι.
Μαλάκες Ιταλοί! Αυτοί έφταιγαν για όλα. Τον είχαν διαβάλλει σε όλη την μπλογκοσφαιρα. «Malditos espaguetis» Μόνο για εσπρεσσο και κομπίνα είναι φτιαγμένοι. Καλά έκανε και ψώνιζε από «Τα ρούχα του Βασιλιά». Όχι που θα άφηνε την περιουσία του στο Μιλάνο. Σιγά τον Αρμάνι πια. Λες και είναι ο Γκαουντι. Αλλά που να ξέρουν οι Ιταλοί από πολιτισμό; Από τους Έλληνες δεν τον είχαν ξεπατικώσει; Καλά τα έλεγε εκείνος ο άγιος άνθρωπος ο Λος Λιακοπουλος.
Τις σκέψεις του διέκοψε η είσοδος του υπεμπασταρδου.
Έβγαλε το χέρι από την μύτη και ρώτησε.
«Usted tiene la buena o mala noticia, mi buen hombre?»
Ο ισπανός αυλικός έσκυψε το κεφάλι και είπε «Μεγαλειότατε έχω ένα καλό και ένα κακό νέο-τι κλιθέ. Με ποιο να αρχίθω;»
Κατανικώντας την επιθυμία να ξαναχωσει την γκουμουτσοχερουκλα στην ρινική κοιλότητα ο μπλογκογαλαζοαιματος απάντησε «Dime que desea»
«Το κακό νέο είναι ότι οι Ιταλοί έχουν έναν τύπο, πολύ ωραίο και έξυπνο (σ.σ. εγώ γράφω τα σενάρια εντάξει;) που φτιάχνει λίθτεθ τραγουδιών και ετοιμάζει μια με δικά μαθ τραγούδια» .
Ο άρχοντας γούρλωσε τα μάτια του φωνάζοντας «Lo que encontramos calamidad mi Dios?»
«Το καλό νέο είναι πωθ πιάθαμε το θύνδεθμο του θτην χώρα».

«¿Dónde está él? Tráeme la espía!»
«Φέρτε τον» φώναξε ο μπάσταρδος γυρνώντας προς την είσοδο της αίθουσας.
Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα δυο φρουροί εμφανίστηκαν σέρνοντας τον αλυσοδεμένο Μεγάλο ΝτιΤζει. Αίμα έτρεχε από τα σκισμένα χείλη του, το ένα του μάτι ήταν πρησμένο και του έλειπε και μια τούφα μαλλί-το είχε φάει ένα χέρι ξύλο.
Τον πέταξαν μπροστά στα πόδια του Καραμητρου. Αυτός σηκώθηκε και τον πάτησε στο σβέρκο με την κροκό Custo Barcelona μπότα του.
«Presentación de informes del gusano!» τον πρόσταξε.
Ο ηρωικός αρκουδος όμως δεν λιποψύχησε, γύρισε όπως μπορούσε το κεφάλι του τον κοίταξε και είπε...
«Γαμώ τον Καλατράβα σας!»

Πρώτοι εμείς και σε διεθνή μπλογκοαποκλειστικότητα έχουμε την Ισπανική playlist που ψάχνει όλο το Καταλανοπορτογαλλικο Βασίλειο –για να ζητήσουν τα νόμιμα δικαιώματα μη νομίζεις-και έχει πάρει φωτιά ο κώλος τους! !!!

Spanish 11/2008

01 Historia De Juan Castillo- Estopa
02 Satania-Mago De Oz
03 El Ultimo Vals-La Oreja De Van Gogh
04 Papeles mojados-CHAMBAO
05 Hijo de de la luna-Mecano
06 Amiga mia-Alejandro Sanz
07 El Patio-Nacho Cano
08 El cementerio de mis suenos-Fangoria
09 Y ahora voy a salir-Mago De Oz
10 Los Chicos-Andres Calamaro
11 Entre Dos Aguas-Paco De Lucía
12 Toca Toca - Mala Rodrνguez
13 Soy-Luz Casal
14 Mujer contra mujer-Mecano
15 No dudaria Rosario Flores

Υ.γ: Το ξέρω σας έχω πρήξει με τις λίστες αλλά εσείς φταίτε που κάνετε τέτοια σχόλια.
Λοιπόν έχω άλλα δυο βασίλεια να αποδομήσω. Γαλλία και Ελλάδα! Δηλώστε υποψηφιότητα για το χρίσμα!!!

Contestato (Με προκάλεσες...)

“Ε perché non vedo canzone italiana?”
ρώτησε με την στεντόρεια φωνή του ο μπλογκ βασιλιάς τοβένε.
Ήταν φανερά εκνευρισμένος και κανένας από τους μπλογκ αυλικούς του δεν ήθελε να διαρκέσει αυτός ο εκνευρισμός. Είχαν πάρει το μάθημα τους από την τελευταία φορά που θύμωσε ο μεγαλειότατος.
«Ο μπλογκ θεός να μας λυπηθεί αν δεν κάνουμε γρήγορα κάτι», κλαψούρισε ο ξιπασμένος.
“Perdere la mia pazienza” βρυχήθηκε ο ηγεμόνας.
«Τι καλά που θα ήταν να ξέραμε και Ιταλικά;» είπε η κηλίδα.
«Ου, να χαθείς αμόρφωτη! Τελευταία! Βλαχαρα» την επέπληξε η σακαφιωρα που την είχε καταλάβει το πνεύμα του Χατζηστεφανου από τις 16 Σεπτεμβρίου του 2005 –Τρίτη ήταν θυμάμαι, γιατί βλέπαμε 7 Θανάσιμες Πεθερές!!!
«Ειρήνη ημυν» προσπάθησε να ηρεμήσει τα πνεύματα η ναφ «Αφήστε τις έχθρες και ελάτε όλοι μονιασμένοι να βρούμε μια λύση. Έχουμε και γυναικόπαιδα στο μπλογκπαλατι».
«Mi aspetto una risposta» ούρλιαξε σχεδόν ο τύραννος.
Το ροζ ψαράκι λιποθύμησε!
«Καλέ, ένα νερό για την έγκυο!» είπε ο μαλερ που πρόλαβε να την πιάσει πριν σωριαστεί στο κρύο μαρμάρινο-πανάκριβο το Καρύστου, σου λέει- δάπεδο.
«Εγώ θα σας βοηθήσω!» πετάχτηκε ο Πέτρος
«Θα πας για νερό; Αχ φέρε μου και μένα ένα ποτήρι» είπε ο εναςαποτουςανθρωπους.
«Όχι παιδί μου, με τον βασιλιά θα βοηθήσω. Μαντέψτε τι έχω στην τσέπη μου. Μια συλλογή από ιταλικά κομμάτια. Όχι τόσο του γούστου του, πιο mainstream, αλλά την δουλειά τους την κάνουν» απάντησε ο Πέτρος και κατευθύνθηκε προς το player.
Πατώντας το play έζησαν αυτοί καλά και εμείς...
-Stop!!! (φωνή Καραμήτρου) Καλά έτσι απότομα θα το τελειώσεις; Είμαστε και μεις εδώ. Δεν έχει ρολακι για μας; Τέτοια γαϊδουριά;
-Άσε με αγάπη μου έχω και δουλειά και την έχω παρατήσει στη μέση!!!
-Θα σε καταγγείλω στο σύλλογο!
-Μωρ’ δε πα να βγεις και στην Τατιανα, εγώ φεύγω και σου αφήνω μια λίστα με ιταλικά τραγούδια για να κατεβάσεις, μετά από πρόκληση του τοβενε. Διότι εγώ ως γνωστόν δεν αφήνω πρόκληση αναπάντητη!!!

Request: The Italians

01“Un Nuovo Giorno O un Giorno Nuovo” Claudio Baglioni
02“Convivendo” Biagio Antonacci
03“Senza Di Me” Anna Oxa
04“Non ti scordar mai di me” Giusy Ferreri
05“Napule E' “ Pino Daniele
06“Margherita” Riccardo Cocciante
07“Certe Notti” Ligabue
08“Albachiara” Vasco Rossi
09“Io Camminero' “ Umberto Tozzi
10“E Se Domani” Mina
11“L'Appuntamento” Ornella Vanoni
12“Tutti I Brividi Del Mondo” Anna Oxa
13“Una Canzone Per Te” Vasco Rossi
14“Se Telefonando” Mina

Let's Go Out Tonight...

Θέλω να βγούμε απόψε.
Ο τοβενε τυλιγμένος σε ένα κασκόλ, προστατευμένος από τον Βαρδάρη βόλτα με μια μεθυσμένη καρδιά στην πολύβουη Νίκης.
Το ροζ ψαράκι με τη ζωούλα στην κοιλιά.
Η χαρούμενη κηλίδα αγκαζέ με την επίσης εγκυμονούσα ναφ και την σακαφιωρα στο πλακόστρωτο της Τσακάλωφ.
Ο υπερμπασταρδος με τον καραμητρο και τον μααλερ στην λυρική, εκεί στο στενό πεζοδρόμιο.
Οι χαμένες σκέψεις να μαζευτούν στο ποπ.
Ένας από τους ανθρώπους να πάρει το αεροπλάνο για ένα βράδυ μόνο, να κάνει πρόωρα Χριστούγεννα.
Τα όνειρα μιας περασμένης ζωής να συναντήσουν τις μουσικές της καλά κρυμμένης μελαγχολίας του μοναδικού ντιτζει, έτσι για ένα ποτό και κουβέντα.
Ο λάθος τύπος να δείξει σε ένα έμβρυο τον κόσμο κάτω από τα φωτα της αγαπημένης του πλατείας.
Εμείς οι δυο να βολτάρουμε με το χαλασμένο σου αμάξι.
Να περάσουμε κάτω από μια σιωπηλή γέφυρα.
Να οδηγείς και γω με το κεφάλι ακουμπισμένο στο παράθυρο να κοιτάω όλους τους συγκατοίκους μου στην μπλογκοσφαιρα. Από μακριά και ας μην έχω δει ποτέ κανέναν.
Πάρε αυτή την λίστα και κάνε τη το soundtrack για απόψε…

“Let's Go Out Tonight” compiled by Le faux Pierre

01 Tonight i'm yours Rod Stewart
02 The Passenger The Wallflowers
03 Take Me Out Franz Ferdinand
04 Let's Go Out Tonight John Lee Hooker
05 Rosalita (Come Out Tonight) Bruce Springsteen
06 Moonlight Drive The Doors
07 Big City Nights Scorpions
08 Uncle Jonny The Killers
09 Out Tonight Rosario Dawson
10 Let's Go Out Tonight Rick Springfield
11 Please Come Out Tonight Phil Collins
12 There is a light that never goes out The Smiths

Η λιστα αυτή μου βγηκε λίγο ροκ εν ρολ αλλα εγινε με πολύ ορεξη και κεφι…

Και επειδή εγώ μισές δουλειές δεν κάνω (λέμε τώρα) πάρε και ένα προτεινόμενο εξώφυλλο- αν και δεν νομίζω ότι καίει κανείς cd πια…

Απαντήσεις που θα μισήσεις …αν μπορείς ακόμα να κοκκινίσεις!

Ας δούμε την μπλογκοσφαιρα σαν ένα reality, που φυσικά εξ αρχής έπρεπε αθώο μου παιδί να ήξερες ότι δαγκώνει.
Στην περίπτωση μας αυτό που παρακολουθεί το πεινασμένο κοινό είναι το δωμάτιο που λέγεται μπλογκ. Πολλά δωμάτια στο σπίτι του Μεγάλου Αδελφού. Κάθε μέρα κτίζονται και άλλα. Να χωρέσουν τους ατέλειωτους υποψηφίους. Παίρνεις ένα άδειο δωμάτιο στην αρχή και πρέπει να το φτιάξεις όσο πιο ωραίο γίνεται και με μια πινελιά προσωπική, έτσι να δείξεις και ποιος είσαι. Τι καπνό φουμάρεις. Βαλε και λίγη τσόντα. Τραβάει. Δεν ειρωνεύομαι. Αλήθεια. Γράψε τώρα και λίγο κειμενάκι. Άντε έτσι για το καλό. Βαλε προσωπικότητα. Άποψη. Γκουρμε. Έρωτα. Πάθη. Μίση. Πολύ ιδρώτα και απελπισία μελό τύπου Κλακ Φιλμ. Θες και γκομενακι αλλά βαρέθηκες τα Νταρ, τα Φεισμπουκ και τα Μαισπεις; Κανένα πρόβλημα. Τώρα με το μπλογκ έχει και πάλι προσωπικό προφίλ. Καινούργιο. Αλλιώτικο. Όποιος το ανοίξει πάει να πει κάτι έχει στο μυαλό του. Ελπίζεις να χει και κάτι στο βρακί του γιατί «άλλα υπόσχεται η μύτη και άλλα το βρακί σου αλήτη»!
Όπως πάντα τα πιο στιλάτα δωμάτια τα έχουν οι του ομοίου φίλου φίλοι. Εδώ σου λέει παράρτημα του σπιτιού είναι το λοφτ της Μεγάλης Αδερφής. Μπιγκ Μεγκα Σαιζ λοφτ. Μεσοτοιχία οι λωλές με τις μούντζες. Να φεύγουνε οι τούφες και όπερα, αλμοδοβαρ και τούλια μπερδεμένα. Τις σοβαρές παίζουν οι ιντελεκτουέλ και οι γριές. Κάτι ξέμπαρκες χοντρές γράφουν θεϊκά (κουλά) μπας και τραβήξουν τα τσόλια στο μαντρί που χρόνια είχε χαρά να δει ως γνωστόν, γιατί πως νομίζεις έγινε ο κώλος αγάπη; Από το διάβασμα θα απαντήσω. Πως θα τα βρουν με το τεκνό αναρωτάτε. Μα με το απλό το κατάπλου. Στο προσωπικό προφίλ, λες και έχει και ομαδικό προφίλ, βάζετε το μσν. Σαν κουνούπια στο φως. Ένα δεν θα πιάσεις. Μετά αγαπηθείτε χέστηκα. Ουι και ναι, σας μερσώ για το χειροκρότημα. Εγώ για να σου πω και κουτσομπολιό, δίπλα είμανε όταν δυο από δαύτες μουτζοπιαστηκαν και πολύ άσχημα ένιωθα που δεν μπόραγα να πιάσω μαλλί στον καυγά γιατί με έχουν για σοβαρό άνθρωπο και του πόνου μόχθου κτλ. Διότι ένα να ξέρεις μάγκα(εδώ το αλλάζω από καλλιαρντο σε άντρα με τζιν τριμμένο στον καβάλο και μπυροκοιλο καύλα του beerchaser) αν δεν μείνεις πιστός στο ρολακι το κοινό χάνεται.
Έτσι κάποιοι χάθηκαν και από αυτή εδώ την παρεουλα. Σταμάτησαν να τους δίνουν σημασία και έσβησαν. Τους έβγαλαν από τα μπλογκρολ. Τους κράξανε δημόσιο βήμα ανάρτηση. Στο μσν αποκλεισμός. Οι προχωρημένοι μπλογκερς είναι άραγε τόσο ρατσιστές. Τα μπλογκοπαιδα είναι άραγε τόσο μαλακισμένα; Όταν γνωρίσεις κάποιον μπλογκερ μπορείς να διαχωρίσεις τις δυο του υποστάσεις; Μπορείς να κατανοήσεις ότι δεν μπορείς να παίζεις ισοις οροις με διαφορές ηλικίας δεκαετιών. Δεν μπορείς να απαιτείς τον σεβασμό που δεν κέρδισες ούτε από τον ίδιο σου τον εαυτό. Τι θα πει ένας πενηντάρης με έναν 20ρη; Ένας άθεος με έναν ελληναρα. Ένας μπουζουκοβιος με έναν τύπο που ακούει Knife;
Μην μου πεις ότι αυτά δεν στέκουν.
Οι αποστάσεις υπάρχουν απλά κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε. Και για να καλυφθούν αυτές οι αποστάσεις θέλει κόπο χρόνο και πίστη σε μια ουτοπία. Τίποτα από αυτά κανείς δεν προσφερει. Μονο λίγο στην άκρη του κουταλιού. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, δεν θα ψάχναμε όλοι το άλλο μας μισό αλλά ένα οποιοδήποτε μισό θα μας βόλευε. Έτσι απλά να κουμπώνει.
Λυπάμαι αγόρια και κορίτσια. Λυπάμαι αλλά ως κοινωνικός ιστός έχουμε την αρρώστια όλων των άλλων ομάδων. Είμεθα άνθρωποι με αδυναμίες.

Υ.γ: Αυτό το κείμενο που μοιάζει με μπαμπουσκα, μέσα στη σκέψη γέλιο και μέσα σε αυτή πίκρα και ακόμα πιο μέσα συνειδητοποίηση, είχε αφορμή τα απανωτά σχεδόν κείμενα του τοβενακου για τους ανθρώπους πίσω από τα μπλογκ που τον στενοχωρεσαν και δεν έπρεπε. Μετά όμως άρχισα να σκέφτομαι τον υπερώριμο oneofthepeople και άνοιξε ένας καμβάς μπροστά μου. Σκέψου. Γιατί να αποκτήσουν επαφή ποτέ ένας κλασσικής παιδείας Mahler με έναν μάλλον πεζό industrial Πέτρο; Γιατί ένας σεξουαλικά άμεσος Ηθαν
που αναρτά φωτογραφίες καυτών αγοριών, να έρθει ποτέ σε επαφή με τον ποιητή φύση και θέση LosKaramitros; Γιατί όλους μας ενώνει το κομμάτι αλήθειας που μας χάρισε η μοιρασιά της γης του διαδικτυου. Γη εύφορη και η σοδειά του χρόνου προβλέπεται καλύτερη. Ευχή και στόχος θα ναι η αυτάρκεια.

Ο πέτρος και εκείνος

«Να γίνω ποιητής ή να γίνω θάνατος; Για τα συναισθήματα. Για μας. Για όλους».
Ο Πέτρος περπάτησε στις γραμμές δίπλα και αντίθετα από εκείνον. Κωνσταντινουπόλεως σχεδόν Μεταξουργείο.
«Θα θελα να θες να με πας σπίτι. Όσο περισσότερο γίνεται να σαι μαζί μου». Σαν κλαψιάρα γκόμενα του μίλησε εκείνου. Είχε πιει πάλι. Μεθυσμένο χέρι στην τσέπη, να ψάχνει το τηλέφωνο.
Εκείνος στέκεται και τον φωνάζει να γυρίσει πίσω. Ο Πέτρος που πια δεν ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα, συνεχίζει να απομακρύνεται και δεν ξέρει αν είναι αυτός ή το ψέμα του, η ζωή του ή η ανάγκη του. Είναι πλέον μακριά. Το χέρι βγάζει το τηλέφωνο.
-Πολύ εύκολα τα παρατάς. Πολύ εύκολα
-Γύρνα πίσω
-Πολύ εύκολα τα παρατάς
-Σταμάτα. Που είσαι;
-Έχω φύγει ήδη
-Πες μου που είσαι;
-Έχω φύγει
Το νιώθει ότι φτάνει στα άκρα άλλη μια φορά. Κλείνει το τηλέφωνο. Δυο βήματα προς τα ταξί. Άλλα δυο. Χτυπάει.
-Τι θες;
-Που είσαι;
-Έφυγα
-Γύρνα πίσω
Ο Πέτρος γύρισε και χαμογελώντας έφτασε.
Βλέποντας το χαμόγελο εκείνος πίστεψε πως ήταν άλλος ένας ρόλος. Δεν μίλησε. Μόνο το πρόσωπο έκανε μια κίνηση αγανάκτησης που γρήγορα άλλαξε σε κυρτωμένους ώμους και σκυμμένο κεφάλι. Λυπάμαι. Αυτό έλεγε το σώμα.
Δεν ήταν μια εύκολη νύχτα. Μπλεγμένες σαν δάχτυλα εραστών, οι δυο ψυχές του Πέτρου πάλευαν ηδονιστικά χωρίς όρια. Η ένταση της στιγμής πλησίαζε την τρέλα και ακριβώς στις δυο τα ξημερώματα μπροστά σε ένα ταξί στην ιερά οδό την έφτασε.
Σειρήνες. Αυτό μόνο θυμόταν εκείνος. Ο λιγοστός κόσμος σχημάτισε μια μάζα που κύκλωνε ασφυκτικά το άψυχο σώμα. Ο Πέτρος στην άσφαλτο και τα ανοιχτά του μάτια στερεωμένα στο σπασμένο κρανίο είχαν μια περίεργη έκφραση έκπληξης. Μιας έκπληξης που άλλες μέρες ήταν γλυκιά. Όταν άνοιγε το σπίτι και έβρισκε εκείνον πίσω από την πόρτα. Ένα φιλί πίσω από την πόρτα. Μια αγκαλιά ζεστή. Τώρα ζεστό αίμα στις ρόδες ενός τζιπ που πέρασε από πάνω του, νύχτα Τετάρτης πρωί, μετά από μια συνηθισμένη βραδιά στο Γκάζι. Εκεί που έδωσαν τα πρώτα τους δεύτερα.
Ανταλλαγή.
«Δεν πρόλαβα καν να σου πω σ’αγαπω».
Τα τελευταία τους δευτερόλεπτα ήταν ο χρόνος που χρειάζεται ένα αυτοκίνητο για να συνθλίψει έναν σκελετό.
«Ο ψεύτικος Πέτρος είναι νεκρός» ακούστηκε μια φωνή πίσω από το κεφάλι εκείνου. Γύρισε και αντίκρισε τον άνθρωπο που αγαπούσε όρθιο ξανά, αλλαγμένο, να τον κοιτάει στα μάτια με το ίδιο χαμόγελο. Η χαμογελαστή φιγούρα άπλωσε το χέρι. «Να συστηθώ, με λένε…αληθινό Πέτρο».
Κανείς από τους δυο τους δεν είδε τα βλέφαρα του «νεκρού» που ανοιγοκλεισαν.

βικΤΏρια

Χθες πήρα ένα άλμπουμ. Ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Να πω κάτι για αυτό το αριστούργημα (δύσκολο να το καταφέρει αυτό μια συλλογή). Κάποιοι άλλοι το λένε καλύτερα από μένα.

Υποσχέσεις (μωρά στη φωτιά)

Τρεις βδομάδες που 'μαστε μαζί
δεν ειναι ποτε τοσο
κι εσύ έρχεσαι και φεύγεις
κουραστικα
μ' αφήνεις πάντα μόνο
τι ασχημη λεξη
με κοιτάς και χαμογελάς
αλοιμονο μου
και ξέρεις πως δε μπορώ να ξεφύγω
αδυνατο είναι
απ' τα δικά σου μυστικά
κλειδωμενα καλα που να ναι;
δεν ξέρω ποια είσαι και πού πας
και μαλλον δεν θα μαθω
όταν με παρατάς
νιωθω σαν ασθενης της ηρωινης
θέλω να πω πως έρχεσαι με λόγια κι υποσχέσεις γι' αγάπη
τόσα ψεματα
και με κάνεις να νιώθω τραγικά
τοσος πονος
μα όταν ξημερώσει έχεις φύγει από κοντά μου
ξεριζωνοντας περισσοτερα από μεσα μου
έχεις φύγει φύγε φύγε φύγε φύγε
Θα υποφέρουμε κι αυτή τη θυσία
δεν ξερω για ποιον γινεται και σε ποιον προσφερεται
κι οι καρδιές μας ας χτυπάν δυνατά
όχι για πολύ ακομα
θέλω απόψε να μείνεις μαζί μου
μακαρι
και δώσ' μου φωτιά
οση εχεις
μείνε απόψε μαζί μου
σε θελω
και δώσ' μου φωτιά
Εραστές με σπασμένες καρδιές ξενυχτάνε
ωσπου το σκοταδι να γινει η μερα τους
και πίνουν μέχρι το πρωί
μαζευοντας στη σειρα μπουκαλια σπίτι
εφιάλτες χτυπάνε το μυαλό τους
και το κεφαλι κρυβεται μεσα στα χερια τους
και ξέρεις πως είναι ανυπεράσπιστοι
στρουθοκαμηλοι
και πέφτουνε πάλι στη δική σου αγάπη
γιατι αλλού να ακουμπησουν δεν εχουν
κι ο πυρετός έχει ανεβεί
όπως αρμοζει
ξοδεύουν τη ζωή τους σ' ένα αγώνα χαμένο συχνά
από χερι
θέλω να πω πως έρχεσαι με λόγια κι υποσχέσεις γι' αγάπη
θα πεις και αλλα
και με κάνεις να νιώθω τραγικά
σαν παλια καπαρτινα στο πατωμα
μα όταν ξημερώσει έχεις φύγει από κοντά μου
απλωνω το χερι και δεν εισαι εκει
έχεις φύγει φύγε φύγε φύγε φύγε
Θα υποφέρουμε κι αυτή τη θυσία
γιατι ειμαστε υποτακτικοι
κι οι καρδιές μας ας χτυπάν δυνατά
ότι απεμεινε
η ευχαρίστηση χρειάζεται πόνο
με πονας γιατι το θελω
στα σκοτεινά περνάει μέσα απ' τον πόνο στα σκοτεινά
μεσα μου
γιατί ο δρόμος αυτός ναι μας οδηγεί στην ηδονή
ναι
και δε μας νοιάζει
δεν με νοιαζει
ό,τι κι αν θα μας συμβεί
εσενα όμως;
γιατί έρχεσαι με λόγια κι υποσχέσεις γι' αγάπη
δεν μπορω άλλο
έρχεσαι με λόγια κι υποσχέσεις γι' αγάπη
φτανει
έρχεσαι με λόγια κι υποσχέσεις γι' αγάπη
σταματα
μα είμαστε όλοι τρελοί…