Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Για ένα νησί...


Το μόνο που σκεφτόμουν ως επόμενο ποστ σε αυτό το ταλαιπωρημένο μπλογκ ήταν ο απόηχος ενός υπέροχου τριήμερου.
Γυρίσαμε αργά το βράδυ της Δευτέρας. Ξεπλύναμε με το ζόρι το αλάτι του Ιονίου από πάνω μας. Κουρδίσαμε τα ξυπνητήρια μας και περιμέναμε η κούραση να διώξει την υπερένταση. Πολύ πιο σύντομα από ότι περίμενα, αποκοιμήθηκα με το κεφάλι του ακουμπισμένο στον ώμο μου και το αριστερό του χέρι στην καρδιά μου. «Έχεις άπνοιες τα βράδια» μου λέει κάποια πρωινά. «Το διάφραγμα σου είναι μάλλον» συμπληρώνει.
Βγήκαμε από το σπίτι με τις νυσταγμένες φάτσες μας και στον καθρέφτη του ασανσέρ είδα πως όσο περνάει ο καιρός ταιριάζουμε όλο και περισσότερο. Επιστροφή στη δουλειά μετά. Εκεί είναι που σταμάτησε πια η επιθυμία για ένα «ταξιδιωτικό» ποστ.
Πάντα το καλοκαίρι ανεβάζει την ένταση. Μας χτυπάει στα αυτιά. Σαν να θέλει να μας κάνει να ζητάμε τις διακοπές παραπάνω και από απελπισμένα. Τα τηλέφωνα χτυπάνε σαν τρελά. «Πρέπει να κατατεθεί σήμερα». Το Outlook γεμίζει. «Σου έστειλα το κοπτικό». Τα νεύρα τσιτώνουν «Αυτή η μελέτη δεν κολλάει εδώ πέρα σου είπα». Τα air-conditions χάλασαν; Τι, μόνο το δικό μου; «Με δουλεύεις;».
Ανοίγω msn να ξεφύγω λιγάκι. Η Stella πάλι δεν είναι μέσα. Της στέλνω mail. Μιλάω με τον κολλητό. «Χαθήκαμε». Είναι αλήθεια. Μιλάω με τον μικρό καλλιτέχνη. Είναι στα πάνω του. Επιτέλους. Σηκώνω το τηλέφωνο το δικό μου. Μιλάω με τον φαντάρο καλλιτέχνη. «Μειώθηκε η θητεία και εμένα δεν με πιάνει ρε πούστη μου». Όχι που θα σ’ έπιανε με την γκαντεμιά που σε δέρνει. Μιλάω με τον αδερφό μου. Έχει γενέθλια. Μιλάω με τον κολλητό απ’ το πανεπιστήμιο. Έχει και αυτός γενέθλια. Ζεσταίνομαι. Έρχονται και φτιάχνουν τον κλιματισμό. Εγώ όμως έχω ήδη χαθεί σε σκέψεις και καμιά δουλειά δεν μπορώ να τελειώσω. Ούτε καν μηχανικά. Φεύγω.
Σπίτι έχω αφήσει ένα σωρό πράγματα. Είπαμε να μην βρεθούμε μπας και τακτοποιηθεί καμιά εκκρεμότητα. Λογαριασμοί, ενοίκια, σπίτια, αυτοκίνητα, πλυντήρια και λοιπά. Ξεκινάω αργά για το γυμναστήριο. Όταν γύρισα βρήκα στο σαλόνι να λούζονται από το φως του φεγγαριού, τρία κόκκινα μπαλόνια, ένα κουτί σοκολατακια (τζάμπα τα χιλιόμετρα που έκαμα) και ένα φύλλο χαρτί. Αφήσαμε άλλον ένα μήνα πίσω μας και πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου . Σκέφτομαι πως αυτή εδώ η λαμπερή Σελήνη είναι ένα ουράνιο σώμα ετερόφωτο. Μήπως και ‘μεις έτσι δεν είμαστε; Απλά, ο Ήλιος ο δικός μας, έχει για ηλιαχτίδες ανθρώπινα ονόματα.
Ονόματα των φίλων, των δικών μας ανθρώπων, των ερώτων μας. Ίσως αυτά να στραφτάλιζαν παίζοντας παιχνίδια με το νερό που κυμάτιζε, άλλοτε απαλά και άλλοτε άγρια, γύρω από το νησί που μας νανούρισε γλυκά για τρία βράδια και μας ξελόγιασε

μια για πάντα.


14 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

η προσαρμογή στην "πραγματικότητα" μετά από μία φυγή μοιάζει τραγική τις περισσότερες φορές. μα είναι ακριβώς αυτό το βλέμμα ενός χαμόγελου που μας βυθίζει σε αυτήν την πραγματικότητα που ποτέ δεν θέλουμε να φύγουμε.

One Happy Dot είπε...

τελικά δεν είναι και άσχημα να επιστρέφεις...αρκεί να μην επιστρεφεις μόνος! :)

*gis είπε...

Δε μπορω... :*)

Pink_Fish είπε...

θα το πω οπως το σκέφτηκα: σαν να έφυγε μια ΅σκια΅πάνω από το μπλογκ σου. Σε διαβάζω και σε σκέφτομαι ανάλαφρο, ευτυχισμένο. Τι σοκολοατάκια ήταν. Μου έμειναν οι λιγούρες της εγκυμοσύνης :=

the boy with the arab strap είπε...

perfect!!!!
πιο ηταν το νησι?

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Βλέπεις ότι κάποιες σπάνιες φορές οι ευχές μπορει και να πιάνουν?

Μια τρυφερότητα ξεχείλισε απο την οθόνη και μελένιες σταγόνες μπερδεμένες με θαλασσινό αλάτι πέσανε στο πληκτρολόγιο.

Σταματώ εδώ γιατί διαισθάνομαι ότι το επόμενο συναίσθημα θαναι
...λυγμός.

Hfaistiwnas είπε...

Με σκοτώνεις..
Το Ιόνιο φανταστικό ε;
Αγχώθηκα με την τόση ένταση !!!!!!

Συμφωνώ με one happy dot..

stella είπε...

πουτσα λουσσα και χορο μου εισαι γλυφιτζουρακι μου!

σε πεθύμησα καλε!

PN είπε...

Χμμμ... οιονεί ταξιδιωτικό post! Αυτό που λέμε πράγματα βαφτίζοντας τα κάτι άλλο έχει πολύ γέλιο...ειδικά αν το παρατηρείς σαν τρίτος. Ωραία είναι αυτά τα τριημεράκια. Καλοκαίρι έτσι κι αλλιώς και οι ρυθμοί μας είναι διαφορετικοί. Καλά να περνάμε!

Valisia είπε...

Τελικά η επιστροφή σας ήτο ανώδυνη(αν εξαιρέσουμε το αρκουδίσιον).
Αναμένω στο ακουστικό μου για τον επόμενο προορισμό.

Καλώς σας βρήκα!

Unknown είπε...

Πολυ ομορφα και ζεστά λογια, αληθινά συναισθήματα, οσμή ελπίδας.
Να σαι καλά!

apparos είπε...

:)

Ο ψεύτικος Πέτρος είπε...

basnia@kala oxi kai tragiki...
dot@mwre asxima den einai, enoxlitiko einai
gis@ giati paidi mou? kalws irthes
pink fish@kala to skeftikes. Sokolatakia apo Passarela. Bitter kai anamikta
photonio@Se poio nisi tou Ionioy pas me aytokinito???
aisthimatiki ilikia@ kai egw nomizw oti einai arketa melagxoliko
ifaistiwnas@den itan i prothesi mou ayti agapite
stella@giati to les ayto???
vk@kala krymmena mystika , oute tis asfaleias na imouna
valisia@next stop Krhth!!!
vagelis@thanks
apparos@smile cause you mean it

Appelsinpigen είπε...

θελω κι εγω θαλασσα..

οχι μονο να τη βλεπω, αλλα να μπαινω και μεσα....

πανεμορφες οι εικονες σου!
ηδη εφυγαν για φοντο :)

Myspace profile:Πήγα κ' ήρθα, που λενε...

Αν με βαρεθηκες...

Σημειωση για τις ετικετες...

Θεώρησα πρέπον να αναφέρω τον δημιουργό και τον τίτλο του έργου τέχνης που επισυνάπτω κάθε φορά στην εκάστοτε ανάρτηση… Ελπίζοντας να βοηθήσω έστω και λίγο την αισθητική μας… Δείτε λοιπόν τις ετικέτες…

Για Μένα

VerveEarth (Τι να κανω αφου με παρακαλεσανε οι ανθρωποι να τους διαφημισω!!!)

ok...that's just ego!!!