Το ευχαριστώ που σου χρωστώ…

Έχω αφήσει πολλά πράγματα πίσω.
Την μουσική μου, τα βίντεο μου, τα σενάρια μου. Όλη η ανάγκη έκφρασης έβρισκε εκτόνωση σε αυτό το μπλογκ.
Και τι δεν έχετε ακούσει κατά καιρούς από μένα. Έναν Δίδυμο με πολλά καρπούζια στην κάθε μασχάλη, που προσπαθεί να μιλήσει και να γράψει με ταχύτητες σκέψης. Μα γίνονται αυτά τα πράγματα;
Ειδικά όταν μιλάμε για έναν δαιδαλώδη εσωτερικό κόσμο μιας διχασμένης προσωπικότητας που απλά ακόμα δεν βρέθηκε μπροστά από μια επιτροπή "χαρακτηρισμού νοσημάτων" για να πάρει στα μούτρα την διάγνωση: Παραληρηματικές εκδηλώσεις, άνευ ειρμού, αφηρημένες, ανεξιχνίαστες, συνοδευόμενες συχνά με ψευδαισθήσεις.
“Κύριε, βρίσκεσθε στο 1ο στάδιο νευροψυχιατρικης νόσου της ομάδος των ψυχώσεων”.
Μη βρίσκομαι στο τελευταίο στάδιο φοβούμαι αγαπητέ μου!!!
Κλείνω ένα χρόνο σε αυτό το blog σε τρεις μέρες και αυτή είναι η 110η ανάρτηση.
Έχω επικοινωνήσει με ανθρώπους, έχω μοιραστεί πράγματα, έχω θαυμάσει, έχω βγει και έχω περάσει καλά, έχω γελάσει, έχω ακούσει κλάματα, έχω κριτικάρει, έχω δεχθεί κριτική, έχω φλερτάρει, έχω κάνει έρωτα με κάποιους, με άλλους σεξ, έχω συμπαρασταθεί, έχω αγκαλιάσει στοργικά, έχω βοηθήσει ειλικρινά και αυτό είναι το μεγάλο θαύμα και η ανταμοιβή μου.
“Εδώ στέκομαι”, μπροστά στην μεγάλη πόρτα της 4ης δεκαετίας αυτής της ζωής και αν κοιτάξω γύρω μου βλέπω ότι όλα όσα κάνω έχουν, πια στα σίγουρα, νόημα.
Είμαι ένας καλύτερος άνθρωπος. Ακόμα και από αυτόν που ήμουνα χθες.

Και μόνο γι’αυτό σας χρωστώ ένα ευχαριστώ

Υγ: στο myspace έχω αρχίσει ένα δεύτερο μπλογκ όπου θα βάζω τα μισά στιχάκια μου. Θα θελα, όποιος το επιθυμεί να βοηθήσει στην ολοκλήρωση τους ή ακόμα και να μου στείλει άλλα. Λατρεύω την μελοποίηση όσο και την ανθρώπινη επικοινωνία. Προσπαθώ τουλάχιστον να εξελίσσομαι. Εσύ;