Μυρίζει όμορφα...

Αχ ζέστη ζέστη και σημερις. Άλλη μια .
Τι να πεις; Είναι όλα τόσο ωραία…
...και ας είναι πάνω από το προσκέφαλο ο κακομούτσουνος ο ανάδρομος.
Βγες και συ έξω.
Βγες.
Πάρε και κανέναν φίλο σας μαζί.

Ξύπνησα κατά τις 11. Τι να κάνω; Κουράζομαι…μη γελάς!
Πήρα τον καπνό μου και έβαλα τα πορτοφόλια μας στο τσαντικο του και ντουγρού για κέντρο.
“Που θα πάμε τελικά;”
Ξεκινάμε μωρέ και βλέπουμε. Να κάτσουμε έξω, ναι; Σαφέστατα!
“Πάμε Μυροβόλο;”
Υπέροχα.
Ανοιχτά. Λίγη ψύχρα έτσι απλά για να έχει κάτι να συναγωνιστεί το αλκοόλ. Έστω το κακό αλκοόλ. Άσπρες καρέκλες. Σκηνοθέτη. Μάρμαρο στα τραπέζια. Επιτέλους νιώθω τα “τραπεζάκια έξω”.Λίγο πάνω από το μισό το φεγγάρι.
Ρομαντικά;
Ίσως.
Ξένοιαστα σίγουρα.
Στα ηχεία βαριά λαϊκά και ελληνική μελουρα.
Τι με νοιάζει;
“Άλλες δυο μεγάλες και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί”.
Τι με νοιάζει που γύρω μας έχει αλουμίνιο και τσιμέντο; Μπροστά έχει μια ανοιχτωσιά και μια οδό κεντρική. Δεν θυμάμαι πως την λένε…Αχιλλεως;…Αθηνών; Άδεια. Λίγο πριν φάμε και την πρώτη ώρα αυτής της Πέμπτης ήμασταν εκεί. Άδειοι και όλοι οι άλλοι δρόμοι.
Κάμποσες παρέες. Γέλια. Σχόλια.
“Τώρα τους καβουρδίζεις τους ξηρούς τους καρπούς, κοπελιά;”.
Η σερβιτόρα αποκαμωμένη, μάλλον ονειρευόταν ήδη το μαξιλάρι της. Ο σερβιτόρος έψαχνε λεπτά κενού να αγκαλιάσει τον σύντροφο του.
“Φέρε μια σουλτανίνα του παιδιού, καλέ”.
Φύγαμε όπως έπρεπε. Τελευταίοι.

Βγες λοιπόν.
Μυρίζει όμορφα η Αθήνα τα βράδια.
Κι αν τύχει και ερωτευτείς, να μην κοιμηθείς όταν γυρίσεις σπίτι...