απόψε θα σου ορκιστώ...

απόψε θα σου ορκιστώ πως σ'αγαπαω εσύ με σπρώχνεις στο κακό και γω γελάω...
ας είναι και έτσι...
ότι έμεινε απ' το χαλασμό θα σου χαρίσω...
το τελευταίο μου ναυάγιο πριν ζήσω...
ζήτα μου ότι θες, πάρε με όπου θες...
εσύ...
ζωή μισή...
ζωή μισή, δεν θέλω πια να ζω...
θα αντέξω όσο αντέξεις...
θα σε κοιτάω όπως χθες πάντα...
μέσα στα μάτια...
θα χαμογελάω από ευτυχία...
σαν ένα μπαλόνι που γέμισες με αέρα από τα πνευμόνια σου και κρατάς με μια μαγική κλωστή στο χέρι...
απόψε θα σου ορκιστώ πως σ'αγαπαω...
και στον γκρεμό μπροστά άφησε με...
με την ελπίδα να πετάξω...
με τον φόβο να καταποντιστώ...
είπα πολλά...
Ξανά σαν λέξη τόση δα που παραφυλάει να βρει μια θέση σε γελοίες ιστορίες...
πάντα λέω...
"Θέλω να επιβάλω σιωπή στην καρδιά μου, που νομίζει ότι έχει πολλά να πει.
Τρέμω διαρκώς μην τυχόν έχω γράψει έναν αναστεναγμό, εκεί που πιστεύω ότι έχω σημειώσει μιαν αλήθεια".

Στο σημερινό κείμενο ακούστηκαν τα λόγια της Χαρούλας, η φωνή της Άλκηστις, οι στιχοι του Βασίλη Νικολαίδη και οι σκέψεις του Σταντάλ, που εσχάτως έγιναν και δικές μου...