Το γλυκό σου στο ψυγείο μου

“Μερικές φορές είναι αυτό που απλά λένε «Δεν έχω λόγια». Σε κοιτάζω στα μάτια. Στο μέτωπο. Χαϊδεύω τις γωνίες του προσώπου σου. Τα χέρια, το στήθος σου. Δεν μιλάω. Ποιος εγώ! Ο μεγαλύτερος φαφλατάς της Ιστορίας. Σε κρατάω αγκαλιά. Σου κρύβω τα ρολόγια για να μην φύγεις. Σε φιλάω σαν να είσαι παιδί. Όλα όσα γράφουν τα ποιήματα, ψιθυρίζουν τα τραγούδια και φανερώνουν οι ταινίες, τα ζω. Νιώθω αστείος. Οι άμυνες μου κάνουν μια τελευταία προσπάθεια να με κρατήσουν στη γη αλλά εγώ έχω πάρει φόρα. Στη δουλειά όλα καίγονται και εγώ γελάω. Νέρωνας. Τρελός. Μετά φεύγεις. Κρίμα. Ούτε καν πλησιάζω στο κρεβάτι. Δεν ξέρω γιατί; Χθες κοιμήθηκα μόνος μου στον καναπέ. Με ανοιχτό παράθυρο. Να φύγει η μυρωδιά σου από το σπίτι. Ας ξέρω πως την έχω στο δέρμα μου. Να φύγει για να μην με λιώσει. Εκατό τόνοι πάνω μου και κόμπος στο λαιμό. Στο δεύτερο μας ραντεβού έβγαλες ένα κουτάκι από τη τσέπη σου και μου το έδωσες. Ένα μικρό κόκκινο τραπέζιο. Τυλιγμένο με μπλε κορδέλα. «Μέσα έχει δυο σοκολατακια». Δεν το άνοιξα. Σε έπιασα στη μέση του δρόμου και σε φίλησα. Αφέθηκα. Το μετέφερα ευλαβικά σπίτι. Σαν άγιο. Του άδειασα θέση και το βαλα στο ψυγείο. Τώρα άδειο είναι το ψυγείο και μόνο του μέσα το κουτί. Περιμένει να ανοιχτεί. Αλλά εγώ δεν του δίνω σημασία. Το αφήνω να μου λέει κάθε που ανοίγω την πόρτα, για σένα. Καινούργια πράγματα. Τα ξέρει όλα. Και ξετυλίγει σαν καλός παραμυθάς την ιστορία του. Λίγο μου μοιάζει. Μα τ’αποφασισα. Τέρμα τα παραμύθια κύριε Πέτρο. Αυτή την φορά δεν θα γλιτώσεις.”Μα ο κύριος γέλασε δυνατά και κούνησε το κεφάλι του…