Δεν τραγουδώ παρά γιατί…

Είμαι εδώ.
Ακόμα μπερδεμένος για το τι είναι αυτό ακριβώς που μου συμβαίνει. Ζαλισμένος.
Ένας Αμερικάνος θα αναρωτιόταν αν τον χτύπησε λεωφορείο. Ένας τύπος σαν και μένα απλά αναρωτιέται. Χωρίς προτάσεις ολοκληρωμένες. Με εικόνες όμως και ήχους ασυγκράτητα. Ορμητικά.
Στίχοι και μελωδίες έρχονται από μια αστείρευτη πηγή και κατηφορίζουν στο στόμα μου. Μουρμουρίζω σε διάφορες γλώσσες. Κάποιες δεν τις ξέρω. Είναι η σύγκρουση του μυός με τον ουρανίσκο και ο αέρας που βγαίνει απ τα πνευμόνια που τις κάνει όλες δικές μου. Πεντηκοστιανος. "ελάλουν τε γλώσσαις…"
Και σκέφτομαι τόσα βαρύγδουπα που τα τραγούδια λένε. Τόσα αστραφτερά που οι εικόνες φανερώνουν. Από το άνοιγμα των βλεφάρων μου πριν ξημερώσει ως που βαριά ξανά βράδυ θα κλείσουν.
"Δεν τραγουδώ παρά γιατί…"
Γιατί; Είναι ώρα να ορίσουμε τα αόριστα συναισθήματα; Είναι ώρα μήπως καλύτερα να τα ζήσουμε; Τώρα πριν όλα γίνουν "όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται… κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα…"
Αν έφτιαχνα με τα δάχτυλα όπως τώρα καιρό την ζωή μου περιγράφω, μια ιστορία, ίσως να πήγαινε κάπως έτσι…

"Στις αγκαλιές των αγοριών που από
μικρός κρυφά αγάπαγε" ζούσε ένας άντρας, ένα αγόρι "A very
strange enchanted boy". Περιπλανήθηκε για χρόνια και χιλιόμετρα και
κάθε φορά λίγο πιο κοντά στον ήλιο με φτερά που δεν λιώνανε. Και ο ήλιος είχε
ένα πρόσωπο που δεν ξεχώριζε. Μήτε μάτια , μήτε μαλλιά, μήτε φύλο. "Σηκωνόταν τότε δυνατός αέρας κι έσπαγε τον ήλιο σε χρυσά κομμάτια" κι
όλα τα μάζευε, τα χάιδευε και τους μιλούσε. Του μιλούσαν αυτά και του λέγαν
ονόματα. Μαρία , Ευαγγελία, Στέλιος, Αλέξανδρος, Γιάννης. Άλλα κομμάτια μετά.
Άλλα ονόματα. Φορές ήταν που το φως γινόταν δυνατότερο. Δεν έβλεπε καλά. Σήκωνε
που και που λοιπόν καμιά πέτρα τραχιά. Χώμα. Μα συνέχιζε. Θα έβρισκε κάποτε όλα
τα κομμάτια και θα έφτιαχνε το χρυσό προσωπείο, δώρο στον Ήλιο τον ηλιατορα. Να
τον γνωρίσει και να τον αγαπήσει. Μα ήταν φωτιά κοντά στον ήλιο που τον έκαιγε.
Έγινε το σώμα μαύρο και σκληρό. Δεν το περνούσε τίποτε. Βρέθηκαν διάφοροι
γνωστικοί στο δρόμο του, για να του πούνε, να τον συνετίσουν, πως αν θα πάει πιο
κοντά θα καεί. Μα δεν μιλούσαν με το στόμα τους σωστά και δεν τους άκουσε. Και
ένα πρωί, δίπλα στην θάλασσα, γονάτισε στην αμμουδιά και άρπαξε φωτιά. Και το
χρυσάφι έλιωσε μέσα στα χέρια του και ενώθηκε με το κάρβουνο. Ηδονικά. Σχεδόν
εκστατικό. Μέχρι που έστειλε κάποιος μια βροχή να σβήσει. Ύστερα έναν αέρα να
τον σκορπίσει. Μέσα στο νερό. Αφήνοντας πίσω ένα σχήμα χρυσό. Σαν απ' αλλού
φερμένο. Μα δεν λυπήθηκε και αυτό το ξέρουμε όλοι καλά. Γιατί κάθε φορά που
βλέπεις ένα ουράνιο τόξο είναι για αυτόν μια σκάλα, που τον ανεβάζει σαν σκόνη
πάνω στα σύννεφα, κοντά στον ήλιο. Όπου αγάπησε και τραγουδά.

Με κοιτάς, το μέρος μου είναι εδώ

A hundred days have made me
older
Since the last time that I saw your pretty face
A thousand lies
have made me colder
And I don't think I can look at this the same
But all
the miles that separate
Disappear now when I'm dreaming of your
face

Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο

Καμιάν από τις
πίκρες μου δε γνώρισες
τις πίκρες μου τις άσωστες τις μαύρες
και στων
ματιών μου μεσ' στο φεγγοβόλημα
τα δάκρυα μου στεγνωμένα τα 'βρες

κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,μόνο γιατί με κράτησες στα
χέρια σου

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.Και με είδε μια
αχτίδα

Θυμαμαι δεν ξεχνω ποτε οσα δεν μου ζητουν να τους το
αποδειξω

And then there's you

Στο σημερινό κείμενο ακούστηκαν οι Κ.Καρυωτακης, Μ.Πολυδουρη, Κ.Καβαφης, Κ.Δημουλα, Κ.Βητα, Στ.Ζωρας, Eden Ahbez, Brad Arnold, Δ.Καρατζας, Greg Laswell και κάτι από την Βίβλο