R.i.P etros (Το τελευταιο πόστ)

One more

Αυτα που σταματουν να με νοιαζουν ειναι οσα μου χαρισες
Να με φοβαμαι ή να με φοβουνται.
Μπλεκοντας την πορεια μου στα δαχτυλα μιας γλυκειας φωνης. Ειναι σαν να θελω να γραψω το τελευταιο μου κεφαλαιο και να ανοιξω την πορτα να φυγω.
Οσα ποτε δεν θα μαθουν και που μαλλον δεν τους αφορουν.
Πως ο πονος ειναι τεχνη στο ρεζερβουαρ μα η ευτυχια ειναι ηλιοβασιλεμα στην Λευκαδα. Βουτιες στην Χρυση και τσίπουρα στο Γκαζοχωρι. Καυγαδες πανω απο λογαριασμους και το "Να προσεχεις" ξημερωματα που μ'αφηνεις στο σταθμο.
Τα φιλια μπροστα απο μια οθονη ανοιγμενη στο airtickets και ζεστες αγκαλιες στο σπιτι μου που τα καλοριφερ χαλανε συνεχεια. Το βραδυ στο Why Sleep. Δωδεκα μηνες πριν. Τα λογια του Χατζιδακι. Τα λογια τα δικα σου.
Τα τσιγαρα μας που ειναι ιδια. Τα ρουχα μας που εχουν το ιδιο μεγεθος. Αυτο το "μας" που ζει και δυναμωνει μερα με την μερα. Που ποτε δεν σκεφτηκα πως ειναι λιγο. Που ποτε δεν το αμφισβητησε κανεις.
Που σ'αγαπησαν ολοι μου οι φιλοι. Που αγαπησα και εγω τους δικους σου.
Που εχει παει δυο το πρωι και γραφω για σενα.
Για σενα και την ευτυχια. Συνωνυμα πια.
Ξερωντας πως εζησα μ'αυτα και οχι "καπως ετσι".
Και μας αξιζε να ζησουμε αυτον τον χρονο.
Εναν ολοκληρο χρονο ρε.

Τερματικός σταθμός

Τα δάχτυλα μου ακούμπησαν πολλές φορές τον Πέτρο στη διάρκεια αυτής της περιόδου σιωπής. Να γράψουν λέξεις ξεκινούσαν και έκαναν πίσω. Αμήχανα. Έκπληκτα που πια το σώμα του δεν αντιδρούσε. Άλλη μια στον ώμο του μεγάλου ψεύτη. Καμιά κίνηση. Με είχε κοροϊδέψει αρκετά και ήμουν σίγουρος πως και αυτήν εδώ την φορά θα έκανε το ίδιο. Έτσι τον άφησα. Σηκώθηκα από το στρώμα που μοιραζόμαστε και ετοιμάστηκα για την δουλειά.
Το δεκάλεπτο που τρώω μέσα στο τρένο κάθε πρωί είναι κάτι σαν αποφόρτιση πριν την επανασύνδεση στο «δίκτυο». Τελευταία αφήνω και το player μου σπίτι. Παραδίνομαι στους διαπεραστικούς θορύβους των οχημάτων και τις ανθρωποειδείς φωνές των ανακοινώσεων. «Επόμενη στάση…τερματικός σταθμός…παρακαλούνται όλοι οι επιβάτες να αποβιβαστούν». Και εμείς αποβιβαζόμαστε. Σε στοίχιση παίρνουμε την θέση μας για τις κυλιόμενες. Μέσα στην παράνοια μου ρίχνω και καμιά κλεφτή ματιά, μήπως έχει σηκωθεί από το κρεβάτι και με ακολουθεί.
Έτσι έκανα και σήμερα. Αλλά πάλι δεν είδα κανέναν. Ίσως είναι και για μας εδώ ο τερματικός σταθμός. Μάλλον. Μπορεί και να μου λείψει, σκέφτομαι. Τόσα χρόνια βλέπεις. Αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα.
Τις σκέψεις μου σταματά ένα τηλεφώνημα από τον Αντώνη. «Έφτασες;» με ρωτάει καθώς πλησιάζω στην έξοδο και μέσα απ’τις αναπνοές του φτάνει το «σ’αγαπω» στ’αυτια μου εκκωφαντικό. «Νομίζω πως ναι» του απαντάω. Αλλά ακόμα και έτσι να μην είναι, όταν γυρίσω σπίτι θα τον σκοτώσω.

Man Reading...

Να γράψω νιώθω πια κουρασμένος. Για σχόλια ούτε λόγος.
Απαντήσεις όχι ακόμα. Διάβασμα όμως;
Πολύ Παααααρα πολύ
Έτσι οδηγούμε σε ενα μικρο review.
Η πλέον ενδιαφέρουσα στήλη για αυτή την περίοδο, ανήκει στον Zero. Έχει γίνει σχεδόν μανία!
Το ωραιότερο layout ανήκει στο ezkamyworld, by far.
Το συνεπέστερο και σχεδόν επιθετικά ειλικρινές στον Man Lying Down.
Αλλά το ποστ που κάνει τους μυς του προσώπου να τραντάζονται είναι για αυτό το μήνα του WaterHeart.
Εγώ προς το παρόν θα συνεχίσω να διαβάζω Και πιστέψτε με. Το απολαμβάνω.

Παρέα στο διάβασμα μου κρατάει ο υπέροχος νέος δίσκος της Sade

και τα μαθήματα μουσικής παραγωγής και σύνθεσης που παραδίδουν στον επίσης φρέσκο δίσκο τους οι Massive Attack.

Δες και αυτο το βιντεο...

Massive Attack, “Paradise Circus” featuring Hope Sandoval | Triphop Blog - Watch more Music Videos at Vodpod.

Κλαδιά στο μέτωπο

Χάθηκα. Τον δρόμο έχασα. Κοινωνώ τα πάθη και γίνομαι ένα ίδιο και γω. Σα να τρέχω πίσω από το φως μια πυγολαμπίδας. Που θα πάει να αναρωτιέμαι αλλά αν έχει νόημα να μην με νοιάζει.
Τα δέντρα πυκνώνουν και το φως λιγοστεύει. Μονάχα το αχνό φως του εντόμου. Με χτυπάνε κλαδιά στο μέτωπο. Βάζω τα χέρια μπροστά μου. Αν συνεχίσω έτσι θα την χάσω.
Στο τελευταίο βήμα βγαίνω στο φως. Δυνατό φως. Ένα ξέφωτο. Μου παίρνει λίγη ώρα να συνηθίσω. Τα χέρια ακόμα ψηλά, στα μάτια. Γδαρσίματα γεμάτα. Τα ρούχα μου ξέφτια. Κάνω τάχα να τιναχτώ και σκύβω το κεφάλι. Το ένα παπούτσι είναι γεμάτο σβουνιές. Έτσι όπως τρέχω, καιρό τώρα, στα σίγουρα θα έπεφτα σε λάσπες και θα πατούσα περιττώματα ζώων.
Είναι γεμάτο αυτό το δάσος με ζώα. Τα ακούς. Άλλα μακριά, άλλα κοντά σου. Φωνές δυνατές και αδύναμες. Έχω δει κάνα δυο από δαύτα, έτσι ξώφαλτσα. Ένα το χα αγγίξει κιόλας. Πέρασε από δίπλα μου. Ελάφι νόμιζα. Αρσενικό περήφανο. Τελικά ήταν ένα θηλυκό καμπουριασμένο γκνου. Πως τα μπέρδεψα τόσο πολύ; Μέχρι και τα χρώματα; Να μην ξεχάσω να κανονίσω μια επίσκεψη στον οφθαλμίατρο μου… τζάμπα τα πλήρωσα τόσα λεφτά τα δίχρωμα τα Rayban?

“Χαρά μου;”.

Γυρνάω το κεφάλι και ψάχνω την φωνή. Ένα φως με προλαβαίνει. Στα δεξιά. Δέσμες ξεχύνονται διαλύοντας κορμούς, φυλλωσιές, το χώμα. Δεν μπορώ να σηκώσω ξανά τα χέρια. Δεν μπορώ να κουνηθώ. Τι συμβαίνει;

“Χαρά μου;” …ένα φιλί στο μάγουλο…

”Ξύπνα, αργήσαμε”.

Και πάνω απ’το κεφάλι μου βλέπω να στέκεται ένα άσπρο άλογο.
Μήπως να πάω και ψυχίατρο;

...το πήγαιν' έλα μου...

Ξέρω, ξέρω..
Είναι τοοοοοοοσο συμπαθής στους περισσότερους που αναρωτιέσαι γιατί..
Επιπλέον έχει αυτό το "huge gay fan base" που είχε και ο Joey από τα Φιλαράκια και το "Days of Our Lifes"-ως απίστευτος δόκτωρ Ντρέικ Ραμόρε.
Το θέμα μας όμως είναι το... πήγαινέλα του, και μας, και σας, και τα λοιπά..
Ααααααχ.....
Γεράσαμε Ματούλαααα!!!

Τώρα αφίσα 2010

Τότε αφίσα 1987

υγ:όποιος γνωρίζει το όνομα της κοπελιάς πάνω από τον κύριο με το κόκκινο πουκαμισάκι, θα ήθελα να ενημερώσει..σκοπεύω να της κάνω πρόταση γάμου!!!

Τα κλοπιμαία 02: Water Heart

Ναι, με ένα 02 εγκαινιάζω επίσημα την ετικέτα "κλοπιμαία"

Hotel pro Forma "Tomorrow, in a year" από τον Water Heart

Υπόθεση Grande Dame

Δεν έχει το μέσο το πρόβλημα. Μια άλλη χρήση του εκφοβιστικά Οργουελικού social network, είναι η ενημέρωση για τα ουσιώδη και το κάλεσμα για αντίδραση, αντίσταση, όπως θες πες το. Τα μέλη, αφήνουν –προς το παρόν φαντάζομαι- κατά μέρος τα παιχνίδια με τα σπαρτά και τις πεσκανδρίτσες, και καλούν όσους θέλουν να ακούσουν.

Αντιγράφω… και εσύ αν θες πατάς το λινκ

«Δεν ξαναπατάω στο ομοφοβικό Grande Dame. Όταν πληρώνω απαιτώ σεβασμό»

Στις 2 Ιανουαρίου 2009 ένα gay ζευγάρι δέχτηκε παρτήρηση από σερβιτόρο του μαγαζιού, γιατί φιλήθηκε. Το ζευγάρι ενοχλήθηκε και ζήτησε να δει την ιδιοκτήτρια, η οποία λέγεται ότι είπε μεταξύ άλλων ότι δεν θέλει gay στο μαγαζί, δεν ξέρει τί πήγε στραβά και μαζεύει τόσους gay το μαγαζί, ενώ αναρωτιόταν πώς κατάντησε το μαγαζί να έχει gay; Ύστερα, φώναξε τους μπάρμεν, για να διώξουν το ζευγάρι το οποίο δεν κώλωσε και δεν έφυγε. Εννοείται πως κάθε gay και κάθε λεσβία που έχει την ελάχιστη αξιοπρέπεια δεν πρόκειται να ξαναπατήσει στο συγκεκριμένο μαγαζί. Όταν δεν μας σέβονται δεν πρόκειται να μας ξαναδούν στην επιχείρησή τους. Έχουμε τη δύναμη ας την χρησιμοποιήσουμε. Δεν πρόκειται να ξαναδούν ποτέ το rainbow ευρώ. Μποϊκοτάζ.

…και μετά διαβάζω στον τοίχο

(σχόλιο μέλους) Παιδιά, μην ξανακούσω για διαφήμιση και τέτοια: εννοείται ότι προσπαθούμε να γνωστοποιήσουμε το συμβάν και, βεβαίως, το όνομα του μπαρ, ώστε να μην ξαναπάει κανείς. Στο χέρι σας είναι, ομοφυλόφιλοι και των δυο φύλων, να αξιοποιήσετε τις πληροφορίες που μοιραζόμαστε εδώ. Αν από όλο αυτό σας προκύπτει η περιέργεια να πάτε να δείτε πώς είναι αυτό το μπαρ, ε, τότε, είστε κακομοίρες...

…και μετά αυτό

Ερωτική τρομοκρατία

ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ | Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

…περίεργο;

…υπερβολικό;

…σωστή σκέψη;

…έρχονται σκοτεινοί καιροί

…Μεσαίωνας

Ευχές...τύπου

Επέστρεφε... αγαπημένη αίσθηση.

Η Αθήνα Κυριακή πρωί. Σήμερα. Ανάμεσά στην Πρωτοχρονιά της βουής και στα Φώτα.
Οι άνθρωποι πήραν άδειες. Πενθήμερα φυλακισμένων. Τώρα τελειώνουν και θα ζωστούν ξανά το καπίστρι των μεγαλων τους "κατηγορώ" στην ομήγυρη των τεταμένων δακτύλων.
Τα πιο λαμπερα χαμογελα. Ο πιο ψηλος κότσος. Η πιο ευφάνταστη ευχη. Αναρωτιέσαι ανάμεσα σε τοσο κόσμο, στριμωγμένα καλοσιδερωμενα πουκάμισα και κόκκινους ταφτάδες, πως και δεν βρισκεις πάνω απο πεντε -το πολυ- ζευγάρια μάτια.
Γιατι δεν φεύγεις απο εκει μέσα ή καλυτερα, τι θα λεγες να μην πήγαινες ποτε ξανα; Μαλλον ουτε που περασε καν απ' το μυαλό μας. Πως θα μπορούσε άλλωστε; Θα ηταν σαφέστατη ήττα της αυθεντίας μας. Εμεις λαθος επιλογές; Ποτέ!!!
Η ενέργεια, και μονο, που καταναλώνεις για να συντηρήσεις τα κόμπλεξ σου θα επρεπε να σε ειχε προβληματίσει. Σκέψου το σήμερα που θα κατέβεις εναν καφέ και για μια βόλτα, και αντι να χαρείς τον ήλιο θα σχολιάσεις το διπλανό τραπέζι. Τι μας κανει καλύτερους απο τους δίπλα εκτος απο την υπεροψία μας;
Έκανες πολυ κόπο για να φτάσεις ως εδώ. Μην αφήσεις τιποτα να σε γυρίσει πίσω.

Καλή Χρονιά σε όλους λοιπόν...