Το ευχαριστώ που σου χρωστώ…

Έχω αφήσει πολλά πράγματα πίσω.
Την μουσική μου, τα βίντεο μου, τα σενάρια μου. Όλη η ανάγκη έκφρασης έβρισκε εκτόνωση σε αυτό το μπλογκ.
Και τι δεν έχετε ακούσει κατά καιρούς από μένα. Έναν Δίδυμο με πολλά καρπούζια στην κάθε μασχάλη, που προσπαθεί να μιλήσει και να γράψει με ταχύτητες σκέψης. Μα γίνονται αυτά τα πράγματα;
Ειδικά όταν μιλάμε για έναν δαιδαλώδη εσωτερικό κόσμο μιας διχασμένης προσωπικότητας που απλά ακόμα δεν βρέθηκε μπροστά από μια επιτροπή "χαρακτηρισμού νοσημάτων" για να πάρει στα μούτρα την διάγνωση: Παραληρηματικές εκδηλώσεις, άνευ ειρμού, αφηρημένες, ανεξιχνίαστες, συνοδευόμενες συχνά με ψευδαισθήσεις.
“Κύριε, βρίσκεσθε στο 1ο στάδιο νευροψυχιατρικης νόσου της ομάδος των ψυχώσεων”.
Μη βρίσκομαι στο τελευταίο στάδιο φοβούμαι αγαπητέ μου!!!
Κλείνω ένα χρόνο σε αυτό το blog σε τρεις μέρες και αυτή είναι η 110η ανάρτηση.
Έχω επικοινωνήσει με ανθρώπους, έχω μοιραστεί πράγματα, έχω θαυμάσει, έχω βγει και έχω περάσει καλά, έχω γελάσει, έχω ακούσει κλάματα, έχω κριτικάρει, έχω δεχθεί κριτική, έχω φλερτάρει, έχω κάνει έρωτα με κάποιους, με άλλους σεξ, έχω συμπαρασταθεί, έχω αγκαλιάσει στοργικά, έχω βοηθήσει ειλικρινά και αυτό είναι το μεγάλο θαύμα και η ανταμοιβή μου.
“Εδώ στέκομαι”, μπροστά στην μεγάλη πόρτα της 4ης δεκαετίας αυτής της ζωής και αν κοιτάξω γύρω μου βλέπω ότι όλα όσα κάνω έχουν, πια στα σίγουρα, νόημα.
Είμαι ένας καλύτερος άνθρωπος. Ακόμα και από αυτόν που ήμουνα χθες.

Και μόνο γι’αυτό σας χρωστώ ένα ευχαριστώ

Υγ: στο myspace έχω αρχίσει ένα δεύτερο μπλογκ όπου θα βάζω τα μισά στιχάκια μου. Θα θελα, όποιος το επιθυμεί να βοηθήσει στην ολοκλήρωση τους ή ακόμα και να μου στείλει άλλα. Λατρεύω την μελοποίηση όσο και την ανθρώπινη επικοινωνία. Προσπαθώ τουλάχιστον να εξελίσσομαι. Εσύ;

Μυρίζει όμορφα...

Αχ ζέστη ζέστη και σημερις. Άλλη μια .
Τι να πεις; Είναι όλα τόσο ωραία…
...και ας είναι πάνω από το προσκέφαλο ο κακομούτσουνος ο ανάδρομος.
Βγες και συ έξω.
Βγες.
Πάρε και κανέναν φίλο σας μαζί.

Ξύπνησα κατά τις 11. Τι να κάνω; Κουράζομαι…μη γελάς!
Πήρα τον καπνό μου και έβαλα τα πορτοφόλια μας στο τσαντικο του και ντουγρού για κέντρο.
“Που θα πάμε τελικά;”
Ξεκινάμε μωρέ και βλέπουμε. Να κάτσουμε έξω, ναι; Σαφέστατα!
“Πάμε Μυροβόλο;”
Υπέροχα.
Ανοιχτά. Λίγη ψύχρα έτσι απλά για να έχει κάτι να συναγωνιστεί το αλκοόλ. Έστω το κακό αλκοόλ. Άσπρες καρέκλες. Σκηνοθέτη. Μάρμαρο στα τραπέζια. Επιτέλους νιώθω τα “τραπεζάκια έξω”.Λίγο πάνω από το μισό το φεγγάρι.
Ρομαντικά;
Ίσως.
Ξένοιαστα σίγουρα.
Στα ηχεία βαριά λαϊκά και ελληνική μελουρα.
Τι με νοιάζει;
“Άλλες δυο μεγάλες και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί”.
Τι με νοιάζει που γύρω μας έχει αλουμίνιο και τσιμέντο; Μπροστά έχει μια ανοιχτωσιά και μια οδό κεντρική. Δεν θυμάμαι πως την λένε…Αχιλλεως;…Αθηνών; Άδεια. Λίγο πριν φάμε και την πρώτη ώρα αυτής της Πέμπτης ήμασταν εκεί. Άδειοι και όλοι οι άλλοι δρόμοι.
Κάμποσες παρέες. Γέλια. Σχόλια.
“Τώρα τους καβουρδίζεις τους ξηρούς τους καρπούς, κοπελιά;”.
Η σερβιτόρα αποκαμωμένη, μάλλον ονειρευόταν ήδη το μαξιλάρι της. Ο σερβιτόρος έψαχνε λεπτά κενού να αγκαλιάσει τον σύντροφο του.
“Φέρε μια σουλτανίνα του παιδιού, καλέ”.
Φύγαμε όπως έπρεπε. Τελευταίοι.

Βγες λοιπόν.
Μυρίζει όμορφα η Αθήνα τα βράδια.
Κι αν τύχει και ερωτευτείς, να μην κοιμηθείς όταν γυρίσεις σπίτι...

Πληγές να κλείσω...

“Μη και κουνήσεις το δαχτυλάκι σου. Όλα στο πιάτο. Μα σαν τι νόμιζες είναι οι σχέσεις Πέτρο; Εκδρομή; Θέλει δουλειά. Δουλειά.
Αλλά τι σου λέω εσένα; Όλα στη ζωή σου έτοιμα δεν τα βρήκες; Η θεά τύχη ήταν στην κούνια σου από πάνω. Δεν σου υποσχέθηκε λαχεία και λάμψη, μα το ταλέντο του χειραγωγού και "εύκολες δουλειές" σου χάρισε χρόνια ολόκληρα. Μαριονέτες στα χέρια σου οι άνθρωποι. Γλώσσα ξυράφι να κόβει τα σχοινιά. Κάποιες φορές να σκίζει σάρκες.
Να που τώρα στέκεσαι πάνω από άλλο ένα αποτέλεσμα της απίστευτης αυτής σου ικανότητας. Στα πόδια σου μπροστά ένα σώμα τσακισμένο. Τα παπούτσια σου τα καλοκαιρινά μουσκεμένα στο αίμα. Μα τα μάτια πάνω σ’αυτό το πρόσωπο να σε κοιτάνε ακόμα με θαυμασμό, αγάπη και λατρεία.
Θα μετανιώσεις ποτέ για όσα έχεις κάνει; Θα πεις ποτέ ένα αληθινό συγνώμη; Θα σφίξεις μια αγκαλιά ανθρώπινη; Θα παραδεχτείς μια φορά; Μόνο μια. ‘Η θα ξανακοιτάξεις γύρω σου διερευνητικά και θα πεις «Ήταν αυτοάμυνα»!!!”.
Το μόνο που κατάφερε να ψελλίσει ο Πέτρος ήταν ένα «Μα…».
Τον έσπρωξα μακριά από το σώμα. Παραπάτησε και ίχνη αιμάτινα σχηματίστηκαν στο έδαφος.
Έσκυψα και έβγαλα από την κόκκινη λίμνη τον άντρα που μας αγάπησε. Ξεκίνησα με όσο πιο γρήγορο βήμα μπορούσα.
«Θα έρθεις αργά ή γρήγορα να με βρεις», φώναξε ο Πέτρος πίσω μου. «Θα με παρακαλάς!», τώρα ούρλιαζε.
Δεν γύρισα ούτε για μια στιγμή.
Είχα πληγές να κλείσω.
Αν και ξέρω. Μόλις συνέλθει αυτός ο άντρας που τώρα χωμένος στην αγκαλιά μου νιώθει τη μπόρα να έχει περάσει, θα ψιθυρίσει του Πέτρου το όνομα και όχι το δικό μου.

Ιτσ Πεγκυ μπίτσ(It's Peggy bitch!)

Οπως και η Καιτουλα, ετσι και η Πεγκουλα μας κουφανε με το εξωφυλλακι!
Η lADY gAGA cartoon!!!
Ο κυριος  Ρηγος ειναι παλι υπευθυνος. Αυτος ο χορευταρας που σκηνοθετει και βιδεοκλιπσ, αυτος ναι...
Δεν λεω πως δεν με αρενει το αρτγουορκ απλα αφηνω τα σχολια σε σενα...
Παω τωρα να ακουσω τον δισκο που κατεβασα, βεβαιως βεβαιως, και ειναι τοσο πρωι για ενα ακομα σοκ. Ξερω ενα φιλο μου ομως που θα του αρεσει στα σιγουρα...
Απο οτι εχω καταλαβει, την μουσικη της γραφει ο Σαμπανης (αυτος που εγραψε το Φιλι της Ζωης και τα Πυροτεχνηματα για την Ελενιτσα την Παπαριζου, την συμβια του Τονι, την Ναμπερ Ουαν, την Ελληνοσουηδεζα; Οχι στα λεω μηπως εισαι και συ απο αυτους που το παιζουν πχοιτικοι και δεν την ξερεις και καλα...γιατι εγω απο αυτους τους ψευτες ειμαι...)

I am a (my)SpaceMan...

Μετά από ένα παλιότερο σχόλιο του Basnia, μπήκα στη πρίζα.
Αποφάσισα να κοινωνήσω την τέχνη που καμώνεται η διαδικτυακη μου περσονα. Να κάνω έτσι, τον Ψεύτη μέσα μου λίγο πιο αδύναμο. Υπόλογο μπροστά στην αλήθεια που κρύβει η δημιουργία.
Μουσική, βίντεο, φωτογραφίες…

-Είσαι Ο και λέγεσαι!
-Le faux Pierre

http://www.myspace.com/petrosfaux