'Ιτσ Καίτη Μπίτσ(it's Katy bitch)!!!

Τωρα καποιος μας κανει πλακα ετσι; Η Καιτουλα σαν αλλη Dita Von Teese. Ενα αλμπουμ με 10 τραγουδια του ΑΝΤΥΠΑ!!! Θα μου πεις εδω εγραψε για την Πεγκυ, εκει θα κολωσει; Αντε και του χρονου η Μαριζα Κωχ στο Διογενη(αυτο υπαρχει ακομα αραγε;). Γουσταρω!!! Σπαστε τα συνορα!!!

"Μη μ'απειλεις εμενα;" (Ντένυ για πάντα)

Εντάξει, το παραδέχομαι. Δεν είμαι αυτό που θα έλεγες «κατανοητός». Άλλα λέω και άλλα λες, άσε τις υπερβολές και τα λοιπά. Μπορεί να φταίει που μιλάω σαν το Γιωργάκη. Μπορεί να φταίει που κάνω αποχή από την τηλεόραση(μου το συνέστησε ο γιατρός «Lust for Life») και τα πρώτα σημάδια από τη στέρηση είναι εμφανή. Μπορεί να φταίει ο καιρός. Μπορεί να φταίει και το στραβό μου το κεφάλι. Τώρα όμως θα είμαι ξεκάθαρος(καλά μην το δένεις και κόμπο).
Με αφορμή μια συνομιλία με την προσωπική μου αστρολόγο μελλοντολόγο και την φράση «Μα όλοι οι μπλογκερς κουβαλάνε την κομπλεξάρα τους, δεν το πήρες χαμπάρι;»
Μωρέ μήπως έχει τα δίκια της; Μια σκέψη κάνω και μια έρευνα στον περιβάλλοντα χώρο θα κάμω.
Αν αρχίσουμε από την αφεντομουτσουναρα μου, τι παρατηρούμε; Μην απαντήσεις… Θα σου πω εγώ! Τα ύστερα του κόσμου, να τι βλέπομε. Μια του καλιαρντου, μια του σχοινιού, μια του παλουκιού (δεν θέλω σχόλια-ακόμα). Μια του σοβαρού (μη χέσω), του ποιοτικού και του εντέχνου. Η παράνοια ζει αυτή μας οδηγεί και αν μας βγάλει πουθενά εμένα να κάτσω να με φτύσεις. Τι θανατικά, τι λίστες με θύματα, τι τηλεοπτικές περσονες, τι χωρισμοί, τι αγάπες; Όλα εδώ στον αχταρμά!
Αλλά να ήμουνα εγώ μόνο ο ψυχανωμαλος;
Ο ένας είναι σε φάση «Μη του μιλάτε του παιδιού» είναι απογοητευμένο από τη ζωή και άνθρωπος δεν το πλησιάζει λες και ζέχνει από την μπόχα. Μέσα στη μιρλα να κόβει φλέβες και πάλι να σκέφτεται τι βαρετά που αυτοκτονεί!
Ο άλλος συνεσταλμένος με μικρές εκρήξεις καλλιαρντοσυνης. Με γαλλικά και πιάνο και δεν πιάνω και πότε θα με πιάσει και μένα κανείς να εύχεται μπας και δει μια άσπρη μέρα. Μωρέ έτσι όπως το πας «η μέρα εκείνη δεν(;) θ’αργησει».
Άλλη περίπτωση είναι η γκόμενα η νευρασθενικιά. Της φταίει η κοινωνία, οι μπάτσοι, οι δολοφόνοι, τα γουρούνια, τα αρνιά και τα κατσίκια. Γκόμενος πουθενά και τόνοι χοληστερίνης να είναι ο καθημερινός της εφιάλτης.
Είναι και τι κουλές εδώ που να ντρέπεσαι θα έπρεπε, σου λένε, επειδή είχες γκόμενο μπλογκερ λες και το mail του msn εσυ δεν το ζητησες ποτε. Μη σου πω ότι το βαζεις και στο προφίλ.
Ναι, σας αγαπώ αλλά θα τα ακούσετε ένα χεράκι.
Ετερη παρτσακλη κουδουνίστρα πιστεύει ότι ο κόσμος θα αλλάξει μέσα από την τέχνη και σφλομωνει το μπλογκ με ασυνάρτητη αιτία χασμουρητού.
Μη ξεχάσω και την ακτιβιστρια! Να ρωτάει το καλό μου : «πόσο επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις ο ρατσισμός του φύλου;» και να παίρνει κάτι απαντήσεις που τον ξεφτιλίζουνε τον κακομοίρη.
Έχουμε επίσης την καταναλώνω άρα υπάρχω πονεμένη, την γυμνάζομαι προσκυνήστε το είδωλο πονεμένη, την σκύλα που όλο γαβγίζει, την γάτα που όλο νιαουρίζει και ένα πρόβατο παραδόξως εξυπνότερο του μέσου όρου(στο μέσο όρο ανήκω και εγώ μην χαίρεσαι).
Το πλέον πρόσφατο στοιχείο στην ανθρωπολογικού καθαρά ενδιαφέροντος μελέτη μου, είναι ο μασκοφόρος μπλογκερ εκδικητής, που στο μπλογκ του γράφει ότι έχει σκοπό να καταστρέψει όλους τους άλλους και σε όποιον του αφήνει σχόλιο τον βρίζει κανονικά. Πρώτα βέβαια έχει περάσει από όλα τα μπλογκ και έχει αφήσει φρασουλες αγάπης και θαυμασμού ώστε να τραβήξει τα θύματα στην φωλιά του.
Αυτά μάζεψα όλα κι όλα ως αποτέλεσμα της ενδελεχούς διεργασίας που μου έφαγε πάρα μα πάρα πολύ χρόνο έχω να πω.
Απλά για το τέλος θέλω να σχολιασω κάτι πέρα από την πλάκα.
Ποιος είναι αυτός ο μαλάκας που θεωρεί τον εαυτό του κριτή των πάντων και φυσικά κέντρο του κόσμου ώστε να διαδίδει παπαριες για άλλους και να κάνει ηλίθια ban στην κοινότητα μας; Αυτό είναι μια αληθινή περίπτωση που έχει αναφέρει και ο τοβενε και εγώ, ξανά. Θα πρέπει να ξέρει αυτή η τσουΛΙΤΣΑ.COM ότι ο άνθρωποι έχουν ζωή κυρίως εκτός blogs και εκεί μπορεί να αναμετρηθεί στα ίσια με όποιον θέλει αν ποτέ έχει μπει στο κεφάλι του η λέξη αξιοπρέπεια(μη σκιαζεσαι δε λεω να μουτζοπιαστητε, φυματικια).
Αγαπητό μου κατακάθι, αν η φωνή μου φτάνει στο σκοτεινό και ανήλιαγο λαγούμι που έχεις σκάψει, μάθε ότι η λέξη «πουστιά» είναι βρισιά γιατί υπάρχουν ζωύφια σαν και εσένα.
«Κανείς δεν βλέπει το κακό πάνω στον ίδιο του τον εαυτό, αν όμως κάποιος άλλος συμπεριφερθεί κακά, τότε θα το διακρίνει τούτο καθαρά» Σωκρατης.

Δεν αξιζεις ουτε ενα πινακα(αποχαιρετω σε...)

Παραλογα τοσα και τοσα Βρεθηκαμε γιατι ηταν ολα κανονισμενα Φιλιθηκαμε γιατι ειχαμε πιει κατι παραπανω Χορεψαμε γιατι η μουσικη ηταν δυνατη Πηγαμε σαββατοκυριακο στο εξοχικο γιατι σπιτι μου φιλοξενουσα Γνωρισα τους φιλους σου και το μετανιωσες Γνωρισες τους δικους μου και γελουσες Καναμε ερωτα για να μαθουμε ποσο διαφορετικοι ημαστε Εφτασα μπροστα απο μια πορτα και σκεφτηκα να την ανοιξω γιατι ηθελα απλα να δω τι κρυβει πισω της Γυρισα και σε κοιταξα Απλωσα το ενα μου χερι Ηθελες να απλωνα και τα δυο Γυρισες την πλατη και εφυγες Εξαφανιστηκες Να ξερεις την περασα την πορτα εκεινη αλλα θα ηταν ολα πιο ησυχα μεσα μου αν δεν ηξερα πως...
Τρεξαμε πισω απο σαπισμενα ονειρα να φτασουμε μια ευτυχια που το ενα θα γινοταν δυο Υστερα και καθολου αργοτερα Σαφως ανωτερα αλλα και αφελεστατα οντα Διπλα απο μια πενα λιγα τραγουδια ανωδυνα να φωναζουν στα ορια της γελοιοτητας πραγματικα ασημαντες σκεψεις Δεν ειχα ποτε κατι παραπανω απο μενα Εσυ ησουν αρκετα μεγαλη υποθεση αλλα δικια σου υποθεση Να ψαξω αν φταιω τι νοημα θα ειχε Παρολα αυτα το εκανα και τωρα εδω γραφω για αλλη μια φορα αυτοματα να ξορκισω τους δαιμονες Μα ηταν ποτε δυνατον; Αν αναρωτηθουμε ο καθενας για την παρτυ του ισως να φτασουμε καπου Καπου πιο φωτεινα απο σημερα Οι γιορτες εφτασαν ας τις καλοδεχτουμε γιατι τα λαμπιονια ειναι πολλα και μπορει και να μας κανουν ντου!!!

Στοιχειο δευτερο: Χερια

Λόγια συμμετρικά και όμορφα γιατί όταν μιλάς σε ένα ζώο δεν έχει σημασία τι λες αλλά πως το λες. Θα είναι ήσυχο αν το χαϊδέψεις και του μιλήσεις γλυκά ακόμα και αν του λες πόσο ωραία σούπα που θα κάνει το κεφάλι του βραστό.

«Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ. Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει. Μόνο που έχει ένα ελάττωμα: Ξέρει να σκέφτεται.»
Όλοι μιλάμε αυτές τις μέρες. Άλλοι κουραστήκαν πιο νωρίς. Άλλοι πιο αργά. Άλλοι καθόλου. Άλλοι πάλι δεν ασχολήθηκαν. Η μάνα μου θέλει σήμερα να βγει να πάρει τα δώρα των Χριστουγέννων για τα μικρά. Η ζωή συνεχίζεται. Την αγαπώ. Απλά μερικές φορές θα ήθελα να μην μοιάζει τόσο πολύ στην Ντενυ Μαρκορα. Και η ζωή και η μαμα…
«δεν φιλοσοφούμε για να σώσουμε την επανάσταση, αλλά για να σώσουμε την σκέψη μας και την συνοχή μας»
Οι προτάσεις και οι παράγραφοι μου πεθαίνουν γρήγορα. Μικρά σώματα και μικρές ζωές. Νομοτέλεια. Όπως τα έντομα.
"Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πως θα γενούνε τα σκοτάδια φως;"
Δεν σε πολύ νοιάζει. Αρκεί να έχεις και συ την λυχνία σου να βλέπεις πόσα πήρες και πόσους γαμησες. Να χύσεις μπορείς ακόμα; Ε, τότε μπράβο σου ανθρωπάκο!
«Φωτογραφίσανε τον πόνο και έχει χρώμα κίτρινο»
Λυπουμεθα. Τι φιάσκο και αυτό. Αφιερώνουμε στους νεκρούς βίντεο και τραγούδια. Πόσο μοντέρνο στ’αληθεια! Θα κατέβω και εγώ στους δρόμους με αποπληρωμένες δόσεις για νέες εμπειρίες καταναλωτικές. Κρίμα για την βιτρίνα. Κρίμα. Πόσο θα θελα να έχω και ένα και δυο και τρία κινητά! Το τελευταίο κείμενο που μου διάβασες ήταν μια διαφημιστική καταχώρηση από τον κατάλογο του Πλαισίου. Το βρήκα πράγματι ρομαντικό! Μετά έφυγες να ψάξεις άλλους πουτσους. Τι; Σε σοκάρω; Μετά από όλα αυτά που συνέβησαν σε σοκάρω εγώ; Οποία ευχαρίστησης στον ουρανίσκο μας Μοργκανα!
«καταλήγουμε στο να αγαπούμε τους βασανιστές μας επειδή υπάρχουν για να μας βασανίζουν με λογικές μεθόδους βασανιστηρίων. Αυτό φαίνεται τόσο φυσικό από τη στιγμή που δεν παρουσιάζεται τίποτα άλλο...»
Να έρθουν όλα από μόνα τους. Ναι αυτό θα ήθελες. Να σαι κοιμισμένο κομμάτι ανθρώπινο λιγάκι, που να γκρινιάζει για τη ζωή και να βιώνει εμπειρίες faux, σαν τον Πέτρο. Μήπως και συ λοιπόν θες την συνταγή; Για έναν ψεύτικο Κώστα, μια ψεύτικη Γιώτα, έναν ψεύτικο Άρη(σ’αγαπω), μια υπέροχα ψεύτικη θεια στην κουζίνα από κερί.
«Ούτε η επανάσταση ούτε η ανωτερότητά της ακτινοβολούν σήμερα στον κόσμο, αλλά ο μηδενισμός» Μάλλον κάποια πράγματα αρχίζουν να αργοσαλεύουν κάτω από το δέρμα μας.
Γι’αυτό αγαπώ τις ταινίες τρόμου. Τα πορνό επίσης.
Έλα σπίτι μικρό μου και θα σου διαβάσω Ποε και απόψε. Μόνο που εκείνο τον μπαλτά στο συρτάρι, θα τον έχω καλοτροχησμενο.
«Οι υπάλληλοι του δήμου ξεπλένουν το αίμα στην πλατεία των ανθρωποθυσιών». Ένας στο χώμα ναι, αλλά κανείς δεν του μίλησε εκεί στου Μωραΐτη για τον αγώνα. Μόνο για το expansion του w.o.w. Έλα, πάμε για Ντοτα στα Εξάρχεια και ίσως σταθούμε τυχεροί!
«Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.»
Χέρια ματωμένα. Από την μάχη που δώσαμε πάνω από το τελευταίο σορτσάκι Galliano στο Golden Hall.

« [Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου»

Στο σημερινό κείμενο αποδομηθηκαν από τον Ιερόσυλο Πέτρο, οι : Καρυωτάκης Κώστας, Οκτάβιο Πας, Κατερίνα Γώγου, Ναζιμ Χικμετ, Κορνήλιος Καστοριαδης, Τσαρλς Μπουκοφσκι, Μπερτολ Μπρεχτ, Αλμπέρ Καμυ και ουχί ο Πόε…

Στοιχειο πρωτο: Υψος

Αχ πόσο βαριέμαι, να σ’αγαπαω με τον τρόπο που σ’αρεσει. Οι στίχοι είναι ότι μας απέμεινε. Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας. Μαλακίες. Δεν έχουμε χάσει τίποτα. Μπλεγμένα δάχτυλα σαν κλωστές στα πουλόβερ σου. Έχεις φορέσει ποτέ ρούχο φτιαγμένο από τα χέρια της μάνας; My mother was a tailor Στο μυαλό περίεργες αντιδράσεις. Που θα μας βγάλει αυτό το μονοπάτι; Η σχιζοφρένεια είναι το καταφύγιο ή το τέλος μιας λάθος στροφής; Αν είναι να φύγω ας φύγω πρωί στη σωστή εποχή σε λάθος στροφή Άνθρωποι με στολές σκοτώνουν άλλους ανθρώπους και μετά γίνονται μάζα συμπαγής να απωθήσουν την αντίδραση. There was a shooting, police on my back Άλλοι άνθρωποι υποκινούμενοι από το κενό της ζωής τους καταστρέφουν περιουσίες γιατί απλά δεν πιστεύουν στην έννοια της περιουσίας. Αντίδραση, αντίδραση το μονο που θα κανω Τα μηχανήματα καίγονται. Τα μάτια δακρύζουν. Θεατές στον καναπέ everybody is here just sitting round, staring at the ceiling και άλλοι μέσα στην άγνοια χορεύουν και φλερτάρουν μέχρι το πρωί. Ένας φίλος θα κάνει το τεστ την Τετάρτη. Κάνουμε έρωτα ασύδοτα. αν ήσουν κορίτσι θα σε παντρευόμουν θα είχα σωθεί από τα βάσανα αυτού του κόσμου Σεξ συνειδητά και απροφύλαχτα. Im gonna love you till you love me then no more Πως μεταδίδονται τα ιδεώδη; Μα δεν υπάρχουν ιδεώδη. Το ξέρεις αυτό δεν είναι αλήθεια. Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν συνειδήσεις και όσο υπάρχουν συνειδήσεις-έστω και υποταγμένες- θα υπάρχει αξία, αίτιο και αιτιατό, τέχνη, βήματα αποφασιστικά και αποφασισμένα. Η ιστορία των ανθρώπων είμαι μία συνεχής παλινδρόμησις Πες μου λοιπόν τι βλέπεις από εδώ; Να πάμε αλλού μήπως; Θα πάμε έτσι κι αλλιώς. Η εθνική μας μνήμη διαρκεί όσο και οι ειδήσεις των 8μιση. Είναι βαλμένες στο στόμα τηλεοπτικού ήρωα, κουβέντες. Έτσι γιατί είμαι στη γενιά που μεγάλωσε με την ιδιωτική τηλεόραση και δεν με σκιάζει το μέσο καθόλου. Television rules the nation Το χω σιχτιρίσει και το χω αγαπήσει. Όταν αρχίσω να ντρέπομαι σημαίνει ότι έπαψα να αμφιβάλλω. Τόσες φωτογραφίες στο πάτωμα και γω κοιτάζω αυτές στην οθόνη. σ' αυτό το σαλόνι που ο καναπές έχει βουλιάξει βρήκα μια φωτογραφία, εσύ κι εγώ σχεδόν δεκάξιΘα καταναλώσω γιατί έτσι γουστάρω; Ξέρω την απάντηση αλλά είναι μέρες που είμαι τόσο αλαζόνας και θέλω απλά να συνεχίσω να κάνω ότι κάθε βράδυ… Σχέδια για να κατακτήσω τον κόσμο. There'll be no time for fretting No fussing or complaining anymore Είμαι εδώ και βαδίζω προς τα Χριστούγεννα. Αφήνω το πρώτο ψίχουλο στο δρόμο. εγώ που έχω με το τίποτα πονέσεικαι μ' ένα ψίχουλο συνήθισα να ζω Είμαι 174 εκατοστά.I'm glad I held out for somebody like you. I had a tall dark handsome stranger. I've had the devil in disguise

Στο σημερινο κειμενο ακουστηκαν οι Κβητα, Μανος Ελευθεριου, Αντιδραση, Θανος Ανεστοπουλος, Πανος Φαλαρας, Νικος Γκατσος, Heart, The Animals, They Might Be Giants, Daft Punk, Billy MacKenzie, Supergrass

Οι αρκουδες δεν πεφτουν σε χειμέρια...

Έχει ξημερώσει και ακούγονται οι καμπάνες από κάποια ,ευτυχώς όχι και τόσο διπλανή εκκλησία.
Πριν καμιά ώρα γυρίσαμε σπίτι. Φιλοξενώ και τον καλό μου φίλο που είναι φαντάρος-ναι αυτόν που δεν βρήκαμε ακόμα βύσμα και ψάχνουμε και βοήθεια δεχόμαστε και σεξουαλικές χάρες κάνουμε αλλά μόνο κάθε δεύτερη τρίτη 9 με 11.
Η έξοδος του Σαββάτου φυσικά και πάντα είναι χάλια. Γιατί; Μα γιατί είναι όλα πήχτρα και φαντάσου ότι βγήκα κατά τις 2+30. Όλοι οι δρόμοι στο κέντρο κλειστοί και κάτι τέτοιες ώρες χαίρομαι που δεν έχω αυτοκίνητο. Κάτι άλλες ώρες πάλι βλαστημώ τον εαυτό μου που δεν παίρνω ένα. Η παρέα μου έκανε μια ώρα και κάτι να έρθει από Booze το στο Fou.
Τι δουλειά είχα εγώ εκεί; Μα είχε γιορτή ένας φίλος ντε. Άσε που έχει και την πλάκα του με τόσο άκυρα βιντεοκλίπ που βάζει. Καλομοίρα στην ΕΤ1 και Rihana στο star academy της Γαλλίας. Και τα ενδιάμεσα των βίντεο στην οθόνη ένα τεράστιο “DVD United”. Μα τόσο τσιπιδες;
Έρχεται η παρέα από FOU και φεύγουμε για Big. Περνάμε τις γραμμές του τρένου και δυο τρία στενά παρακάτω στρίβουμε αριστερά. Ιερά Οδός και Φαλαισιας.
Διαφήμιση του κάνω τώρα; Δεν βαριέσαι, τουλάχιστον αυτό το αξίζει.
Το αξίζει γιατί είναι ζεστό, με πολύ ξύλο, έχει ευγενικό προσωπικό, έξυπνη διαρρύθμιση και αν είσαι φίλος των τριχωτών βρήκες την φωλιά. Τα κυριότερο όμως είναι ότι ο φίλος Ντιτζει έπαιζε χθες και μας έδωσε τα μυαλά στα χέρια. Τραγούδια τέλη 80ς αρχές 90ς. Από Σαμανθα Φοξ έως Kate Bushκαι από Ραφαέλα Καρά έως Bananarama
Παρεμπιπτόντως, το μαγαζί είναι τρελά φθηνό(ναι κάνω διαφήμιση είναι πλέον εμφανές).
Ξαφνικά στο αυτί μου έρχεται το όνομα… "Rooooooooooooooooooxane”. Γυρνώ και βλέπω στην οθόνη το αντίστοιχο κομμάτι από το Μουλεν Ρουζ. Μετά από λίγο το “All That Jazz” από το Σικάγο!!!
Δεν υπάρχει αυτός ο Ντιτζει! Απλά δεν υπάρχει!
Ξέρεις εσύ πολλά μαγαζιά να τολμούν τέτοιο πρόγραμμα; Όχι θα σου απαντήσω γιατί σίγουρα ότι και να λες πουθενά δεν έχεις συναντήσει κλείσιμο προγράμματος με την αμπιεντ εκτέλεση του «Μια αγάπη μικρή».
Ε, νομίζω ότι μετά την απογοήτευση από το πάρτι της Lifo την Παρασκευή, μια ευχάριστη έκπληξη την χρειαζόμουν.
Χειμώνας λοιπόν στο λαγούμι των αρκούδων.
Μην ψεκάσεις.
Αγάπησε το.

Ένα μεσημέρι στου τηλεκοντρόλ τα μέρη (The Outing Vo.2)

Η μάνα του δειλινού καμπάνα, συνέχισε να απαριθμεί ανθρώπους που δεν απασχολούν την κοινή γνώμη και δεν ασχολείται και η κοινή γνώμη μαζί τους για να με πείσει ότι δεν νοιάζει και κανέναν αυτό που κάνεις στην προσωπική σου ζωή.
Διαφωνώ. Πάντα υπάρχουν κουτσομπόληδες.
Όπως για παράδειγμα χθες το απόγευμα. Γυρνάω σπίτι και παίρνω το πιάτο μου στο χέρι για να φάω μπροστά στην τηλεόραση-κακή συνήθεια να την κόψω πρέπει- που άλλες ώρες δεν βλέπω συχνά γιατί ασχολούμαι με το πισι αν δεν έχω βγει τσάρκα στα πέριξ.
Τα κρατικά είχαν τα δικά τους, δλδη κάτι βραζιλιανοισπανομεξικανικα με ολίγη από ατίθασα νιάτα. Το μαντ την Εύα και μετά θα ερχόταν ο Θέμης. Το ΜΤιΒι καμένα βίντεο σε διαρκές ριπλει. Η Τατιανα ούτε που πήρα χαμπάρι. Το Μεγκα δεν θυμάμαι. Στο Σκαι ούτε πρόλαβα να φτάσω γιατί στο μεταξύ έπεσα πάνω στην Άννα την Δρουζα που είχε δυο τυπακια στο καναπέ και φάσα κάτω στην οθόνη...
«Δεν έχω πάει ποτέ με γυναίκα»-κρίμα δεν ξέρεις τι χάνεις σκέφτηκα και τι να του συμβαίνει του παιδιού τόσο χρονών και ακόμα άπαρτος;
Μετά κατέβηκε η τροφή στο γαστρεντερικο και έδωσε ενέργεια, οπότε εγώ με φουλαρισμένο ντεπόζιτο είδα ότι ένας από τους τύπους είχε πολύ κοκκινωπό μαλλί-βαμμένο;- και ο διπλανός μια φωνουλα-αχουτο, συμπαθέστατο ήταν- και στο κοινό τσουπ…ο Τολης ο Σκουλαριωτης και η Ευαγγελία από την ΟΛΚΕ-αυτή που παντρεύτηκε στην Τήλο, ναι. Οπότε κατάλαβα-αργά κάπως- ότι το θέμα μας είναι…εμείς.
Αλλάζει και η φάσα.
«Είμαι ομοφυλόφιλος και είμαι ευτυχισμένος». Μπράβο σου βρε! Εγώ πάλι είμαι ποδολαγνος(ψέμα ντε) και έχω μια ντουλάπα τίγκα στα Ντακταριν!
«Το έχεις συζητήσει με τους γονείς;» ρωτάει η αδέκαστη Άννα.
«Όχι» απαντά ο κοκκινοτρίχης «Μόνο με την μάνα μου αλλά κάνει σαν να μην το άκουσε».
Εδώ είμαστε. Κοινές προσλαμβάνουσες; Καμία σχέση.
«Ούτε εσύ το συζητάς, έτσι Τολη;» Τι πράγμα; Ο Τολης με την σελίδα στο myspace –ναι την έχω δει γιατί;- να γράφει ότι είναι Bear Lover και Bear Chaser και Bear δεν ξέρω και γω τι άλλο, το έχει κρυφό; Ο Τολης που ξημεροβραδιάζεται στα κανάλια και γενικά τον λες κοινωνικό άτομο έως μαϊντανό; Από ποιον το κρύβεις αγάπη; Μιλάω και γω τώρα θα μου πεις; Το αντιπαρέρχομαι.
Αλλάζω κανάλι γιατί τους βαρέθηκα και περνώ από Αλτερ. Τσουπ… Η Ρανια μιλούσε με ένα πατέρα, νεότατο, ενός 2χρονου παιδιού και προσπαθούσε να καταλάβει-και εμείς μαζί- γιατί αυτός φοβόταν ότι ο γιος θα του βγει αδερφή. Ξέρω και γω τι λέγανε πριν; Μπορεί ο μικρός να κράταγε την πιπίλα πολύ ώρα στο στόμα και να έβγαζε ερωτικούς ήχους όταν του έβαζαν αλοιφές στο ποπουδακι για να μην συγκαεί! Ή μπορεί να έκανε πολύ παρέα με την κουδουνίστρα και ο άμοιρος πατέρας να φοβήθηκε ότι θα επηρεαστεί!
Αυτή η κουβέντα ήταν ακόμα πιο βαρετή και άρχισα το ζαπινγκ –ανάμεσα σε αυτά τα δυο κανάλια, δεν πήγα σε κάτι πιο πχοιοτικο, όχι.
Άννα: «Ο τολης σκουλαριωτης αποκαλύπτει ότι είναι…» Shokin’!
Ρανια: «Φοβάμαι ότι ο ομοφυλόφιλος κουνιάδος μου θα κολλήσει το παιδί μου» ΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!
Άννα : «Οι γονείς μου δεν ξέρουν ότι είμαι ομόφυλος» Προσπερνώ την λέξη και αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο καλύτερος ή τουλάχιστον ο πιο προχω τρόπος για να κάνεις outing. Χαρά που θα πήρε η μάνα του δεν λέγεται. Τρέχοντας θα πήγε στο ζαχαροπλαστείο να πάρει φιντανάκια να κερνάει για τα καλορίζικα.
Ρανια: Διαφημίσεις. Ποια εταιρία πληρώνει για να διαφημιστεί στην Θρασκια άραγε;
Άννα: Διαφημίσεις. Μπράβο συγχρονισμός.
«Μετά τις διαφημίσεις θα ακούσετε τι μας είπε ο οδηγός του Ι.Χ που παρέσυρε τον άτυχο ηθοποιό(αυτό το ατύχημα πραγματικά με στενοχώρησε εχθές παίδες, αλήθεια).
Έκλεισα την τηλεόραση.
Θυμάμαι το τέλος της κουβέντας με την μάνα μου.
«Θα σου πω κάτι τελευταίο και δεν θα σε ξαναενοχλήσω για αυτό το θέμα. Πιστεύω ότι μπορείς να το αλλάξεις. Κάνε μια προσπάθεια».
Ακόμα κρατάει τον λόγο της.
Φαντάζομαι και τα πιστεύω της.

Υ.γ: Ουμπερμασταρντ; Θες σαουντρακ; Πάρε να χεις…
Υ.γ2: Η κυρία Δρουζα-που Λάλας να την πλακώσει εύχομαι- έκανε και την ερώτηση της χρονιάς! «Πως βρίσκεις σύντροφο;» Πως βρίσκεις υπομονή και δεν μου φέρνεις το οτοκιου στο κεφάλι έπρεπε να ρωτήσει αλλά τα ήθελε και αυτονών ο κώλος. Μα πας στη Δρουζα; Πας στη Δρουζα; Ακούς εκεί! Πως βρίσκει σύντροφο! Με την μύτη μαντάμ! Η Ευαγγελία της απάντησε με ένα ειρωνικό γελάκι «Όπως όλοι οι άνθρωποι. Όπως και εσύ»

Η μαμά μου η καλή, καθαρίζει με Roli (The Outing Vol.1)

Πάλι έχω τρελά καλή διάθεση. Τι μου συμβαίνει; Δεν μπορώ άλλο πια. Έχω καταπιεί το χάπι της ευτυχίας και δεν το ξέρω;
Ο Λοστθοτς με λέει πως δεν γράφω πια προσωπικά και εγώ είπα να το αναλύσω σε ποστ γιατί θα μου πάρει χώρο πολύ.
Δεν ξέρω. Μια οι προκλήσεις και το πόσο μου αρέσει να φτιάχνω κασέτες(παλιότερα), σιντις(ακόμα και τώρα) και λίστες στο ραπιντσεαρ(εσχάτως), ήρθε και έδεσε το γλυκό. Αν και νομίζω ότι μέσα στα κείμενα όλων μας, ακόμα και όταν γράφουμε για τον Τριστανο και την Ιζολδη, έχει κομμάτι του πρωινού μας και του μεσημεριού μας και της μέρας μας ολόκληρης. Εδώ να πω και το ορθότατο της αποχής που την έχεις ανάγκη μερικές φορές. Του παιχνιδιού και άλλων άσχετων, άκυρων και χαρούμενων. Μάλλον φταίει ότι ο Πέτρος είναι ακόμα στην εντατική και εγώ έχω αναλάβει την διαχείριση. Δεν είμαι τόσο γοητευτικός-αν ήταν έστω και λίγο εκείνος-, είμαι λιγότερο μαλάκας και έκανα και outing στη μάνα μου που εκείνος δεν ήθελε.
Τι έγινε στο ξεμπρόστιασμα στη Μάνα-παρεμπιπτόντως το έχω κάνει εδώ και 3 εβδομάδες αλλά ξέχασα να το αναφέρω- ρωτάς;
Τι να γίνει;
Τα κλασσικά;
Όχι τα κλασσικά! Εδώ είχαμε να κάνουμε με μια αποκάλυψη. Αυτή δεν είναι μάνα! Είναι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος(όχι της ελληνικής κυβέρνησης, της ελβετικής που είναι και πιο ανοιχτόμυαλοι).
Πέρα από το αρχικό γούρλωμα του ματιού, η συζήτηση κύλησε χαλαρά, χωρίς φωνές και τυμπανοκρουσίες, δίπλα από το τζάκι και μόνο σοκολάτα ζεστή δεν ήπιαμε να λέμε τα διάφορα. Είναι που το χειρίστηκα διπλωματικά. Πρώτα έφερα την συζήτηση σε ένα σημείο ώστε να με ρωτήσει τι κάνω, πως περνώ ερωτικώς και αν θα παντρευτώ. Μετά της είπα ότι έχω σχέσεις με άντρες-πόσους ακριβώς ήθελε να ρωτήσει αλλά το έπαιζε-, μετά έγινε αυτό με τα μάτια που λέγαμε και ρώτησε η Ελληνίδα μαμά: «Τι εννοείς;»
Για να μην μείνει με την απορία της εξήγησα και έπαιξα μετά το καλό μου χαρτί δηλαδή την φράση «…ξέρω ότι αυτό μπορεί να αλλάξει τις σχέσεις μας για πάντα…».
Εδώ αγαπητό μου παιδί μπαίνει υπόγεια το νοούμενο «Είμαι οικονομικά και συναισθηματικά(αυτό παίζει) ανεξάρτητος. Μένω μόνος και μακριά. Είμαι έτοιμος για όλα. Πρόσεξε πως θα το χειριστείς, μητέρα».
Το πιάνει το υπονοούμενο η μμμαμά και σκέφτεται «Κάτσε τώρα γιατί αυτός μπορεί να μας φτύσει κανονικότατα και να τον ξαναδούμε στην κηδεία μας που θα έρθει να με νεκροφιλήσει(χτυπάμε όλοι ξύλο ομαδικά γιατί αγαπώ την μαμά μου μέχρι την τελευταία της σταγόνα και μόνο που το λέω ανατριχιάζω)».
Έτσι και έγινε μια συζήτηση ήρεμη, χωρίς καν ένα βούρκωμα βρε αδερφέ, μια φωνή, ένα κάτι τελοσπαντων! Μου είπε μήπως να προσπαθούσα να το αλλάξω(απορρίφθηκε), να έκανα ξανά σχέση με μια «κοπελίτσα» (δεν είμαι και μελλοντολόγος αλλά δεν το βλέπω να έρχεται), να προσέχω(κλασικό ακόμα και αν έχεις παραμεγαλώσει), πολλά γίνονται(εμένα θα μου πεις; Δεν τα βλέπω;), για έναν τυπά του κοινωνικού της περίγυρου που μεθάει (λέει) και την πέφτει σε όλους τους φίλους του σε δημόσιες εκδηλώσεις(αν μιλάμε για ζωοπανήγυρη, που γίνεται συχνά σε μια κοντινή στην Αθήνα πόλη, τότε είναι λίγο κινκυ) και άλλα επίσης στον ίδιο τόνο σαν να κάναμε κουβέντα για μια αποτυχημένη εξεταστική στο Πανεπιστήμιο. Δηλαδή «δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις αλλά τι να κάνουμε τώρα, να πεθάνουμε;».
Να φανταστείς της είπα ότι περίμενα να το φέρει βαρέως, γιατί έχω ακούσει κάτι εξτριμ αντιδράσεις τύπου «Φύγε από το σπίτι, ανώμαλε» και μου απάντησε με μια ηρεμία : «Σιγά… Κανείς δεν τα κάνει αυτά. Και αυτοί που ακούς δεν είναι έτσι(δεν το έπιασα το τελευταίο αλλά ένιγουει)».Οπότε και εγώ σκεφτόμουν μήπως έχει αρχίσει γιόγκα και την έχει δει ειμαι-παντα-ηρεμη-γιατι-εχω-ευαισθητα-τσακρας ή μήπως μέσα στα χάπια για την χοληστερίνη έχει πέσει και λίγη διαζεπαμη(Βαλιουμ αμόρφωτε άνθρωπε)!
Λάθος σκέψεις φιλαράκι(αυτό που μια γράφω καλιαρντα και την άλλη στρειτ, πολύ με έχει μπερδέψει)! Η γυναίκα είχε σχέδιο!!! Σου λέει θα του την φέρω από αλλού. Με φέρνει λοιπόν στο σημείο όπου την ρωτώ «πως θες να το διαχειριστώ γιατί εσύ ζεις με τον ίδιο κύκλο τόσα χρόνια και σε μια κλειστή κοινωνία» και εννοούσα συγγενείς και λοιπούς και γενικά ότι περιφέρεται και συνδέεται με το πατρικό μου.
Για να μην στα πολυλογώ (που ήδη το κάνω) μου ζήτησε να μην το μάθει κανείς. Ούτε καν τα αδέρφια μου!
«Σύμφωνοι, απλά να ξέρεις ότι δεν μπορώ να κρατήσω επαφές με κανέναν γιατί θα πιέζομαι όταν για παράδειγμα θα με ρωτούν για τις σχέσεις μου ή πότε θα παντρευτώ και τέτοια»
«Δεν είναι ανάγκη να απαντάς και συ» μου γυρίζει η μάνα. «Γιατί να τους δίνεις λογαριασμό;» σαν να μου τα μπέρδευε λιγάκι η δεν-παιρνεις-δεν-δινεις-λογαριασμο μανα
«Ρωτάει κανείς γιατί δεν παντρεύτηκε ο θειος σου ο Τάδε;» ποιος;
«Γιατί δεν παντρεύεται ο Νίκος της Καιτης;» έλα μου;

(συνεχίζεται… γιατί κουράστηκα…)

Domestic Violence

Από αυτό εδώ το παράθυρο πολλά μπορεί να δει κανείς. Κυρίως όμως τους «φάτσα κάρτα», δηλαδή τις δυο διπλανές μεζονέτες.
Είμαι στη δουλειά. Βόρεια προάστια. Οικογενειακές περιοχές. Μεγάλα σπίτια με αυλές. Δέντρα. Γρασίδι. Εδώ και κάποιες μέρες γέμισαν και φωτάκια και στολίδια. Όλα καλά στα προάστια. Όλα ήσυχα… Ώσπου την σιγή να διαλύσει μια φωνή. Απόγνωσης.
Όπως εκείνο το πρωί πριν από μήνες. Μια φωνή γυναίκας. Μεγάλης ηλικίας. Τρέξανε όσοι άκουσαν στα παράθυρα. Φασαρία από το απέναντι σπίτι. Κίνηση πίσω από τις μισοτραβηγμένες κουρτίνες. Η φωνή γίνεται ουρλιαχτό. Μια ακόμα γυναικεία την συνοδεύει. Κρατάει παρόμοιο τόνο. Που και που πετάγεται και μια άλλη μπάσα φωνή. Αντρική. Κοφτά. Απότομα.
Γρήγορα εμφανίζεται αστυνομία. Ούτε που κατάλαβε κανείς από πού. Χτυπάνε τις πόρτες. Τους ανοίγει μια κυρία γύρω στα 65 με κοντά μαλλιά. Σπασμένη φωνή αυτή την φορά. Τα όργανα της τάξης μπαίνουν στο σπίτι. Θα επιτελέσουν το καθήκον τους.
Μετά από λίγο οι φωνές λιγοστεύουν. Δεν εξαφανίζονται. Αρχίζουν σκαμπανεβάσματα έντασης. Ξαφνικά μια έκρηξη ντεσιμπέλ τρομάζει το «κοινό». Ένας ξερός ήχος και μετά τίποτα.
«Τι έγινε; Γιατί σταμάτησαν;» ρωτάει η Έλενα.
«Μαλάκα, γουστάρω!!! Πετάγεται ο Μιχάλης.
Μια από τις πόρτες απέναντι ανοίγει. Δυο αστυνομικοί . Τραβάνε έναν άντρα, αίμα να τρέχει από το κεφάλι του και μώλωπες στο πρόσωπο. Τον βάζουν στο περιπολικό. Δεν κοιτάει το σπίτι πριν μπει μέσα στο αυτοκίνητο. Ούτε από κανένα παράθυρο του σπιτιού ξεπροβάλει καμιά μορφή να τους δει που απομακρύνονται.
Fade out.
Στη δουλειά αναφερόμασταν σε αυτούς με τις φράσεις «ο τύπος με το βαρύ το χέρι» και «η γυναίκα του που τις άρπαξε». Η 65αρα ήταν «η δύσμοιρη η μάνα-αν είναι μάνα του ή μάνα της ακόμα δεν ξέρω-, τι έχει τραβήξει και αυτή;».
Σε κάποια φάση είχαμε δει και ένα πωλητήριο στην αυλόπορτα. Βγήκε μετά από λίγο.
Τώρα, μετά από τόσο καιρό, μια γυναίκα είναι στο μπαλκόνι και κρεμάει μια σειρά αστεράκια που συνδέονται με ένα καλώδιο, στα κάγκελα του σπιτιού. Σε λίγο βγαίνει και ο άντρας του περιπολικού. Είναι από πίσω της και την αγκαλιάζει από την μέση. Την φιλάει στο λαιμό και κάτι τις ψιθυρίζει. Εκείνη χαμογελάει. Από το εσωτερικό του σπιτιού ακούγεται μια φωνή. Η μάνα βγαίνει έξω και κρατάει ένα πιάτο. Μάλλον έχει γλυκά. Η γυναίκα παίρνει ένα, δαγκώνει μια μπουκιά και μετά ταΐζει το υπόλοιπο στον άντρα. Η μάνα χαμογελάει. Ο άντρας λέει κάτι και γελάνε όλοι μαζί. Δεν είναι πραγματικά χαριτωμένοι;
Fade out, again…
Η ιστορία είναι αληθινή.