Να ψήλωνα λιγακι...

Να σηκωθούμε στις μύτες των ποδιών μας απόψε. Πίσω από ένα παράθυρο με φως. Να κοιτάξουμε μέσα και δακρύζοντας να ζηλέψουμε την ευτυχία των άλλων. Να πάμε μαζί. Να σου δείξω όσο είναι ακόμα νωρίς. Μήπως και μπορέσουμε να αντιγράψουμε. Σε αυτή τη ζωή που ο κλέφτης ανταμείβεται με αναγνώριση. Να δούμε πως μιλάνε οι ερωτευμένοι. Πως αγκαλιάζονται. Πως συγχωρούν. Έπειτα σπίτι να βρούμε σαν το δικό τους. Μια γειτονία ίδια. Ήσυχη. Με οικογένειες νηφάλιες. Σαν και αυτή που ποτέ δεν θα φτιάξουμε. Στα σίγουρα όμως πάλι θα κάτσουμε κι απόψε. Εγώ μπροστά στην τηλεόραση και συ μέσα να διαβάζεις. Θα σε ρωτήσω αν πεινάς και θα μου πεις να παραγγείλουμε κάτι. Θα φάμε και θα κοιμηθούμε. Στην αρχή αγκαλιασμένοι. Μετά πλάτη με πλάτη. Αύριο θα έρθει η μάνα μου για κάτι εξετάσεις. Να μαζέψεις τα πράγματα σου, θα σου πω. Θα το κάνεις. Σύντομα και αμίλητος. Θα ρθω από το σπίτι σου το απόγευμα. Μετά την δουλειά. Θα πω στη μάνα μου ότι πάω για καφέ. Θα πηδηχτούμε στα γρήγορα. Όταν θα ντύνομαι θα στήσουμε ένα γερο καυγά. Θες μια άλλη ζωή και γω δεν στην δίνω. Θες έναν άλλο άνθρωπο που εγώ δεν είμαι. Μα θα συμβιβαστείς γιατί απλά φοβάσαι να μείνεις μόνος. Και γω την δύναμη δεν έχω μήτε να σου πω φύγε μήτε να αλλάξω. Λυπάμαι, μα δεν σ’αγαπαω τόσο. Μόνο να σηκωθώ στις μύτες μπορώ. Πίσω από ένα παράθυρο με φως. Να γκρινιάζω και να καταριέμαι. Ένας μικρός άνθρωπος. Να στο δείξω όσο ακόμα είναι νωρίς. Μήπως μπορέσουμε κι αντιγράψουμε. Την αλήθεια των άλλων. Μήπως μπορέσεις να με σώσεις. Μήπως μπορέσω να σωθώ. Εγώ. Ένας άνθρωπος μικρός. Να ψήλωνα λιγάκι.