Να ψήλωνα λιγακι...

Να σηκωθούμε στις μύτες των ποδιών μας απόψε. Πίσω από ένα παράθυρο με φως. Να κοιτάξουμε μέσα και δακρύζοντας να ζηλέψουμε την ευτυχία των άλλων. Να πάμε μαζί. Να σου δείξω όσο είναι ακόμα νωρίς. Μήπως και μπορέσουμε να αντιγράψουμε. Σε αυτή τη ζωή που ο κλέφτης ανταμείβεται με αναγνώριση. Να δούμε πως μιλάνε οι ερωτευμένοι. Πως αγκαλιάζονται. Πως συγχωρούν. Έπειτα σπίτι να βρούμε σαν το δικό τους. Μια γειτονία ίδια. Ήσυχη. Με οικογένειες νηφάλιες. Σαν και αυτή που ποτέ δεν θα φτιάξουμε. Στα σίγουρα όμως πάλι θα κάτσουμε κι απόψε. Εγώ μπροστά στην τηλεόραση και συ μέσα να διαβάζεις. Θα σε ρωτήσω αν πεινάς και θα μου πεις να παραγγείλουμε κάτι. Θα φάμε και θα κοιμηθούμε. Στην αρχή αγκαλιασμένοι. Μετά πλάτη με πλάτη. Αύριο θα έρθει η μάνα μου για κάτι εξετάσεις. Να μαζέψεις τα πράγματα σου, θα σου πω. Θα το κάνεις. Σύντομα και αμίλητος. Θα ρθω από το σπίτι σου το απόγευμα. Μετά την δουλειά. Θα πω στη μάνα μου ότι πάω για καφέ. Θα πηδηχτούμε στα γρήγορα. Όταν θα ντύνομαι θα στήσουμε ένα γερο καυγά. Θες μια άλλη ζωή και γω δεν στην δίνω. Θες έναν άλλο άνθρωπο που εγώ δεν είμαι. Μα θα συμβιβαστείς γιατί απλά φοβάσαι να μείνεις μόνος. Και γω την δύναμη δεν έχω μήτε να σου πω φύγε μήτε να αλλάξω. Λυπάμαι, μα δεν σ’αγαπαω τόσο. Μόνο να σηκωθώ στις μύτες μπορώ. Πίσω από ένα παράθυρο με φως. Να γκρινιάζω και να καταριέμαι. Ένας μικρός άνθρωπος. Να στο δείξω όσο ακόμα είναι νωρίς. Μήπως μπορέσουμε κι αντιγράψουμε. Την αλήθεια των άλλων. Μήπως μπορέσεις να με σώσεις. Μήπως μπορέσω να σωθώ. Εγώ. Ένας άνθρωπος μικρός. Να ψήλωνα λιγάκι.

Συνάντηση

Ξέχασα. Έπεσα πάνω σου. Έχω ανάγκη από την άλλη αγάπη. Την Ψεύτικη. Που την ντύνεται η κάψα κάποια βράδια. Που τελειώνει όταν ξυπνήσει ένας από τους δυο και ντυθεί. Που δεν ήξερα που να την βρω στα μικράτα μου. Που τόλμησα ο αχρείος να σκεφτώ πως με οδηγεί στην ποίηση. Που δεν φέρνει ευτυχία. Φέρνει δάκρυα. Λυτρωτικά. Που δεν την θυμάσαι πια. Γιατί και συ ξέχασες . Έπεσες πάνω μου. Μα δεν είχες ανάγκη την ίδια αγάπη. Ζητιάνευες αλήθεια. Αυτή που βλέπεις στα μάτια των φίλων. Στο καλωσόρισμα του σκυλού σου. Στα χέρια της μάνας σου. Στη σιωπή του πατέρα σου. Στο πρόσωπο του. Σε κάποιον που του μοιάζει. Σε μένα. Αφού κι οι δυο το ίδιο πράγμα δεν ζητάμε, μη με κερνάς άλλο ποτό… Απόψε είπα ότι ήταν να πω, είδα ότι ήταν να δω, ήπια ότι ήταν να πιω από σένα…

Φυλακιο

Αισθάνθηκα να σαλεύει κάτι πάνω μου. Ανάμεσα στα πόδια μου. Ήθελα να πέσω πάνω του και να του σκίσω τα ρούχα. Καιγόμουν. Ήμασταν σε ένα φυλάκιο. Αυτός καινούργιος. Εγώ παλιός. Πέρασε από μπροστά μου με το κολλητό του μαύρο φανελάκι. Από κάτω ένα σλιπ. Μέσα σε αυτό να ασφυκτιά το μέγεθος του. Οι γλουτοί στητοί και περήφανοι. Φανταζόμουν τον σφικτήρα του πρωκτού του να αδημονεί. Για μένα. Με κοίταξε ανυποψίαστος. Δεν χαμογέλασε. Ευτυχώς. Οι πλάτες του είχαν σταγόνες ιδρώτα. Καυτή μέρα. Σίγουρα. Μπήκε στα ντους. Φαντασιωθηκα. Έτρεξα στο κρεβάτι να κρύψω τη στύση μου. Έκλεισα τα μάτια. Είδα τα ρούχα του κρεμασμένα. Υδρατμοί. Μύρισα. Ήμουν εκεί. Γύρισε και με κοίταξε. Άπλωσα το χέρι και χάιδεψα το στήθος του. Τόσο απαλό. Έσκυψα και το δάγκωσα. Με έσπρωξε στον τοίχο και με έγδυσε γρήγορα και βιαία. Όταν έβγαλε τα πάντα με πήρε στο στόμα του. Τελείωσα για πρώτη φορά. Τον γύρισα. Και τον πήρα έτσι όρθια χωρίς καμία αντίρρηση. Τελείωσα ξανά. Ήμουν στο κρεβάτι μου. Μπήκε στο θάλαμο. Έβγαλε την πετσέτα. Αυτή την φορά δεν φαντασιωνομουν. Ήταν αληθινό. Λίγα εκατοστά από τα μάτια μου. Χαϊδευόταν. Ήξερε ότι δεν κοιμόμουν. Δεν έκανα τίποτα. Αυτός αυνανιστικέ. Πήρε το σπέρμα του στα δάχτυλα του και το γεύτηκε

Γραφή

Τι αφορά η γραφή μας εδώ; Ποιον; Πρωτίστως εμάς. Ύστερα όλους. Αναρωτιέστε γιατί ο καθένας γράφει ότι του κατέβει. Ότι σκέφτεται και αισθάνεται θα πω εγώ. Αναρωτιέστε τι σας αφορά. Μην συμμετέχεις θα πω εγώ. Άλλαξε κανάλι. Που λένε και για την τηλεόραση. Αν τα προσωπικά ιστολογία ήταν τόσο άχρηστα, δεν θα τα χρησιμοποιούσε κανείς. Ας σκεφτούμε όμως πρώτα γιατί τα γράφει κάποιος. Βασικά γιατί ελπίζει να επικοινωνήσει με ανθρώπους που πιστεύουν τα ίδια πράγματα. Η ανωνυμία θα επιτρέψει την πλήρη απελευθέρωση. Αν νομίζετε ότι είναι πλασματική θα συμφωνήσω. Αλλά είναι και αυτό κάτι. Σίγουρα κάτι που θα οδηγήσει στην πραγματική απελευθέρωση. Ακόμα και αν κανένας δεν σε διαβάσει, εσύ νιώθεις σαν να το μοιράζεσαι. Φυσικά και υπάρχουν και φίλοι. Αλλά πόσα να αντέξουν και αυτοί. Άσε που πολλά πράγματα ούτε σε φίλους δεν θα τα έλεγες. Καλώς ή κακώς. Πριν κατηγορήσουμε τα ιστολογια και του χρήστες, ας σκεφτούμε πόσοι άνθρωποι γύρω μας έχουν βρει μια σχέση μέσω διαδικτυου. Μια πραγματική σχέση. Όλα αλλάζουν και δεν είμαστε έξω από αυτά. Και εμείς συμβάλλαμε και συνεχίζουμε να συμβάλλουμε. Είμαστε μια μονάδα μέσα στους αριθμούς επισκεπτών που αναγράφουν οι διάφορες σελίδες στην εισαγωγή τους. Σκέψου το.

Glad

Χαίρεται και φλεγόμενος αποσύρεται.

Σαφέστατα ανήμπορος.

Μπροστά μας ξένος.

Δεν γνωρίζει όρια στις πράξεις μα όρια στις λέξεις.

Φοβούμενος.

Αλαλαγμοί και σιωπές στο ίδιο στόμα.

Πόσο ακόμα;

Πόσο περισσότερο;

Αναγκαία συνθήκη.

Αφροδισιακά φαγιά της περιοχής σας απλωμένα κατά μήκος της ιστορίας σας.

Αν δεν με καταλαβαίνεις στείλε μου.

Θα σε αφήσω να με γλύψεις , ίσως και περισσότερα.

Ο τελευταίος άνθρωπος που αγάπησα ήταν γυναίκα αλλά έγλυφε καλύτερα από ότι περίμενα.

Τώρα θα κοιτάζω στις γωνίες σου για ψήγματα ερωτισμού και επιτυχώς καταπατιθεντος εγωισμού.

Τα λέμε όταν γίνουμε και οι δυο μας ανθρωποι.