Πως του ζητάς τ' ανθρώπου να παλέψει;

Η ζωή μας είναι ότι φανταστεί ο καθένας.
Πουτάνα. Μάγισσα. Αγια. Τραγούδι όμορφο μα λυπημένο.

Φιλοσοφώντας , γεννάμε στο μυαλό, το μικρό, τέτοιους στοχασμούς, όλοι μας. Το γονίδιο το αρχαϊκό, σκέφτομαι, φταίει. Κάτι κρατάμε, μάλλον, ακόμα μέσα μας. Μόνο που πια, όσο να θέλω και όσο να θες, να κάτσουμε να συλλογιστούμε τα γύρω μας γενόμενα, δεν είναι το σύνηθες.
Δούλους δεν έχω να μου φτιάχνουν το φαΐ. Μητε και δούλους να μου φέρνουνε τα ρούχα. Δεν έχω δούλους να περάσουνε το σπίτι ένα χεράκι. Έχω δουλειά. Με ωράριο. Σταθερό εγώ. Άλλος μπορεί όχι. Άλλος μπορεί να έχει και δεύτερη δουλειά. Άλλος να κάνει τρίτη. Άλλος , στα 25 του, γραμμάτια να ξεχρεώνει. Άλλος να ταΐζει οικογένεια, γονείς. Πως του ζητάς τ' ανθρώπου να παλέψει; Πως του ζητάς να μην ανοίξει τηλεόραση; Να βγει έξω; Να δει θεάματα που την ψυχή οδηγούν σε ψηλότερα σκαλοπάτια; Με τι λεφτά; Με πόσο χρόνο; Με αδειανό στομάχι;

Το σύστημα ήταν έξυπνο από την αρχή του. Έφτιαξε τα πάντα εν σοφία. Αυτό το ξέρουμε. Και τις ρωγμές του πως θα κλείσει γλύφοντας ‘τες, ξέρουμε. Γιατί τα βλέπουμε όλα μέσα από τα μάτια του. Μέρος του και εχθροί του. Κύτταρα. Που ίσως, κάποια μέρα ,χάσουν τον έλεγχο του πολλαπλασιασμού τους και την διαφοροποίηση τους , και μετατραπούν σε καρκίνο.

Λοιπόν;
Τι διαλέγεις;
Το μπλε ή το κόκκινο χάπι;

Ίσως να μην αποφασίσουμε ποτέ…

Υγ: Σχεδόν άσχετα με το παραπάνω κείμενο, καθώς έψαχνα για ένα κόκκινο ρόλοι που θέλω να αγοράσω, έπεσα πάνω στο λήμμα που ακολουθεί…

"Redwatch - Wikipedia, the free encyclopedia

Redwatch is a British neo-Nazi website that publishes photographs and personal information of alleged left-wing and anti-fascist activists" ...

…και μπήκα στο website

…και δεν ξέρω τι άλλο να πω πια

...μοναχα πως φοβαμαι που βλεπω καθε μερα την καταντια μας

Πες το με ενα PC (The Outing Vol.3)

Ένας απλός και σίγουρος τρόπος για να κάνετε το ξεμπρόστιασμα σας στην δουλειά σας είναι ο κάτωθι.
Παίρνετε τον σκληρό σας δίσκο, αυτόν με όλα τα πρόστυχα σας video, όπως τσόντες, σπιτικά βιντεακια-όποιοι έχουν κάψα θα τραβήξουν δικά τους-, τις φωτογραφίες από τις διακοπές με τον γκόμενο, φωτογραφίες από strip show, drug show, την δισκογραφία της Αμαντα Ληρ, τον φάκελο με όλες τις διασκευές του I Will Survive, το σκαναρισμενο αντίγραφο της άδειας γάμου στο Άμστερνταμ, όλα τα PDF του Screw και του Tom of Finland.
Τον συνδέετε με τον υπολογιστή του γραφείου και περιμένετε να πάρει back up η κεντρική μονάδα.
Έρχεται την αμέσως επόμενη Δευτέρα ο τεχνικός των Η/Υ και σας τραγουδάει με νόημα…

“Να,να …survive…να να survive”

Στην χειρότερη των περιπτώσεων, το αφεντικό, που είναι ψηφοφόρος του ΛΑΟΣ, το μαθαίνει και σας απολύει.
Στην καλύτερη σας την πέφτει ο τεχνικός.
Αν είναι παιδαράς την έχεις “σακουλευτεί”.
Στην περίπτωση μου είναι ίδιος ο Πάγκαλος!!!

Σκοτεινή Μητέρα

Το ζευγάρι ήταν εκεί.
Πίσω από το τζάμι, ο Ρομπερτ , προσπαθούσε να συγκρατήσει τον θυμό του. Έσφιγγε τις γροθιές του και κατέβαλλε προσπάθεια να ακούσει τον μεταφραστή του.
«Τους ρωτάει ποιος τους είπε για τα διαμάντια», του ψιθύρισε.
Το αστυνομικό τμήμα στο Μπενιαπουκούρ, ήταν από τα ελάχιστα που διέθεταν αίθουσα ανακρίσεων με τζάμι διπλής όψης. Στο δρόμο και η αστυνομία, για τον εκσυγχρονισμό μιας Ινδίας που κοιμόταν ακόμα τον ύπνο που της επέβαλλαν οι δεισιδαιμονίες των ιθαγενών της.
Σε αυτή την χώρα του ενός δισεκατομμυρίου κατοίκων, είχε έρθει ο Ρόμπερτ Λούζακ με την γυναίκα του και τον μικρό Σέτα. Σε αυτή την χώρα, σαν βελόνα στα άχυρα, έψαχνε τον Ντας, τον μεγάλο ποιητή που είχε εξαφανιστεί και όλοι τον θεωρούσαν νεκρό εδώ και 7 χρόνια. Κανείς δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε να πει, που βρισκόταν. Ίσως να μην ήθελε και ο ίδιος να βρεθεί. Αν ήταν ακόμα ζωντανός.
Αλλά κανείς στον κόσμο δεν μπορούσε να κρυφτεί για πολύ καιρό από τον κύριο Λουζακ. Έφερε τούμπα όλη την Καλκούτα και τελικά τον εντόπισε. Να σαπίζει, ασθμαίνοντας τις τελευταίες του ανάσες, από την λέπρα, σε ένα κρυμμένο ναό της Θεάς κοντά στο λιμάνι.
«Πόσο απουκριστικα όμορφα δένουν όλα», ψέλλισε.
«Πως είπατε;», ρώτησε ο μεταφραστής.
«Τίποτα…τίποτα»,είπε σκύβοντας το κεφάλι.
«Πείτε μου σας παρακαλώ, τι λένε».
Το βλέμμα του σηκώθηκε ξανά και καρφώθηκε με μίσος στο αντρόγυνο που βρισκόταν μέσα στην αίθουσα.
«Κάθε νύχτα βλέπαμε το ίδιο όνειρο», είπε ο άντρας.
«Δεν φταίμε εμείς, σας τ’ ορκίζομαι» πετάχτηκε η γυναίκα και πριν καλά καλά τελειώσει την φράση της, ο σύντροφος της την κοίταξε αγριεμένος, και αυτή μαζεύτηκε ξανά στην μεταλλική καρέκλα.
Ήταν όμορφη. Μέσα στο μπεζ παντελόνι της και το άσπρο πουκάμισο, ήταν απλά όμορφη. Έδειχνε σαν να μοιράζεται τα ρούχα με τον άντρα της. Φορούσε ακριβώς τα ίδια, μόνο που εκείνος δεν είχε σηκωμένα τα ρεβέρ του. Ήταν ψηλότερος απ’ αυτή και ακόμα πιο όμορφος.
Στο μυαλό του Ρομπερτ ήρθαν μνήμες από ιστορίες που ‘χε ακούσει για τελετές που υπόσχονται αιώνια νεότητα και ομορφιά, αν θυσιάσεις ένα μωρό και φας την καρδιά του. Απομάκρυνε αμέσως αυτές τις εικόνες από το κεφάλι του. Άλλωστε ο Σέτα είχε ακόμα την καρδούλα του. Παρόλα αυτά υπέκυψε από το «τραύμα στην κοιλιακή χώρα», όπως τον ενημέρωσε ο ιατροδικαστής, λίγη ώρα πριν.
Στην κοιλιά ενός μωρού παιδιού λοιπόν, μόλις 15 μηνών, έψαχναν αυτά τα δυο κτήνη, για λίγα πετράδια. Έτσι τους έλεγε στα όνειρα τους εκείνη.
«Ποια είναι εκείνη;» ρώτησε ένας φανερά εκνευρισμένος αστυνομικός.
«Η φοβερή Κάλι, η «Σκοτεινή Μητέρα», η Θεά του Χρόνου, της Μεταμόρφωσης και της Καταστροφής» απάντησε ο άντρας, σχεδόν περήφανος και η γυναίκα δίπλα του ξέσπασε σε κλάματα.

Βασισμενο στο βιβλιο του Dan Simmons "Το τραγουδι της Κάλι"