Τάκα, τάκα, τάκα, τάκα, τάκα, τά !!!

Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι το γνωστό( ; ) μουσικό ρεύμα homoerotic bubble gum pop ή gay garage rock ή gaycore, έχει ακόμα ένα αριστοτέχνημα (!) να μετράει στους κόλπους του.
Τώρα λοιπόν που σας διαφώτισα, πετάξτε τα cd των Erasure, των Pet Shop Boys, των Smiths, των Στέρεο Νόβα, της KD Lang.
Σπαστε τα αλμπουμ της Βίσση, της Βανδη και της αντζυ Σαμίου και κρατήστε μόνο το “Αφρικανέ, Αφρικανέ” της Σαρρη και τους Hunx & His Punx.
Δες βίντεο κλιπ και αναρωτήσου αν θα ερχόταν ποτέ εδώ, αν θα έπαιζε ποτέ στο Mad.
Έχω κέφι και το μεταδίδω.

Ζήτω ο Τερυ Χρυσός!!!

Το παιδί και το σκυλί...

Θα σου μιλήσω για μένα.
Όχι σε σένα το συγκεκριμένο αλλά σε όλους εσάς εκεί. Πίσω από αυτή την οθόνη.
Θα σου μιλήσω για μένα.
Παιδί ακόμα. Φοράω τώρα που καλοκαιριάζει κοντά παντελονάκια, πάνω από αυτά τα πόδια που έχουν διαβεί πόλεις και χωριά στα 30 μου χρόνια.
Πολλά χιλιόμετρα. Όχι εκδρομές. Περπάτημα. Ζωή. Στα στενά και τις μεγάλες λεωφόρους.
Εγνατία. Παπαφη. Τσιμισκη. Μητροπόλεως. Ηρακλείου. Πατησιών. Αγίων Πάντων. Κωνσταντινουπόλεως. Πολυτεχνείου. Κουμα. Αβαντων. Πορταρα. Γεροκωστοπουλου. Δωδώνης. Σίφνου. Ανώνυμες οδοί στα χωριά.
Τόσα σπίτια που έμεινα. Τόσα βλέμματα.
Βλέμματα του “καλώς όρισες” και του αντίο. Της συμπάθειας και του φόβου. Της κατανόησης και της αδιαφορίας. Της αγάπης.
Εσχάτως κατόρθωσα να διακρίνω και αυτά του χρόνου.
Τα βλέμματα του χρόνου.
Υποτιμητικές ματιές. Του νικητή προς τον ηττημένο.
Αποδέχομαι νωρίς το “φθαρτό” μου. Ξέρω καλά. Από κοντά το χω παρατηρήσει. Αθανασία δεν θα βρω εγώ. Τόσοι και τόσοι άλλοι δεν κατάφεραν ούτε κουβέντα να της πιάσουν. “Βασιλιάδες, ποιητές…”, “διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές”.
Άλλωστε ο μοναδικός δρόμος προς την Αθανασία, λέει ο Freud αλλά και ο Πλάτωνας , είναι τα παιδιά. Εγώ παιδιά που να βρω; Ακόμα και κείνη η γραμμή στο χέρι που μου δείχνε , τάχα, πως ένα γιο θα έκανα, έχει αρχίσει να σβήνει.
Όχι, δεν θέλω παιδί. Όχι.
Σου είπα και στην αρχή. Εγώ παιδί ακόμα, πώς να φροντίσω άλλο ένα;
Εκτός και αν με βοηθήσει.
Ναι, αυτός είναι φτιαγμένος για γονιός. Στοργικός, προστατευτικός, ζεστός, άγγελος.
Μα νομίζω θα ζήλευα. Ναι. Έτσι νομίζω.
Θα ζήλευα.
Γιατί το έργο θα ‘χε καινούργιο πρωταγωνιστή. Όχι εμένα πια, τον εγωιστή.

“Μην παίξεις ποτέ πλάι σε παιδί και σκυλί, γιατί θα σου κλέψουν την παράσταση”

Μια φωνη...

Αχ αυτή η φωνή…
Πόσες φορές και σε πόσα ποστ και σχόλια την έχω μνημονεύσει; Πάρα πολλά. Ήρθε η ώρα να την δω ζωντανά λοιπόν.
Και την είδα! Στο Metropolis Stage, στην Πανεπιστήμιου.
Αρχικά είχε συμφωνήσει για τις Παρασκευές της Άνοιξης αλλά λόγω χαμού και πανικού από κρατήσεις (ο Basnia ξέρει) της δόθηκε και το Σάββατο.
Τότε σκάσαμε μύτη και εμείς.
Μετά από καθυστέρηση σχεδόν 3 ωρών, ξεκίνησε με το “Σ’εχω βρει και σε χάνω”.
Είπε δικά της καινούργια και παλιά, Λεοναρντ Κοεν(Everybody Knows), Μάλαμα (Το γράμμα), Αρβανιτακη(Τα κορμιά και τα μαχαίρια), Πασπαλα (Δεν Έχει Ταξί), Κραουνακη(Το σύστημα), Χατζιδακι (Η Μαριάνθη των ανέμων), Depeche Mode(Personal Jesus) και αν έχεις τον Θεό σου, Antony and the Johnsons(Hope There’s Someone)!!!
Πολύ ωραία στημένο πρόγραμμα , από τον στιχουργό της, ζεστός χώρος, πολύ καλός ήχος και το χειρότερο σέρβις που έχω δει ποτέ.
Έχω τραβήξει βίντεο από όλη σχεδόν τη βραδιά αλλά είναι πολύ μεγάλα για να τα ανεβάσω. Αποφάσισα όμως να προσπαθήσω να ανεβάσω ένα μικρό.
Το πρόγραμμα έκλεισε με το “Αλεξάνδρας”.
Το ότι μετά καταλήξαμε στο Vitamina(στο ποιο;) και στο Fou, είναι από αυτά που ο κολλητός θα έλεγε : «Ποτέ ξανά όμως!!!»
Πόσες φορές δεν το είπα και εγώ το ποτέ;

Γαμημένη ευαισθησία!

Αργά τις νύχτες φωνάζω στη μάνα μου να έρθει να με σκεπάσει. Δίπλα μου είναι ένα άλλο πρόσωπο που δεν μ’ακουει γιατί κοιμάται πιο βαθιά από μένα. Κοιμάται μ’αυτόν τον ύπνο που τον λένε έρωτα. Τον βαθύ τον ύπνο. Της πλάνης μας νανούρισμα.
Αργά τις νύχτες τινάζει αυτός ο διπλανός τα σκεπάσματα από πάνω του. Ξανά τα βάζω στη θέση τους. Μοιάζω εγώ να του χαρίζω αυτόν εδώ τον ύπνο, που σαν βγει να πει τις λέξεις του τις πρώτες ο ήλιος γίνεται μέθη. Για το κορμί. Για την αύρα. Για τα χρόνια που τρέχοντας φεύγουν.
Όρθιος ξαφνικά και γυμνός. Ντρέπομαι. Κοιτάω πίσω από τον ώμο μου. Στην πόρτα εκείνη. Με χαιρετάει και βουρκώνω. Δεν ξέρω γιατί αλλά στην αγάπη σου μάνα ήμουν αδύναμος να πω ένα ευχαριστώ. Γιατί βουρκώνω; Γιατί;
Μη φύγεις ποτέ. Να γαμηθούν οι έρωτες.
Μη φύγεις ποτέ. Σκοτώνω για να ζήσεις. Αν χρειαστεί σκοτώνω.
Δεν έχω κάνει τελικά τίποτα για σένα. Τίποτα ουσιαστικό. Εσύ όμως μονάχα θα μου πεις «Μα τι λες καρδούλα μου; Δεν θέλω τίποτα. Είσαι το παιδάκι μου».

Υγ: Τώρα αυτό ήταν άσχετο. Εγώ για αλλού ξεκίνησα και κατέληξα στο γραφείο έτοιμος να κλάψω. Τελικά η αυτοματική γραφή είναι βάλσαμο και αποκάλυψη. Θα πάρω τη μάνα μου τηλέφωνο. Μάλλον έχω καιρό να της πω «σ’αγαπω».
Υγ2: Όχι δεν έχει κανένα πρόβλημα υγείας. Έτσι μου βγήκε η σκέψη ότι μπορεί ανα πασα στιγμή να γίνει κάτι και να μην έχω προλάβει να της πω τι σημαίνει για μένα.
Ουφ, πρωί πρωί…γαμημένες ευαισθησίες…
Υγ3: Το τραγούδι που ακολουθεί είναι κάτι που έδειξα στον κύριο που κοιμάται δίπλα μου και το αγάπησε. Αληθινά…

Η Γυναικα του Λωτ

Οι μέρες είναι μουντές. Χαζεύω έξω από το παράθυρο. Ψάχνω τον Ήλιο που δυναμώνει να τον αγριοκοιτάξω. Μπας και μας χαρίσει λίγη δροσιά ακόμα. Τόση ζέστη και τόση ένταση. Πράγματα που συμβαίνουν. Άσχημα. Καλά. Σημαντικά. Ασήμαντα.
Θα κάνουμε κάτι για όλα αυτά; Θα προχωρήσουμε; Ναι. Θα προχωρήσουμε γιατί δεν μας παίρνει στιγμή να κοντοσταθούμε και να κοιτάξουμε πίσω. Η τύχη της γυναίκας του Λωτ, μπορεί να μας περιμένει. «Μην περιβλέψεις πίσω σου».
Ξύπνησα στην αγκαλιά του με πυρετό. Δεύτερο Σάββατο. Η Μονεμβασιά ακυρώθηκε. Την Κυριακή καλύτερα.
Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι για να μην τον ξυπνήσω. Μ’αρεσει να κοιτάω τον ύπνο των άλλων. Σχεδόν παρανοϊκός.
Βγήκα από το ντους μετά από ένα τέταρτο. Το κεφάλι μου είχε αρχίσει να πονάει ξανά.
Τον κοίταξα ακόμα βυθισμένο στα όνειρα. Αχτίδες από τα μεγάλα του σπιτιού του τα παράθυρα έμπαιναν στο δωμάτιο και πλησίαζαν το πρόσωπο του. Γύρισα να βρω τον Ήλιο που δυνάμωνε να τον αγριοκοιτάξω. Εγώ θα τον ξυπνούσα. Τόσο φως και τόσο γρήγορα. Πράγματα που συνέβησαν. Άσχημα. Καλά. Σημαντικά. Ασήμαντα. Θα κάνουμε κάτι για όλα αυτά; Θα προχωρήσουμε; Ναι. Θα προχωρήσουμε γιατί δεν μας παίρνει στιγμή να κοντοσταθούμε και να κοιτάξουμε πίσω.
Μισή ώρα μετά φεύγαμε για Ναύπλιο.

Υ.γ: Αυτές οι εικόνες δεν στέκονται μόνες τους. Υπήρξαν και άλλες. Θα υπάρξουν και άλλες. Μπορεί να είναι και δικές σου ή να γίνουν δικές σου φίλε μου. Η ζωή είναι εδώ για να την ζήσουμε. Όχι για να την πενθήσουμε.
Υ.γ 2: Στο αυτοκίνητο ακούγαμε … Alarm “We are going up reverse” not!