Το παιδί και το σκυλί...

Θα σου μιλήσω για μένα.
Όχι σε σένα το συγκεκριμένο αλλά σε όλους εσάς εκεί. Πίσω από αυτή την οθόνη.
Θα σου μιλήσω για μένα.
Παιδί ακόμα. Φοράω τώρα που καλοκαιριάζει κοντά παντελονάκια, πάνω από αυτά τα πόδια που έχουν διαβεί πόλεις και χωριά στα 30 μου χρόνια.
Πολλά χιλιόμετρα. Όχι εκδρομές. Περπάτημα. Ζωή. Στα στενά και τις μεγάλες λεωφόρους.
Εγνατία. Παπαφη. Τσιμισκη. Μητροπόλεως. Ηρακλείου. Πατησιών. Αγίων Πάντων. Κωνσταντινουπόλεως. Πολυτεχνείου. Κουμα. Αβαντων. Πορταρα. Γεροκωστοπουλου. Δωδώνης. Σίφνου. Ανώνυμες οδοί στα χωριά.
Τόσα σπίτια που έμεινα. Τόσα βλέμματα.
Βλέμματα του “καλώς όρισες” και του αντίο. Της συμπάθειας και του φόβου. Της κατανόησης και της αδιαφορίας. Της αγάπης.
Εσχάτως κατόρθωσα να διακρίνω και αυτά του χρόνου.
Τα βλέμματα του χρόνου.
Υποτιμητικές ματιές. Του νικητή προς τον ηττημένο.
Αποδέχομαι νωρίς το “φθαρτό” μου. Ξέρω καλά. Από κοντά το χω παρατηρήσει. Αθανασία δεν θα βρω εγώ. Τόσοι και τόσοι άλλοι δεν κατάφεραν ούτε κουβέντα να της πιάσουν. “Βασιλιάδες, ποιητές…”, “διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές”.
Άλλωστε ο μοναδικός δρόμος προς την Αθανασία, λέει ο Freud αλλά και ο Πλάτωνας , είναι τα παιδιά. Εγώ παιδιά που να βρω; Ακόμα και κείνη η γραμμή στο χέρι που μου δείχνε , τάχα, πως ένα γιο θα έκανα, έχει αρχίσει να σβήνει.
Όχι, δεν θέλω παιδί. Όχι.
Σου είπα και στην αρχή. Εγώ παιδί ακόμα, πώς να φροντίσω άλλο ένα;
Εκτός και αν με βοηθήσει.
Ναι, αυτός είναι φτιαγμένος για γονιός. Στοργικός, προστατευτικός, ζεστός, άγγελος.
Μα νομίζω θα ζήλευα. Ναι. Έτσι νομίζω.
Θα ζήλευα.
Γιατί το έργο θα ‘χε καινούργιο πρωταγωνιστή. Όχι εμένα πια, τον εγωιστή.

“Μην παίξεις ποτέ πλάι σε παιδί και σκυλί, γιατί θα σου κλέψουν την παράσταση”