Τα δάκρυα της Dot και τα σάλια των Αγοριών...

Παρακαλώ οι κυρίες (όλων των φύλων) να διαβάσουν αυτό το ποστ μέχρι την μέση. Από 'κει και κάτω δεν φέρω ευθύνη.

Το τελευταίο ποστ της Προσωποποιημένης Αισιοδοξίας aka OneHappyDot, μου ράγισε την καρδιά... Τα Disney δάκρυα της μούσκεψαν την μπουχαρα (το κάνω εικόνα τώρα, με προσέχεις;)που η Μοιραρακη η ίδια είχε φέρει γονατιστή στο Ναό της Νουτελα(ς). Τι να κάνω για να της δώσω λίγη από την χαρά που μπούκωσα το Σάββατο στο Fuzz; Σήκωσα το πανάκριβο (ψέμα) κινητό μου και τράβηξα καμιά δεκαριά βιντεακια. Διάλεξα αυτά που νομίζω αγαπημένα και τα προσφέρω μετά χαράς μπας και χαμογελάσει λίγο το χειλάκι της. Το σιγουρο βεβαια ειναι οτι θα στραβωσει το χειλακι, διοτι δεν μπορω να κανω rotate το γαμωβιντεο και θα στραβολαιμιάσετε...ουφ

Εδώ είναι η μέση...οκ;

Την Παρασκευή, μια μέρα πριν την συναυλία, ο πλέον μυστήριος χώρος στο Γκάζι, το FCUK, φιλοξένησε τον Κο Sagat και την γύμνια του. Φαντάζομαι πως οι ιδιοκτήτες έπαθαν την πλάκα τους εκείνη την βραδιά. Το μοναδικό επίσημο SEX CLUB της Αθήνας, ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Νομίζω πως είναι η 1η φορά που βλέπω τόσο διαφορετικούς ανθρώπους μαζί. Sodadeιστές, Fouστηδες, Mayoπουλα, S-capeακια, Moeδες, Bigονια, Boozeηδες, Μεγαρίτες και φυσικά ανένταχτοι. Αχταρμάς!!! Εκπληκτικός χώρος! Μπαίνεις και νομίζεις είσαι σε σκηνή του "Μη Αναστρέψιμου". Εκπληκτικό σκότος! Γκρεμοτσακίζεσαι άνετα. Εκπληκτική εξυπηρέτηση! 4 ευρω η μπύρα...από αυτόματο πωλητή. Εκπληκτική διακόσμηση! Τι κλουβί με κούνια-όχι μπελα, την άλλη-, τι glory holes, τι golden rain rooms, τι dark rooms, τι προτζεκτορας με τσόντες, τι και τι. Εκπληκτικός και ο Fransois! Τόσο που κάθισε μισή ωριτσα, έβγαλε από την μάσκα μέχρι το δερμάτινο στρινγκ του, κάθισε να ξεκουραστεί στην κούνια και έφυγε να πάει για ύπνο γιατί την άλλη μέρα, πρωί πρωί πήγε στο Μουσείο της Ακρόπολης. Αλήθεια λέω.

Το ποστ αυτό καθόλου ειρωνικό δεν είναι. Ειλικρινά πιστεύω ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να πάει όπου θέλει και να κάνει ότι θέλει. Δεν είμαι εγώ ή ο οποιοσδήποτε άλλος σε θέση να κρίνει. Το σεξ άλλωστε πάντα αποτελούσε προϊόν προς εκμετάλλευση. Άλλος δίνει τα ευρω του σε μια γκόμενα στην Καβάλας, άλλος νοικιάζει αντράκια για ένα ΣΚ στην Αθήνα (όπως το ζευγάρι ηλικιωμένων Gay στο Mamaca's το Σάββατο), άλλος κερνάει ένα ποτό το γκομενακι μετά το real που έκλεισαν στο Romeo, άλλος τα τρώει χοντρά από το ματσωμένο πουρό που καβάτζωσε σε μια γκαλερί. "Καθείς εφ' ω ετάχθη". Γιατί λοιπόν να μην πάει κανείς να δει ένα stripshow; Και απαντώ μόνος μου... Διότι αγαπητέ, στην περίπτωση που είσαι σε σχέση, κανόνισε να έχεις σκοτώσει κάθε ανασφάλεια του συντρόφου αλλιώς μαύρο φίδι που σ'εφαγε!

ps: I love u Α.

Faster Kill(ed) Pussycat...

Μολις 32...

















Τι εγινε ρε παιδια;

"Αργά αν δεν είναι/μήπως αλλάξει/ο κόσμος αυτός"

δεν υπάρχει άλλος μουσικός που να έχει ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή μου και στον τρόπο σκέψης μου από τον Κωνσταντίνο Βήτα Με σεβασμό στο έργο του σας παρουσιάζω το πρώτο επίσημο βίντεο από το τελευταίο του άλμπουμ "Αύρα"- Κβητα

Ο ιμπεριαλισμός της αγάπης

Πέρα από ότι κρατούσαμε στα χέρια. Ζητούσαμε και εκείνο και το παραδίπλα του. Σκοντάφτοντας σε ανυπεράσπιστες πατρίδες άλλων αγοριών οροθετημένες από το απαλό τους δέρμα. Κάπως θα έπρεπε και εμείς να περάσουμε τα σύνορα δεν νομίζετε; Τι άλλο λοιπόν μας έμενε από το να πάρουμε το μαχαίρι που μας χάρισε η μαμά, πριν μας πει το «Ή ταν ή επί τας», και να ανοίξουμε σάρκες.
Σκύβω, χτυπώ, λογχίζω, επαναχτυπώ.
Η πρώτη χώρα κατακτήθηκε εύκολα και με την τακτική των κατασκόπων. Κρυφά. Δύναμη μεγάλη ακόμα δεν είχαμε. Άρα ούτε και απώλειες. Οι αντίπαλοι πάντως αποδεκατίστηκαν. Από ασιτία. Είχαμε λεηλατήσει τα πάντα. Αναλώσιμα όλα αλλά χρήσιμα. Τότε.
Συνεχίσαμε να ζητάμε και πέρα από ότι κρατούσαμε στα χέρια. Εκείνο και το παραδίπλα του. Σκοντάψαμε σε πατρίδες εξίσου ανυπεράσπιστες με την πρώτη. Νικήσαμε και εκεί. Η δύναμη μεγάλωνε. Μαζί και η όρεξη για νέες κατακτήσεις.
Ρίξαμε τα ζάρια ξανά.
Οδηγηθήκαμε απέναντι σε ισχυρές αμυντικές γραμμές και πλέον ήταν θέμα γοήτρου. Δεν θα υποχωρούσαμε. Ο εχθρός όμως ήταν πολυάριθμος και ζυμωμένος στη μάχη. Χάσαμε πολύ αίμα σε εκείνη την πεδιάδα. Χαλάλι. Όσα κομμάτια μας σώπασαν είχαν ένδοξο τέλος. Έπρεπε σαφώς να ανασυνταχθούμε.
Οι επιλογές δυο. Οπισθοχώρηση στα πάτρια εδάφη και ανεφοδιασμός ή αλλαγή πλεύσης για την πλησιέστερη «ευάλωτη» θέση.
Εν τέλει δεν χρειάστηκε καν να επιλέξουμε.
Ο επόμενος στόχος ήρθε να μας παραδοθεί με ιδία πρωτοβουλία. Και εμείς μπήκαμε, ποδοπατώντας χιλιάδες στρωμένα ροδοπέταλα, μα κι άλλα τόσα που μας έραιναν οι κάτοικοι αυτής της γης, που περισσότερο σαν σωτήρες μας είδαν.
Όλα μυρίζουν πια τριαντάφυλλο. Ελάχιστες ποσότητες αιθέριου ελαίου αρκούσαν για να ποτίσει και να μαλακώσει η καρδιά.
Τώρα δεν είμαστε εμείς οι κατακτητές. Μήτε και ηττημένοι νιώθουμε.
Μονάχα λίγο μ’ ανησύχησε, που ένας από τους συντρόφους μου χθες βράδυ, μας είπε μια ιστορία για το πώς τάχα παλιά αυτό το μέρος νησί ήταν και το λέγαν "Αἰαία" , και ζούσε εδώ μια μάγισσα πλανεύτρα.
Εγώ αυτά δεν τα πολύπιστεύω, και η λέξη πλανεύτρα στα αυτιά μου αστεία ακούγεται αλήθεια. Μα να, είναι που ακόμα αυτά τα τριαντάφυλλα μυρίζουν και έχω ξεχάσει αν με λεν’ Οδυσσέα ή Αλέξανδρο, και αν φτάσω κάποτε στην Ιθάκη ή στις Ινδίες δεν ξέρω.
Για την ώρα, καληνύχτα…