Σήμερα θα μπω για εγχείρηση. Δεν το ξέρει κανείς. Δεν είναι τίποτα σοβαρό. Κάτι θα αφαιρεθεί από το σώμα μου. Το έχω ξανακάνει. Πριν τρία χρόνια. Σε μικρότερη κλίμακα. Τότε το ήξεραν όλοι. Τώρα δεν ήθελα κανείς να το μάθει. Είναι κάτι για το οποίο ντρέπομαι. Ντρέπομαι και για ότι έχω πάνω μου και γιατί δεν το μοιράστηκα. Ρώτησα τον γιατρό αν έπρεπε να συνοδεύομαι. Μου είπε πως όχι. Θα είναι μια επέμβαση ρουτίνας και μετά μπορώ να πάω σπίτι μου. Άγχομαι όμως λιγάκι. Ήθελα να το μοιραστώ τελικά. Να 'μαι λοιπόν εδώ. Έχω πιει δυο καφέδες από το πρωί. Μου είπαν να μην καπνίσω ούτε να πιω αλκοόλ. Χθες άνοιξα μια μπύρα και κάθισα στο μπαλκόνι μου. Μοιάζουν όλα κάποιες φορές τόσο ήσυχα γύρω μας. Η μοναξιά μας είναι που βουλώνει τα αυτιά μας. Μια μοναξιά που εγώ της άνοιξα την πόρτα. Της είπα να μείνει. Την άφησα να μείνει πολύ καιρό. Το βράδυ αν γυρίσω σπίτι εκείνη θα με περιμένει. Αύριο το πρωί που θα συναντήσω τους δικούς μου, δεν θα πω σε κανέναν τίποτα. Μίση ζωή την ζω στην αντίδραση και άλλη μίση στον συμβιβασμό. Δυστυχώς την αληθινή μου ζωή ζω συμβιβασμένος. Την επιφάνεια μονάχα φουρτουνιάζω γιατί φαίνεται…
