Θέλω να ανήκω.
Αν η πορεία της ζωής μου σφαδάζει εμπρός σου. Αν τα σημάδια μιας ανάγκης επίπλαστης μα ιδανικής. Αν είναι στα πόδια μαζεμένα. Τότε μη φοβου.
Ένα ουράνιο τόξο ανθρώπων άφυλων μα και όχι, μαζί. Κορμιά που σφίγγουν το ένα το άλλο και μοιάζουν σταγόνες. Λεκάνες που κουνιούνται για να μπουν η μια στην άλλη. Ίδιες φωνές. Ίδια στήθη. Ίδιο σώμα. Ίδιος καιρός. Όμορφος για εραστές.
Κρυώνω μάτια μου.
Δεν αγαπήθηκα ξανά έτσι από του λόγου σου το σινάφι. Ψυχορράγησα σε σκοτεινά δρομάκια. Δυο βήματα από την φωτισμένη πια πλατεία. Έτριψα τα γόνατα μου στον καβάλο σου. Σου σήκωσα τα χέρια ψηλά. Έφτυσα και μπήκα. Μπήκα για πρώτη φορά.
Άντρας θα πει… Αλήθεια τι θα πει;
Και τι με νοιάζει;
Αν η πορεία της ζωής μου σφαδάζει… Θέλω να ανήκω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου