Κλαδιά στο μέτωπο

Χάθηκα. Τον δρόμο έχασα. Κοινωνώ τα πάθη και γίνομαι ένα ίδιο και γω. Σα να τρέχω πίσω από το φως μια πυγολαμπίδας. Που θα πάει να αναρωτιέμαι αλλά αν έχει νόημα να μην με νοιάζει.
Τα δέντρα πυκνώνουν και το φως λιγοστεύει. Μονάχα το αχνό φως του εντόμου. Με χτυπάνε κλαδιά στο μέτωπο. Βάζω τα χέρια μπροστά μου. Αν συνεχίσω έτσι θα την χάσω.
Στο τελευταίο βήμα βγαίνω στο φως. Δυνατό φως. Ένα ξέφωτο. Μου παίρνει λίγη ώρα να συνηθίσω. Τα χέρια ακόμα ψηλά, στα μάτια. Γδαρσίματα γεμάτα. Τα ρούχα μου ξέφτια. Κάνω τάχα να τιναχτώ και σκύβω το κεφάλι. Το ένα παπούτσι είναι γεμάτο σβουνιές. Έτσι όπως τρέχω, καιρό τώρα, στα σίγουρα θα έπεφτα σε λάσπες και θα πατούσα περιττώματα ζώων.
Είναι γεμάτο αυτό το δάσος με ζώα. Τα ακούς. Άλλα μακριά, άλλα κοντά σου. Φωνές δυνατές και αδύναμες. Έχω δει κάνα δυο από δαύτα, έτσι ξώφαλτσα. Ένα το χα αγγίξει κιόλας. Πέρασε από δίπλα μου. Ελάφι νόμιζα. Αρσενικό περήφανο. Τελικά ήταν ένα θηλυκό καμπουριασμένο γκνου. Πως τα μπέρδεψα τόσο πολύ; Μέχρι και τα χρώματα; Να μην ξεχάσω να κανονίσω μια επίσκεψη στον οφθαλμίατρο μου… τζάμπα τα πλήρωσα τόσα λεφτά τα δίχρωμα τα Rayban?

“Χαρά μου;”.

Γυρνάω το κεφάλι και ψάχνω την φωνή. Ένα φως με προλαβαίνει. Στα δεξιά. Δέσμες ξεχύνονται διαλύοντας κορμούς, φυλλωσιές, το χώμα. Δεν μπορώ να σηκώσω ξανά τα χέρια. Δεν μπορώ να κουνηθώ. Τι συμβαίνει;

“Χαρά μου;” …ένα φιλί στο μάγουλο…

”Ξύπνα, αργήσαμε”.

Και πάνω απ’το κεφάλι μου βλέπω να στέκεται ένα άσπρο άλογο.
Μήπως να πάω και ψυχίατρο;

...το πήγαιν' έλα μου...

Ξέρω, ξέρω..
Είναι τοοοοοοοσο συμπαθής στους περισσότερους που αναρωτιέσαι γιατί..
Επιπλέον έχει αυτό το "huge gay fan base" που είχε και ο Joey από τα Φιλαράκια και το "Days of Our Lifes"-ως απίστευτος δόκτωρ Ντρέικ Ραμόρε.
Το θέμα μας όμως είναι το... πήγαινέλα του, και μας, και σας, και τα λοιπά..
Ααααααχ.....
Γεράσαμε Ματούλαααα!!!

Τώρα αφίσα 2010

Τότε αφίσα 1987

υγ:όποιος γνωρίζει το όνομα της κοπελιάς πάνω από τον κύριο με το κόκκινο πουκαμισάκι, θα ήθελα να ενημερώσει..σκοπεύω να της κάνω πρόταση γάμου!!!

Τα κλοπιμαία 02: Water Heart

Ναι, με ένα 02 εγκαινιάζω επίσημα την ετικέτα "κλοπιμαία"

Hotel pro Forma "Tomorrow, in a year" από τον Water Heart

Υπόθεση Grande Dame

Δεν έχει το μέσο το πρόβλημα. Μια άλλη χρήση του εκφοβιστικά Οργουελικού social network, είναι η ενημέρωση για τα ουσιώδη και το κάλεσμα για αντίδραση, αντίσταση, όπως θες πες το. Τα μέλη, αφήνουν –προς το παρόν φαντάζομαι- κατά μέρος τα παιχνίδια με τα σπαρτά και τις πεσκανδρίτσες, και καλούν όσους θέλουν να ακούσουν.

Αντιγράφω… και εσύ αν θες πατάς το λινκ

«Δεν ξαναπατάω στο ομοφοβικό Grande Dame. Όταν πληρώνω απαιτώ σεβασμό»

Στις 2 Ιανουαρίου 2009 ένα gay ζευγάρι δέχτηκε παρτήρηση από σερβιτόρο του μαγαζιού, γιατί φιλήθηκε. Το ζευγάρι ενοχλήθηκε και ζήτησε να δει την ιδιοκτήτρια, η οποία λέγεται ότι είπε μεταξύ άλλων ότι δεν θέλει gay στο μαγαζί, δεν ξέρει τί πήγε στραβά και μαζεύει τόσους gay το μαγαζί, ενώ αναρωτιόταν πώς κατάντησε το μαγαζί να έχει gay; Ύστερα, φώναξε τους μπάρμεν, για να διώξουν το ζευγάρι το οποίο δεν κώλωσε και δεν έφυγε. Εννοείται πως κάθε gay και κάθε λεσβία που έχει την ελάχιστη αξιοπρέπεια δεν πρόκειται να ξαναπατήσει στο συγκεκριμένο μαγαζί. Όταν δεν μας σέβονται δεν πρόκειται να μας ξαναδούν στην επιχείρησή τους. Έχουμε τη δύναμη ας την χρησιμοποιήσουμε. Δεν πρόκειται να ξαναδούν ποτέ το rainbow ευρώ. Μποϊκοτάζ.

…και μετά διαβάζω στον τοίχο

(σχόλιο μέλους) Παιδιά, μην ξανακούσω για διαφήμιση και τέτοια: εννοείται ότι προσπαθούμε να γνωστοποιήσουμε το συμβάν και, βεβαίως, το όνομα του μπαρ, ώστε να μην ξαναπάει κανείς. Στο χέρι σας είναι, ομοφυλόφιλοι και των δυο φύλων, να αξιοποιήσετε τις πληροφορίες που μοιραζόμαστε εδώ. Αν από όλο αυτό σας προκύπτει η περιέργεια να πάτε να δείτε πώς είναι αυτό το μπαρ, ε, τότε, είστε κακομοίρες...

…και μετά αυτό

Ερωτική τρομοκρατία

ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ | Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

…περίεργο;

…υπερβολικό;

…σωστή σκέψη;

…έρχονται σκοτεινοί καιροί

…Μεσαίωνας

Ευχές...τύπου

Επέστρεφε... αγαπημένη αίσθηση.

Η Αθήνα Κυριακή πρωί. Σήμερα. Ανάμεσά στην Πρωτοχρονιά της βουής και στα Φώτα.
Οι άνθρωποι πήραν άδειες. Πενθήμερα φυλακισμένων. Τώρα τελειώνουν και θα ζωστούν ξανά το καπίστρι των μεγαλων τους "κατηγορώ" στην ομήγυρη των τεταμένων δακτύλων.
Τα πιο λαμπερα χαμογελα. Ο πιο ψηλος κότσος. Η πιο ευφάνταστη ευχη. Αναρωτιέσαι ανάμεσα σε τοσο κόσμο, στριμωγμένα καλοσιδερωμενα πουκάμισα και κόκκινους ταφτάδες, πως και δεν βρισκεις πάνω απο πεντε -το πολυ- ζευγάρια μάτια.
Γιατι δεν φεύγεις απο εκει μέσα ή καλυτερα, τι θα λεγες να μην πήγαινες ποτε ξανα; Μαλλον ουτε που περασε καν απ' το μυαλό μας. Πως θα μπορούσε άλλωστε; Θα ηταν σαφέστατη ήττα της αυθεντίας μας. Εμεις λαθος επιλογές; Ποτέ!!!
Η ενέργεια, και μονο, που καταναλώνεις για να συντηρήσεις τα κόμπλεξ σου θα επρεπε να σε ειχε προβληματίσει. Σκέψου το σήμερα που θα κατέβεις εναν καφέ και για μια βόλτα, και αντι να χαρείς τον ήλιο θα σχολιάσεις το διπλανό τραπέζι. Τι μας κανει καλύτερους απο τους δίπλα εκτος απο την υπεροψία μας;
Έκανες πολυ κόπο για να φτάσεις ως εδώ. Μην αφήσεις τιποτα να σε γυρίσει πίσω.

Καλή Χρονιά σε όλους λοιπόν...